Og pestin af honum ætlaði alla lifandi að drepa

Það er semsagt ein allsherjar svívirðileg móðgun við sómakæra borgara Íslands að verið sé að vafsast með málefni hrundólgana fyrir dómstólum. Þessum undirförula og gráðuga lýð átti að vera búið smala saman fyrir langalöngu og flytja uppá öræfi til geymslu innan gaddavírs; eða vista kvikindin eins og höfuðsóttarrollur í einhverjum hólma eða skeri á Breiðafirði. Að láta Sérstakan Saksóknara ergja sig á að eiga við undanbrögð og útúrsnúninga auðvirðilegra kríminala er svo gaga og gúgú að engu tali tekur.

Þó tekur útyfir allan þjófabálk að það skuli vera siðlausir lögmannsþorparar, vandlega merktir hrunflokkunum alræmdu, sem græða mest á öllu saman. Þetta minnir á þegar Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri, uppáklæddur í kjólföt og með föðurmorðingja um hálsinn, skeit í buxurnar í mikilli stertimennaveislu hér um árið og pestin af honum ætlaði alla viðstadda lifandi að drepa.

Vill að málinu verði skipt upp

Búrtík tannar hækil grátgjarns smádrengs

Það er ekki amalegt fyrir skoðanalausa gluggaskrautið sem þeir hafa fyrir formann í hægri vinstri grænum að hafa að baki sér jafn stórkjaftaða og blóðgrimma búrtík sem vílar ekki fyrir sér að hlaupa aftaní lítinn dreng og bíta hann svo harkarlega í hælinn að hann liggur hágrátandi í drulluforinni fyrir framan Framsóknarfjósið. En Búrtíkin kallar fátt ömmu sína, nema ef vera skyldi Steingrím J. Sigfússon, sem er þinglýstur eigandi hinnar fræknu Búrtíkur varnarþing og lögheimili. Nú bíða margir í ofvæni eftir að Búrtíkin láti svo um munar til skarar skríða gegn búttaða baunarassinum Sigmúndi Dávíð, læsi tönnum sínum demanthörðum í afturendann á honum og hristi úr honum það litla sem eftir er af pólitískri golu í nösunum á honum. Það verður gaman að fylgjast með því. Og ef ég þekki Búrtíkina rétt, þá mun hún ekki láta þar staðar numið heldur er hún vís með að stökkva eins og pardusdýr í lærið á tannlausu búrtíkinni hans Steingríms, honum Árna Þór sparisjóðsmanni, og snúa hann niður eins og baulandi nautkálf, því Búrtíkin á harma að hefna á téðum Árna Þór.

En ég held ég mæli fyrir munn allra landsmanna þegar ég segi, að eins gott sé að margnefnd Búrtík taki sig ekki til og leggi til atlögu við blessað gluggaskrautið og éti það upp til agna, eins og frændi Búrtíkurinnar, sjálfur Úlfurinn, þegar hann sporðrenndi Rauðhettu og Ömmunni hér um árið. Ef Búrtíkin fremdi það voðaverk, væri eigandinn nauðbeygður til að sækja kindabyssuna og leiða þetta uppáhalds gæludýr sitt bak við hlöðu og kenna því sitthvað um púður og blý.

Björn Valur ræðst að Bjarna Ben.

Fryggðarvísitala Íslands er einnig í frásögur færandi

Eftir allar hunguraldirnar, Móðuharðindin, Stórubólu, Svartadauða og Stóradóm, voru Íslendingar orðnir svo blauðir að þeir hafa einlægt valið frið þó ófriður hafi verið í boði. Þessi vesala vandræðaþjóð skreið eins og hver önnur færilús undir vænginn á heimsvaldasinnum í USA og NATO og nú síðast leggja hinir blauðustu af öllum huglausum til að við höldum lúsaganginum áfram og gröfum okkur eins og skellóttar skóprottur undir sorphauga ESB. Þessvegna gefa málsmetandi menn lítið fyrir að Ísland tróni eft á lista yfir friðsælustu þjóðir heims, því þeir vita sem er að friðarviljinn stafar af aumingjaskap og endalausum skorti á sjálfsvirðingu en ekki einlægum friðarvilja.

Ef einhver reisn væri á Íslendingum værum vér búnir að brjóta undir okkur Færeyjar, Hjaltland og Orkneyjar ásamt Grænlandi og Jan Mayen og í haust væri komið að því að fara með vopnum á Skandinávíu. Eina ljósið í myrkrinu er Framsóknarflokkurinn, en innan hans munu vera í bígerð metnaðarfullar áætlanir um landvinninga og langþráðan hernað; fyrsta opinbera skrefið í þá átt tók lautinant Sveinbjörg þegar hún lýsti yfir stríði Framsóknar gegn moskum og múhámeðstrúarmönnum.

Aftur á móti hefir Ísland verskuldað verið efst á lista yfir fryggðaróðustu þjóðir heims, það hefir fryggðarvísitalan margsannað. Frú Ingveldur, Kolbeinn, Borgargagnið og Indriði Handreður eru öll dásamleg dæmi um fólk sem fullt er af fryggðarvilja og framkvæmir það sem aðrir þora ekki einusinni að hugsa um. Þó er hálf-kynlegt, að Íslendingar séu þau endemis skítseyði og glugghross að taka ætíð fryggðina og friðinn fram yfir mannbætandi og stælandi ófrið. Það hefði gömlu mönnunum í íslendingasögunum þókt lítilmannlegt og til illrar úrkynjunar fallið á sinni tíð.

Ísland er enn friðsælast

Þegar frú Ingveldur Gardal banaði manni sínum

Frú Ingveldur Gardal, langa-langamma frú Ingveldar eiginkonu Kolbeins Kolbeinssonar, var kvenna errilegust í lífi og starfi. Á efri árum bað hún á hverjum morni og hverju kveldi að Drotinn tæki Magnús eiginmann hennar til sín í sinn altumlykjandi náðarfaðm. Ástæðan fyrir bænarefninu vóru hrotur Magnúsar, en hann hraut manna mest og best. Að lokum gafst frú Ingveldur Gardal upp á Drotni og ákvað að taka öll ráð í sínar höndur; sagði hún Drotni sjálfum í óspurðum féttum, að fyrst hann væri slíkt hundspott að leyfa Magnúsi hroturnar væri hún nauðbeygð til að segja honum upp störfum. Nóttina eftir að frú Ingveldur hafði rekið skapara himins og jarðar útá guð og gaddinn, hóf Magnús upp sínar venjubundnu hrotur með háu korri, blæstri og snorki. Frú Ingveldur svaraði manni sínum með því að draga seglgarnsspotta undan kodda sínum og bregða honum um háls hans og herða að. Sá gamli brá blundi með miklum andfælum og pataði útí loftið, en því miður og seint því eiginkona hans herti betur að hálsi hans og tókst kyrkja karlinn með harmkvælum. Að verki loknu dró hún fram skriffæri sín og orkti eftirfarandi sorgarljóð:

Ég hengdi Mánga minn í nótt með snæri,
svo mér er þungt um hjartarót af trega.
En Mángi heitinn hraut svo gífurlega,
að hér var ekki nokkurt undanfæri.

Um morguninn fengu hundarnir og kettirnir ólseiga steik í árbít, sem þeir þó fyrirgáfu matmóður sinni því hún skenkti þeim ómælt af rauðvínskúti sínum stórum til að skola niður steikinni.

Drap eiginmanninn og eldaði líffærin

Staðreyndirnar gætu orðið skeinuhættar

Svo blessuð telpan óskar þess að rannsókn málsins ljúki og umræðan fari að snúast um staðreyndir en ekki stórlygar og órökstuddar dylgjur.

Ja það er nú það og jamm og já.

Það er svosem ekki borðliggjandi að Valhallartríóið í innanríkisráðuneytinu kæri sig eins mikið um beinharðar staðreyndir í lekamálinu og þau vilja vera láta; að minnsta kosti ekki að allur landslýður viti allar staðreyndir um lekann góða, sem var svo asskoti brillíant og beinskeyttur þegar af stað var farið. Það gæti nefnilega farið gríðarlega (orðið ,,gíðarlega" er uppáhaldsorð innanríkisráðherra) illa með umrætt tríó ef umbúðarlausar staðreyndir lekans kæmu fram í dagsljósið; það kynni að þýða rimla, slagbranda, gaddavír og hnausþykka járnbenta steimsteypta veggi undir yfir og alltumkring fyrir veslings fólkið. Eða eru það máske Reynir Traustason og félagar sem þurfa meir að óttast rimlana og gaddavírinn? Það má víst fjandinn vita. En lekamálið blívur því það er skemmtilegt, gáfulegt og í alla staði dásamlegt.

Þegar margumrætt lekamál komst í hámæli, sagði Máría Borgargagn, sem gjörþekkir leiki borgarastéttarinnar, að ólíklegt væri að allir kæmust óslasaðir frá þessari kyndugu uppákomu, sennilega myndi einhver lenda í steininum, einkum og sérílagi ef staðreyndir málsins næðu að skríða fram í dagsljósið, eða jafnvel í gapastokknum. 

Þórey leitar réttar síns

Þegar þeir ætluðu að sprengja frú Ingveldi og Kolbein til Andskotans.

Ég held þeir hefðu átt að leyfa sprengjumanninum atatna að bomba höfuðstöðvar auðvaldsflokkanna, sem kenna sig við íhald og jafning, í loft upp. Það hefði verið landhreinsun af þeim skítakompum ef það hefði gerst. En því miður var mannfjandinn stoppaður af og meira að segja úrskurðaður í gæsluvarðhald!

Skömmu eftir Hrunið góða hér á Íslandi ætluðu þeir að koma fyrir ódæmum af sprengiefni við heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar og láta síðan allt klabbið fjúka útí veður og vind ásamt meðfylgjandi hávaða og mannfalli. Á ögurstundu sá frú Inveldur til hryðjuverkamannanna og skarst í leikin. Þrátt fyrir að vera all-ölvuð af hvannarrótarbrennivíni tókst henni að læðast aftanað ódæðishundunum og slá þá gjörsamlega kalda og gera sprengjur þeirra upptækar. Fám dögum síðar hófst styttan af öreigaskáldinu Kristjáni Kristjánssyni á loft með gríðarlegum hvelli og sundraðist útum víðan völl. Var þar komin sprengjan, sem í fyrstu var ætlað að granda frú Ingveldi, Kolbeini Kolbeinssyni og húsi þeirra ágætu. Frú Ingveldur sagði frá þessum atburðum á fulltrúaráðsfundi sjálfstæðismanna í Valhöll og var gerður góður rómur að frásögn hennar og þókti mönnum koma vel á vondann, að stytta af einskisnýtu klámskáldi og kommúnistasvíni færi í þúsund mola í stað orðlagðra sæmdarhjóna sem gjörvöll borgarstéttin hefir velþóknun á.

Sprengjumaðurinn í gæsluvarðhaldi

Nú er stóra tækifærið fyrir Eið Smára

Ég hjó eftir í viðtalinu við Eið Smára að samningur hans í Belgíu er að renna út og hann ekki tilbúinn að leggja skóna á hilluna. Nú tel ég að stóra tækifærið í boltanum sé að renna upp. Ég er ekki í nokkrum vafa um að hann getur gert hagstæðan samning við Víking Ólafsvík um að leika með félaginu í sumar og næsta sumar og sumarið þar á eftir. Ekki er að efa, ef Eiði ber gæfa til að semja við Víking, þá mun það verða kórónan á hans glæsta ferli. Í Víkingi mun hann og hitta fyrir auk samlanda sinna knáa kappa frá Spáni, Bosníu og Póllandi, en Eiður ku vanur að spila með útlendingum svo hann á sannarlega heima á Ólafsvíkurvelli.

Er ofdekraður heima fyrir

Úr Hruni á Hraunið - Eða leggjast út á fjöllum

Að sjálfsögðu er hann saklaus, nema hvað.

Þegar hann var handsamaður æpti hann, ,,ég er saklaus, ég er saklaus!" Fyrir réttinum svaraði hann öllum spurningum sem var beint að honum, ,, ég er saklaus, ég er saklaus." Og með þessi orð á vör verður honum stungið inn á Litla-Hraun.

Já hann er ekki orðmargur blessaður fyrrverandi forstjórinn og lítið gefinn fyrir að málfarsflækjur. Þó má telja líklegt að föngunum á Hrauninu muni takast að rugla hann svo í ríminu að hann játi uppúr svefni allar sakargiftir sem uppá hann hafa verið bornar eftir Hrun. En það skiptir varla miklu máli úr þessu hvort hann játar eða neitar, lýsir sig saklausan eða sekan: hann fer á Hraunið ásamt vinum sínum, stórbóndanum og þeim píreygða. Og ef þeir reyna að strjúka, hafa þeir ekki annað uppúr því en að gripnir og skutlað samstundis í Svartholið til einangrunar.

Fyrir þessa ógæfusömu pilta, forstjórann fyrrverandi, stórbóndann og þann píreygða, er nú fátt orðið í stöðunni annað en að fara að dæmi Arnesar Pálssonar og Eyvindar Jónssonar og leggjast út uppi á öræfum eða norður á Hornströndum. Að öðrum kosti verða þeir að láta sé lynda næstu áratugina að gista innan múrsins að Litla-Hrauni.

Hreiðar Már lýsti yfir sakleysi sínu

Forsenda góðs réttarkerfis og óhjákvæmilegs réttlætis

Auðvitað er Sverrir dómari allsekki vanhæfur til að dæma í máli þar sem bróðir hans, Ólafur Ólafsson stórbóndi, útgerðarmaður og framsóknarmaður að Miðhrauni I er aðili að. Það er einmitt forsenda góðs réttarkerfis og óhjákvæmilegs réttlætis, að vænir menn og velsettir eigi góða að í hópi dómara og séu til dæmis ekki dæmdir í fangelsi uppá blávatn og svartabrauð fyrir aungvar sakir eða tæknileg álitamál. Svo það er í góðu að einn stórbóndi og samskipamiðlari eigi sterkan frændgarð innan dómarastéttarinnar.

Sérstakur saksóknari á heldur ekkert með að vera að básúna yfir landslýð hverjir á sakamannabekknum eru skyldir hverjum í dómarasætunum; þessháttar framferði veikir samfélagsins góðan skikk og grefur undan nauðsynlegri stjórnskipan. Við þessum óláns kjafthætti sérstaka saksóknarans verður ríkisstjórnin að bregðast með því að setja hann af nú þegar.

Ég trúi ekki að þjóðin sé svo illa gerð og andstyggileg, að hún vilji umfram annað sjá sína bestu syni og dætur bak við lás og slá innan um hroðalega glæpamenn. Fangelsin eru ekki fyrir Ólaf Ólafsson stórbónda og hans líka, þau eru fyrir snærisþjófa, slagsmálhunda og dópsprúttara. Þetta verðum við að muna um leið og við gáum að Guði.

Hefði ekki átt að fara í fjölmiðla

Þó fátt sé um fína drætti koma þó fjölmargir kandídatar til greina

Núnú það hlaut að koma að því að félagi Ólafur Ragnar sæktist ekki eftir endurkjöri og ekkert við því að segja. En það verður þrautin þyngri fyrir þjóðina að fá þó ekki væri nema skítsæmilegan forseta í stað félaga Ólafs, enda fátt um fína drætti í þeim efnum. Sennilega munum við fá eitthvert kyndugt snuddmenni á Bessastaði af þeirri tegund sem líkja má við geltan fresskött sem liggur geyspandi í besta sófanum í stáss-stofu eigenda sinna.

Og þó.

Það vill svo einkennilega til, að það munu vera fáein eintök á rjátli sem ekki munu fúlsa við að gjörast forsetar Íslands, hálfgerðir útikamrar að vísu en glæsileg eintök samt. Í fljótu bragði koma nöfn eins og Steingrímur J. Sigfússon, Tryggvi Þór Herberstsson, Jón Gnarr, Þorsteinn Már Samherji og Jón Steinar Gunlaugsson uppí hugan, allt sérkennilegir fuglar kunnir af kúnstum og sjónhverfingum. Úr kvennastétt eru virkilega áhugaverðar til forsetastarfs þær Ingibjörg Sólrún, Hanna Birna ráðherra, Álfheiður Ingadóttir og Hildur Lilliendalh. Þá koma spekingar eins og Egill Helgason, Ingvi Hrafn og Þorsteinn Pálsson vel til greina, svo ekki sé nú minnst á Finn Ingólfsson, Jón Ásgeir og Halldór Ásgrímsson.

Jú, þegar betur er að gáð, þá er bara heilmikið af hugsanlegum forsetakandídötum í sjónmáli. En að þessu sinni verðum við að muna að glopra nú ekki þessu æðsta embætti þjóðarinnar í hendurnar á einhverjum forhertum ódámi sem líklegur er til að neita að skrifa uppá icesave-reikninga framtíðarinnar, eða er á móti auðvaldsapparatinu ESB, eða er líklegur til að slá svikular ríkisstjórnir utanundir með blautum sjóvettlingi þegar þær hafa gert í bólið sitt.

Sækist ekki eftir endurkjöri