Nútímajesús hrópar úr eyðimörkinni

Alltaf er hann að, blessaður drengurinn, og lætur ekki andstreymi lífisins buga sig. Hans huggun er komin úr heilagri ritningu, þar sem segir, að enginn sé spámaður í sínu föðurlandi. Það eru einugngis helgir menn, sem fá að þjást og krossfestast í sínum heimahögum. Sá hinn sami og talaði um ,,spámennina í föðurlandinu" varaði víst líka við falsspámönnunum, en okkar piltur tekur það ekki til sín og blæs á soleiðis þvaður. - Og svo kyngimagnaður er drengurinn okkar, að fyrir utan að vera bóndi að Hrafnabjörgum, - eða er hann bóndi í Sumarhúsum? - þá frelsaði hann heiminn, en þó einkum og sér í lagi Ísland, áður en hann hóf að frelsunarstarfið. Geri aðrir betur. Síðar skálduðu illmenni upp andstyggilegar lygar um þennan veslings drotins krossbera og gengu svo langt í ósvífni sinni, að falsa viðtal við hann til að koma á hann höggi.

Já, Sigmundur okkar Dávíð er sannlega smurður nútímajesú íslensku þjóðarinnar, bjargvætturinn með kraftaverkin að vopni og drotinn Mammon í rassvasanum. Hann fékk guðlega heilagsandaköllun, var blessaður af gömlu Framsóknarmaddömunni og gerðist ráðsmaður hennar og tók til við að flytja bágstöddum fjallræður. En fræðimenn og farísear hugsuðu ráð sín í laumi og biðu tækifæris til að koma hælkrók á hinn bjarta og velþykka pabbadreng og neyta falls hans með lukkulegri krossfestingu. Og alveg eins og í Passísálmunum hans Hallgríms sáluga um afneitan Péturs lærisveins á meistara sínum, afneitaði þorri framsóknarmanna Sigmundi Dávíð, kváðust ekki þekkja hann, hafa aldrei heyrt á hann minnst, fyrr né síðar.

Í dag stendur Sigmundur Dávíð með krossinn á bakinu aleinn úti í miðri eyðimörkinn, fyrirlitinn af föðurlandinu, en einkum þó Framsóknarflokknum, og hrópar og hrópar, öskrar og veinar, án þess nokkur gefi hljóðum hans gaum, enda ekki hægt um vik að nema orðaskil úr barka hins háværa frelsara. Jú, einhver lagði til, að settur væri hljóðkútur á manninn til að dempa hávaðamengunina sem af honum stafar. Til eru að vísu menn, en þeir eru afar fáir, sem eru að bauka við að setja saman dulítil guðspjallakver um nútímajesúsinn Sigmund Dávíð, frelsunarstörf hans og spámennsku í föðurlandinu. Því miður vantar enn botninn í umrædd guðspjöll, því upprisa hins krossfesta nútíðarmessíasar ætlar að láta á sér standa. Svo er aftur annað mál, aldrei hefir falsspámaður frelsað nokkurn mann né framið kraftaverk og enn síður stígið upp til hymmna.

Fengið allt sitt fram á einu ári

Hljómsveitin Samfaraflokkurinn, starf hans og endalok

Okkur varðar víst lítið um einhvern fjandans Framfaraflokk í Noregi og stórbilaða aðdáendur hans, norska eða íslenska. Hinsvegar er mun viðkunnanlegra að minnast rammíslenskrar hljómsveitar, sem gerði garðinn fægan fyrir þetta þrjátíu til fjörutíu árum og hét Samfaraflokkurinn. Var til þess tekið hve meðlimir og meðláfur þessarar mögnuðu sveitar voru fjörug og galsafengin á sviði. Ekki þóktu söngvar Samfaraflokksins mikið síðri er sviðsframkoma listamannanna. Svo fór þó að lokum, að vissir klerkar bannfærðu Samfaraflokkinn og báðu hann aldrei þrífast og visna upp og verða að steindauðu sinustrái og í kjölfarið var starfsemi flokksins stranglega bönnuð með lögum frá Alþingi Íslendinga eins og þar færu illræmd glæpasamtök. Var þá fátt fínna drátta þjénanlegri fyrir meðlimi og meðláfur Samfaraflokksins en að einhenda sér í borgaralegan þegnskap.

Í hljómsveitinn Samfaraflokknum voru frú Ingveldur, þá talin jómfrú, hvernig sem á því stóð, en þess utan beggja handa járn, Kolbeinn Kolbeinsson, kaupfélagsstjórasonur að norðan, drykkfelldur og dópgjarn og hálfgert svín í ofanálag, Máría Borgargagn, vel þekkt af vergirni og þindarlausum neðanbeltisórum, og síðast en ekki síst trommuleikarinn góðkunni, Brynjar Vondalykt, marghertur frá barnsaldri af heimilisofbeldi og brennivínslátum í föðurgarði. Samfaraflokkurinn flutti mest frumsamda tónlist við frumsamda texta, sem voru þannig úr garði gerðir, að allir sómakærir borgarar, er á hlýddu, fylltust skelfingu og viðbjóði. Fyrir nú utan að fækka fötum meir en góðu hófi gengdi og láta dólgslega að kynfærum og afturendum hvurs annars, lét Samfaraflokkurinn eftir sér að myrða dilk á einum tómleikunum, en dilknum höfðu þau stolið úr túni Brynjólfs bónda, hengja tvær varphænur eins og glæpamenn en höggvar aðrar tvær með skaröxi. Þá létu meðlimir og meðláfur Samfaraflokksins ekki undir höfuð leggjast að kasta af sér vatni yfir tónleka gesti, berja þá og niðurlægja með ruddafengnu orðbragði. Loks hengdu þau rakka á sviðinu, það var átakanleg sjón.

Svo kom að því að síra Baldvin, sóknarprestur og prófastur til Gemlufallsþinga, tók sig til og brá sér á njósn um þann illa ræmda Samfaraflokk. Hinn mikli kirkjuhöfðingi laumaðist bakatil að samkomuhúsi einu í sókn hans þar sem Samfaraflokkurinn barði bumbur og tíndi af sér spjarirnar innandyra. Þegar síra Baldvin hafði hlustað þungbúinn á hljóðin er út bárust opnaði hann tösku sína, dró upp knálegar víraklippur og tók sundur strenginn sem flutti rafmagnið inn í samkomuhúsið og hvarf að því búnu heim til sín. Daginn eftir bannfærði síra Baldvin Samfaraflokkinn við almenna stórmessu í höfuðmusteri prófastdæmisins. Þar með var skriðan farin af stað og í henni tortímdist hljómsveitin Samfaraflokkurinn.   

„Í dag myndi ég kjósa nei“

Er til betra fé en Útvarp Suga?

Betra fyrir Andþjúði og Bjétjörr á Útvarpu Sugu, en að velja aðra hvora tíðnina, væra að velja als enga tíðni og hætta þar með útvarpslátum sínum. Að dómi gegnheilla manna og grandvarra, er nóg komið af svo góðu hjá þeim skötuhjúum. Og vel mætti athuga vort ekki væri möguleiki á að koma þeim í vist á dvalarheimili aldraðra sjómanna, því ekki er sæmandi að láta þau vafsast um göturnar eins og einhverja ótínda landshornaflakkara eða beiningafólk; það gæti orðið upphaf mannúðarstefnu á Íslandi. Þó væri jafnvel betra að koma þeim fyrir á heimili fyrir flóttamenn og hælisleitendur þar sem þau myndu eyða ævikvöldinu í því ógnar bílífi sem þar kvað vera tíðkað.

Þá Suga verður úr sögunni hringja gömlu fúlu graddarnir hvurjir í aðra og hella út skálum reiði sinnar. Það er full gott fyrir þá. Enda eru þessir kallarassar allir komnir í beinan karllegg frá Tómasi Jónssyni í metsölubókinni. Af sérlegum mönnum hefi ég þann fróðleik, að stór hluti Sugu-innhringjara hafi gengið Máhámeði spámanni á hönd, séu farnir að praktíséra islám og hyggi á heilagt stríð. Þegar heilaga stríðið er hafið verður gaman að lifa, Máría mín Borgargagn.

En fjarska verða þó margir munaðarlausir þá Suga verður úr heimi höll. Vonir standa þó til að Fjölskylduhjálpin verði hinum væntanlegu niðursetningum innan handar, hliðholl í veraldarinnar sorg; fá kanski spreyjaða pelsa til að spranga í á knæpurnar í 101. Kanski ganga þeir í söfnuð prestsins á Staðarstað og syngja með honum helgar tíðir undir Jökli, þó að það sé áhættusamt vegna þeirra hinna burtsofnuðu, sem væru vísir til að rísa upp úr gröfum sínum og kveðja hérað sitt í fússi. Farið hefir fé betra en Útvarp Suga, við skulum ekki þreyta okkur á að syrgja þá máralinga.  

Velji aðra hvora tíðnina

Lokaveislan á Jólavölskunni FA 88

Þrátt fyrir að Gunnólfur útgerðarmaður og skipstjóri væri einhver lakasti fiskimaður og seinheppnasti bátsformaður sem spurnir eru af, var hann þó mesti höfðingi í eðli sínu. Eftir enn eina misheppnaða vertíð færði hann skipshöfn sinni miklar góðgerðir á lokadaginn og settust menn að snæðingi eftir að hafa skrúbbað lestina og stíuborðin og komið netaúthaldinu upp í verðbúð. Og kræsingarnar sem Gunnólfur bauð sínum mönnum upp á var engin slepjuleg tertuskita með gervirjóma frá einnhverri málningarfabrikku, heldur svínasteik og nautasteik með mörgum sósum og öðru gómsætu meðlæti. 

Það var glatt á hjalla í lúgarnum á Jólavölskunni FA 88 þegar Gunnólfur og kappar hans setust að veisluborði. Þeir höfðu verið langlægstir vertíðarbáta í Lönguvík þessa vertíð eins og venjulega, orðið að athlægi. En þennan lokadag var allt slíkt gleymt og mál að lyfta sér aðein upp. Gunnólfur hafði keypt veitingarnar af Sólbirni vert, en sá karl hafði því miður verið blinfullur meðan hann var að brasa steikurnar og hræra sósurnar. Á einhverjum örlagaríkum punkti eldamennskunnar hafð Sólbirni orðið eitthvað á í messunni, því hann hellti úr fullri flösku af ólyfjan í sósuna án þess að veita því nokkra eftirtekt.

Þegar skipshöfnin á Jólavölskunni hafði étið sig metta af steikum og sósum tók Gunnólfur útgerðarmaður og skipstjóri upp tólfflösku kassa að wiskýi, það var víst Johnny Walker, og innan stundar voru menn orðnir vel hreyfir og langaði til að syngja og slást. En áður en kom að framkvæmd dagskrárliðarins, sem átti að vera helgaður söng og slasmálum, fór fyrrnefnd ólyfjan að gera vart við sig í iðrum hinna prúðu sjómanna. Og innan stundar skall kveisan á þeim eins og óvæginn og illvígur brotsjór. Það er ekki til neins að lýsa ósköpum sem dundu yfir, því að til slíkra hluta duga engin orð. Hálfum mánuði síðar var síðasti hásetinn af Jólavölskunni FA 88 útskrifaður af sjúkrahúsinu og var hann þó ekki kominn til betri heilsu en sem samsvaraði því að vera rúmlega hálfdauður.

Mættu með tertu niður á höfn

Styrjöldin út af andláti Jórunnar heitinnar

Það væri fróðlegt að vita hvenær það fór að þykja fréttnæmt, að sílspikaðir dekurpjakkar tækju gullskeiðarnar, sem þeir fæddust með, úr munninum og færu að skylmast örlítið með þeim og garga hvor á annan. Soleiðis hvolpaslagur er ekki einusinni fyndinn, hvað þá meir. Þá var meira bragð af stríðinu, sem upphófst þegar þegar gömul náfrænka frú Ingveldur andaðist.

Þannig var mál með vexti, að Jórunn, náfrænka frú Ingveldar, lét þau boð út ganga, að eftir sinn dag ætti frú Ingveldur að efra allar jarðneskar eigur sínar, sem voru all þó nokkrar, því kerlingin var fjáð vel og ráðdeildarsöm. Um ást Jórunnar á frænku sinni, frú Ingveldi, væri hægt að skrifa mjög langa og lærða ritgerð, því sannast sagna þykir flestum, sem til þekkja, þessi erfðamál og síðast arfurinn sérlega óskiljanlegt fyrirbrigði. En hvað um það, þá Jórunn gamla ekki fyrr dauð en hún birtist frú Ingveldi í draumi og tilkynnti henni, að helvítis ódráttuinn og mannleysan, Kolbeinn Kolbeinsson eiginmaður frú Ingveldar, hefði gert sér hægt um vik og byrlað sér eitur því honum hefði verið farið að lengja eftir arfinum. Daginn eftir afréð frú Ingveldur að setja sig í samband við transmiðil til að fá einkatíma hjá honum. Miðillinn var fljótur að falla í transið eftir að frú Ingveldur var sest hjá honum. Og eins og við manninn mælt, heyðist rödd Jórunnar gömlu, æði gustmikil. Röddin kvað vafningalaust upp úr með, að Kolbeinn Kolbeinsson væri sannkallaður djöfull og andskoti og kaldrifjaður morðingi. - Já, hann drap mig með köldu blóði, helvítið atarna, náði að lauma blöndu af kvikasilfri og rottueitri útí matinn minn í 20 skipti. Eftir tuttugasta skiptið þoldi ég ekki meir og drapst.

Þegar frú Ingveldur kom heim af miðilsfundinum gerði hún nákvæma húsleit, sem bar þann árangur, að hún fann abelsínflösku úti í bílskúr með einhverju skuggalegu glundri í. Kolbeinn sór af sér alla vitneskju um abelsínflöskuna, taldi líklegt að Brynjar Vondalykt hefði komið með hana með sér, augafullur, og skilið hana eftir í bílskúrnum; hann ætti það til að drekka eitt og annað, karlgreyið, þegar hann væri timbraður. Frú Ingveldur lét vísinda mann greina glundrið í abelsínflöskunni og hann fann það út að þetta væri hristingur af kvikasilfri og rottueitri og að tuttugu litlir skammatar af þessum vökva nægði til að kála hvaða gamalmenni sem væri. Um kvöldið slógust frú Ingveldur og eiginmaður hennar, Kolbeinn Kolbeinsson, af hrottalegri grimd og lögðu ekki niður vopn fyrr en kominn var morgun næsta dags, en þá var heimili þeirra rjúkandi rúst, allar rúður í méli, húsgögn möluð í smátt og milliveggir niður brotnir. Fór arfur frú Ingveldar eftir Jórunni gömlu að mestu eða öllu leyti í að bæta það tjón er stríðsreksturinn hafði í för með sér. 

Sigmundur og Bjarni tókust á

Framúrskarandi leikflétta snilldarkonu

Er ekki undursamlegt, að pínulítill lukkuriddari úr braskarabúllu Viðreisnar-Benza, sé nú þegar búinn að ná þeim fáheyrða árangri að komast með speki sína á féttavef Washington Times? Ekki er síður hjartnæmt, að þessum pínulitla lukkuriddara hafi fallið sú vegsemd að honum, að geta titlað sig ,,formann utanríkismálanefndar Alþingis." Af þessu má ljóst vera, að síðustu alþingiskosningar voru lukkuriddurum gjöfular, og þarf ekki annað en líta yfir þingheim til að fullvissa sig um það. Og í anda viðreisnar braskaranna, kveður umræddur lukkuriddari upp úr með, að EES dugi bara ekki, Ísland verði að ganga í ESB, sem er ofurskiljanlegt þar eð slík landsala gæfi braskarastéttinni nokkuð í aðra hönd.

Það má líka ljóst vera, að frú Ingveldur átti hina snjöllu hugmynd innan Sjálfstæðisflokksins, að skipta liði og stofna Viðreisn innan Sjálfstæðisflokksins í því skyni að blekkja kjósendur til að koma Sjálfstæðisflokknum einum í meirihluta á Alþingi. Og auðvitað gekk leikflétta frú Ingveldar upp með sannkölluðum glæsibrag og Sjálfstæðisflokkurinn náði meirihluta á Alþingi, þríeinn eins og guðdómurinn. Þá var ekki síður viðeigandi hjá frú Ingveldi, að kalla útfrymið Viðreisn eftir Viðreisnarfélagi Péturs Þríhross á Sviðinsvík því skyldleikinn leynir sér ekki. Hvað Björtu framtíðina varðar, þá er sú forsmán eign Sjálfstæðisflokksins að öllu leyti og húsbónda sínum holl í hvívetna.

Loks hefir vaknað sterkur grunur um að Pírataflokkurinn sé enn eitt prójektið úr smiðju frú Ingveldar, ætlað skrýtnu fólki með heimdellingshugarfar, sem vill þó ekki vera beinlínis í Sjálfstæðisflokknum. Sjálf hefir frú Ingveldur látið hafa eftir sér, einmitt líka í Washington Times, að nauðsynlegt hefði verið að útbúa leikvöll í bakgarði Sjálfstæðisflokksins fyrir vönkuð ungmenni með frjálshyggjuhneygð. Í framhaldi af þeirri hugmynd hefði þeim vönkuðu verið safnað saman undir merkjum Pírata svo að þessi grey tækju ekki upp á því að kjósa Vinstrigræna, eða eitthvað í þeim dúr. En fyrir þá allrageggjuðustu stofnaði frú Ingveldur Íslensku þjóðfylkinguna, sem því miður hefði sprengt sjálfa sig í loft upp við fyrsta tækifæri eins og múslímskur terroristi. Það má því með sanni segja, að hátt sé til lofts og vítt til vegga þessa stundina í Valhöllu sjálfstæðismanna.  

Segir EES ekki duga lengur

Yfirvofandi áfengissturlun í alsherjarnefnd.

Það er hætt við að tímamótafrumvarp Heimdellinga og Pírata, um brennivín í matvörubúðir, söluturna og vefnaðaarvöruverslanir, sofni ekki beinlínis í alsherjar- og menntamálanefnd Alþingis. Líklegra er, að frumvarpsnefnan atarna, drukkni í nefndinni, eða drekki sig heinlega í hel. Það versta við svona brennivínsmál, er þó fólgin í áhrifum þess á nefndarmenn, því það blasir auðvitað við, að þeir verði samdauna málinu og afleiðingin af slíku er blátt áfram skelfileg. Sjáiði fyrir ukkur dauðadrukkna alsherjar- og menntamálanefnd þar sem nefndarmenn velta, hver um annan þveran, í áfengissturlun, viti sínu fjær. Það væri dálagleg uppákoma og varla til vegsauka Alþingis.

Við fyrstu sýn gæti ókunnugum þókt eitthvað bogið við hina starblindu brennivínsfýsn Heimdellinga og Pírata. En það þarf þó ekki lengi að leita orsakarinnar. Frú Ingveldur og Brynjar Vondalykt hafa um árabil haft hin ungu og upprennandi stjórnmálaséní í meðferð hjá sér og kennt þeim fjöldamörg frábær atriði um frelsi áfengisnautnarinnar. Og ekki hefir vantað, að píslirnar úr Heimdalli og Pírötum hafi verið tregar til náms þegar komið hefir verið að þessu merkilega fagi, frelsi áfengisnautnarinnar. Samkvæmt fræðum frú Ingveldar og Vondulyktarinnar, jafnast ekkert frelsi á við frelsi til að drekka brennivín, hvítvín og bjór, eða frelsið til að brugga áfengi og selja það leikfangaverslunum, að ógleymdum matvörubúðunum, og græða heilan helling af péníngum á þessu garanteraða hagsældartækifæri.

Það mun til dæmis verða lengi í minnum haft, að frú Ingveldi tókst með slungnu kennaranefi sínu, að gera unga telpu svo sólgna í hvítvín og humar, að það hefir ekki runnið af henni síðan. Frú Ingveldur sá í hendi sér, að þessi fyrirtaksnemandi hennar væri upprennandi stjarna og þar af leiðandi lét hún sinn góða Flokk greiða götu stúlkunnar og koma henni inn á þing. Og þó að hin unga þingstjarna sé með linnulausan niðurgang af hvítvínsþambi og humaráti, þá hefir hún staðið sig gríðarlega vel í að frelsa áfengið frá ríkinu. Þar á móti kemur, að frelsisfrumvarp allra frelsisfrumvarpa, áfengi í matvöruverslanir, er meir en líklegt til að drukkna í alsherjarnefnd, ásamt hinum ölóðu nefndarmönnum, og stíga til hymmna, um það bil sem hvítasunnuhelgin gengur í garð.

Sofnar frumvarpið í nefnd?