Postulínshundur á hillu skáldsins

Í gærkvöldi féll ég í þá innantómu freistingu og glugga dálítið í það sem Matthías karlanginn Johannessen kallar dagbækur sínar. Það sem stingur tvímælalaust mest í augu við lestur þessara bókmennta er í fyrsta lagi, margítrekaðar frásagnir af dýrlegum átveislum sjálfstæðismannaskáldsins með Davíð Ossyni og byskubnum Ólafi Skúlasyni, og í öðru lagi vanmáttug sárindi og ólund dagbókarritara, og annarra valinkunnrar Sjálfstæðismanna, útí herra Ólaf Ragnar Grímsson, forseta Íslands. Hverju þessi þjakandi forsetakomplex stórmenna þjóðarinnar sætir er hinsvegar ómögulegt að átta sig á; varla hefur meint fjármálaóreiða í bókhaldi Alþýðubandalagsins sáluga haft svona neikvæð áhrif á sálarlíf Matthíasar og hans sannleikselskandi vina. Þó tekur steininn úr, þegar morgunblasritstjórninn fyrrverandi dregur sendiherrann Svavar Gestsson ofanaf hillu hjá sér og dustar af honum rykið eins og postulínshundi, af þeirri natni og alúð sem góðskáldum einum er gefin. Og saman éta þeir, íhaldsskáldið og sendiherra Davíðs og Halldórs, örvandi málsverð og bölva Ólafi Ragnari yfir steikinni eins og sannir heiðursmenn.

Í gær var haft eftir Össuri Skarphéðinssyni, að Guðni sá er hann gerði að orkumálastjóra væri sannkallaður hvalreki. Ef svo er, þá var það ekki minni hvalreki þegar Svavar, stofustáss Matta Jó, rak af hafi á fjörur Vinstrihreyfingingarinnar græns framboðs því þá var Steingrími J. og Hjörleifi Gutt ekkert að vandbúnaði að svavarsvæða flokkinn sinn með afleiðingum sem enn sér ekki fyrir endann á. 

Svavar dregur dagbækur í efa