Jóhannes Ragnarsson

30.10.2009 | 13:50

Ég þekkti Jonna poppara ágætlega í gamla daga

Honum hefði verið nær, bölvuðu apparatinu honum Jonna, að vera ekki árum saman á hvolfi í útlöndum, sér og sínu fólki til ævarandi skammar. Svo ætlast þessi mannaumingi til, loksins þegar hann slysast heim með aungulinn í rassgatinu, að allt sé eins og það var þegar hann hvarf að heiman. Auðvitað var sönggyðjan mikla, sem hann var í tygjum við þegar hann hvarf af landi brott, komin uppí hjá öðrum þegar Jonna bar aftur að garði.

Annars þekkti ég Jonna poppara ágætlega í gamla daga. Þá var þetta alræmdur hasshaus, ákavítisbelgur og sjálfstæðismaður sem samdi lög og texta sem voru andskotann ekkert skárri en hjá Bubb Morteins. Einlægt var hann ósmekklega klæddur og það var alvöru skítalykta af honum. En eitt mátti þó Jonni eiga þrátt fyrir að vera í föstu sambandi við sönggyðjuna: hann var á þeim árum yfirnáttúrulega kvensamur; hann reyndi bókstaflega við allt kvenkyns, allt uppí eldgamlar kerlingar, en í þeim aldursflokki varð honum, merkilegt nokk, langbest ágengt. Einusinni rotaði kona nokkur Jonna á dansleik í Þórskaffi með því að dangla handtöskunni sinni í hausinn á honum; sú gamla var nefnilega með fulla Wyborovaflösku í töskunni og höggið þar af leiðandi býsna þungt. Þegar Jonni garmurinn rankaði aftur við sér var hann svo ruglaður í ríminu að hann fór að reyna við togarasjómann, veðurbarinn og svolalegann, sem var að skemmta sér þarna. Skipti engum togum að sjóarinn tók Jonna undir handlegg sér, strunsaði með hann útúr Þórskaffi og veitti honum þvílíka kennslu í kynferðisathöfnum í næsta ruslatunnuporti, að Jonni sá sig tilneyddann að stinga af til útlanda þar sem hann hélt sig næstu árin.

Svona var nú það.