Ferðamennskudjöfullinn grassérar eins og banvæn farsótt

Nú, það er bara eins og Andskotinn sjálfur og árar hans hafi verið að verki við hliðina á Hörpu, slík er hörmungin. En þetta er víst það sem ferðamennirnir vilja sjá, það eykur á hina margumtöluðu upplifun, sem sagt er að flækingar sækist efir. So veit aunginn til hvurs er verið að byggja hotél þarna; líklegasta skýringin er að sú bygging sé eingöngu framin til þess eins að hotélið geti farið á hausinn. Og brátt kemur að því að ferðamenn fara að forðast Ísland því upp er komin orðrómur erlendis, að Íslendinar séu í fyrsta lagi heimskir og forhertir okrarar, í öðru lagi ræningjar, og í þriðja lagi leggi þeir vegi sína þannig að fjöldinn allur af erlendum ferðalöngum húrrar út af þeim og andast eða stórslasast til frambúðar. Ef svo fer sem horfir verður ferðamannaplágan liðin tíð innan skamms, enda eru lánardrottnar þegar byrjaðir að reikna út kröfur sínar á hendur væntanlegum þrotabúum í gisti- og veitingabransanum.

Í kvöld ferðaðist ég frá heimili mínu í Ólafsvík til Reykjavíkur og þaðan til Kópavogs. Það var hræðilegt ferðalag og slítandi. Á móti okkur komu glæsijappar í löngum runum og hafði hvur um sig vagn í eftirdragi sem voru á við einbýlishús að stærð. Ekkert þessara tryllitækja ók á minna en 150 kílómetra hraða þannig að einbýlishúsin bókstaflega dingluðu og hoppuðu aftan í þeim. Inn á milli þeyttust svo litlir kappakstursbílar á enn meiri ferð og skutust þegar minnst varði út úr röðinni eins og pöddur og drifu sig fram úr næsta einbýlishúsi á undan.

Þegar við komum í Borgarnes áðum við í einhverjum söluskála í þjóðbraut. Þar var margt um manninn og allir að flýta sér. Í biðröðinni mátti ég þola olngbogaskot og hrindingar af hálfu smámenna og grimmra kerlínga og það var Guði einum að þakka að ég var ekki hreinlega ekki myrtur á meðan ég beið afgreiðslu innan um þennan þokkafénað. Þó sá ég þarna merkisfólk, frægt af fágaðri kurteisi og blíðum mannasiðum, sem reyndi að koma góðu til leiðar í þvogunni. Þarna voru tildæmis þau sæmdarhjón frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson og stóðu í stympingum við einhverja drulludela við afgreiðsluborðið. Enn fremur vóru þar Indriði Handreður og Máría Borgargagn, sem var eins og eins og á heimavelli í þessum ómenningarmannvaðli, sem mér skilst að hafi allur verið á ferðalagi. Svo slapp ég ásamt ferðafélögum mínum úr þessari andstyggðarprísund í söluskálanum og ókum rakleitt til Reykjavíkur, - sem er blessunarlega hálf-tóm þessa stundina því megnið af lýðnum er stokkinn út á land að ferðast. 

Sundurgrafinn miðbær séður úr lofti

Auðvitað kannast einkavæðingargrúrínan ekki við neina þöggun

Nei, auðvitað kannast þessi einkavæðingargúrína ekki við þöggun í sambandi við vandræðamál sem upp er komið innan fyrirtækis hennar; segist bara ,,harma upplifun" foreldrisins, sem þýðir á mannamáli, að umrætt foreldri sé ímyndunarveikt og ruglað og þess vegna sé það með öllu ómarkækt. Það er heldur ekki við því að búast að ein sjálfumglöð og gasprandi persóna, verðlaunuð af Sambandi ungra sjálfstæðismanna og Viðskiptaráði og innsti koppur í þrifabúri Samtaka atvinnulífsins, vilji viðurkenna að hún hafa stungið óþægilegu máli undir stól, það er ekki stíll frjálhyggjudólga. Hins vegar væri fróðlegt fyrir almenning að sjá undir stólinn hennar Margrétar Pálu.

En þrátt fyrir að dálítið kusk hafi sest á hvítflibbann Hjallastefnumeistarans Margréta Pálu, mun hún vafalaust halda áfram að gaspra og vaða elginn upp fyrir haus, að ekki sé minnst á slærstu hugsjón hennar, að grafa undan menntakerfinu í landinu og koma því í skítugar loppurnar á Samtökum atvinnulífsins. Tilgangurinn helgar meðalið, og þessi geðuga Hjallastefnufrauka mun halda sínu striki við að fremja skemmdarverk á samfélaginu til að þjóna hugsjón sinni og auðvaldsins á Íslandi.

Á meðan allir fjölmiðlar standa Margréti Pálu og öðrum að hennar kalíberi opnir til að gaspar um eigið ágæti og snilld, alveg mótbárulaust, er ekki við góðu að búast fyrir samfélagið og andlegan þroska þess og vellíðan. Reyndar duga engin rök á sona fólk, fremur en idjótana í Íslensku Þjóhnappahreyfingunni, þeirra ær og kýr eru útursnúningar, grobb og auðvaldsbelgingur sem falla vel að því vitsmunalífi sem það vill að þjóðin búi við. 

„Harma innilega upplifun foreldrisins“

Særingamaðurinn Óli vekur upp illvígan draug

Það er aungvu líkar en að Óli hafi klipið stjórn Neytendasamtakanna svo illa í rassgatið að hún hafi vaknað af Þyrnirósarsvefninum. Satt best að segja héldu flestir að þessi stjórn hefði fyrir all-löngu sofnað svefninum langa, væri steindauð og grafin. Þess utan hefir stjórn Neytendasamtakanna, meðan hún var á lífi, verið nokkurskonar svefnskáli samfylkingarlegáta, sona dulítið gistiskýli eins og gamla Farsóttarhúsið var. En nú virðist sem Óla Arnarsyni hafi með lærdómi sínum tekist að vekja hina framliðnu stjórn upp frá gröf og dauða með þeim afleiðingum að hún er orðin að illvígum draugi, og ekki ólíkum Þórólfi bægifæti í tiltektum, en hann var samkvæmt fornum sögum ódámur hinn versti eftir hann var dauður og orðinn að afturgöngu.

Ekki veit ég hvort Óla karlinum er ljós sú mikla ábyrgð sem því fylgir að vekja upp afturgöngu, en hitt er víst að honum hefir ekki tekist sem skyldi, fremur en Galdra-Lofti, uppvakningarstarfið því uppvakningurinn er hreinlega geggjaður og fullur úlfúðar og hefndarþorsta, alveg eins og Þórólfur bægifótur forðum. Fyrst af öllum rak þessi stjórnardraugur velgjörðarmann sinn, Óla Arnarson, nú rekur hún aðra starfsmenn Neytendastofnunar og næst mun hún ugglaust reka alla úr Neytendasamtökunum. Þegar þar verður loks tímabært fyrir drauginn að skríða aftur ofan í gröf sína og halda áfram sofa.

Nú, jæja. Það verður svo sem aunginn héraðsbrestur þó svo að Neytendasamtökin leggist af vegna draugagangs. Fátt hafa samtökin afrekað og litlu áorkað. Hið eina sem almenningur hefir haft af Neytendasamtökunum að segja eru syfjuleg viðtöl í fjölmiðlum við gamla formannin, sem voru svo leiðinleg og slævandi að fólki varð ómótt og féll í þunglyndi. Jú, einhvern tíma hugðist Jón nokkur Magnússon hrl. að reyna að brúka Neytendasamtökin fyrir pólitíska lyftistöng fyrir sjálfan sig, en það mistókst blessunarlega hjá lögmanninum, og þá skreið hann inn í Frjálslyndaflokkinn með púkafansinn sinn á hælunum. Á þessari stundu stendur særingamaðurinn Óli einn uppi með galinn uppvakning, sem honum tekst sennilega ekki að kveða niður aftur.  

Öllum sagt upp hjá Neytendasamtökunum

Það getur farir illa þegar menn verða helst til of brattir

Já er hann brattur þessi veslings sauður? Það má sosem satt vel vera. Best væri að hann yrði svo brattur að hann hreinlega steyptist fram fyrir sig. Þannig fór með prstinn í Múlavík, sællar minningar. Hann varð svo brattur að hann steyptist, ekki fram fyrir sig, heldur aftur fyrir sig og fór í á annað hundrað mola. Og þeir í sóknarnefndinni höfðu svo mikið við að þeir límdu hann saman. Eftir það var klerkur þessi aldrei öðruvísi en eins og snúið roð í hund, hafði allt á hornum sér uns hann féll í viss afglöp og var tekinn fastur. En þeir í sóknarnefndinni voru þrautseigir karlar og fengu prest sinn lausan því að án hans töldu þeir sig ekki geta lifað því að presurinn gerði skattskýrslunar fyrir þá og tók aldrei eyri fyrir nema hvað hann óskaði stöku sinnum eftir því að fá einhverja húsfreyjuna, stundum tvær, til að aðstoða sig við skýrslugerðina. Fyrir vikið varð þessi eindæma sóknarprestur sérlega kynsæll í héraði þó ekki væri það á tabula skráð.

Og þó að einn ráðherragarmur gerist brattur og presturinn er frá var sagt hafi verið enn nú brattarai, þá er Kolbeinn Kolbeinsson brattari en þeir báðir til samans og gott betur. Í gærmorgun, á miðvikudagsmorgni þann 28. júníni 2017, skreið Kolbeinn Kolbeinsson heim um hálf átta leytið. Og takið eftir því, hann gekk ekki, hann skreið. Útgangurinn á Kolbeini var líka þess eðlis, að aungvum gat dottið í hug eitt andartak að þessi skepna sem dróst áfram á fjórum fótum væri skrifstofustjóri og framsóknarmaður. Ekki tók betra við þegar þetta mannlega hundskvikindi dróst inn í forstofuna heima hjá því þar tók á móti því frú Ingveldur, ströng á svip og hatrömm í lund.

Ekki verður frú Ingveldur sökuð um að hafa ekki tekið manni sínum tveim höndum er hann hnoðaðist yfir þröskulidinn, því hún læsti öllum klónum í axlirnar á hann og dró hann á eftir sér eins og dauðan marhnút inn á baðherbergi. Þar lét frú Ingveldur mann sinn lausan eitt andartak. Svo reif hún utanyfirbuxurnar niðrum eiginmann sinn og lagði nasaborurnar samstundis að nærbuxum hans og hnusaði af styrk. Hér þurfti ekki frekar vitnanna við, hún fann andstyggilegan þef af kvenmanni og líka öðrum karlmanni. Sennilelga hefði frú Ingveldur drekkt manni sínum ef hún hefði ekki verið trufluð, rétt á meðan hún var að láta renna í baðkarið, af þeim andskotans fulltrúum stórsyndarinnar, þeim hjónum Márí Borgargagni og Indriða Handreði, sem komu blaðskellandi inn og lokkuðu frú Ingveldi með sér inn í svefnherbergi. Þegar vatnið fór að renna upp úr baðkarinu, rankaði Kolbeinn Kolbeinsson aðeins við sér, fannst endilega að hann lægi í drullupolli þegar hann fór að vökna, og skreið fram í miðstöðvarkompu og hringaði sig þar niður og sofnað undir eins svefni hinna réttlátu. Á meðan skemmtu hin stórsyndugu aðkomandi hjón sér hið besta í svefnherberginu og þá ekki síður frú Ingveldur.

Ráðherra brattur vegna Airbnb

Þegar etasráðið fór með etasráðstitilinn og milljóna

Þegar Tóti smjör fór með etasráðstignina og milljónina til Kaupmannahafnar gleymdi hann aðeins einu áður en hann hvarf af landi brott: Að aflífa fólksskjáturnar sem eftir sátu í Sviðinsvík. Síðan hafa margir hlaupist á brott með milljónina, milljarðana, án nokkurs samvisbits vegna þeirra sem sköpuðu milljónina og milljarðinn og hímdu eftir í verðlitlum eða verðlausum húskumöldum, kvótalausir, ráðalausir og allslausir. Þetta fyrirkomulag segja hagspekingarnir að sé náttúrulögmál sem ekkert fái hnikað. Enda leiti fjármagnið þangað sem það vinnur best fyrir eigiendur sína. Og oftar en ekki lenda milljónin og milljarðurinn, fyrir handleiðslu Guðs, á eyjunni Tortólu eða jafnvel á Seychelleeyjum eða öðrum álíka framandi stöðum.

Svo má ekki gleyma góða trixinu, sem etasráð nútímas hafa upp í erminni eftir að ríkisskattstjóri hefir gefið út álagningaseðlana og fólkið búið að dásama hina staffírugu margmilljonaskattgreiðendur, máttarstólpa þjóðfélagsins, en það er að kæra álagningu skattstjóra á þeirri forsendu að skattaskýrslu hafi ekki verið skilað í tæka tíð eða gleymst hafi að færa til bókar mikilvæga frádráttarliði. Þar með er áhyggjunum eytt, málin leyst og lýðurinn rambar áfram sína venjubundnu hringi í þeirri fullvissu að etasráðin séu hinir raunverulegu skaparar þeirra verðmæta sem falla til samneyslunnar. Það er ekki nema vona að etasráðin hlægi að öllu saman og Pétur Þríhross aftaki með öllu að hann sé einhver andskotans islandsmand því að hann geri upp í evrum, sterlíngspundum og dollurum.

Þegar öllu er á botnin hvolf þá situr einlægt það sama eftir, sam hversu oft þessu öllu er á hvolft á þennan eina botn sem völ er á: Að við búum í þjófafélagi en ekki þjóðfélagi. Það er frelsið. Og til að verja frelsið þarf snjalla raðlygara sem alltaf eru að, NATO og Dónald Trump. Einfaldara getur það ekki verið. Í gamla daga notuðu höfðingjar trúarbrögðin, en einkum þó Andskotann sjálfann í eigin persónu, til að hafa áhrif, sambærilega ópíumnautn, á varnarlausan lýðinn. Í dag er nóg að kasta Bónusi eða Coscó annað slagið fyrir þennan sama lýð og hann gleymir umsvifalaust raunum sínum, gjaldþrotum og launabasli. Og forstjórar hreyfinginarinnar sem verkalýðurinn heldur uppi syngur með etasráðunum, Pétri Þríhrossi og engeyjarslektunum. 

  

Fólkið sem greiðir hæstu skattana

Er birtingarmynd ólags á kynfærunum orðin að list?

Nú er allur andskotinn orðin list, meira að segja rapp og veggjakrot! Það segir oss nokkuð um úrkynjaða tíma og algert andleysi. Það er nú. Já. En sona er klikkið í nútímanum. Og rétt að spurt sé: Hvurnig má það vera að undirförulir og sóðafengnir krakkafjandar eru orðnir listamenn út á það eitt að útsvína veggi grandalausra borgara þegar aunginn sér til með málningardrullu? Þá var nú meiri bragur að umsvifum náungans sem fór um bæinn í ,,búsáhaldabyltingunni" og gusaði eðalmálningu á útidyrahurðir og stéttir góðborgara vorra; ekki var hann útnefndur listamaður þrátt fyrir að hafa lagt sig allan fram, ónei lögreglan var send látin leita að honum til að koma honum í fangelsi.

Svipuð óþrif og veggjakrassið er fálkaleg hávaðastefna sem þeir er að standa kalla ,,rapp" eða eitthvað í þá áttina. Álengdar að sjá og heyra er óhjákvæmilegt annað en að draga þá alyktun, að ,,rappararnir" svo kölluð, láti eins og raun ber vitni, af erfiðu ólagi á kynfærunum. Það er kunnara en frá þurfi að segja, að kynfæraóstand á sér margar og sérkennilegar birtingarmyndir og ,,rappið" atarna dæmigert fyrir soleiðis veilu. Sama má segja um veggjakrotarana, sem laumast fáfarnar leiðir að næturþeli eins og rottur til að gjörspilla veggjum sem þeir eiga ekkert í. Í þá gömlu góðu daga, þegar allt var gott og til fyrirmyndar, vóru krakka- og unglingsskjátur flengd á rassgatið ef þau vóru staðin að því að klessa málningu á veggi sem vóru þeim óviðkomandi; þannig var vandamálið kæft í fæðingu, enda var lítið um veggjakrot í þá daga, þökk sé flengingunum og röggsemi fullorðna fólksins, og aungum datt í hug að tala um list í þessu sambandi.

En í Kópavogi líta stjórnvöld öðrum augum á málningardrullverk upp um veggi en foreldarar og þeirra foreldrar gerðu. Til að mæta annarlegum þörfum hálfbilaðara ungmenna ætlar stjórnvaldsnefnan í Kópavogi líklega að ráða framúrskarandi verktaka, sem svo sannarlega eru í Flokknum, til að reisa veggi, óralanga, þriggja metra háa, undir afbrigilega hegðan ungmennanna og svala fýsnum þeirra. Það væri eftir öðru hjá ,,stjórnvaldinu" í Kópavogi  

Veita vegglist betri farveg

Framkvæmdastjórinn og litli hippasósíalistinn frá Nasaret

Mikið er hjartnæmt að lesa um höfðingslund framkvæmdastjórans, sem færði vesling litla drengnum en New Telephone af því að drengurinn hafði týnt símanum sínum. Þessi undursamlega frásögn minnir eiginlega á fátt annað en söguna um litlu stúlkuna með eldspýturnar. Nema hvað litla stúlkan með eldspýturnar fraus í hel á tröppunum meðan litli drengurinn með símann skellti sér umsvifalaust á netið í den New Telephone til að skoða gengi gjaldmiðla og hlutabréfa. Og góði framkvæmdastjórinn varð svo uppnuminn af góðmennsku sinni og örlæti, að hann kallaði til blaðamann og ljósmyndara til að auglýsa gæsku sína með viðtali og ljósmynd. 

Í framhaldi af þessu góðverki er ekki nema rétt að minnast á hvað litli hippinn og sósíalistaforinginn frá Nasaret sagði um gjafir: ,,Varist að iðka réttlæti yðar fyrir mönnum, þeim til sýnis, annars eigið þér engin laun hjá föður yðar á himnum. Þegar þú gefur ölmusu, skaltu ekki láta þeyta lúður fyrir fyrir þér, eins og hræsnarar gjöra í samkunduhúsum og á strætum til þess að hljóta lof af mönnum. Sannlega segi ég yður, þeir hafa tekið út laun sín." Matt 5.6.1-2.

En þetta er allt í lagi. Rausnarlegir og gógjörðasamir framkvæmdastjórar eru hvorki hippar né sósíalistar og jafnvel enn síður kristnir eða eitthvað þvíumlíkt. Þeir geta því með góðri samvisku látið heilar lúðrasveitir blása fyrir sér og örlæti sínu á meðan þeir sópa gaddfreðnu telpunni með eldspýurnar upp á fægiskúffuna og henda henni í öskutunnuna.   

Fékk nýjan síma í sárabætur

Sérfræðiálit Gottfreðs læknis fyrir sakadómi

Nú var þar komið réttarhaldinu að Gottfreð Gottfreðsson læknir kæmi í vitnastúku og skilaði sérfræðilegu áliti um andlegt ásigkomulag sakborningsins þá hann framdi glæpinn. Gottfreð læknir kom sér undanbragðalaust og án nokkurra vífilengja að megin efni málsins og kvað upp úr með að á stund afbrotsins hefði sakborningurinn verið orðinn sturlaður vegna undirliggjandi kynvillu. Saksóknari snöggreiddist er hann heyrði hið fræðilega mat Gottfreðs og skipaði dómsvörðunum að handtaka hann strax og færa úr návist viðstaddra. Næstu fimm daga dvaldi Gottfreð læknir í fangageymslu við vont atlæti, hann fékk aðeins vatn og gamalt sætabrauð til að japla á, annað var ekki í boði. Og í stað salernis var lækninum boðið upp á fötu, sem í upphafi  hafði geymt smurolíu og síðan allslags drasl og óþverra.

Þessa ógnþrungnu fimm daga í fangelsinu var Gottfreð læknir allan tíma á nálum um að saksóknarinn ærðist enn meir og léti hengja hann eins og hvurt annað úrþvætti. Þegar fangaverðirnir opnuðu loks hina rammgerðu járnhurð fangaklefans datt gottfreð ekki annað í hug en að nú yrði hann leiddur út í bakgarðinn og hengdur eða skotinn til bana. En fangaverðirnir virtust ekki hafa neitt vofeiflegra í huggju en að reka Gottfreð lækni út úr fangelsinu með óbótaskömmum; þeir sökuðu hann sem sé um að hafa bæði skitið og mígið framhjá fötunni sem honum hafði verið færð til gjara þarfir sínar í.

Þegar Gottfreð læknir spurðist fyrir um sakborninginn og réttarhaldið var honum sagt að hinn grunaði væri kominn á Klepp og með honum á stofu væri saksókarinn. Þetta þókti Gottfreði lækni góð niðurstaða og rak upp glymjandi hrossahlátur, því að hann sá þorparann, sem grunaður var um að hafa pissað á útidyrahurð Alþingishússins og hinn geggjaða saksóknara fyrir hugskotssjónum sínum, hvar þeir lágu í áköfum ástaratlotum á geðdeildinni.

Berskjaldaðri fyrir spákaupmönnum

Samfélagið skal eyðilagt í smáskrefum hvað sem tautar og raular

Ekki nema von að skólameistari Kássunessskóla sé brosmild yfir afrekinu, þ.e. að fara á skjön við grunnskólalög að undirlagi frjálshyggjupervertana í Sjálfstæðisflokknum og Björtu framtíðarinnar. Voru kjósendur í Kópavogi, sem kusu Bjarta framtíð í síðustu bæjarstjórnarkosningum, með það á hreinu, að með atkvæði sínu væru þeir að stuðla að því að grafa undan grunnskólanum með fjársvelti annarsvegar og beinni þátttöku forelda nemenda í að fjármagna skólana? Það er vafamál; kálfarnir sem kusu Björtu framtíðina í Kópavogi síðast höfðu ekki hugmynd um hvað þeir voru að kjósa, héldu að Bjarta framtíðin væri einhverskonar róttækur félagshyggjuflokkur en ekki auðvirðilegur frjálshyggjuflokkur, sem hikar ekki við að styðja auðvaldið í að eyðileggja samfélagið sem mest.

Reyndar eru Kópavogsbúar ekki þeir einu sem eru glámskyggnir á raunverulegt eðli þeirra hópa, eða flokka sem bjóða fram í kosningum. Það er ekki einusinni sanngjarnt að áfellast kjósendur fálkaskapinn og grunnhyggnina því að þeir hafa um áratugaskeið verið ruglaðir í ríminu á skipulegan hátt af því sem næst öllum frambjóðendum. Það er kölluð vísvitandi pólitísk ruglandi og er með öllu ósæmilegt athæfi af hálfu þeirra sem stýra för.

Það er vafamál að kjósendur á Íslandi viti það yfirleitt, að allir flokkarnir sem sæti eiga á Alþingi í dag eru í grundvallaratriðum hægrisinnaðir, hægra megin við miðju eins og það er kallað. Allar þessar flokksnefnur, nema ef til vill VG að hluta, eru hreinræktaðir auðvaldsflokkar, frjálshyggjuflokkar, og þar af leiðandi mjög langt til hægri. Og þó svo að VG hafi lagt heilmikið upp úr því að vera Framsóknarflokkurinn endurborinn (hvað sem soleiðis hundakúsntir eiga að þýða) þá hefir sá flokkur gert sig sekan um slíka auðvaldsþjónkun og úrkynjun að hægt er að slá því föstu að VG er hægriflokkur og ekkert annað. Það er því ekki nema von að viðri vel fyrir bófaflokkana við eyðileggingarstarf sitt.  

Hagkvæmari valkostur fyrir foreldra

Sugurnar og flugurnar - og líka dálítið um smá bæn til Fjandans

Þær sáust hér í logninu sugurnar
og settust eins hundar á foldina (og menguðu moldina)
Svo flögruðu þær í burtu flugurnar,(fúkkalegu dúkkulegu sugurnar)
en fýlan af þeim loddi í nösunum (líka í flestöllum vösunum).
En þeir syngja ennþá um sugurnar, sugurnar, sugurnar;
um sugurnar, blessaðar stuttpilsuðu flugurnar.

Eins og sést hér að ofan, þá beitir frú Ingveldur nýjum bargarhætti þegar hún kveður hinum sí-sjúgandi næturflugum óð. Sjálf segir hún, að ljóðið hafi hún orkt þegar sumarið var búið og haustnæturnar teknar að lengjast, enda leynir hljómfall tregastrengsins ekki í ljóðinu ef að er gáð.

Það kveður hinsvegar við annan tón í ljóði frú Ingveldar sem hún frumorkti til að kveða gamla Kolbein tengdaföður sinn Kolbeinsson niður. Sannast sagna var karldjöfullinn mesta fúlmenni og fól, og er það enn þann dag í dag, því ekki vill hann drepast þó aldur hans segi til um að hann ætti fyrir lifandis löngu að vera kominn undir græna torfu. En það lifir víst lengst sem lýðum er leiðast:

Illi Sathan eigðu
orðastað við kvalda
konu sem að dreymir
tortíming tengdaföður,
terroristans leiða.
Æ veiddu hann í villu
vondan íllskufólann;
berðu hann fyrir björgin
svo brotni hryggr og leggur.

Dátt mér Djöfull þjóni,
og dragi hann í ræmur,
Kolbein öldung Kolbeins
kattarláfu jóla.
Víst svo þykir þurfa
þúfur geðs að slétta,
Fjandinn fyrir mig vinnur
framtíð öllu betri.

Er skemmst frá því að segja, að Kolbeinn Holbeinsson yngri komst í laumaðist í kveðskap konu sinnar og færði föður sínum kvæðið. Gamla illyrmið varð frávita af heift og réðst á tengdadóttur sína með hnúum og hnefum, orðbragði og andstyggð. Þeirri orustu lauk með því að gamli Kolbeinn lagði eld að þáverandi heimili sonar síns og tengdadóttur og hugðist brenna þau inni eins og ósjálfbjarga hænsn. Á ögurstundu vörpuðu frú Ingveldu og Kolbeinn sér bæði út um glugga og tókst að komast í var, en húsið brann til ösku. Skall þar hurð nærri hælum, en gamli brennuvargurinn skokkaði heim, glaður í bragði, því hann þóttist viss um að ungu hjónin lægu grillsteikt í öskuhrúgunni.

 

Hugðust eyðileggja Panama-skurðinn