Þunnur þrettándi

Helvíti má það vera þunnur þrettándi fyrir þrjátíu og þrjá námamenn að fá einungis tvo pakka af Winston á dag til að totta í sjálfheldunni. Eins og allir sanngjarnir menn vita þá eru tveir pakkar af Winston hæfilegur dagskammtur fyrir einn mann, þannig út frá heilbrigðu mannúðarsjónarmiði ætti að senda köllunum sextíu og sex Winstona dag hvern niður í námufjandann.

Og auðvitað á að gera betur en þetta við hina innilokuðu námuverkamenn: Það á líka senda þeim brennivín og kvenfólk þarna niður, að minnsta kosti um helgar, svo þeir geti gert sér glaðan dag eins og þeir sem ofanjarðar eru. Þegar Jón Hreggviðsson var vistaður í svartholinu á Bessastöðum, sællar minningar, átti hann þá ósk heitasta að fá niður til sín kvenmannsbelg, helst vel feita og þriflega, og fór fram á það við samfanga sinn, Jón Þeófílusson galdramann, að hann galdraði til þeirra eins og einn slíkan kvenmann til að sytta þeim stundir.

Ef kallagreyjunum verður ekki útvegað áfengi og kvenfólk, er hætt við að upp komi óeðli innan hópsins þannig að þegar þeir losna úr prísundinni um jólaleytið verði verði þeir orðnir afhuga hinu kyninu og séu þar með best geymdir langt ofaní iðrum jarðar til frambúðar. 

Fá loksins sígarettur

Ef ...

Nú er að bíða og sjá hvort samtrygging flokkseigendanna heldur og hyskið sleppi.

Skýrslan prentuð í nótt

Jahérna, Ögmundur minn

Jahérna, Ögmundur minn, ósköp fjarar nú hratt undan þér þessa dagana. En svona er mannlífið: þar er engu að treysta fremur en fyrri daginn. Og hugsjónir deyja með ógnarhraða niður í mjúkar setur ráðherrastólanna eins og dæmin sanna.

Fyrir stuttu síðan, mér liggur við að segja: nokkrum dögum, var núverandi ríkisstjórn óalandi og óferjandi sökum hægrislagsíðu, fjármagnseigendadekurs, leynipukurs og og svika.

Hvað hefur breyst Ögmundur minn?

Þér hlýtur að líða vel eftir að hafa tekist að skáskjóta þér inn í bjargið til Steingríms, Álfheiðar og Svavars Gestssonar, ég efa það ekki, enda sagðirðu einhverntímann að þér þætti svavarsvæðingin í VG góð þegar á það var bent að VG sem róttækum vinstriflokki gæti stafað ógn af þessháttar innspýtingu.

Já, það ku vera gott að hafa tungur tvær og tala sitt með hvorri; enn betra er að hafa fleiri tungur, það getur reynst vel þegar ríður á að spila með hjartahreint hugsjónafólk. En með tímanum vex hættan á að slíkir margtyngingar fái drag í afturendann og skondrist útí það horn þar sem þeir eiga heima og félagsskapur er við hæfi.

Og nú betrumbætir þú skrípaleikinn við innkomu þína á ríkisstjórnarheimilið með því að ráða Höllu Gunnarsdóttur þér við hlið sem aðstöðarmann? Þessi stórundarlega ráðning jafngildir því að þú hafir gefið býsna stórum hópi fólks fingurinn; fokkað á það eins og krakkarnir segja.

En svo er nú það og það er nú svo.

Á sama hátt og Jón Hreggviðsson kastaði fram spurningunni: hvenær drepur maður mann og hvenær drepur maður ekki mann, geta róttækir vinstrisinnar, sósíalistarnir, verkalýðssinnarnir spurt: hvenær er félagi félagi manns og hvenær er félagi ekki félagi manns? 

Halla og Einar aðstoða Ögmund

Röggsemi Ögmundar - slóðaskapur kvenna

Hann er fljótur að láta til sín taka hann Ögmundur Jónasson, loksins þegar Jóhanna og Steingrímur þorðu ekki öðru en að fá honum ráðherrastól svo að fari nú vel um hann; og nú ætlar hann að leigja björgunarþyrlu, dálítið sem forveri hans, vinsæli ráðherrann Ragna Árnadóttir, þorði eða vildi ekki gera.

Af þessu má draga þá ályktun að konur séu ákvarðannafælnar langt umfram karla og er þar máske komin skýringin á meintu sluxi og ráðaleysi ríkisstjórnarinnar fram að þessu. Það kann því að vera mjög alvarlegt mál að hafa marga kvenkyns ráðherra í einni ríkisstjórn; væri stjórnin eingöngu skipuð konum má samkvæmt ofangreindri tilgátu ætla að íslenska ríkið væri liðið undir lok og brostinn á sá stéttlausi kommúnismi án ríkisvalds sem Karl Marx og aðra góða drengi hefur dreymt um, elligar geggjaður, anarkí frjálshyggjudans þar sem ríkið er geymt í litlum kassa inní peningaskáp hjá einhverjum voldugum forstjóra, t.d. Þorsteini Má í Samherja eða Björgvini Thor.

En Ögmundur er sem sé kominn í ríkisstjórn og er þegar í stað farinn að bjarga fólki á ögurstundu, ólíkt kvenpeningnum í stjórnarráðinu þeim Jóhönnu, Kötu litlu, Kötu Júll, Swandeesy Sendiherrans, Stengrimi og Árna Páli.

Til að fyrirbyggja allan misskilning, lesandi góður, þá er nöfnum Stengrims og Árna Páls ekki ofaukið listanum yfir kvenpeninginn í ríkisstjórninni.  

Staðfesti dóm héraðsdóms

Fangelsisvist varla umflúin

Það verður aldeilis dálagleg uppákoma ef þannig fer að helstu póstarnir úr margrómaðri ríkisstjórn Gjeirs Haaarde verða dregnir eins og stagkálfar fyrir Landsdóm og dæmdir af sama miskunarleysi og hverjir aðrir snærisþjófar til betrunarvistar á sjálfu Litla-Hrauni - já og í kvennafangelsið í Kópavogi, því varla er viðeigandi að vista Sollu og Jóhönnu gömlu á Hrauninu. Eflaust verður mest gaman að sjá þegar þeir teyma blessunina hann Össur okkar hérna Skarphéðinsson eins og gæfan hrút inn eftir göngunum á Hrauninu og loka hann inni í herbergi, eða öllu heldur stíu, með einhverjum hroðlegum glæpamanni, kanske frá Litháen. Þá held ég tjói nú lítið fyrir okkar mann að fara með ESB-bænirnar sínar eða syngja kapítalíska kratasálma.

Ekki efast ég eitt andartak um að tugthúsvistin muni hafa betrandi áhrif á meðlimi ríkisstjórnar Gjeirs og Sollu; og að þau muni af afplánun lokinni snúa á nýjan leik að stjórnmálum af tvíelleftum krafti og vinda sér óðar í að leggja drög að næsta hruni.

Jóhanna beitti þrýstingi

Heilagt systralag í mót Gnarrinu

Jón Gnarr er mikið og gott efni í fyrirmyndarborgarstjóra, um það þarf vart að deila. Það eru helst afdankaðir skítakarakterar með nautsvit og eitt og annað súrt og myglað í pokahorninu sem reyna af pólitísku fúllyndi að hafa horn í síðu Jóns borgarstjóra, en ávallt með svo óbjörgulegum hætti að þeir verða sér undantekningarlaust til háðungar og skammar.

Þó held ég að Sóley Tomm-fílí-romm-bomm-bomm og Hanna Birna hafi slegið mörg met í pólitískum fábjánahætti þegar þær sórust í heilagt systralag í dag á móti Jóni Gnarr og meintum dónaskap hans. Tilefni hins heilaga systralags var viðtal einhverra franskra blaðamanna við Jón Gnarr þar sem fram kom að hann notaði netið aðallega til að skoða klámsíður. Nú getur það svo sem verið umdeilanlegt hvort netklám sé einstaklingum uppbyggilegt eða ekki, en úrþví að fransmenn spurðu borgarstjóra Reykjavíkur á annað borð þeirrar mikilvægu spurningar: hvað skoðið þér mest á netinu herra borgarstjóri? varð borgarstjórinn auðvitað að velja á milli þess að segja satt eða ljúga. Ég þekki ekki annað en Jón Gnarr sé afar sannsögull maður, sem veit sem er að ein saklaus lygi getur leitt mann útí þá ófæru þaðan sem engin leið er til baka. Þessvegna sagði Jón Gnarr borgarstjóri frönsku blaðamönnunum allt að létta varðandi umgengni sína við internetið; sagði bara satt. 

En hið heilaga systralag Hönnu Birnu og frú Tomm kann ekki að meta sannleikann káfi hann of mikið uppá þeirra borgaralega snobbharðlífi - sem leiðir hugann að því hvort systralagið sé ekki umfram allt grundvallað á skinhelgi en ekki heilagleika sem kemur fram í fögru fordæmi. 

Ætlar aldrei aftur til Brussel

Þó fyrr hefði verið

Aðild Íslands að hernaðar- og morðvargabandalaginu NATO hefur verðið þjóðarskömm frá upphafi og hroðalegur vitnisburður um lítilmennsku og undirlægjuhátt þeirra sem að henni stóðu í upphafi sem og þeirra sem viðhaldið hafa þessum viðbjóði. Og fyrst núverandi ríkisstjórn getur ekki með einfaldri samþykkt sagt upp aðildinni að þessum glæpasamtökum á að leggja málið í þjóðaratkvæðagreiðslu. 

Á sama hátt á að afgreiða kvótakerfið í sjávarútvegi.

Íhugi þjóðaratkvæði um NATO

Það gleðilegasta og mest upplífgandi.

Það gleðilegasta við breytingarnar á ríkisstjórninni eru hvorki nýjir rassar í fáeina ráðherrastóla né væntingar um breyttar áherslur heldur óstjórnlega sár vonbrigði leppalúðastóðsins í Sjálfstæðisflokknum, sem hélt af sínum óviðjafnalegu hyggindum að stjórnin myndi springa á næstu dögum í stað þess að endurnýja sig. Það hefur sannast sagna verðið óviðjafnanlega frískandi að lesa hugrenningar og upphrópanir þessara brjóstumkennanlegu ræfla, löðrandi af andlegri ýldu og hátimbruðum hroka og hræsni.

Nú, þá var ekki síður gleðilegt og upplífgandi að sjá hinni háborgaralegu leiðindaskjóðu, Álfheiði Ingadóttur sparkað með tilþrifum eins og lúsugum kleprahvolpi útúr Stjórnarráðinu, sem hún átti að sjálfsögðu aldrei neitt erindi í nema þá helst fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Og ljósabekkjagriðungurinn, Árni Páll, hefði fortakslaust átt að fá sömu afgreiðslu, en því miður fær maður aldrei allar sínar óskir uppfylltar, ekki einusinni þær sæmstu, og það allrasíst á einum degi.

Og vel hefði Samfylkingin mátt spæsa ráðherrastóli undir eggjandi afturendann á frú Ingveldi, vinkonu okkar allra, en frú Ingveldur er kunnugt er sameign Samfylkingarinnar og Sjálfstæðisflokksins, í stað þess að hlaða undir botninn á liðsmanni LÍÚ, Gutta af Skaganum.   

Nýir ráðherrar formlega skipaðir