Sama gerðist í tilviki Brynjars Vondulyktar

Þessu trú ég vel, enda er frábært fyrir eina alþingiskonu, að ná þeim pólitíska árangri að gjeirvartan á henni nái mun meiri frægð og almenningshylli en andlitið. Svoleiðis forfrömun er sorglega sjaldgæf og ástæða er til að þjóðin óski þingmanninum til hamingju með að hafa loksins dottið ofaná eitt sköruglegt þingmál.

Sama gerðist á sínum tíma þegar Brynjar Vondalykt frelsaði leyndarlim sinn í fjölmiðlum. Á sama augnabliki varð þetta líkamsviðhengi Vondulyktarinnar mörgum sinnum frægara en trýnið á honum, hvað þá aðrir partar hans tígulega búks. En þegar Óli vinur hans Apaköttur ætlaði að leika þetta eftir, var lögreglan kölluð út og hann settur í gæsluvarðhald. Þegar Óli Apaköttur spurði hverju þetta sætti, þá var honum sagt að hann væri slíkt andskotans reginfífl, að fólki yrði óglatt að sjá helvítis spenann á honum á blaðaljósmynd.

Í ofanálag barði eiginkona Óla hann fyrir tiltækið og kvaðst kveikja í rassinum á honum ef hann reyndi svona fáráðlinshátt aftur. Annað mál væri með hann Brynjar, hann væri hávaxinn og grannur en ekki eins og kartöflupoki á tveimur stuttum kústsköftum. Þar með varð frægðarvon Óla Apakattar úr sögunni.

Geirvartan þekktari en andlitið

Aunginn sómakær atvinnurekandi ræður gretta hlandsprengju til stafa

Náttúrulega ráða alvöru atvinnurekendur starfsfólk út frá kynferði og útliti, annað væri hneykslanleg heimska. Aunginn atvinnurekandi með sjálfsvirðingu og ábyrgð fyrir fyrirtlki sínu réði öfugsnúinn neftóbakskarl til að afgreiða ilmvötn og andlitsfarða í dömuverslun. Á sam hátt myndi aunginn ósturlaður forstjóri ráða gretta hlandsprengju til þjónustufulltrúastarfa í einkabánka. Það verður sem sé, að úthluta fólki störfum eftir kynferði, útliti og aldri, annað væri fáheyrður afglapaháttur.

Þegar Kolbeinn Kolbeinsson var skipaður skrifstofustjóri rak hann á augabragði, að fagurfræðilegum og viðskiptalegum ástæðum, alla þá sem ekki pössuðu í störf sín á skrifstofunni. Til hliðsjónar notaði hann gullvægu regluna um kynferði, útlit og aldur, og réði þeirra í stað snoppufríðar ungmeyjar og fáeina sperrta jakkafatastráka. Indriða vin sinn Hadreð rað Kolbeinn ekki, þrátt fyrir að sá náungi sé karlkyns, ófríður og kominn yfir fimmtugt þegar Kolbeinn kom til skjalanna. 

Daginn sem Kolbeinn hreinsaði út af skrifstofunni, gerðu tvær þykkar leiðindaskrukkur með grásprengt hár uppsteyt og neituðu að húndskast út. Þá greip Kolbeinn til þess ráðs að draga kérlíngarnar út á stétt með því að rífa þéttingsfast í kjóla þeirra. Þegar útá stétt var komið, sparkaði hann þeim útá götu, hérumbil fyrir stræðtisvagn, sem kom aðvífandi. Og ekki gerði hann kallaskröttunum, sem voru með múður og pex, lakari skil: Hann sigaði Indriða Hanreði á þá með hótun um að láta hann nauðga þeim á staðnum. Þá lögðu kallarnir niður skottin og lögðu á flótta. Síðan hefir allt verið í lukkunar velstandi á skrifstofu Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns.

Fékk ekki starfið vegna kynferðis

Heimskuleg meðferð á péníngum og betri leið til að ráðstafa þeim

Uss-suss-sussu ... það skiftir aungvu andskotans máli hvört Framsóknar-Eygló fær fleiri eða færri húsnæðisfrumvörp afgreidd og afvegaleidd, peningarnir sem ausið er úr ríkissjóði lenda allir, og meira til, í vösunum á braskarahjörðinni sem selur og leigir húsnæði. Hvert hafa leigubæturnar góðkunnu runnið? Jú, mikið rétt, beint ofaní sparibaukana hjá hinum virðulegu leigusölum. Það er allt og sumt.

Nær væri að Eygló notaði þessa húsnæðisaura til styrkja veisluþjónustu frú Ingveldar og Kolbeins, Kaupfélag Skagafjarðar og Finn Ingólfsson. Ef eitthvað verður eftir, þegar búið verður að styrkja fyrrgreinda aðila, væri upplagt fyrir Eygló að nota þann afgang til að flikka uppá Framsóknarfjósið með því að setja þar upp salerni með rennandi vatni, kaupa ný peysuföt á gömlu Maddömuna og mála stóra portretmynd af Halldóri Ásgrímssyni á fjósgaflinn.

Þest væri þó, að láta drjúga slummu af húsnæðisblekkingapé-péníngunum í að sameina þessar sex flokksnefnur, sem sæti eiga á Alþingi, í einn allsherjar alltumlykjandi Framsóknarflokk íslenska lýðveldisins. Það ætti að vera afar auðvelt að kaupa flokksnefnurnar og eigendafélög þeirra til þátttöku í slíku þjóðþrifafyrirtæki.

Afgreiddu ekki öll frumvörp Eyglóar

Meðan þrælana grunar ekkert

Það þykir ógurlega karlmannlegt að tala um pééénínga, stórar upphæðir, margfaldar garðhleðslur af bánkuseðlum, taka sér aldrei minna en hundruðir milljarða í munn, og látast í þokkabót hafa vit á öllum þessum hafsjó af pééénííígum. Og víst eru þeir ansi lunknir við fjármálablekkingarnar þessir karlar og kunna að búa svo um hnútana að nýtísku þrælahald kapítaismans gangi liðlega fyrir sig, án þess að þrælakvikindin gruni nokkurn skapaðann hlut.

En allt veltur þetta peníngahnoð, slaufur og krull stóru strákanna á því að lýðurinn sé sljór og haldi að umsvif þeirra og snilld sé óbreytanlegt náttúrulögmál. Það myndi vandast málið fyrir hin galtómu jakkaföt, ef sauðsvartur almúginn sæi allt í einu í gegnum sýninguna og hætti að trúa sjónhverfingunum. En það er marg ópíumið, sem tilreitt er fyrir fólkið af útsjónarsemi og natni, þannig að lítil hætta er á að þrælahjörðin vakni.

Það má vel vera, að það sé óviðeigandi og sóðalegt að skjóta litla hænsnfugla með fallbyssum, en ekki er samt þrifalegra að láta lævísa peníngaperverta míga yfir sig minnst einusinni á dag. Eða hvað?

Eins og að nota fallbyssu á rjúpu

Út yfir allan þjófabálk

Það er ekki að ófyrirsynju, að gott og grandvart fólk hafi allan varan á gagnvart þrifafyrirbærinu sem kallað er Verzlunarskóli Íslands. Í hugum margra er umrædd stofnun, einkaskóli með ríkisspenann að eilífu í prangaratrantinum, þess eðlis, að það setur hroll að þeim um leið og þeir hreyra hann nefndan.

Og víst hefir þessi skólabora, ef skóla skyldi kalla, ýmislegt skuggalegt á samviskunni. Þórberg Þórðarson rithöfund, lang gáfaðasta mann sem stigið hefir innfyrir dyr skólans, ráku þeir frá kennslustörfum vegna skoðanna hans á auðvaldinu og kirkjunni. Enda sendir allrahanda arðræningjastóð og braskarar börnin sín í þennan skóla til að gera þau að verra fólki.

Þó tekur útyfir allan þjófabálk, þegar Verzlunarskóli Íslands útskrifaði frú Ingveldi með próf í grunni að viðskiptasukki. Ekki var frú Ingveldur fyrr komin með prófskýrteinið í hendurnar, en hún hóf kaupsýslustörf með tilheyrandi gjaldþrotum, misferli, auðgunarglæpum og arðráni. Tilþrif þessarar vösku konu leiddu til þess, að fljótlega var hún komin inná gafl í höfuðstövum stjórnmálaflokksins sem hún elskar og dáir.

Verslingar vekja reiði í Taílandi

Eftir hverju eru raunverulegir vinstrisinnar að bíða?

Oft og mikið hef ég brotið heilann um hvernig háttað sé sálarlífi Steingríms J. Sigfússonar og þrengstu flokkseigendaklíkunnar kringum hann; hverskonar lið þetta sé þetta eiginlega og hvað því gangi til. Það liggur fyrir, að þetta fólk er furðulega lýgið og svikult, eignigjarnt og sjálfselskt. Það virðist ekki hafa neina aðra pólitíska hugsjón en sjálft sig og leggur sig í framkróka við allskonar hégóma og snobb. Þetta óheiðarlega og hvimleiða lið hefur lengi haldið sér á floti með lipru kjaftaviti og sjálfhælni og tekist með því að slá ryki í augu margra þeirra er síst skyldi.


Frá mínum bæjardyrum séð, er stjórnmálaflokkurinn Vinstrihreyfingin grænt framboð endanlega búinn að vera og ekkert annað eftir en að klára dæmið með því að leggja hann niður. Þetta fyrirbrigði á ekki lengur neinn tilverugrundvöll, og trúverðugleikinn er fokinn útí hafsauga og kemur aldrei aftur til baka. Þetta sjá allir menn aðrir en þeir sem eru blindaðir af afneitun á staðreyndir. Sama má segja um Samfylkinguna, þó ég þekki ekki eins vel til þar á bæ.

Og hvað ætla róttækir vinstrisinnar, sósíalistar, að gera þegar ljóst er að óvandaðir tækifærissinnar og illa gerðir karakterar hafa eyðilagt samtök þeirra með sjálfhælinni, sjálfsmiðaðri og svívirðilegri framgöngu sinni? Ætla þeir að láta gott heita og leyfa endemunum að halda enn um sinn áfram að fótumtroða hugsjónir þeirra um samfélag sameignar og jöfnuðar? Eða hvað? Eftir hverju er verið að bíða?

Forysta VG hélt olíumáli leyndu

Erfiður og hættulegur sjúkdómur

Krataeðlið er erfiður og hættulegur sjúkdómur, það vita þeir sem eru með þennan vágest í holdi sínu og heila. Að sjálfsögðu eru krataskiturnar í fullkomri afneitun gagnvart þessu heilsuleysi sínu og rembast af öllum kröftum við að láta líta þannig út að þær séu heilbrigðar. Það hlýtur að vera eðlileg krafa, að gert sé krataeðlispróf hverju nýfæddu barni, svo að hægt sé að bregast við til lina þjáningar viðkomandi ef hann kemst á fullorðinsaldur. Þá er nauðsynlegt, að fólk sem hyggur á barneignir, sé upplýst um hvort það hefur krataeðlismeinsemdina í erfðagenum sínum svo að það eignist ekki gallaðan einstakling.

Á hverju ári andast margir úr krataeðli og eru deildar meiningar með mönnum hvort það sé gott eða íllt. Lokastig sjúkdómsins er afar óþægilegt fyrir hinn sjúka því að þá verða efnahvörf í höfðinu á honum, sem lýkur gjarnan með gosi uppúr hvirflinum. Því miður hefur aldrei fengist nægilegt fé hjá hinu opinbera til að rannsaka krataeðlið nægjanlega, hvað þá þróa lyf við þessum alvarlega vágesti.

Velji sjálft hvort það fái upplýsingar

Veraldarvanar heiðurskvinnur létu sitt ekki eftir liggja og frelsuðu vörturnar

Þó svo að frú Ingveldur og Máría vinkona hennar Borgargagn séu komnar til ára sinna í aldurslegum samanburði við litlu bjöllupjásurnar, sem vóru svo undurkúl í dag, að þær hlupu berar að ofan úti í kalsanepjunni, þá létu þær ekki sitt eftir liggja og óðu á nærbuxunum einum fata útá strætið og hrisssstu sílíkonbættar bringublöðrunar framan í heiminn. Þóttu tilþrif þeirra stallsystra glæsileg og til fyrirmyndar og góð tilbreyting í gráma hversdagsins.

En því miður gat karlkynið ekki látið hjá líða að verða sér til skammar í viðurvist frú Ingveldar og Borgargagnsins við þeitta einstæða tækifæri, að minnsta kosti einn tiltekinn fulltrúi fyrrnefnds óþverrakyns. Umræddur náungi lét sér nefnilega sæma, að glotta að þeim á opinskáan og gera óviðunandi athugasemd um brjóst þeirra og nærbuxur. Þetta hefði talsmaður kallandskotanna betur þátið ógert því frú Ingveldur og Máría viku að gerpinu fáeinum snoppungum með þeim ágætu afleiðingum að hann féll endilangur á strætið á lá þar í öngviti þar til sjúkraflutningamenn á sjúkrabifreið komu og fjarlægðu dólginn af almannafæri. 

Það sem vakti vegfarendum á förnum vegi þó einlægasta athygli var að þær frú Ingveldur og Máría Borgargagn höfðu hvor um sig sína áfengisbokkuna í nærbuxnastrengnum og drógu þær flöskurnar upp annan slagið og supu á og troðu þeim síðan jafnhraðan niður í strenginn aftur. Með þessu sýndu þær í verki að þær eru ekki einhverjar athyglisbrjálaðar smákéllingar í grunnskóla, heldur veraldarvanar heiðurskvinnur með hjartað og sjálfstraustið á réttum stað.

„Stelpur komu út, bara berbrjósta“

Með viðeigandi rykkjum og ekkasogum

Það var greinilega ekki töluð vitleysan á Alþingi í dag þegar systur í andanum, Vigdís Hauks og Ragheiður Elín, spjölluðu saman úr ræðustól eins og sperrtir hanar, sem skemmta sér við að gala hvor á móti öðrum. Sennilega hefði samt verið viðkunnanlegra ef þessi dygðarljós hefðu afgreitt þetta drekaolísnakk sitt augafullar yfir glasi í stássstofunni heima hjá annarri hvorri þeirra.

Nú síðdegis spurðist svo, að Vigdís og Ránka Elín hefðu verið að veislu, ásamt fleiri af þeirra kalíberi, hjá þeim hjónum frú Ingveldi og Kolbeini Kolbeinssyni. Þar sungu þær síðla nætur í dúett sönginn um ,,Ráðskonuna á Holtavörðuheiðinni" og kántrívestranúmerið ,,Hærra minn Guð til þín" með viðeigandi rykkjum og ekkasogum. Skömmu síðar fleygði frú Ingveldur þeim stöllum út með þeim orðum að þær væri ekki í húsum hæfar.

Að öðru leyti gerist ekkert markvert í þessari frábæru veislu, utan hvað Máría Borgargagn táldró Kolbein af gömlum vana, en það telst vart til tíðinda. Jú, annars: Frú Ingveldur sparkaði í punginn á Brynjari Vondulykt þegar hann tróð annarri lúkunni niður á rass Indriða Handreðs innanklæða og sagði gestum sínum í leiðinni, að í þessari veislu væri engin andskotans sóðasódómska liðin, aðeins fáguð og menningarleg kynvilla í samræmi við lögmál fagurfræðinnar. 

„Einhver lítill flokkur úti í bæ“

Hvaða róttækni er þetta fólk að tala um

Það er ekki laust við að manni finnist ólíklegasta fólk vera farið að taka sér orðið ,,róttækni" undarlega oft í munn og af litlu tilefni. Sigríður Ingibjörg talar t.d. um að nýafstaðinn skrípalandsfundur Samfylkingarinnar hafi verið snarpur, kröftugur og ,,róttækur" og Brýgýtta Jónsdóttir talar um að hugdetta hennar um kosningabandalag hinna fjögurra hægrisinnuðu flokka stjórnarandstöðunnar sé ,,róttæk"!

Fyrr má nú vera ,,róttæknin" atarna. Ummæli þessara tveggja pólitísku lukkuriddara benda til að nú eigi að gengisfella orðið ,,róttækni" svo um muni og að slepjulegar hægriklíkur með velferðarplástraívafi séu í þann veginn að fá nafnbótina ,,róttækur" útá ekki neitt.

Fyrir venjulegu fólki, sem horfir á pólitíkina úr hæfilegri fjarlægð, standa stjórnarandstöðuflokkarnir ekki fyrir neitt róttækt. Þeir eru undarlega langt til hægri miðað við uppruna þeirra, og uppskafningsháttur persóna og leikenda virðist næsta takmarkalaus. Tengsl þeirra við alþýðuna eru engin og tilfinning fyrir kjörum hennar lítil. Það eina sem þessi grey virðast hafa einhvern áhuga á er koma ákvæði um heimild til fullveldisafsal inní stjórnarskrána til hægt sé að svindla Íslandi inní auðvaldsbáknið ESB þar sem stórfyrirtæki og fjármagnseigendur ráða ríkjum.

Mig langar til að beina því til forsvarsmanna og félaga í stjórnarandstöðuflokkunum, að fara varlega í að nota orðin ,,róttækni" og ,,róttækur" svo að þau fari ekki með tímanum að merkja þokukennda uppskafningu eða eitthvað þaðan af verra.

Undiraldan komin upp á yfirborðið