Smá uppgjör við Steingrím J. Sigfússon, af gefnu tilefni þó seint sé. 1. hluti

Þar er til máls að taka, að á landfundi VG í Hveragerði fyrir nokkrum árum fluti ég þingheimi dálitla ádrepu, sem vitist fara heldur betur fara fyrir brjóstið á vissum landsfundarfulltrúum, m.a. rak ungliðadeild flokksins upp ramakvein við að hlýða á orð mín, og hafði ég þó víst ekki nema 3-5 mínútur til umráða og hafði einu sinni lokið inngangi að ræðu minni þegar minn tími var úti. Það var eins og við manninn mælt: stór hluti landsfundagesta móðgaðist svo, að það sem etir lifði fundar voru ég mínir félagar sniðgengnir háaðli floksins ásamt fylgihnöttum þeirra.

Skömmu eftir landsfund héldu nokkrir róttækir félagar tvo fundi, þar sem farið var yfir stöðu mála í VG. Niðurstöður fundanna var einfaldlega, að VG væri fráleitt sá róttæki vinstriflokkur, sem rætt var um að stofna í upphafi og stendur sú skoðun okkar enn.

Í framhali af þessu urðu smá blaðaskrif út af meintri óánæju í VG. Ég sagði t.d. eitthvað á þá leið í Fréttablaðinu, að sittvað benti til að VG væri klofin flokkur, annarsvegar væru sósíalistarnir og verkalýðssinnarnir, hinsvegar væru það gömlu flokkseigendurnir úr Alþýðubandalaginu ásamt ungu menntafólki, sem aldrei hefði komist út fyrir háskólalóðina og verið eymt í bómullarkassa allt sitt líf. Síðam gagnrýndi ég að verkalýðsstefna VG væri öll í skötulíki, það er að segja: engin. Á landsfundi flokksins á Akureyri, var samþykkt tillaga frá Birnu Þórðardótur um að innan VG skyldi starfa verkalýðsmálaráð. Er skemms frá að segja, að verkalýsmálaráð þetta var aldrei stofnað. Og hvernig stóð á því? Jú, yfirstjórn flokksins hafði engan áhuga á slíku fyrirbæri, það var sennilega ekki nægilega framsóknarlegt. Ef allt hefði verið með felldu hefði Stórn flokksins gengið fram af festu í að gera þessa landsfundarsamþykkt að veruleika . Það er ljóst að ábyrg Formanns flokksins í þesu máli er mikil. Á lansfundinum i Hveragerði tóks Hjörleifi Guttormssyni að þynna hugmyndina um verkalýðsmálará VG út, svo um munaði. Og niðurstaðan af landsfundinum varð sémsé, að heimilt væri að stofna áhugamannafélag um verkalýðsmál innan VG. Þarna tók VG af öll tvímæli, hver væri raunlerulegur áhugi flokksins á kjörum verkafólks og verkalýð yfirleitt.

Í framhaldi af gagnrýni okkar vinstrisósíalistana í flokknum, brást formaðurinn Steingrímur J. illa við og sendi okkur tóninn í viðtali við Kolbrúnu Bergþórsdóttur í Féttablaðinu sem þá var allt í einu orðið nógu gott fyrir Steingrím. Að svo búnu dró hann fram löngu hnífana á málgagni sínu, Heimasíðu VG og vandaði okkur ekki kveðjurnar. Einkum virtist honum uppsiga við nokkra einsaklina, sem hann kynti til sögunnar með nafni og heimilisfangi.

Og gefum nú Steingrími karli orðið: (Framhald)

Kostulegt Silfur.

Ég var núna rétt í þessu að ljúka við að hlusta á Silfur Egils, frá í hádeginu í dag. Þarna voru samankomnir fáeinir einstaklinagar, sem eiga það sameiginlegt að vera að gruflast eitthvað í pólitík.

Er skemmst frá að segja, að hinar stjórnmálalegu umræður snerust að mestu leyti um stóriðju og klám. Ekkert var minnst á kjör almennings, enda ekki við að búast, þátttakendur eru upplýst fólk, sem löngu er þroskað upp úr hversdagsraunum almennings, að maður nefni ekki verkalýðs.

Eitt af því sem vakti undrun mína voru upphrópanir Gvendar Steingrímssonar í þá veru, að stjórnmálaflokkurinn Vinstrhreyfingin - grænt framboð, væri gríðarlega róttækur sósíalistaflokkur. Ekki veit ég af hverju syni fyrrverandi forsætisráðherra dettur slík vitleysa í hug því VG er fráleitt sósíalistaflokkur, hvað þá róttækur. VG er einungis róttækt stjórnmálaapparat á tveimur sviðum. Í fyrsta lagi er VG, soldið róttækt í and-vikrkjanna- og álbræðslumálum, og í öðrulagi er VG blátt áfram öfgafengið í femínisma. Þar með er róttækninni lokið og við tekur hefðbundið miðjumoðshnoð í framsóknarískum anda, þar sem markmiðið með bramboltinu er ríkisstjórnarþátttaka, jafnvel með íhaldinu ef þannig stendur í bólið.

Einhverntímann í síðastliðinni viku heyrði ég karlinn Steingrím J. guma af því í útvarpinu, að flokkurinn hans væri virkilega breiður flokkur, næði langt inn á miðjuna, sem um þessar mundir er ansi langt til hægri. Ekki hef ég hugmynd um, hverskonar undragleraugu það eru sem Steingrímur karl setur upp þegar honum þóknast að horfa yfir hjörð sína. Hitt er deginum ljósara, að breidd VG einskorðast fyrst og fremst við dólgafemínisma, virkjannaþráhyggju, Hjörleif Guttormsson, Kolbrúnu Halldórsdóttur og Svavarsfjölskylduna. Punktur og basta. 

Mun Framsókn takast að ljúga sig inn á kjósendur einusinni enn?

Það má ljóst vera, að framsóknarþingið nú um helgina, á að vera upphafið að því að ljúga kjósendur á sitt band einn ganginn enn með vænlegri loforðasúpu og glansmyndum á vettvangi fjölmiðla. Þá er greinilegt, að það á að haga málflutningi flokksins á þann veg, að ekki sé með öllu ljóst hvort Framsóknarflokkurinn hafi verið í ríkisstjórn eða stjórnarandstöðu á þessu kjörtímabili. Ég verð að viðurkenna, að ég á bágt með að sjá hvernig Framsóknhetjunum mun ganga að troða oní kokið á kjósendum ,að þessu sinni, að þeir hafi stundað félaghyggju í stórum stíl síðustu árin. Mér kæmi samt ekki á óvart þó það yrði þrautin þyngri þrauthægripínda maddömuna að hafa kjósendur að ginningarfífli að þessu sinni en oftast áður.

Jón Sigurðsson formaður, japplar mikið á þeirri tuggu þessa dagana, að Framsóknarflokkurinn sé "Þjóðlegur félagshyggjuflokkur", íslenskari en allt sem íslenskt er. En meðal annara orða: hvernig myndu þjóðverjar eða engilsaxar þýða frasann "þjóðlegur félaghýggjuflokkur" upp á sín tungumál?

Þjóðlendumál ofarlega í huga framsóknarmanna á flokksþingi