Vestfirðingar og masókisminn

Það er nú hálf hlálegt svo ekki sé meira sagt að Vestfirðingar séu að steyta görn í fjölmiðlum út af svikum og fláræði Sjálfstæðisflokksinns. Og þó að þeir þykist vera ofsareiðir núna, þá mæta þeir sem endranær á kjörstað í næstu alþingiskosningum og kjósa erkiíhaldið XD í stórum stíl eins og þeir eru vanir. Vestfirðingum þykir nefnilega svo undur gott að kissa vöndinn og sleikja sig upp við Sjálfstæðisflokkinn af masókískri nautn.

Reyndar hefir Sjálfstæðisflokkurinn farið svo vel með Vestfirðinga að þeir síðar nefndu hafa í stórum stíl gerst flóttamenn og horfið suður á bóginn af því að Sjálfstæðisflokkurinn hefur svipt þá lífsviðurværi og komið í veg fyrir að þeir geti brauðfætt börn sín og komið þeim til þroska. Ef allt væri með felldu væri kjörfylgi við Sjálfstæðisflokkinn á Vestfjörðum vel innan við 5%. En eins og fyrr segir virðist þessi þjóðflokkur þjást af masokískri þráhyggju og elska sadistann sinn, Sjálfstæðisflokkinn. Meiri andskotans lágkúruorgían það.

Og hvaða gagn ætli Vestfirðingar hafi af vegabótum í sínu umdæmi? Það fyrsta, og eiginlega það eina, sem kemur upp í hugann er að samgöngubætur þar um slóðir auðvelda íbúunum að flýja til Reykjavíkur eða Noregs og miðað við stjórnarhætti á Íslandi er það út af fyrir sig jákvætt. Það besta sem Vestfirðingar, bæði þeir er heima sitja og þeir sem flúnir eru af vettvangi, geta gert er að segja Sjálfstæðisflokknum og hans líkum til helvítis og fylgja því eftir af fullri einurð.  

„Þetta er svakalegt kjaftshögg“

Viðreisnarstjórnin og viðreisnarbastarðar nútímans

Einkennilegur leppalúði þessi Pawel, hann slagar hátt upp í að vera eins skrýtinn og Viðreisnar-Bensi, enda eru þeir báðir starfsmenn í útibúi Sjálfstæðisflokksins, Viðreisn. Sjálfstæðismönnum þótti gráupplagt að vísa til ríkisstjórnar auðvaldsflokkanna Sjálfstæðisflokks og Alþýðuflokks sem var við lýði milli 1960 og 1970 og kölluð var viðreisnarstjórnin þegar þeir gáfu útibúinu sínu nafnið Viðreisn.

Sjálfstæðismenn halda nefnilega að viðreisnarstjórnin sáluga hafi verið fjarskalega góð stjórn, vinsæl stjórn og vitiborin stjórn. Samt veit enginn hvað þessi stjórn reisti við, allra síst sjálfstæðismennirnir sjálfir, hvað þá krataskiturnar sem voru helmingurinn af ,,viðreisnarstjórninni." En staðreynd sögunnar talar sínu máli. ,,Viðreisnarstjórnin atarna lá allan sinn líftíma eins og dauð marglitta og lét gríðarleg uppgrip síldaráranna á þessum áratugi halda samfélaginu gangandi. En því miður, eins og jafnan áður, gerði síldarfjandinn ,,viðreisnarstjórninni þann ekkisens óleik að hverfa af vettvangi undir lok sjöunda áratugarins og efnahagur þjóðarinna hrundi með brauki og bramli. Á fyrsta ári áttunda áratugarnins létu landsmenn það verða sitt fyrsta verka að kjósa Sjálfstæðisflokkinn og krataskiturnar í Alþýðuflokknum, gegnsósa af auðvaldshyggju og undirlægjuhætti, burt úr ríkisstjórn. Það kom svo í hlut sósíalistanna í Alþýðubandalaginu að sjá um viðreisn atvinnuveganna um land allt. 

Þegar frjálshyggjuskrílnum í Sjálfstæðisflokknum, en nú til dags er nær eingöngu frjálshyggjuskríll í þeim Flokki, hugkvæmdist að efla völd sín á stjórnmálasviðinu með því að opna útibú með ,,viðreisnar" heiti, fór hrollur um alla þá sem kunna að lesa í pólitík og vita að þar sem annars staðar eru 2+2=4 en ekki 3 eða 5. Efir síðustu kosningar sátu kjósendur uppi með Sjálfstæðisflokkinn einan í ríkisstjórn og fram undan er meiri frjálshyggja, fleiri ódulbúnir fasistískir tendensar, enn meiri ójöfnuður og ranglæti. Þúsundi kjósenda, sem ekki voru áttaðir og kunna ekki samlagningargaldurinn um 2+2 í pólitík, sitja uppi með sárt ennið með þá uppgötvun í farteskinu að þeir hafi kosið Svarta-Pétur í októberkosningunum, þeir héldu nefnilega að Viðreisn og Bjarta framtíðin væru eitthvað annað en þeir eru í raun og veru. Því miður er síldin ekki á vettvangi, eins og á sjöunda áratugnum, til að steypa viðreisnarbastörðunum af stóli; í þeim efnum verðum við að treysta á okkur sjálf að þessu sinni.

Voru menn að kaupa sér vinsældir?

Frú Ingveldur og Máría Borgargagn voru áratugum á undan Emmu

Það er afskaplega mikið í það varið að brúka olíu á kviðskeggið það verður so náttúrulegt og ræktarlegt eins og þétt safaríkt gras á vallendistúni rétt fyrir slátt. Hráolía smurolía maskínuolía pálmafeitisolía, allt eru þetta áburðarvænar olíur fyrir kviðskegg. Og þegar og ef flatlúsin hefur innreið sína í skóga kviðskeggsins er það steinolía sem leysir vandann og steindrepur innrásarherinn svo rækilega að aungin padda finst á lífi þótt leitað sé með smásjá. En bensín skulu kviðskeggsræktendur forðast að nota, það er bráðeldfimt og ef neisti kæmist að bensínuðu kviðskeggi mundi það brenna til ösku á augabragði.

Frú Ingveldur og vinkona hennar Máría Borgargagn eru þær konur sem mest hafa lagt að mörkum til að fræða aðrar konur og karla líka um olíuburð í nárahár. Þær eru hrifnastar af hörfræsolíu í þessu skyni og mæla einnig eindregið með laxerolíu. Svo rökuðu þær allt kviðskeggið af sér og fleygðu strýinu í pott og suðu sér tevatn af því. Eftir raksturinn herjaði nárafár á þær vinkonurnar með ljótum graftarbólum vessum og ofurkláða. Þá söfnuðu þær aftur kviðskeggi og báru olíur í það þangað til það varð hálfsmeters sítt.

Af framansögðu hljóma fréttir af notkun Emmu Watson á olíu á skapahárin eins og misheppnaður brandari upp úr Fornaldarsögum Norðurlanda því hún er alls engin frumkvöðull á sviði olínotkunar til þeirra þarfa. Frú Ingveldur og Máría Borgargagn voru áratugum á undan Emmu í þessum vísindum. 

Notar olíu á skapahárin

Nú sé fyrir endann á mjólkuráti úr öðrum skepnum

Það er siðlaus glæpur og öfuguggaháttur að éta mjólk úr öðrum dýrategundum. Það þykir vísindalega sannað af siðferðisráði heimspekideildar háskólans í Harvard. Hvur maður getur séð, hafi hann á annað borð þó ekki væri nema örlitla heilastarfsemi, að éti hann mjólk veður hann óhjákvæmilega eins og Láfi Kú (Láfi Q) og það þykir víst ekki beinlínis eftirsóknarvert. Nú segja hagfræðin og viðskiptafræðin að mjólkurát úr öðrum skepnum sé viðskiptaleg og hagfræðileg stærð sem ekki sé hægt að afnema úr hagkerfinu með nokkru móti, nema að menn vilji endilega leggja hagkerfi Vesturlanda á hliðina og drepa þar með alla sjálfsbjargarviðleini. Það er sem sé óþverrafýla af mjólkurátsspursmálinu úr báðum áttum.

Hvað er þá til bjargar ef við megum ekki éta mjólk úr beljum, hrossum og svínum spyrja eflaust einhverjir. Karl Einfer lagði á sínum tíma til að banni við mjólkuráti úr öðrum dýrategundum yrði mætt með því að mjólka kérlíngar; þær væru hafðar í kérlíngafjósum og ætu fóður úr kérlingahlöðum. Aunginn gaf þessari hugmynd Karls Einfer gaum meðan hann lifði, en nú virðast vera að skapast fjárfestingartækifæri í tröllvaxinni kérlingarmjólkurframleiðslu með skyri ostum og kérlingasúrmjólk. Að sjálfsögðu breytast atvinnumöguleikar kvenna við svona framfarir og staða fjósakonunnar verður með öðrum hætti en fyrr.

Vafalaust verður Láfi Q frumherji í hinum nýja mjólkurheimi, kemur sér upp stórkonufjósi með mjaltavélum skilvindum og strokkum. Sagt er að kérlingasmér beri af öðrum smérjum og einstaklega sé gott að steikja rækjur og humar upp úr þess háttar feiti. En hvað verður gert við kýrnar, blessaðar skepnurnar, þegar Láf Q og konurnar hafa yfirtekið hlutverk þeirra? Jú, þær verða reknar í haga í síðasta sinn og látnar pluma sig þar upp frá því. Það verður fróðlegt að sjá Skjöldu, Auðhumlu og Gránu úti í stórhríð á þorranum jafnvel uppi á heiði eða niðri á köldum fjörkampi með gráðugar refi og minka, hrafna og veiðibjöllur sveimandi kringum þær.

„Ótrúlega gleðilegur dagur“

Frægur maður og vinsæll í vígahug

Mér er sagt að andinn verslun Hagkaupa á Eiðstorgi sé hvorki betri né verri en skriflabúðum almennt. Þó læðist að þungur grunum um að ekki sé þar allt með felldu. Miðað við lýsingu á háttarlagi óða mannsins þar í dag bendir flest til að illur andi sé á reiki í búðinni og að hann hafi smokrað sér í manngarminn og hann orðið brjálaður og ráðist á páskaeggin, táknmynd upprisunnar, tortímt þeim á augabragði.

Þar sem ég er áhugamaður um dulræn málefni hringdi ég í kunningja minn og bað hann lengstra orða að fara nú í verslun Hagkaupa á Eiðstorgi og spyrja afgreiðslufólkið um tilþrif páskaeggjabrjótsins. Hálftíma síðar hafði kunninginn samband við mig og tjáði mér, eiginlega með grátanda tári, að sá er vann að páskaeggnunum væri Brynjar nokkur Vondalykt, frægur maður og vinsæll. Bar afgeirðslufólkinu saman um að lætin hefðu hafist með því að Brynjar hefði tekið páskaegg úr rekka og kastað því að öllu afli í höfuðið á konu sem hann taldi að væri mygluð múslimakelling, eins og hann orðaði það. Þegar til átti að taka reyndist frúin alíslensk kona, af Bergsætt að langfeðgatali, og hún brást reið við áreyti Vondulyktarinnar og skaut niðursuðudós til baka. Þar með fór allt í bál og brand.

Brynjari Vondulykt kom ekki til hugar að leggja árar í bát heldur þreif til konunnar af Bergsætt og kastaði henni eins og fífupoka í páskaeggja rekkan sem hvolfdist yfir konuna og Brynjar fylgdi sókn sinni eftir með því ganga berserksgang í páskaeggjahrúgunni bölvandi eins og tryllt blótneyti. Einhver reyndi að stöðva aðfarir hins geggjaða manns ef fékk sömu afgreiðslu og konan. Þegar lögreglan kom til skjalanna tók Brynjar Vondalykt á móti henni með tvíelleftum fítonsanda og áttu lögregluþjónarnir fótum sínum fjör að laun. Brynjar hvarf síðan út bakdyramegin og situr nú í góðu yfirlæti og friðhelgi að heimili frú Ingveldar.

Gekk berserksgang í Hagkaupum

Perrasótt Hins þjóðrækna góðgerðarfélags viðskiptastéttarinnar

Á meðan Guðni og ónýti aðallinn skakklöppuðust á ,,Herranótt" menntaskólabarna, fjölmenntu frú Ingveldur, Kolbeinn, Handreðurinn, Máría Borgargagn, Brynjar Vondalykt og Apakötturinn, ásamt mörgum fleiri af slekti alvöru háaðalsins á ,,Perrasótt" Hins þjóðrækna góðgerðarfélags viðskiptastéttarinnar. Fyrir þá sem ekki vita hvað ,,Perrasótt" Hins þjóðrækna góðgerðarfélgs viðskiptastéttarinnar er, þá skal upplýst að það er samkoma til styrktar góðu málefni þar sem gestir dansa berrassaðir kringum jólatré hálfum mánuði fyrir jafndægri að vori. Þetta er álíka siðleg mannamót og ,,engladansinn" sem iðkaður var einu sinni á ári í Hjálpræðishernum meðan hann var og hét.

Þegar Perrasóttin fer fram drekka góðgerðarsamir yfirstéttarborgarar mikið áfengi og pissa því jafnhraðan í stóra tunnu sem staðsett er í einu horni salarins sem Perrasóttin fer fram. Þegar samkomunni er lokið er mælt hve margir tunnusentímetrar hafa safnast í tunnuna og eru góðgerðarframlög gestanna metin. Þetta þykir yfirstéttinni góð skemmtun enda í góðu samræmi við stéttareðli og menningarástand arðránsstéttarinnar.

Sá böggull fylgir þó skammrifi að þátttaka í Perrasótt Hins þjórækna góðgerðarfélags viðskiptastéttarinna er ekki með öllu áhættulaus. Það hefir nefnilega komið fyrir oftar en einusinni að einhver hafi tapað fótavistinni meðan hann var að pissa og fallið ofan í tunnuna. Það haf meira að segja sjö persónur drukknað í tunnunni í áranna rás út frá góðgerðaheyg sinni við bágstadda. Síðast lét lífið á Perrasótt Sigurður nokkur Sveinharðsson fjárfestir; það gerðist fyrir fimm árum. Hans var minnst í minningargreinum fyrir óeigingjarnt starf í þágu Hins þjóðrækna góðgerðafélags viðskiptastéttarinnar; en götuskríllinn hló að andláti Sigurðar og minntist hans helst fyrir hatursfull viðhorf í garð kröfugerða og vekfalla samtaka verkafólks.

Guðni Th. á frumsýningu Herranætur

Hóruhús á markaðstorgi auðvaldsins

Sveitarfélög taka enga ábyrgð nema að þau séu neydd til þess; þau eru svona álíka ábyrgðarfull og stjórnvöld sem láta það viðgangast að gjörsamlega ábyrgðarlausir auðvaldspervertar sópi upp íbúðum í kippum, blokkum í kippum, og greiði fyrir með misjafnlega slítugum fjármunum. Meira að segja alræmdir bófar bak við lás og slá hafa fengið að taka þátt í þessari ófyrirleitnu árás fjármagnsaflanna á húsnæðiskost landsmanna.

Svo mætir hér einhver náungi sem ekki er kunnur fyrir félagsleg eða jafnréttissinnuð viðhorf, en auðvaldið og grunnhyggnir kjósendur hafa í sameiningu dubbað upp í ráðherraembætti, og kennir sveitarfélögum um húsnæðisskort ungs fólks á sama tíma og húsnæðismál hafa verið gerð að auðvirðilegu hóruhúsi á markaðstorgi auðvaldsins.

Hvernig er það með almenning, er honum fyrirmunað að skilja að það eru bein tengsl milli gróðahyggju og græðgi kapítalismans og félagslegs ójöfnuðar?   

Ábyrgð sveitarfélaga mikil

Rámur og ryðgaður hani gargar á Alþingi fyrir samherjana

- Þetta stenst ekki lög!, gargar Steingrímur J. Sigfússon, eins og rámur ryðgaður hani - og Swandeesý Sendiherrans tekur strax að sér hlutverk búrtíkurinnar og gargar líka: - Þetta stenst ekki lög!. Allt er þetta eftir eldhúsbók Álfheiðar flokkseiganda. Nú verður Katrín formaður VG, að láta slag standa og hefjast handa við að úthýsa þessu fjandans Flokkseigendafélagi VG, ef flokknum á að haldast á öllu því fylgi, sem honum hefir áskotnast í skoðannakönnunum undanfarið. Með loddaraklíku Steingríms, Álfheiðar og Svavarsfjölskyldunnar í farteskinu, er hætt við að fylgi VG verði komið ofan í 8% á kjördag, hvort sem hann verður fyrr eða seinna. Og þó svo að VG fengi 30% fylgi í næstu kosningum, en með gömlu og grettu flokkseigendurnar og búrtíkur þeirra í framlínunni eins og verið hefur, þá er 100% víst, að sá árangur færi umsvifalaust og í heilu lagi út um læri og maga, þar eð flokkseigendaklíkan atarna er svo innilega samdauna, samofin, samanbrædd auðvaldsþjóðskipulaginu, kerfi þess, spillingu og glæpum. Það er nú það.

Nú, ef Katrín heykist á því nauðsynjaverki, að stugga við óþrifajurtum Flokkseigendafélagsins, þá má slá því föstu, að hún sé það gluggaskraut, sem hún hefir lengi verið grunuð um að vera. Og það er fremur óféleg grafskrift, að hafa látið sér nægja það hlutskipti, að hafa verið viljalaust ígildi pjáturblómavasa í eldhúsglugg Álfheiðar Ingadóttur og þess fólks. 

Fyrir fáeinum dögum síðan gargaði Steingrímur J. upp yfir sig í ræðupúlti Alþingis: - Ég vil gegngisfellingu! Ég vil gengisfellingu! Og engum duldist, að þetta stríðsöskur var fyrir Þorstein Má og hans samherja. Ég veit reyndar ekki til þess, að einhver, eða einhverjar búrtíkur Steingríms, hafi hlaupist upp í ræðustólinn í kjölfarið á honum til að bergmála gegnisfellingarbæn hans, en eflaust hafa þær klappað sleikjulega á bakið á honum inni í þingflokksherberginu og tekið undir málflutning hans, ef málflutning skal kalla.

Ákvörðun ráðherra stenst ekki lög

Þá illir menn endgurholdgast í dýrum

Jæja, það átti þá fyrir Jimi Hendrix að liggja, að endurfæðast sem hundur uppi á Íslandi og lenda í húsnæðishraki. Ég hefi að vísu spurnir af manngarmi nokkrum, sem ég þekkti hér fyrrmeir, sem geyspaði golunni, öllum til gleði, og endurhodgaðist skömmu eftir andlát sitt sem bolakálfur hjá Brynjólfi bónda. Fram að þessu hefir bolinn atarna ekki verið í húsnæðishraki því hann hefir fast aðsetur í tuddabásnum í fjósi Bryjólfs. Frá upphafi var ljóst, að ekki var allt með felldu með þennan nautkálf, því hann sýndi strax karaktereinkenni, sem sýndu fram á að þar væri endurfæddur einhver ólánsmaðurinn. Hefði þessi kálfur fæðst í fjósi einhvers annars bónda, hefði honum umsvifalaust verið slagtað og kastað fyrir hrafn og ref.

En af því að Brynjólfur bóndi er eins og hann er, þá ákvað hann að þyrma lífi hins nýborna kálfs og ákvað að gjöra hann að þarfanauti sínu. Og kalfskrattinn óx upp og varð að stórhættulegu blótneyti, sem þráði ekkert heitar en að ráða menn og konur af dögum, því var hann tjórðraður með hlekkjum úr akkerisfesti úr togara. Nótt eina slapp tuddi úr hlekkjunum, sleit þá hreinlega í sundur, braut sér leið út úr fjósinu og hljóp í hendingskast að næsta bæ og vann þar ótrúlegustu spjöll, en fólkið barg sér með því að flýja á nærklæðunum einum upp á húsþak og hímdi þar í stinningkalda og snjófjúki uns Brynjólfur birtist um morguninn og sókti tudda sinn. Þá var þetta risavaxna kvikindi búið að mölbrjóta bæði íbúðarhúsið og gripahúsin, stanga tuttugu og fjórar ær í hel, nauðga kúnum, þar af tveimur til bana. Enn fremur braut nautið upp hænsnakofann og myrti alla þar inni.

Af þessu sést hve vondir og hættulegir menn geta áorkað eftir dauðann með því að endurholgast í búfénaði manna, að að ekki sé tala um gæludýrin, sem þessir þrjótar skirrast ekki við að smjúga inn í til að valda usla meðal eftirlifandi fólks. Til að mynda er alkunnugt um stjórnmálamanninn, sem endurfæddist í fjárhundinum Snata, sem hafði mannsvit og stóð fyrir öflugum flokki dýrbíta, sem stunduðu sumarlangt meiri hryðjuverk í sauðfjárhögum en vitað er um. Þegar upp komst um dýrbítana voru þeir allir hengdir, nema Snati því hann kunni að komast undan og skríða í fleti sitt og láta líta út fyrir að hann hefði ekki komið nálægt hryðjuverkum þeim á heiðum, sem voru vel á veg komin með að eyða sauðfjáreign bænda þar í sveitinni.  

Fjögur deila 45 fermetrum

Kveðst ætla að giftast hundi

Eldsnemma í morgun var frú Ingveldur svo uppveðruð, að hún lýsti því yfir í heyrenda hljóði, að hún ætlaði að fá sér hund og giftast honum og láta hann sofa í hjónarúminu hjá sér, en helvítis öfuguggagerpið hann Kolbein ætlaði hún að leiða til fletis í miðstöðvarkompunni og þar ætti hann framvegis að sofa úr sér vímurnar. Brynjar Vondalykt spurði þá frú Ingveldi hvort hún hefði einhvern sérstakann hund í huga sem hún vildi giftast, en frú Ingveldur svaraði því til, að það verði örugglega geðslegra hundsspott en hann. Svo bætti hún við, eins og hún væri að tala við þriðja aðila, að Brynjar Vondalykt væri hundaskítur og rotta á heimsmælikvarða, viðbjóðslegur hjónadjöfull og andstyggð allra manna.

Þá reis Indriði Handreður upp við dogg, er hann heyrði orðaskipti Frú Ingveldar og Vondulyktarinnar: Hann mælti: Heldur þú, frú Ingveldur, að nokkur prestur vilji koma nálægt því að gefa þig saman við hund og lýsa ukkur hjón? - Halt þú kjafti helvítis Handreðurinn þinn, svaraði frú Ingveldur. - Þú gekkst að eiga hjallmerina Máríu Borgargagn, sem nú liggur hér undir eldhúsborði á hvolfi, nærbuxnalaus og lyktar eins og margföld súrheysgryfja. Um leið og ég vissi að þú vildir kvænast Borgargagninu vissi ég að þú værir óbetranlegur aumingi, lágmenni og illmenni. Þá spurði Indriði Handreður frú Ingveldi aftur að því, hvaða prestur hún héldi að vildi gifta han hundi, en frú Ingveldur svaraði með því reka löppina í viðmælanda sinn svo að hann þagnaði.

Á meðan þessum viðræðum fór for fram, lá Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri, framsóknarmaður og eignmaður frú Ingveldar, í öngviti, hálf nakinn, í fyrrnefndri miðstövarkompu. Þar inni var andrúmsloftið þess eðlis, að aunginn lifandi maður gæti dvalið þar innan dyra lengur en í tvær sekúndur. En Kolbeinn virtist sofa nærandi svefni í óloftinu, rjóður í kinnum og hroturnar minntu á vélarhljóð í jarðýtu. Eftir orðum frú Ingveldar að dæma, bíða hans þau örlög að búa framvegis í miðstöðvarkompunni meðan frú Ingveldur fær afganginn af heimili þeirra til einkaumráða með nýjum eiginmanni sínum, hundinum.

Adele búin að gifta sig