Frú Ingveldur er áhyggjufull

Ekki eru allir alþingismenn þó svo þeir sitji á Alþingi Íslendingi. Það sannast á fjölmörgum þingmönnum Sjálfstæðisflokksins og Pírata, svo ekki sé minnst á viðundrin í Viðreisn og Björtu framtíðinni sem þeir stálu frá honum Gvöndi okkar hérna Steingríms. Satt best að segja hefir aldrei setið jafn hátt hlutfall af gufurugluðu undirmálsfólki á Alþingi en einmitt nú eftir síðustu kosningar. Þessi lýður er svo útúr, að jafnvel orðvörustu menn eru farnir að hafa yfir slíkt orðbragð í heyrenda hljóði, að manni verður flökurt.

Frú Ingveldur heldur því fram, að óskiljanleg ódöngun hafi hlaupið í þjóðina eftir síðustu aldamót, sem geri það að verkum, að ekki sé lengur hægt að nudda almennilegum manni á þing. Hafi kjósendur hreinlega ekki átt annars úrkosta en að kjósa annaðhvort andlega krypplinga, illgjarna og og lygna, eða svo gufuruglaða undirmálskjána með lukkuriddarakomplexa. Sumt af þessum fénaði sé í þokkabót haldin báðum þessum einkennum og þar af leiðandi stórhættulegir almannahagsmunum.

Frú Ingveldur segir það heldur ekki undra sig, að megnið af núverandi þingskröggum séu slíkir vesalingar að þeir geti ekki keypt sér hús yfir hausin á sér öðruvísi en að stórslys hljótist af. Þó glest hún yfir vasklegri framgöngu uppeldisbarna sinna eins og til að mynda Thorgerðar Katrínar, Bjarna Ben og Guðlaugs a. Þórðarsonar; þar séu þó á ferð eintaklingar með tvö eða fleiri bein í nefinu, sem sé töluvert meira en hægt sé að segja um Steingrím Joð og Benza frænda, sem ekki hafa einusinni brjósk, hvað þá annað, í rananum.  

Þingmaður á ekki fyrir íbúð

Konráð Þorsteinn Már sjóliðsforingi frá Hríseyjum

Heldur þykir mér skörin vera að færast upp í bekkinn hjá þeim á Akureyri ef þeir eru farnir að hafa opinberlega orða á að flengja Konráð Þorstein sjóliðsforingja þar nyrðra. Og þar eð orð eru til alls fyrst, er viðbúið, þegar Konráð Þorsteinn kemur með samnig fyrir þá norður, geri þeir alvöru úr gamni og kaghýði kauða eins og gert var við illþýði á átjándu öld. Annars þykir mér teprulegt af sjóliðsforingjanum mikla á Akureyri, þegar hann tók upp á að fara að kalla sig Konráð Þorstein, að ganga ekki alla leið og kynna sig sem Konráð Þorstein Má Vilhelmsson Alfreðsson; soleiðis nafn færi honum svo vel.

Hitt er aftur annað mál, að dýrlegt var að hlusta á mál Konráðs Þorsteins þegar hann í miðjum samningaviræðum steinhætti að berjast við nafna sinn, Þorstein Má og hans samherja, en snöri sér alfarið að því að tala tungum um dagpénínga, án skatts, fóðurtillag og niðursoðinn kattarmat. Sumir trúðu ekki sínum eigin eyrum og töldu manninn vera bögglast við að segja brandara, að vísu herfilega misheppnaðan og óhlægilegan á alla lund. Aðrir álitu að nú væri nafni hans, Samherjinn skuggalegi, farinn að tala heldur ógætilega gegnum sinn mann og væri mál til komið að þeir nafnarnir tækju einn hring saman, til dæmis í einkaþotu, og fengju sér einn bröns og hvítvín saman á Signubökkum.

Eikennilegast verður þó að telja þá staðreynd, að þegar Konráð Þorsteinn Már Vilhelmsson Alfreðsson að norðan fór að tala tungum svo að meira að segja fyrrverandi ríkisskattstjóri sperrti eyrun, þá tóku fjölmiðlar sig saman og beindu kastjósinu að Thorgerði Katrínu, sem þakaði athyglina með því að berja sér á brjóst svo brakaði í bringubeininu og rifjunum og fimbulfamba á þvílíku montflugi, að annað eins hefir vart sést síðan Kaupþing var á dögum fyrir Hrun. Er næsta kúnstugt, en jafnframt upprífandi hlálegt, að einni óðamála lofthænu hafi tekist að gera eins mikin sjóliðsforingja með tvíelfdu nafni svo ringlaðan og skelfingu lostinn, að þegar hann kom norður höfðu togarajaxlar og skútukarlar á Akeureyri á orði að réttast væri að flengja hann þar til kvarnirnar næðu jafnvægi í hausum á honum.  

Betra að skrifa undir en fá á sig lög

Barátta hennar

Frú Ingveldur er orðin löngu leið á að klöngrast langar leiðir í ríkið til að kaupa sér brjóstbæti. Þá hefir hún ekki minni viðbjóð á því að geta ekki farið í búð á kveldin og nóttinni eftir sömu vöru; sunnudagarnir eru svo kapítuli útaf fyrir sig. Kolbeinn Kolbeinsson, eiginmaður frú Ingveldar, er innilega sammála konu sinni um fráleitt fyrirkomulag áfengissölu, ekki síst kveld nætur og um helgar, sömuleiðis Máría Borgargagn, Indriði Handreður, Brynjar Vondalykt og Óli apaköttur. Öll eru þau sjálfstæðtt fólk, nema Kolbein, Borgargagnið og Handreðurinn, en þau eru sem kunnugt er framsóknarfól. 

Þeir eru ekki ófáir mánudagsmorgnannir, sem frú Ingveldur og hennar vinir hafa mátt hefja vinnuvikuna á því að brjótast af hörku, marga kílómetra, gegnum ófærð, stórhríð, steypiregn, storm, fárviðri, til þess að sækja lífsbjörgina í eitthvert af einokunarútibú ríkisins. Stundum hafa þau verið við að bugast áður en áfangastað var náð; Kolbeinn kom til dæmis eitt sinn skríðandi á fjórum fótum inn ríkisgófið, klakabrynjaður og marghrakinn. Og hvað haldið þið að svínin, sem starfa fyrir ríkið við brennivínssölu hafi gert þegar þau komu auga þá hinn þjáða mann? Jú, þau ráku upp illkvittnishlátur og drógu hann á löppunum útúr ríkinu, útí gaddfrostið og stórhríðna, og spörkuðu í bakið á honum að skilnaði. Eftir þessa manndómsraun lá Kolbeinn rúmfastur um skeið með kalbletti á tánum óg á eyrunum. 

Um árabil hefir frú Ingveldur háð baráttu gegn hinu hroðalega, ómannúðlega, einokunarfyrirkomulagi ríkisins á vínsölu. Mörgum sinnum hefur hún fengið unga auðnuleysingja, sem fyrir handvömm höfðu slæðst inná þing í það og það sinnið og gengdu því vafasama starfsheiti þingmaður, til leggja fram frumvörp til laga um brennivínssölu í matvöruverslunum og kjörbúðum. Eins og þekkt er, hefir baráttan um brennivínið verið löng og ströng; mikið þolinmæðisverk í stöðugum mótvindi. Loksins hafa nú skipast veður í lofti og brátt mun baráttu frú Invegldar, eiginmanns hennar, og þeirra vina, ljúka með fullnaðarsigri þeirra, sem mun gjöra þeim aðdrátt aðfanga auðveldan og umfram allt gleðilegan. Þaðan í frá mun Kolbeinn Kolbeinsson ekki þurfa að leggja sig stórfelldan lífsháska til að sækja sér afrétting.

Allt er þegar þrennt er?

Vandamálið VG

Það er svo sem gott og blessað, útaf fyrir sig, að VG hafi mælst stærst stjórnmálaflokka í síðustu könnun MMR. Hinsvegar fylgir sá böggull skammrifi, að VG er engann veginn það burðugur stjórnmálaflokkur að hann geti staðið undir þeirri vegsemd að vera stærstur, með 27%. VG er nefnilega óráðið fyrirbæri, sem hefir ekki hugmynd um hvaðan það er ættað og því síður hvert það ætlar að fara, en lifir af gömlum vana á því sem kjósendur halda að það sé. Frá því að Vinstrihreyfing grænt famboð hélt stofnfund sinn hefir vegferð hennar verið vörðuð svikum, undanslætti og sárum vonbrigðum flokksmanna. Þess ber að geta, til nánari útskýringar, að hópur fólks (gamla flokkseigendafélagið úr Alþýðubandalaginu,) spillt og samdauna auðvaldinu, gerði sér hægt um vik, nokkrum misserum eftir að flokkurinn var stofnaður, og rændi honum svo gott sem með húð og hári. Umrætt rán var keimlíkt því þegar baknabófarnir rændu bankana innanfrá fyrir Hrun. Uppúr þessum sérkennilega þjófnaði fór flokksfélagahópurinn að grisjast; hugsjónafólkið, sósíalistarnir, sem stofnuðu VG, hvarf á braut eða dró sig í hlé, en eftir situr Flokkseigendafélagið með sína undanrennuunga og getur hvorki, né kann, annað en að villa á sér heimildum og valda öðrum vonbrigðum. Um þetta sagði félagi Helgi Seljan, fyrrv. alþingismaður og einn af stofnendum VG, að ástandið væri þannig í VG, að allt besta fólkið væri farið.

Nú geri ég ráð fyrir, að megnið af þessum 27%, sem segjast styðja VG, ali með sér þær vonir, að VG hafi hug á að bylta samfélaginu með því að ganga hreint og heiðarlega til þeirra verka sem í þeirri byltingu felst. En því miður hafa eigendur VG nákvæmlega engann áhuga á slíku, fyrir þá er samtryggingin við auðvaldið of dýrmæt til að hægt sé að fórna henni fyrir alþýðu Íslands. Við þessu er fátt annað í stöðunni, en að benda viðhlægendum VG í skoðannakönnunum á, að litli flokkurinn, Alþýðufylkingin, stendur mun nær sjónarmiðum þeirra um breytta samfélagsskipan en VG, meinar það sem hann segir og svíkur ekki orð sín.

Vinstri græn mælast stærst

Okkar mesti rithöfundur var sem fyrr hundsaður

Eins og búist var við, fór bókmenntaverðlaunahátíðin út um þúfur, enda ekki annað en pungurinn og eyrun og skjátan ein. Strax að verðlaunveiting afstaðinni kom merkasta skáld á Íslandi, vissulega burtsofnað, fram á miðlisfundi og kallaði verðlaunaveitinguna hlálega og talaði um uppsóp og undanrennu. Áður en skáldið hvarf af miðilsfundinum bað það fyrir kveðju til Landssambands íslenskra útvegsmanna. En bókamenntahátíðin atarna lak sem sé niður og liggur nú eins og marglytta á stofugólfinu á Bessastöðum.

Þá er öllu hugnanlegra, að kveðja til leiks Jón Rithöfund, en hann er mestur íslenskra skálda í dag, þrátt fyrir að ekki hafi komið út stafkrókur eftir hann á bók eða blaði. Hann hefir ritað þætti um bilaða menn og sögur hundahreinsunarkvenna; enn fremur ljóðabálk af Okkar manni og Stórarauðsrímur Strandamanns. Þá eru ótaldar fullfrágengnar skáldsögur Jóns Rithöfundar í handritum, mörg digur bindi,sem fjalla sitt og hvað um ástir kraftamanna á tuttugustu og fyrstu öld, eða óeðli upp til sveita og í kaupstöðum á Íslandi. Öll eru verk Jóns margslungin og örlagaþrungin og rituð af meiri íþrótt en menn eiga að venjast nú á dögum sjálfsdýrkunar og hlandaulamenningar.

En Jón Rithöfundur var ekki boðin velkominn til Bessastaða til bókmenntaveislu, hvað þá verðlaunaður af forseta lýðveldisins fyrir framúrskarandi ritsnilld. Enda var Jón Rithöfundur ekki á Bessastöðum í kvöld; hann sat sem endranær í fjósi Hallmundar bónda að skrifa söguna af nikótíneitruninni í nefi Sigríðar á Strymlum við kertaljós. Það er nefnilega þannig, að einungis þeir, sem hafa legið við skrftir í fjósi eða öðru peningshúsi, geta talist rithöfundar, sápuþvegnir og ilmvatnslyktandi borgarbúar koma ekki til greina. Til að geta orðið sæmilegir rithöfundar þurfa menn að minnsta kosti að hafa verið á skútu, mokað kindaskít undan grindum í fjárhúsi eða lifað einvörðungu á hákarli og skötu í þrjú ár. 

Auður Ava, RAX og Hildur verðlaunuð

Frú Andersen er stolt fóstru sinnar

Frú Andersen ráðherra, er tvímælalaust eitthvert stórbrotnasta meistarastykki sem rekið hefir á fjörur frú Ingveldar. Unga að árum tók frú Ingveldur litlu júngfrú Andersen upp að hjarta sínu og ól hana upp kristilega við frjálshyggjulexíur Hannesar H. Gissurarsonar, utanríkishugðarefni Björns Bjarnasonar og viðskiptaspeki Engeyinga. Á heimíli frú Ingveldar lærði Andersen hin unga margt af drykkjurausi Brynjars Vondulyktar og lærði með tímanum að virða og dá þann mann. Enda fór svo að lyktum, að það var frú Ingveldur sem hlutaðist til um, að Bjarni Engeyingur skipaði frú Andersen dómsmálaráðherra í ríkisstjórn sinni og Benza frænda Bjarna.

En þó svo að frú Andersen pissi á ,,launamun kynjanna" er hún samt sem áður fémínísti og lítur mjög upp til sterkra kvenna á borð við frú Ingveldi, Máríu Borgagn og Fremrakotsskottu. En sú síðastnefnda vann sér meðal annars til frægðar, að selja Land Róver, sem hún átti ekki, þremur bændum. Þegar karlarnir komu að sækja jeppann varð uppi fótur og fit og loks slagsmál milla bændanna, sem lauk með því að sá bóndinn er uppi stóð síðastur settist undir stýri Land Roversins og ók í brott. Fám dögum síðar handtók sýslumaðurinn bóndann og hneppti hann í einangrun, barði hann og leysti hann að lokum út með geysihárri fésekt, sem lagði þennan góða búhnubb í rúst og gjörði hann öreiga.

Það vitni góðs uppeldis, að frú Andersen hafi látið það vera sitt fyrsta embættisverk, að gera gys að launamun kynjanna, fémínístum í mussum og með þykka trefla, þrivafða um hálsinn, og ekki síst að vísindalegum útreikningum kynjafræðinga. Og vel má ímynda sér, að þessi nýútsprungni dómsmálaráðherra Engeyjar, sé mjög handgenginn pólitískri stefnu Dónald Trumps, ekki síst þeim er snúa að mengun og hlýnun jarðar, sem og þeirri kenningu tumpista, að jörðin sé flöt og Hillarý Cliton sósíalisti. Það eina sem skyggir á gleði frú Ingveldar og frú Andersen þessa daga, er framferði Brynjar Vondulyktar við Kolbein Kolbeinsson framsóknarmann, en þær eru samddóma um, að með því hafi Vondalyktin skitið ærlega í nytina sína, en Kolbeinn hefir legið rúmfastur síðan.

Dregur „kynbundinn“ launamun í efa

Gönguför séra Atgeirs p. Fjallabaksen

Þetta er nú það sem góðvinur okkar allra, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, hefir lengi gert: Að dytta að heimíli sínu og garði kviknakinn. Enn fremur er hann jafn nankinn og hann fæddist þegar hann grúskar i eiginkonu sinni, að ekki sé minnst á þegar hann galsast við vini sína, Borgargagnið, Handreðinn og Brynjar Vondulykt. Og enginn hefir enn lagt fram kvörtun vegna fyrrgreindrar háttsemi Kolbeins, né látið í ljós vanþóknun á henni. Reyndar vildi svo til, að sókarpresturinn og værðarljósið Atgeir p. Fjallabaksen vafraði eins og fyrir tilviljun fram hjá heimili Kolbeins þegar hann var í óðaönn að dytta að bómabeðinu á adamsklæðum sínum einum.

Nú er það svo, að séra Atgeir p. Fjallabaksen var snemmindis ævinnar stækur antinúdisti og mótfallinn öllu kynferðislegu nema innan þröngra takmarkanna. Þó er séra Atgeir kvæntur maður og maddama hans leiðinleg kona svo af ber og hefir sofið kappklædd hjá manni sínum í rúma tvo áratugi, séra Atgeiri til ljúfar gleði; hann er sem sé mjög stoltur af eiginkonu sinni, staðfestu hennar og frómu lífsviðhorfi. Því gramdis séra Atgeiri þegar hann fékk á tilfinninguna að kona hans notaði mörg tækifæri til að gjóa augunum uppá aðra menn með undirliggjandi áfergju að honum sýndist; þá minntu augu eiginkonunnar hann á svínsglyrnur.

En aftur að vafri séra Atgeirs fram hjá húsi og heimili Kolbeins og frú Ingveldar: Kolbeinn vissi ekki hvað á sig stóð veðrið þegar mærðarfull rödd ávarpaið hann þar sem hann lá á fjórum fótum innan um rósirnar og stjúpurnar og snöri endaþarmi sínum óhutum í átt að strætinu. - Það góða veðrið í dag, hóf röddin máls, - en þó ekki svo gott að viðeigandi sé að bera blygðan sína framan í gesti og gangandi, særa blygðunarkennd þeirra og koma af stað rotnum hugsunum. Auk þess er slæmt að fá sólsting í endaþarminn ...
Þegar Kolbeinn rétti sig upp og áttaði sig á hvur var eigandi hinnar skjótt aðvífandi raddar, varð honum svo um, að honum reis skyndilega hold. Það var sem kviknaði í augum sóknarprestsins er hann leit hið lostafulla tákn, sem út gekk af Kolbeini og innan örfárra augnarblika þókti Kolbeini eins og ásjóna hins ávarpsgóða klerks stæði í björtu báli. Þetta var að vísu stutt gaman, því séra Atgeir p. Fallabaksen tók til fótanna og hljóp hálfvegis í keng inni næstu hliðargötu og var þar meðhorfinn sjónum Kolbeins. Stutta stund stóð Kolbeinn ráðþrota og klóraði sér í höfðinum með moldugum klónum. Það er eftir lifði dags kafaði hann stíft inní sál sína og huga eftir ástæðu þess að honum hefði risið hold við að sjá prestsskepnuna séra Atgeir p. Fjallabaksen, svo álappalegur sem hann er og óskemmtinn.   

Ekki glæpur að vera ber í beðinu

Iðrun var ekki til í orðræðusamtalinu

Frú Ólsen, stoð og stytta Seingríms J. Sigfússonar í Norðausturkjördæmi, er mikið í ,,orðræðunni" og ,,samtalinu", að minnsta kosti slettir hún þessum tveimur orðum ótt og títt þegar hún tekur til máls, hvort heldur á þinginu eða í spjallþáttum í útvarpi og sjónvarpi. Satt að segja fretar hún orðræðunni og samtalinu svo skart, þegar henni tekst vel upp, að minnir á skothríð úr vélbyssu. Samt hefir frú Ólsen aldrei, svo menn viti, rætt orð, eða haldið ræðu um orð, og samtal hefir hún varla átt samtal við aðra en tvíbytnurnar og búrtíkurnar í Flokkseigendafélagi VG, það þrifa- og sómafólk. Það er ekki nema von að Benzi Engeyingur hafi hrokkið í kút þegar orðræðusamtal frú Ólsen buldi fyrirvaralaust á honum eins og óskiljanlegt haglél.

Annars er Benzi Engeyingur býsna athyglisverður náungi. Hann hefir að vísu rýrt álit á húsmæðrum, enda tíðkast þessháttar fígúrur ekki í hans heimasveit. Og þó hann hafi asnast til að glopra útúr sér einhverju um ,,hagsýnar húsmæður" þá er nú ekki svo gott að hann viti hvað það fyrirbrigði merkir; það væri þá helst að hann haldi að ,,hagsýnar húsmæður" séu kvennfólk á borð við frú Ingveldi og Máríu Borgargagn. Svo var kallskröggurinn leiddur fyrir sóknarnefnd vitiborinna kvenna í ríkisstjórnarflokkunum og honum sagt að biðjast fyrirgefningar á orðum sem þó trauðla skilur. Og eins og þægur kjöltrakki lubbaðist hann fyrir þingheim og sagði ,,fyrirgefðu" og skreið að svo búnu í bælið með þanin kvið. Einn kaflinn í Ævisögu séra Árna Þórarinssonar hefst á þessum orðum: ,,Iðrun var ekki til á Snæfellsnesi." Á sam hátt er engin iðrun til í Viðreisnarflokki Engeyjar-Benza.

Frú Ingveldur rak upp illgyrnislegan hrossahlátur þegar hún frétti af orðræðusamtalinu og fyrirgefningarhjali Benza. - Ég held maður þekki nú sitt heimafólk. Ef Benzi er farinn að biðjast fyrirgefningar á bullinu í sér, þá má til sanns vegar færa, að nú sé loks tólg stungin og skörin færst uppí bekkinn. Svo mælti frú Ingveldur. Síðan bætti hún við: - Í ofanálag er þetta vinur Gvöndar í Brimi og laumast inn til hans þegar hann heldur að aunginn sjái til hans. Svo þegar kemst uppum hann, þá verður endemið eins og vindbarinn hundur í framan. Ja svei!.  

„Hinar hagsýnu húsmæður“

Hann mun reyna að einkavæða sjálfann sig embættið áður en lýkur

Nú verður að hafa hraðann á ef takst á að koma i veg fyrir aðlandlæknir einkavæði bæði sjálfan sig og Landlæknisembættið. Karlinn er nefnilega sýktur af einkavæðingarvírusi nýfrjálhyggju nýhægridólganna í Sjálfstæðisflokknum og á sér aungva batavon. Hinsvegar, þrátt fyrir sjúkdóminn, er hann þess albúinn að fremja spjöll á heilbrigðiskerfinu, enda forritaður af einhverjum déskotans einkaspítala í Svíþjóð. Og þó svo að Tómas Guðbjartsson Tómassonar Jónssonar metsölubókar hafi hug á að setja fótinn fyrir landlækni, þá mun honum ekki takast það því landlæknisembættið er eins og greni refsins, með óteljandi útgöngudyr; bíði Tómás við einn grenismunnann til að bregða karlinum er hann óðar farinn útum aðra gátt á greninu.

Eins og vera ber hafa þau frú Ingveldur og Kolbeinn landlækni fyrir sinn einkalækni og hefir gefist vel að sögn. Eins og gefur að skilja hefir landlæknir haft í nógu að snúast við að lækna sæmdahjónin atarna, aðallega þó timburmenn þeirra harðsnúna og andstyggilega. Að mati frú Ingveldar og Kolbeins er landlæknir endurlausnarinn endurborinn, að minnsta kosti heilagur Franz af Assissi, og fullyrða að sá mikli meistari geti auðveldlega reist burtsofnuðustu rafta upp frá dauðum, vitanlega gegn vænni greiðslu útí hönd.

En frú Ingveldur og Kolbeinn, sem alltaf eru réttlát og sanngjörn, viðurkenna, ef lagt er að þeim, að Gottfreð Gottfreðsson héraðslæknir sé líka kraftaverkamaður engu minni en landlæknir. Til dæmis hafi Gottfreð sprautað Máríu Bogargagn beint í rassgatið, eftir að hafa orðið úr heimi höll af reiðarslagi, þannig að hún þeyttist á fætur, alheil og tilbúin í allt. Ekki síður þykir þeim hjónum bragð af því þegar Gottfreð læknaði Kolbein af illvígri kynvillu, sem hann hafði glímt við um árabil. En svo féll Kolbeinn Kolbeinsson í sama grautarpottinn aftur og nú með Brynjari Vondulykt, sem er einn sérdeilis sálarlaus spillingarpési. Svo sem sjá má er hjónunum, frú Ingveldi og Kolbeini, sem og þeira vinum og vinavinum áríðandi að hafa dugandi lækna í sinni þjónustu til einkaafnota, því pestirnar eru margar og hætturnar víða, ekki síst eftir að fransósinn og lekandinn endurhófust til fyrri virðingar.

Landlæknir getur ekki beitt dagsektum

Megi hann eta sína lófaskitu sjálfur

Hvurjir eru það, sem eiga að hrækja ó lófana á sér? Ekki ætlar Proppi karlinn að óhreinka á sér lúkurnar með þessháttar sóðaskap. Fólk má víst þakka Skaparanum og Drotni Alherjar, meðan mannseiðið skipar almenningi ekki að skíta í lófana og klappa sér síðan á kinnina á eftir. Hinsvegar gerir Proppi bara það sem glimmersveit stórauðvaldsins á Íslandi býður honum og við hliðina á sér í þingflokki Bjartrar Framtíðar hefur hann róttæka auðvaldssinna, sem telja sér skylt að fylgja Engeyjarfrændum útí rauðan dauðann, fram af bjargbrúninni með fangið fullt af péníngum. Það er nefnilega öldungis sama hvað Proppi mjálmar um ,,samtal", ,,heildrænt", ,,samhangandi" og ,,lófaspýtingar", hann mun fyrst og síðast vinna samkvæmt þörfum og græðgi auðvaldsins, arðræningjaskrílsins, sem leikur lausum hala eins og 2007 og hefur ekkert lært.

Já, hún er þrifaleg arfleyfðin hans Jóns Gnarr og Bestaflokksins; undir sauðargæru aulahúmorsins leyndis ekki góði kallinn og mjúka konan, heldur göddótt auðvaldssvín, sem tekist hefur að tryggja gráðugasta og frekasta auðvaldinu á Íslandi hreinan meirihluta í ríkisstjórn landsins. Það skulu þeir vita, sem studdu Gnarrflokkinn óheiðarlega og síðan Björtu framtíðina, sem fyrst í stað var undir stjórn tveggja rænulausra syfjukrata, að það eru þeir sem bera ábyrgð á núverandi stjórn, megi þeim svíða í blágörnina lengi.

Ef Proppi hefur einhverja sómakennd, sem ekki virðist vera, mundi stíga þegar í stað útúr þeirri auðvaldsmaðkaveitu sem hann álpaðist útí eins og vankaður sauður. En því miður er lítil von á að hann sjá sig um hönd, því maðurinn er bersýnilega ruddi og haldinn meinloku hins einbeitta brotavilja gagnvart alþýðu þess lands sem fóstraði hann og kom honum til manns. 

Fer ekki í „stórkostlegar breytingar“