Leggjast gegn bráðabirgðalögum á Sigmund Dávíð

Nú liggur fyrir, að frú Ingveldur og Kolbeinn eiginmaður hennar Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður eru alfarið á móti því að sett verði bráðabirgðalög á Sigmun Dávíð Gunnlaugsson. Sæmdarhjónin segja, að ef slík lög verði sett á Sigmund, verði engin heimsmet sett á Íslandi meir, ferðamenn hætti að koma til landsins, makríllinn forða sér úr landhelginni og þorskurinn hææta að veiðast. Ummæli þessi féllu af vörum þeirra hjóna þegar þeim bárust tíðindi þess efnis frá stjórnarandstæðingum, að best væri að setja bráðabirgðalög á Sigmund Dávíð, öðrum tortólistum og panambúum til aðvörunnar.

Hitt vekur enga furðu, að margnefndur Sigmundur Dávíð vilji bráðabirgðalög til að óhófleg töf verði ekki á umhverfissóðaskap fyrir norðan land. Þeim nægir sem sé ekki þarna fyrir norðan að ferðamenn gangi örna sinn útum allar þorpagrundir á Þeistareykjum og Kröflu, heldur heimta þeir að þessir saurbæir verði með ofbeldi tengdir í snarhasti við umhverfissubbukapinn á Bakka; það hafa löngum verið bakkabræður þarna fyrir norðan, enda elska þeir öllu öðru meira hálf- og heilgeggjaða stjórnmálalarfa, einkum og sér í lagi ef þeir eru uppljómaðir af sjálfsupphafningu, sjálfsdýrkun, frekju og undirferli, það eru skohh klárir karlar í augum þeirra þarna fyrir norðan land.

Alla nýliðna helgi átti Kolbeinn, vinur okkar allra, í bölvuðum vandræðum með Óla Apakött, endemiskvikindið atarna. En Óli Apaköttu leitaði svo stíft ástarfars við frú Ingveldi, eiginkonu Koleins, að Kolbeini stóð alls ekki á sama. Þegar Kolbeinn hugðist stoppa Apaköttinn af með barsmíðum kom frú Ingveldur helvítis viðrininu til varnar og sló Kolbein niður. En verst þókti Kolbein samt, að vinir hans, Brynjar Vondalykt, Máría Borgargagn (sem einnig er framsóknarmaðaur), Indriði Handreður, Vindey Hross og Truggi Fokk snörust öll ödverð á móti honum og var á þeim að skilja, að þeim þætti sanngjarnt og eðlilegt að Óli Apaköttur hefði gögn öll og gæði af frú Ingveldi. Það þókti Kolbeini Kolbeinssyni mikil spilling og ljót, javfnvel enn ófrýnilegri en þegar blaðamannsruddarnir lögðu gildruna fyrir Sigmund Dávíð og gjörðu hann ærulausan. Það varð því endirinn á hjá Kolbeini, að skríða með nokkrar brennivínsflöskur með sér inní miðstöðvarkompuna, læsa að sér og drekka sig í öngvit.

Vill bráðabirgðalög

Það er stórhættulegt að kasta grjóti eða abelsínusteinum í fólk

Djöfullinn sjálfur. Köstuðu þeir virkilega grjóti í lögregluþjónana? Og ætli þeim hafi tekist að rota einhvern þeirra eða drepa. Þið vitið að grjót er hættulegt vopn, sem fornmenn okkar á söguöld notuðu þegar þeir háðu bardaga. Það er vonandi að allur þessi aragrúi af flóttamönnum á Íslandi frétti ekki af þessum ósköpum og taki til við að berja íslenska lögregluprjóna og Íslenzzku Þjóðfylkinguna grjóti og möl, það gæti haft ófyrirsjánlegar afleiðingar.

Og nú man ég allt í einu eftir nokkurskonar grjótkasti inní borðsal í síldarskipi, sem lá í höfn í Danmörku. Það hófst með því að einn hásetinn, Jón á Hóli fékk sér abelsínu og fór að éta hana. Á móti honum sat annar háseti, Swiptingur að nafni. Þá gerðist það fyrirvaralaust, að Jón skaut skyndilega útúr sér abelsínusteini og hæfði Swiptingsfjandann beint á milli augnanna. Swiptinurin tók þessa sendingu óstinnt upp og sagði Jóni háseta að hætta þessum óþverra skap, en því svaraði Jón með öðru abelsínusteinsskoti, sem hafnaði líka á milli augnanna á Swiptingi. Þá tilkynnti Swiptingur Jóni frá Hóli, að ef hann gerði þetta einusinni enn þá myndi hann skvetta úr kaffifantinum framani hann. Þriðja abelsínugrjótkastið geigaði ekki fremur en fyrri skotin og nú stóð Swiptingur upp með reiddan kaffifantinn í annari hendi. Skvetta heppnaðist að vísu frábærlega, utað hvað Jón vék sér undan og kaffið hafnaði sjóðandi heitt á hnakkanum á stýrimanninum annarsvegar og á andlitinu á öðrum vélarmeistara, sem ruku upp eins og grenjandi ljón og hótuðu Swiptingnum að taka hann af lífi á stundinni ef hann hypjaði sig ekki strax útúr borðsalnum. Næstu daga var Swiptingurinn sífellt á varðbergi því hann trúði því statt og stöðugt, að stýrimaðurinn og annar meistari sætu um líf hans, biðu eftir hentugu tækifæri til að myrða hann svo að lítið bæri á. Af þessu getið þið séð hversu varhugavert að stunda grjótkast, hvert heldur sem er með grjóthnullungum eða abelsínusteinum.

Köstuðu grjóti í lögreglu

Aftur á móti var önnur keppni í fegurð háð hér um sveitir á árum áður

Vart er hægt að hugsa sér meiri móðgun að hálfu útlendings við Ísland og íslenska þjóð en að segja það fullum fetum, að fegurðardrottning okkar sé fituhlussa. Um leið og orðið var sagt sáu aðrir útlendingar drottninguna okkar fyrir sér sem eina digra og hvapkennda jússu, með öðrum orðum: gljásveitta hlandsprengju, illa lyktandi í handarkrikum og öðrum krígum, og brjóstin hangandi niðurfyrir nafla, ef ekki lengra. Verst er þó að geta ekki komið lögum yfir þennan mannorðsdrepand eigenda Miss Grand International, sem vó svo freklega að stolti voru og Íslandi yfirleitt. Á landi voru hefir margur fengið á kjaftinn fyrir minna.

Þegar frú Ingveldur fékk fregnina af hinni grófu aðdróttun í garð dorttningarinnar og Íslands varð henni fyrst fyrir að rifja upp þegar hún sjálf, frú Ingveldur, keppti á sínum tíma í fegurðarsamkeppni og varð Drottnig með stórum staf. Það kvöld varð frú Ingveldur fjarska glöð og gerði trix og kúnstir með rassakinnunum framaní áhorfendur, sem brugðust við með flauti, gargi og lófaklappi. Það var dýrleg stund í lífi hinnar lostafullu meyjar, sem var ekki einusinni komin útúr gelgjunni. Og drengirnir þyrptust að henni og létu eins og hrútar um fengitímann. Þetta dásamlega kvöld kynntist frú Ingveldur líka vinkonu sinni, Máríu Borgargagni, sem starfaði við að mála fegurðardísirnar í framan áur en þær stigu á svið.

Aðeins eitt hefir þó valdir frú Ingveldi óslökkvandi angri síðan hún var kjörin Drottning. Þetta eina atriði er sem kaldur skuggi eða öllu heldur hnausþykkur þokumökkur yfir minningunni um keppnina atarna og hefir með hina keppnisstúlkurnar að gera. Þær vóru nefnilega allar svo andskoti ljótar, asnalegar í laginu, sumar fitukeppir, aðrar eins og skakkir hegrafuglar og enn aðrar eins og rollur sem fallið hafa ofan tírætt bjarg og niður í stórgrýtisurð. Það var sem sé enginn vandi fyrir meðalfrystihússkérlíngu að vinna fegurðarsamkeppni við svona aðstæður. Þegar frú Ingveldur hugsar í dag til baka, þá sér hún fyrir sér hinar fegurðarstúlkurnar fyrir sér sem röð af greppatrýnum, sem stillt hefir verið upp fyrir framan aftökusveit. Af þessum sökum hefir frú Ingveldur ævinlega verið haldin illum grun um að hún sjálf sé ekki svo fögur í raun og veru, að hún geti með góðu móti verið Drottning fegurðarinnar.

Fituummælin byggð á misskilningi

Jólasveinar ganga um gólf, með helbláan hanakamb á höfði ...

Já, ,,krefisbreytingarnar" sem Brýgýta kerling og hinir Píratarnir boða eru ósköp og skelfing magrar, grindhoraðar, og breyta í litlu sem engu framgangi hins kapítalíska þjóðskipulags á Íslandi. Þetta vita þeir á Washington Post og nota tækifærið til að hæðast að Brýgýtu með því láta hana gaspra um að hún sé Bernie Sanders Íslands. Mér skilst þó, að Bernie þessi sé einhverskonar sósíalisti og að hann kalli sig jafnvel sjálfur sósíalista, en Brýgýta er aunginn sóíalisti og þar með fellur gaspur hennar um sjálft sig. En kerlíngargreyinu þykir fjarska notalegt að láta á sér bera og trana sér fram í fjölmiðlum þó svo að innistæðan til slíkra hluta sé rýr.

Góður kunningi minn sagði við mig um daginn, að honum finnist Pírataflokkurinn minna sig, með degi hverjum, æ meir á dauflega pönkarasamkomu á Hallærisplaninu í gamla daga; málflutningur Pírata sverja sig í ætt við drykkjuhjal sperrileggja með grænan eða helbláan hanakamb og raunir stelpugelgjunnar á ,,demansgrænu buxunum" sem kemur allmjög við sögu í ljóði Megasar um krókódílamanninn. Enda er hærigrautur af þjóðaratkvæðagreiðslum, ESB blæti sem reynt er að fela, ásamt stjórnarskrármali ekki beinlínis aðlaðandi blanda þegar sagt er pass á flest öll önnur mál sem heyra stjórnmálum til.

Nei, Píratar stefna ekki að grundvallarbreytingum á þjóðskipulaginu, þeirra ,,kerfisbreytingar" rúmast allar, vel og vandlega, innan kapítalíska þjóðskipulagsins, að því leyti er Pírataflokkurinn hreinn og klár tækifærissinnaður íhaldsflokkur. En það gæti þó á vissan hátt orðið fróðlegt, að ég segi ekki skemmtilegt, ef Píratar lenda í ríkisstjórn með einhverjum öðrum flokkum, skiftir ekki máli hverjir það verða, því þá kemur í ljós úr hverju nýju fötin keisarans eru gerð.  

„Treystum þjóðinni“

Hádegisverður yfir tómhyggju

Já, þau hlupu víst útum allmargar þorpagrundir og tylltu alrei svo mikið sem stórutá á jörðina. Enda eru þessir garpar aðeins þekktir fyrir tómhyggju og villumoð í stjórnmálum, en ást þeirra á ESB auðvaldinu er fölskvalaus, heit, sár og klúr. Svo er einn þeirra sem fór útum víðan völl þarna á Lækjarbrekku mjög merkur maður fyrir norðan land: seldi í félagi við örfáa aðra merka menn hlut Akureyrarbæjar í fyrirtæki nokkru til KEA og var umrædd sala svo merkileg í trúnaðarbók bæjarins, sem ekki er opin öðrum en merkilegum bæjarstjórnamönnum. Í dag sat svo þessi mjög merki maður til borðs með Byssu-Smára og fleira stórmenni og ræddi ríkisstjórnarmyndum; það hefir áreinalega margt verið bókað í trúnaðarbók Samfylkingar og Pírata við þetta einstæða tækifæri.

Þegar gagnkvæm tómhyggja og ESB ást mætast svona, næstum fyrir tilviljun, á vertshúsi í hádeginu, er hætt við að tappar séu teknir úr flöskum og fólk fái sér romm, líkjör og koníak útí kaffið og skjögri svo heim flaksandi eins og fuglahræður eða leikhúsfífl. Að minnsta kosti sást einverskonar manneskja, rammskökk og riðandi höfuðhár eins og sauðatað, snúan sér látlaust í hringi, við gatnamót Bankastrætis og Lækjargötu, milli þess að steypast famfyrir sig og afturfyrir sig með hljóðum. Það er sagt það hafi verið megn súrheysgryfjulykt af fyrirburðinum. 

Þó verður að segjast eins og er, að Samfylkingunni hefir tekist að koma sér upp magnaðasta ekkiformanni stjórnmálaflokks sem um getur. Það er einkum þegar þessi ótrúlegi ekkiformaður pírir glyrnurnar í drep og snarnýr uppá stútinn sem sannfæringarkraftur hans nær uppí hæstu hæðir í augum þessara sárafáu samfylkingargægsna sem eftir eru. Nú er mest tala um hvar eigi að dysja hræið af Samfylkingunni eftir kosningar og hvurjum fellur í skaut að syngja sálumessu yfir hinni burtsofnuðu. Í þeim efnum er síra Baldvin einkum nefndur, enda er hann kunnur fyrir kveða niður draugamor og sendingar.

Fóru yfir víðan völl á hádegisfundi

Píratakjánarnir reyna að slá Íslensku Þjóðfylkinguna út í heimskupörum, mee, uuu,,aaa meee ...

Nú hafa gáfnaljósin í Píratasteypunni afráðið að gera áhlaup til að slá nýsett met Íslensku Þjóðfylkingarinnar í heimskupörum og fíflagangi. Þetta sérkennilega gönuhlaup Brýgýtu og félaga virðist ganga útá að fylkja saman undanrennuliði nokkurra ESB sinnaðra hægriflokka til að freista þess hvort ekki sé hægt að ljúga þjóðina inní auðvaldssamsteypuna ESB. Þetta er auðvitað mikil hugsjón og angar af barnalegum klækjastjórnmálum.

Nú Brýgýta sjálf er þekkt fyrir áreiðanleika í stjórnmálum; hún var sarfsmaður hjá VG en var svo allt í einu komin í framboð fyrir Borgarahreyfinguna; þegar hún var orðin þingmaður var hún innan mánuðar komin í Hreyfinguna og búin að hrekja Þráinn Bertelson á vergang. Það næsta sem af henni fréttist var að hún var komin í enn einn flokkinn og baðaði sig góflega í blábjánaglaum fjölmiðlanna. Á þessari stundu er ekki annað að sjá, en að Brýgýtu sé mikið orðið mál að skipta um flokk því að nú vill hún slengja nokkrum lélegum flokkum með stórskrýtinn mannskap saman í nýja Samfylkingu ESB sinna.

Stundum er talað um að fólki sé ekki sjálfrátt. Ekki stendur til hjá Pírötum að ráðast rótum hins kapítalíska þjóðskipulags, ó nei, aldeilis ekki. Þvert á móti er þeim keppikefli að efla auðvaldsskipulagið. Hugsjónin er nefnilega ekki meiri en að reyna að ýta einhverju af gamla auðvaldinu til hliðar til að rýma fyrir nýju auðvaldi. Ég geri ráð fyrir að Viðreisn og Björt framtíð taki tilboði Brýgýtu og félaga fagnandi, enda eru þeir mjög hægrisinnaðir og hallir undir ESB auðvaldið. Samfylkingin er í dauðateygjunum og óvíst að þar sé máttur og meðvitund til staðar til að taka afstöðu um málið og fjandinn má vita hvað framsóknarfyrirbrigðið VG kann að taka uppá. 

Píratar útiloka stjórnarflokkana

Liðónýtir, núll og nix, með augun full af stírum

Það er akkúrat augin ánægja í því fólgin að Björt framtíð bæti við sig fylgi í skoðannakönnun. Þvert á móti ber þassháttar niðurstaða vitni um barnaskap og bjánaskap kjósenda. Bjarta framtíðin hans Gvöndar Steingríms hefir alveg frá upphafi verið gjörsamlega núll og nix, tilgangslaus, máttlaus, með krónískan svima. Enda stendur þetta afkvæmi hans Gvöndar ekki fyrir neitt nema það aumkunarverða hlutskifti, að halda í auðvaldsþjóðskipulagið; það þarf enga Bjarta framtíð, Gvönd og Proppa, til að taka að sér slíkt hlutverk.

Aftur á móti er Björt framtíð glæsilegt dæmi um liðónýtan stjórnmálaflokk og þeir Gvöndur og Proppi að sama skapi dæmigerðir fyrir liðónýta stjórnmálamenn. Raunar minnir Bjarta framtíðin sérlega mikið á eldsneytislausa vél; þó að þessi maskína væri stútfyllt af bensíni, hráolíu eða kjarnorku þá færi hún alls ekki í gang, hún mundi í mesta lagi bráðna niður eins og smérklumpur og valda óþrifum.

Í athugasemdum Máríu Borgargagns um stjórnmálalíf og stjórnmálamenningu á Íslandi kemur fram hlálegur áfellisdómur um Bjarta framtíð: Í Björtu framtíðinni hans Gvöndar og hans Proppa eru allir syfjaðir, leiðir og leiðinlegir; andagiftin rís hæst þegar Gvöndur teygir úr sér í stólnum á Alþingi og Proppi nuddar stírurnar úr augunum. Enginn man neitt um hvað stefnumál þeirrar Björtu fjalla, enda eru þau aungin, nema ef vera skyldi einhverskonar svefndrukkið muldur um ,,orððræðu" og ,,samtal." Í ljósi alls þessa væri affarasælast, að Björt framtíð andist hægt og hljótt inní Sjálfstæðisflokkinn, ásamt með öðrum hlandblönduðum undarennufyrirbærum í pólitíkinni. Það er best að asninn fylgi eyrunum og að þeir sem aðhyllast þá einkennilegu skoðun að best sé að halda í auðvaldsþjóðskipulagið og arðránið séu allir á sama stað, þ.e.a.s. á höfuðbóli auðvaldsins, Sjálfstæðisflokknum.  

„Kemur í sjálfu sér ekki á óvart“

Héraðsbrestur af völdum villuráfandi og pervisalegs hitlers

Það hefir þá strax orðið héraðsbrestur í Íslensku Þjóðfylkinunni, sem svo kallar sig. Þeir kompánar Gústaf og Gunnlaugur, sem léku einhverskonar Gög og Gokke í Þjóðfylkinunni, virðast hafa komist að því, eða fengið það á heilann, að í foringja Þjóðfylkingarinnar búi helst til lítilfjörlegur og pervisalegur hitler fyrir þeirra smekk. Þennan foringja, hvað sem hann heitir annars, vilja Gústaf og Gunnlaugur ekki setja á til haustsins, heldur leiða þann arma þrjót fyrir embætti slátrarans eins og geldfé eða vængbrotinn hana. En af því að Gústaf og Gunnlaugur eru mildir menn og raungóðir veslingum, þá kusu þeir að yfirgefa hripleka skektu Íslensku Þjóðfylkingarinnar í stað þess að sökkva til botns með Foringjanum og láta hann einan um glíma við hafvillur, hörmungar og Múhámeð spámann til síðasta dags.

Þá skjöplast mér illa, ef ekki er nú þegar hafin iðulaus gjörningahríð á Útvarpi Sugu gegn hinum undirförula og óheila Foringja Íslensku Þjóðfylkingarinnar, sem veit aldrei hvort hann er að koma eða fara og hefir auk þess aðeins einn örlítinn skrípahitlir í hjarta sínu, sem auðvitað er alversti ókostur þessa dvergkroppinbaksforingja. Og mikið má vera, ef ekki verður meira mannfall á vígvelli Þjófylkingarinnar, umfram flótta Gög og Gokka. Þegar allt kemur til alls, kæmi ekki á óvart þótt innan stundar liggi allir safnaðarmeðlimir fylkingarinnar atarna í blóðugum slagsmálum, sem lyktaði með algjörri tortímingu. 

Þegar frú Ingveldi var greint frá ílskulátunum í tómthúsi Sjálfstæðisflokksins, Ízlenzku Þjóðfylkingunni, hnussaði í henni og hún sagði sem svo, að best væri að kveikja í þessu hrófatildri starx og brenna það til ösku, henni væri í raun og veru fjandans sama hvað um meindýrin í tómthúsinu verður, þau mæætu hlaupa fyrir björg eða uppá öræfi fyrir sér.

Draga framboð sín til baka

Hefir kúgurunum verið veitt dómstólalegt leyfi til að kúga fórnarlamb sitt að eigin vild?

Það er alveg hræðilegt fyrir þolandann í málinu að hafa fjákúgun vofandi yfir sér og það í sextán mánuði, ofan á öll hin ógurlegu mál sem yfir hann hafa dunið á sama tíma. Alla þessa sextán mánuði hafa kúgararnir getað haft alla sína hentisemi gagnvart fórnarlambinu og kúgað það linnulaust allan þennan tíma, sem yfirvöld hafa leyft sér að sluxa og slefa yfir málinu og ýta því ýmist undir teppið eða útí horn. Enda er þolandinn flúinn til fjalla og lifir nú í myrkri kulda og kröm á eyðibýli við húsleka, rottugang og reimleika. 

Nú virðist staðan vera þannig að hersveit saksóknarasjakala hafi hug á að láta kæru hins kúgaða falla milli skips og bryggju og gefa þar með fjárkúgurunum þegjandi leyfi til að fjárkúga fórnarlambið þar til aungin króna er eftir í fórum hans, - ekki einusinni einn kolryðgaður túskildingur með gati á Tortólu. Það sér hver rétthugsandi maður, að þarna eru yfirdómstólar að fremja mannréttindabrot á heiðvirðum borgara, sem nú er orðinn að útlaga, meira að segja í sínum eigin flokki, og verður að fara huldu höfði og þorir síst af öllu að mæta í vinnuna.

Annars eru þó fáein björt ljós enn uppi í lífi hins fjákúgaða Sigmundar Dávíðs, sem nú gegnir starfsheitinu fyrrverandi þetta og hitt. Eitt þessara ljómandi birtugjafa eru vitaskuld hugleiðingar hans sjálfs um að ganga í Ízlenzku Þjóðfylkinguna eftir að blindir framsóknarmenn fyrir norðan og austan hafa kosið hann til Alþingis. Ef vel gengur verður pilturinn eini þingmaður hinnar mannelskufullu Ízlenzku fylkingu þjóðarinnar þar eð Ízlenzka þjóðfylkingin fær auðvitað ekki einn einasta mann kjörin í kosningunum við lok þessa mánaðar.  

Sextán mánuðir: Enn engin niðurstaða

Tjaldhællinn

Í tjaldútilegunni vaknaði Kolbeinn Kolbeinsson við það, að einhver var að fiðra við botninn á honum og hafði, að því er best var séð, valið sért tjalhæl til verksins. En af því að Kolbeinn er íþróttamaður, meðfram öllu öðru, þá slæmdi hann annarri hönd sinni aftur fyrir bak og hitti eitthvað, sem hlunkaðist á Kolbein ofan með dauðans andvarpi. Þegar Kolbeinn aðgætti hvurju sætti, komst hann að raun um, að vinur hans og tjaldútilegufélagi, Indriði Handreður, lá í öngviti við hlið hans í fremur ólánlegri stellingu.

Frú Ingveldur rumskaði við mannfallið, reis upp við dogg og spurði hvurn fjandann Handreðsskrattinn væri að gera hér í tjaldinum með buxurnar niðrum sig. Svo hífði hún sig á fjóra fætur, teygði sig í buxnastrenginn á Indriða og hóf að bisa við að koma honum útúr tjaldinu með tilhlýðilegu bölvi og Ragni. Máría Borgargagn, kona Indriða, var sofandi í tjaldi þeirra hjóna, við hliðina á tjaldi Kolbeins og frú Ingveldar, eð lá þar öllu heldur dauð af áfengisnautn, vaknaði við brambolt frú Ingveldar og rak trýnið útum rifu á tjaldi sínu. Hún spurði frú Ingveldi hvað hún starfaði og fékk það svar að hún væri draga þann andskota, Indriða Handreð, úr tjaldinu, þessi skítugi öfuguggi hefði nærri því verið búinn að nauðga honum Kolbeini.

Þegar Máría Borgargagn hafði meðtekið svar frú Ingveldar svipti hún tjaldi sínu uppá gátt og réðist á frú Ingveldi, ferðafélaga sinn, og ætlaði sér að myrða hana. Frú Ingveldur tók hraustlega á móti og slógust þær vinukonurnar þarna með fáheyrðum fyrirgagni á milli tjaldanna á tjaldstæðinu uns nokkrir lögregluþjónar birtust, slitu þær af hvurri annarri og lögðu þær í járn og fóru með þær. Svo komu lögreglumennirnir aftur og tóku Kolbein í yfirheyrslu, en hann hafði ekki annað til málanna legga en það, að hann hefði bara verið heppinn að Handreðsófreskjunni hefði ekki tekist að reka tjaldhælinn atarna á kaf í rassinn á sér. Við svo búið ráku lögregluþjónarnir Kolbein út og siguðu lögregluhundunum á hann til að hrekja hann sem lengst í burtu á sem skemmstum tíma.

Allar sögurnar eru skelfilegar