Kynóðir háskólaborgarar

,,Undir sólinni er fátt eins hvimleitt og kynóðir háskólaborgarar." Þetta sagði hinn þekkti heimspekingur og mannvinur Garcia de Ironies þegar fréttamaður spurði hann hvað honu þætti leiðinlegast við mannlífið.

Og Garcia lét ekki þar staðar numið og bætti við, að sér kæmu úrkynjaðir og öfganáttúraðir háskólaborgarar fyrir sjónir eins og klepraðir útigangshundar, sem hefðu svikið húsbónda sinn og stungið af eitthvert út í buskann í þeirri von að geta svalað auðvirðilegustu fýsnum sínum.

Og rétt er það, að ekki er lengur minnst opinberlega á háskóla og fyrirbrigði tengd þeim, öðruvísi en að inní þá umræðu sé súrrað kynjaþráhyggju, kynjasögum og alskyns furðulegum kynjavillum og kynjagleraugum. Síðast frétti ég að vissar uppþornaðar geimverur væru farnar kenna einhverja uppdiktaða stúdíu sem þær kalla kynjafræði og fjallasr víst um hinar og þessar kynlegar uppákomur, sem sumar hverjar eru tengdar salernisnotkun og salernisvenjum fólks, sem ekki tilheyrir ekki efri-millistétt og yfirstétt. Ekki þarf að taka fram, að geimverur kynjastúdíunnar álíta það mikinn höfuðglæp að lesa ekki bækur og glæpareyfara með kynjagleraugum, en hvað þær meina með þeirri afstöðu veit enginn, ekki einusinni geimverurnar sjálfar.

Ósköp hress
er Helga Bless,
einkum þó á kvöldin,
þegar læða
hittir fress
og greddan tekur völdin.

Ójöfn kynjahlutföll áhyggjuefni

Máría Borgargagn og Handreðurinn eru líka fjallafólk.

Eitt af því einkennilega í þjóðlífi okkar er sú undurskrýtna staðreynd, að Máría Borgargagn og Indriði Handreður, sambýlingur hennar, eru heilmikið útivistarfólk þegar sá gállinn er á þeim. Þau eru til dæmis fræg fyrir að taka sig upp þegar minnst varir og æða uppum fjöll og firnindi eins og áttavillt geitfé. Sjaldnast hafa þessar fjallaferðir þeirra gengið andskotalaust fyrir sig; þau hafa villst, dottið ofaní skurði og gil, ekið jeppanum útí botnlaust dý þar sem hann hvarf og hefur ekki sést síðan, og svo framvegis.

Stöku sinnum hafa frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson farið með Borgargagninu og Handreðnum í upplífgandi hálendisferðir, sannkallaðr ævintýraferðir, þar sem óvissan og háskinn hefur ráðið ríkjum við hvert fótmál. Varla þarf að taka fram, að í þessum ferðum hafa þessir ferðafélagar verið vel byrgir af alkohóli, kannabisi, kókaíni og amfetamíni til að auk sér úthald, kraft og skemmtun.

Í fyrrasumar fóru þau öll fjögur í mikla hálendisgöngu, sem átti, samkvæmt áætlun, að taka fjóra daga. Á öðrum degi rákust þau á frönsk hjón, sem þeim var sundurorða við. Frú Ingveldur, sem kunn er fyrir að láta verkin tala, greip í bringuna á hinni frönsku konu og hratt henni öfugri ofaní blautt moldarflag og tók til við að velta konukindinni uppúr drullusvaðinu. Auðvitað ætlaði frakkneski eiginmaðurinn að rétta konu sinni hjálparhönd og skakka leikinn, en þá ruku Kolbeinn og Handreðurinn eins og einn maður á karlinn og hugðust veita helvítinu verðuga ráðningu, helst ráða hann af dögum, enda eru Kolbeinn og Indriði Handreður báðir komir af útilegumönnum og sauðaþjófum að langfeðgatali og blóð þeirra því fljótt að segja til sín upp til fjalla. En fransmanninum tókst með herkjum að rífa sig lausa úr klóm þeirra félaga og tók til fótanna sem mest hann mátti, og þeir á eftir. En því miður lauk þessum ógurlega eltingarleik með ósköpum þegar fransarinn reif öll tólin undan sér er honum mistókst að stökkva yfir gaddavírsgirðingu, sem varð á leið hans. Þegar Kolbeinn og Handreðurinn sáu hvernig komið var fyrir óvini þeirra þótti þeim ekki gustuk að hegna honum meira og sneru því til baka. Stuttu síðar mættu þeir frönsku konunni á harðaspretti niður hlíðarslakka og var hún þá bæði kviknakin og útötuð mold og drullu og sennilega úr öllu sambandi við lífið og tilveruna af hræðslu.

Tveimur dögum síðar varð Kolbeinn Kolbeinsson að neyðast til að ganga örna sinna úti í náttúrunni. Hann valdi sér að fara bak við stóran stein til fremja verk sitt, sem honum tókst að mestu ágætlega. En þegar hann hafði lokið sér af og kominn aftur til ferðafélaga sinna, stóð hálfsubbulegur grasbrúskur uppúr buxnastreng hans að aftanverðu. Þegar Máría Borgargagn, Indriði Handreður og frú Ingveldur sá útganginn á okkar manni lustu þau upp ægilegum hlátri og fylgdu margskonar ógeðslegar athugasemdir í kjölfarið. Á þeirri stundu sór Kolbeinn Kolbeinsson þess dýran og ófrávíkjanlegan eið, að fara aldrei aftur í fjallaferð, ekki einusinni í göngutúr innanbæjar sem væri lengri en fimmtíu metrar. Að svo búnu yfirgaf hann ferðafélagana og stefndi eftir auganu beint til byggða með garsbrúskinn góða eins og dindil uppúr buxnastrengnum. 

Vilborg Arna komst á tind Denali

Frú Ingveldur keypti falsað aspirín og hætti að nota nærbuxur

Vinkona okkar allra, frú Ingveldur, varð fyrir því óláni að kaupa falsað apspirín á dögunum, en hún hafði þjáðst af höfðuðverk og magaþembu í hálfan mánuð. Skifti engum togum að eftir að frú Ingveldur var búina að bryðja einar 10 töflur af falsaða asparíninu á innanvið klukkutíma varð hún eiginlega snarvitlaus, að minnsta kosti undarleg í háttum, að ég ekki segi annarleg.

Þó svo að frú Ingveldur hafi ekki verið sérlega fastheldin á brækur sínar um dagana, þá brá svo við, að eftir átið á falska aspirínstöffinu, hætti hún að brúka nærbuxur og harðneitar að fara í þessháttar flíkur meir. Og þegar einhver spyr hana afhverju hún noti nú ekki í nærbuxur eins og annað fólk, svarar hún því til að slík leiðindafyrirhöfn, að klæða sig í þessháttar hégóma sé fáránlegur óþarfi, því það sé bara til þess að fara úr andskotans nærbuxunum aftur og hún þoli ekki soleiðis tvíverknað.

En maki frú Ingveldar, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri, lætur sér hátterni konu sinnar í léttu rúmi liggja og rökstyður það á þann hátt, að ef frúin noti aldrei nærbuxur sé engin hætta á að hún gangi jafnvel dögum eða vikum saman í grútskítugum og mjög illþefjandi nærbuxum.

Myndin með þessu bloggi sýnir frú Ingveldi fara úr nærbuxum í síðasta sinn.

Fundu mikið magn falsaðra lyfja

Alvarleg kynvilla stakk sér niður á færeyskum verksmiðjutogara.

Það liggur vitakuld í hlutarins eðli, að draugaskip sjáist ekki nema endrum og eins, því svoleiðis skip sjá aðeins rammskyggnir menn. Þessvegna er þessi frétt um ósýnileika draugaskips algjörlega útí hött, fáránleg, og til þess eins fallin að hræða fólk að óþörfu.

Hinsvegar hafa fjölmiðlar með öllu svikist um að segja frá því að færeyskum verksmiðjutogara var snúið til lands í þessrai viku, þremur vikur áður en ráð var fyrir gert. Ástæðan var að alvarleg kynvilla hafði stungið sér niður í áhöfn togarans, svo skipstjórinn sá sér ekki annað fært er að stefna skipinu undir fullu vélarafli til heimahafnar. Að sögn skipstjórans var ástandið orðið mjög alvarleg og breiddist út meðal áhafnarinnar og beiddist út með leifturhraða eins og skæðasta fuglaflensa eða hjarðsveinasjúkdómur. Talið er að veikin hafi komið með matsveininum um borð og frá honum hafi allar smitleiðir verið opnar. Þegar togarinn kom til hafnar fannst matsveinninn hvergi, en svo kynlega bregður við að hans er þrátt fyrir það ekki saknað.  

Meðfylgjandi mynd er af horfna matsveininum, sem ekki er saknað.

Draugaskipið finnst ekki

Síra Baldvin ætlaði að sækja um Patreksfjarðarprestakall.

Sá mikli Drottins þjónn, síra Baldvin, ætlaði að sækja um Patreksfjarðarprestakall en hætti við vegna þess að honum þókti pólitískur óstöðugleiki væri með þeim hætti á Patreksfirði, að ekki væri raunverulegum guðsmanni og margreyndum klerki bjóðandi. Aðspurður, sagði síra Baldvin, að hann vorkenndi blessuðum börnunum sem sæktust eftir embættinu og kvað víst það þeirra sem hreppti hnossið myndi ekki kemba hærurnar þar vestra.

Þá er vitað að mektarmaðurinn GJH, nárgranni Patreksfirðinga hefði ætlað sér umrætt prestsembætti en hætt við þegar hann komst að því að sóknarnefndin á Patreksfirði tímir ekki að kaupa messuvín, en hefur látið abelsínudjús duga við altarisgöngur hin síðari ár.

Þrjú vilja þjóna á Patreksfirði

Skemmdarvargur á leið í Framsóknarfjósið eða Bófahreiðrið í Valhöll.

Ætli fari ekki best á því, að skaðræðisgripurinn Steingrímur J. Sigfússon hafi hægt um sig næstu áratugina, þegi þunnu hljóði og skammist sín eins og rakki sem gert hefur stykkin sín í stofusófann.

Reyndar er lag fyrir þennan kynjamann og skemmdarvarg að ganga í Framsóknar- eða Sjálfstæðisflokkinn með haustinu. Á þeim herragörðum á þessi kyndugi heima. Og eitt er víst, að hann fegi höfðinglegar móttökur bæði í Framsóknarfjósinu og í bófahreiðrinu í Valhöll ef hann bankaði uppá og bæðist vistar fyrir sig, frú Álfheiði og Sendiherrafjölskylduna.

„Það vantar allar útfærslur“

Strengjapúta gifturíka kaupfélagsstjórans í Skagafirði

Það kemur engum á óvart að sérlegur pólitískur léttadrengur og strengjapúta gifturíka kaupfélagsstjórans í Skagafirði sé gerður að ráðherra, þrátt fyrir að hafa aldrei haft annað uppá að bjóða en innihaldslaust og snarruglandi gaspur, sem hvaða hlandauli sem er gæti ausið uppúr sér hvenær sem er.

Það er ljóst, að gamla Framsóknarmaddaman, sem andaðist fyrir nokkrum árum með dánarvottorði útgefnu af sprenglærðum geðlækni, er gegnin aftur líkt og Þórólfur bægifótur forðum. Ef að líkum lætur, verður draugur Framsóknarmaddömunnar ekki síður hamrammur og viðskotaillur og Þórólfur karlinn eftir að hann fór á stjá eftir að hann var dauður. En um Þórólf bægifót og afrek hans lífs og liðins má lesa í snilldarritinu Eyrbyggju. 

En hvernig á því stendur að kvenskörungurinn Vigdís Hauksdóttir skuli ekki fá ráðherrastól undir bláan botninn á sér er með öllu óskiljanalegt. Ástæðan fyrir þessari skammarlegu framkomu við Vigdísi liggur samt trúlega í því að helvísk Framsóknarmaddaman er afar karllæg, þrátt fyrir að vera kvenkyns. Ég geri ráð fyrir að vinkonur mínar, megafémínístarnir, láti nú til sín taka og rétti hlut Vigdísar með öllum tiltækum ráðum, þar með talið heyhvíslum, borvélum og dynamíti.

Gunnar Bragi utanríkisráðherra

Strákarnir hans Fagins aftur komir á sinn stað

Mikið hljóta landsmenn að vera fegnir því, að strákarnir hans Fagins gamla skuli aftur vera komir í þá kjörstöðu sem þeir voru í þar til fyrir rúmum fjórum árum. Eins og hver maður veit, þá á Fagin gamli bæði gengin sem standa nýju ríkisstjórninni, og strákarnir hans eru jafn glúrnir og áður að sækja það sem gamli maðurinn ágirnist.

Um leið og þjóðin býður strákana hans Fagins velkomna í gamla fangelsishúsið við Lækjargötu, þá þakkar hún afglapanum og ómenninu Steingrími J. og ESB-fáráðlingunum í Samfylkingunni innilega fyrir að gera þjóðinni það kleyft að fá strákana hans Fagins aftur til starfa í stjórnarráðiu.

Hanna Birna innanríkisráðherra

Gvendur galni og slefandi niðursetningar.

Á sínum tíma var í Húvatnssýlu sýslumaður sá er heitið hefur Guðmundur Ingjaldsson, stórbokki mikill, hrokafullur og ríkur af eignum og péníngum. Guðmundur sýlumaður var svo fjarri því að vera við alþýðuskap, að lengra varð ekki komist í þeim efnum.
Einn var þó sá galli á gjörvileik Guðmundar sýslumanns, sem menn höfðu í flimtingum við ýmis tækifæri, en hann var sá að hann væri vafalaust heimskasti maður sýslunnar, sem honum var trúað fyrir að stjórna, og í ofanálag stórbilaður. Af þeim sökum var hann ævinlega kallaður Gvendur galni, til aðgreiningar frá öðrum Gvendum, en aldrei bara Gvendur eða Guðmundur sýslumaður.

Eitt frægasta verk Gvendar galna var að skipa niðursetning nokkurn hreppsstjóra í sveit einni í Húnavatnssýslu. Niðursetningur þessi var einn af þessum dæmigerðu hreppsómögum, sem víða mátti finna hóstandi í flatsæng í gluggalausri baðstofu á þeim dögum.

Auðvitað leist bændum ekkert á blikuna þegar Þórður niðursetningur í Halakoti var kominn með skjal uppá að hann væri löglegur hreppsstjóri, undirritað og stimplað af Guðmundi Ingjaldssyni sýslumanni. Þeir vissu sem var, að Gvendur sýslumaður var geggjaður og heimskari en sauðnaut ofan af Grænlandsjökli, en að honum myndi detta í hug að framkvæma aðra eins skömm og að gera hóstandi niðursetning að hreppstjóra hafði þó aldrei hvarflað að þeim.

Nokkrum öldum síðar hugkvæmist æðsta embættismanni þjóðarinnar að draga tvo slefandi hreppsómaga uppúr flatsæng frjálshyggjunnar, hrunsins, gjaldþrotanna, spillingarinnar og ómennskunnar og fela þeim að fara með stjórn þjóðarinnar, þvert ofaní allt sem skynsamleg getur talist. Það er víst óhætt að segja að Íslendingum hefur ekki farið fram andlega og siðferðilega síðan Gvendur galni var sýslumaður á Norðurlandi.

„Verkið er í höfn“