Landnámshani sem var óráðsíuhænsn. Og ,,Hvenær drepur maður mann?"

Því miður verð ég að gerast svo framhleypinn, að mótmæla ályktun Landnámshænsnafélagsins að hluta til. Reyndar áfellist ég ekki félagið fyrir að reyna að koma í veg fyrir að hænsnfuglar séu að ósekju bendlaðir með óhefluðu orðbragði við fjárglæframenn, fjarri því. Hinsvegar þekkti ég landnámshana, þegar ég var æskumaður í sveitinni, sem sannarlega var óráðshænsn. Þessi landnámshani var skapstyggur svo af bar og alltaf boðinn og búinn að ráðast á vini sína, þar á meðal mig. Það var hrein unun þegar þessi vígreifi landnámshani kom hlaupandi í allri sinni liskrúðugu dýrð og flaug á lappirnar á manni; þá tók ég á móti honum að hææti knattspyrnumanna og vippaði honum eitthvað útí loftið. En landnámshaninn var þrautseigur og lét ekki hugfallast þó ómjúklega væri tekið á móti honum, heldur réðist hvað eftir annað á óvin sinn þar til hann stóð á öndinni af mæði. Stundum úðaði ég flugnaeitri framan í kappann. Þá dokaði hann við örstutta stund og blikkaði augunum afar spekingslega eins og hann væri að velta fyrir sér hvort ég héldi að hann væri fluga eða padda. Ævi landnámshanan, vinar míns, lauk með því að hann var hálshöggvin við fremur óvirðulega athöfn þar sem prestsþjónusta og yfirsöngur voru víðsfjarri. Eftir andlát sitt komst haninn í eigu utanaðkomandi manns, sem gerði sér lítið fyrir og át hann. Skömmu síðar lagðist maður þessi veikur og komst aldrei til heilsu aftur og þremur árum síðar var hann dauður. Við krufningu kom í ljós, að engu var líkar en karlskarfurinn hefði geyspað golunni útaf helst til miklu magni af flugnaeitri í líkamanum. Þegar ég frétti af banameini mannsins sem át landnámshanann kom ósjálfrátt uppí hugann spurningin góðkunna: ,,Hvenær drepur maður mann og hvenær drepur maður ekki mann?"  

Hænur ekki óráðshænsn