Þegar Dalai Lama var kreistur eins og tannkremstúpa

Hér áður og fyrr á árunum var ég til sjós með náunga sem aldrei var kallaður annað en Dalai Lama, hvað hann hét réttu nafni vissi ég aldrei almennilega, held samt hann hafi heitið Finnur Ingólfsson eða eitthvað svoleiðis. En hvað um það, Dalai Lama skipsfélagi minn var á sína vísu býsna athyglisverður pappír. Hann var kjaftagleiður og sjálfhælinn svo af bar og hafði af sama skapi hvimleiða nærveru. Það var alveg sama hvar var borið niður, alltaf þóttist Dalai Lama vita allt betur aðrir og ævinlega tilbúinn að toppa og yfirbjóða það sem við skipsfélagarnir höfðum til málanna að leggja. Þó var einn galli á gjöf Njarðar hvað Dalai Lama varðaði: Maðurinn var í sannleika sagt yfirþyrmandi ómerkilegur, lygin og hyskin. Sem sé, fyrsta flokks roðhænsni. Á lokadaginn fór Dalai Lama endanlega yfir strikið þegar hann hélt því blákalt fram að hann hefði legið tiltekna heimsfræga merkiskonu. Þá sté fram Örnólfur stýrimaður, þreif til Dalai Lama og kreisti hann milli hramma sinna eins og tannkermstúpu svo að mannkertið gerði í buxurnar og spýjan stóð uppúr honum eins og magaveikum hundi. Að svo búnu fleygði Örnólfur stýrimaður stórmenninu Dalai Lama milli skips og bryggju með þeim orðum, að ekki veitti af að skola af kvikindinu.  

Dalai Lama í heimsókn

Þjóðinni hefur hrakað gífurlega

Ekki er að sjá, að vinirnir á Vinakaffi í Borgarnesi vegi hverjir aðra af sannri vinsemd eins og fornkappar vorir gerðu inní Helgafelli eftir að þeir voru sálaðir. Það er til marks um ónóga vinsemd Vinakaffisgarpa, að þeir er féllu gerðu sér hægt um vik og kærðu þann er felldu þá, í stað þess að rísa upp alheilir næsta morgun og halda bardaganum áfram. Þessi ósköp eru líka til marks um hve íslensku þjóðinni hefur hrakað gífurlega síðan Egill Skallagrímsson, forfaðir okkar allra, og Þórólfur bægifótur voru á dögum. Enda er sú kynslóð sem nú er uppi algjörlega dáðlaus af gengdarlausu cocopuffsáti og kókakóladrykkju, hagfræðingamjálmi og græðgisvæðingu.

Högg, spark og fangelsi

Skelfileg afleiðing fermingar

Arinbjörn Arinbjörnsson bragðaði áfengi í fyrsta sinn á fermingardaginn sinn. Það var sóknarpresturinn sjálfur sem hellti rótsterku messuvíni með eigin hendi ofaní blessaðann sakleysingjann Arinbjörn, án þess að hugsa útí hvaða afleiðingar það gæti haft, með þeim orðum að glundrið í bikarnum væri blóð sjálfs endurlausnarans. Og það má með sanni segja að blóð Jésú Krists hafi hrifið fermingarbarnið Arinbjörn Arinbjörnsson því frá þeirri stundu að fyrsti dropinn af því snerti tungu hans varð hann ofurseldur brennandi þorsta sem ekkert getur slökkt nema þessi görótti lífsins svaladrykkur. 

Myndin, sem fylgir þessum pistli var tekin fyrir um það bil hálfum mánuði af Arinbirni Arinbjörnssyni, sýnir glögglega hvaða afleiðingar blóð Krists úr bikar sóknarprestsins hefur haft á líf Arinbjörns, en hann hefur nú í stinna fjóra áratugi verið múlbundinn við þetta heygarðshorn. 

Víða fermt í kirkjum landsins

Sambærilegur skjálfti á fjórðu hæð

Sambærilegur skjálfti og þessi í Grindavík varð fyrir nokkrum árum á fjórðu hæð í fjölbýlishúsi í Reykjvík þegar konan á fimmtu hæð hrundi niður stigaganginn og hafnaði kylliflöt á hæðinni fyrir neðan. Þetta var afrend kona, annálað átvagl, fimmmanna maki, blárauð í framan. Íbúarnir á fjórðu hæð urðu yfir sig skelkaðir og hlupu hver um annann þveran þegar þeir heyrðu dynkinn og fundu titringinn, rétt eins og grindvíkingarnir þegar jarðskjálftinn reið yfir þá í gær. Af konunni á fimmtu hæð er það að segja, að sjúkraflutningamennirnir urðu að slaka henni útum glugga og niður á jafnsléttu með vírum því þeim var um megn að bera kerlingarbelginn niður stigana; töldu að slík fífldirfska gæti auðveldlega orðið þeim að fjörtjóni ef þeir misstu fótanna með byrði sína.

Grindvíkingar geri ráðstafanir

Stefán Friðrik Stefánsson tapar i Britain´s got talent

Blogghetjan Stefán Friðrik Stefánsson að norðan, maðurinn sem bloggar í moggaleiðarastíl, tapaði óvænt í hæfileikakeppninni Britain´s got talent í kvöld. Stefán Friðrik, sem fyrirfram var álitinn lang sigursrangastur, tefldi fram laginu ,, Íhalds fyrir aftan rass" sem hann söng óaðfnnanlega, mátti lúta í lægra haldið fyrir göturónagenginu ,,Ofaní öskutunnuna." Það var því ansans ári lágt risið á okkar manni að norðan þegar hann skakklappaðist lafmóður niður af sviðinu þegar úrslitin lágu fyrir.

Boyle tapaði fyrir dönsurum

Þetta kom líka fyrir Þorbjörgu mágkonu Kolbeins Kolbeinssonar

Þessi saga af ófrísku konunni sem var ofurölvi í miðborg Reyjavíkur í nótt minnir mig á, að einmitt það sama kom fyrir Þorgerði mágkonu Kolbeins vinar okkar Kolbeinssonar. Þorgerður varð á sínum tíma fyrir þvi óhappi að láta drykkfellda strátusku barna sig á stofugólfinu heima hjá Þorgerði sem þá bjó enn í foreldrahúsum. Þegar hún var komin sjö mánuði á leið fór hún á sannkallað generalfyllirí á föstudagskvöldi og skálmaði þvers og kruss um miðborg Reykjavíkur fram á þriðjudagsmorgun með viðkomu á öllum krám og kaffihúsum á svæðinu að vínbúð ÁTVR í Austurstræti meðtöldu. Að vonum uppskar Þorbjörg heilmikla timburmenn og harðsperrur eftir þessa harðvítugu eyðimerkurgöngu, sem hún bölvaði samviskusamlega í nokkra daga, en þá fékk hún sér aftur neðaníðí og brunaði glaðbeitt útá galeiðuna eins og ekkert hefði í skorist. 

Í fyllingu tímans ól hún sveininn Guðbrand Jón, sem fljótlega sýndi sig í að vera í engu eftirbátur sinnar sælu móður hvað varðar áhuga á guðaveigum sem lífga sálaryl. Tveggja ára gamall var piltur farinn að ræna brjóstbirtu úr pyttlu móður sinnar til að lauma saman við mjólkina í pelanum sínum og var af þeim sökum býsna oft góðglaður og ærið valtur á fótum. Þess er og getið í opinberum gögnum, að þessi sérsinna snáði sé eina barnið á Íslandi sem mætt hefur oftar en tíu sinnum undir velmerkjanlegum áhrifum áfengis á leikskóla landsins.

Á síðasta pálmasunnudag var Gubrandur Jón Þorbjargarson fermdur við hátíðlega athöfn í einni af höfuðkirkjum Reykjavíkur. Ég varð þeirrar ánægju aðnjótandi að vera viðstaddur þegar Guðbrandur Jón strunsaði í hvítum kyrtli ásamt fermingarystkynum sínum inn kirkjugólfið og uppað altari. Og vissulega skar sonur Þorbjargar sig úr í hópi hvítkyrtlaðra jafnaldra sinna, hreinlega stakk í stúf. Það var ekki einasta að hann væri höfðinu hærri en aðrir í prósessíunni, heldur voru augu hans áberandi rauðþrútin og dökkvir baugar undir, hárlubbinn svartur og úfinn og óræktarlegur næsta litlaus hýjungur huldi skeggstæðið að mestu. Þegar presturinn vék sér að Guðbrandi Jóni og spurði hann vafningalaust, hvort hann vildi gera Jésú Krist a leiðtoga lífs síns, játti Guðbrandur Jón því furðu rámri og digurri bassaröddu. Í veislunni á eftir var fermingarbarnið vel dukkið og skemmti gestum sínum með mörgum vel völdum svallsögum af sjálfum sér, sem voru svo góðar að hvaða síðutogarajaxl sem er hefði verið fullsæmdur af.

Það er því ekki annað að sjá en að lífið blasi fullt af lystisemdum við ungsveininum Guðbrandi Jóni Þorbjargarsyni og megum vér margs af honum vænta í framtíðinni.     

Þunguð kona ofurölvi í miðbænum

Með smárakka og aðra hælbíta aftaní buxnaskálmunum

Hvernig getur nokkrum manni dottið í hug að Díletto Tott geti rannsakað eitthvað viðvíkjandi Gunnar borgarstjóra í Kópavogi? Ekki einusinni ögustu hottintottar í Skrælingjadal myndu samþykkja aðra eins reginfirru. Eins og nafnið bendir til, þá er Díletto þessi sérfræðingur í totti en ekki samskiptum borgarstjóra og fyrirtækja. Þess utan þarf ekki að rannsaka neitt hjá Gunnari I. Birgissyni; hann stendur ætíð klár gegnvart smárökkum og öðrum blauðum hælbítum. Enda hefur hann ekkert annað gert en að rífa Kópavog uppí hæstu hæðir. Á fáum árum hefur honum tekist uppá sitt eindæmi að breyta þessum stað úr voluðu þorpi í glæsilega borg, rétt eins og frelsarinn breytti vatni í vín. Það er því ekki að undra þó liðleskjur og vanmetakindur úr Samfylkingunni geti ekki á heilum sér tekið af minnimáttarkennd gagnvart hinum mikla manni og reyni í örvæntingu sinni að glefsa aftaní buxnaskálmar hans. 

Deloitte rannsakar viðskiptin

Kunna ekki að skammast sín

Það er ljóst að þingmenn Sjálfstæðis- og Framsóknarflokks kunna ekki að skammast sín fremur en úrkynjaðir hundar. Þetta ólánsfólk, sem með stjórnmálaumsvifum sínum keyrði þjóðfélagið í þrot, lætur sér ekki muna um að stíga í ræðustól Alþingis, sperra sig þar og belja útút sér þvættingi sem það hefur engin efni á að taka sér í munn. Það er niðurlæging fyrir íslensku þjóðina að á Alþingi skuli enn sitja frjálshyggjufantar úr hrunadansinum mikla kringum gullkálfinn. Raunar er fullkomlega réttlætanlegt, og að sama skapi nauðsynlegt, að banna með lögum samtök eins og Sjálfstæðisflokkinn eftir allt sem á undan er gengið. Og það þýðir ekkert fyrir gamla ræxnið, Framsóknarmaddömuna, að reyna að frýja sig ábyrgð á spillingunni og hruninu, með því að tefla fram glanshúðuðum plastpeðum eins og Sigmundi Davíð, Birki Jóni og Eygló Harðardóttur að ekki sé minnst á fyrirbærið Gvend Steingrímsson.

Mikið óskaplega væri viðkunnanlegt ef þessir auðvirðilegu hrunadansarar lærðu þó ekki væri annað en að skammast sín. 

Umskiptingar á þingi

Rotaður engill talar tungum

Þó svo að Gvöðlaugur Þór hafi klöngrast uppí ræðupúlt Alþingis í dag og talað tungum er samt ekkert víst að hann sé raknaður úr rotinu sem hann féll í þegar styrkjamálið, sem hann er innvinklaður í, komst upp. Nú, Gvöðlaugur Þór er einn af þessum sviðnu frjálshyggjusótröftum Sjálfstæðisflokksins sem eiga heiðurinn af því að keyra þjóðfélagið í kaf, en vandséð er hvort svoleiðis fuglar eigi yfirleitt nokkuð erindi innan veggja Alþingishússins. Að halda nefdarfundi á Alþingi fyrir kújóna eins og Gvöðlaug þennan og plasttittinn Birki Jón væri að sjálfsögðu óafsakanleg tímaeyðsla enda tekur Álfheiður Ingadóttir slíkan þvættin ekki í mál. Gvöðlaugur Þór og Birkir Jón eiga að halda kyrru fyrir í spillingardrullupollum sinna flokka en ekki að vera að þvælast fyrir fólki sem er að reyna að þrífa upp hroðann eftir FramsóknarÍhaldið.

Niðurlægjandi fyrir þingið

Fullhugi sem trúir á últrakraftaverk

Það hefur aldrei þótt góð latína að leita ullar í geitarhúsi. Enn meiri fásinna er þó að brjótast inn í íslenskan banka og búast við því að finna þar peninga. Þó lítur út fyrir að enn séu uppi fullhugar sem ekki víla fyrir sér að reyna að gera það sem ekki er hægt gera. Að galdra fram peninga í íslenskum banka þessa dagana væri ekki minna kraftaverk en þegar Drottinn Alsherjar skapaði jörðina og allt sem henni fylgir. Það er nefnilega búið að stela öllum peningunum sem áttu að vera í bönkunum og þar ríkir nú auðn og tóm, rétt eins og var á jörðinni áður en Drottinn tók sig til og gerði þau höfuðmistök að skapa Adam og Evu.

Braust inn í banka