Úr ljóðasafni skáldkonunnar

Fyrir þá sem ekki vita annað um frú Ingveldi en að hún sé römm sjálfstæðisflokkskona og örlátur gestgjafi allar helgar frá hádegi á föstu degi fram á mánudagsmorgun og stundum lengur þá er þar við að bæta, að frú Ingveldur er laglega skáldmælt og glúrin hagyrðingur. Eitt sinn er andinn kom yfir han settist hún niður með skriffæri og orkti viðstöðulaust:

Í déskotans helvítis drullu og krít
ég djöflast sem snaróður tuddi í flagi;
húsfreyju, bóndann og hundinn ég skýt
og hamstola köttinn á barkann svo bít
og bíð síðan eftir að farast úr slagi.

Nú veit eg að sumum er í fersku minni þegar frú Ingveldur og vinkvendi hennar, Máría Borgargagn, vóru orðlagðar skipaskækjur. Einhverjum varð vafalaust á orði í þá daga að þær væru togaramellur og létu sem þeir væru stórhneykslaðir inn að innstu hjartarótum á framferði þessara tveggja kvenna, sem þeir fæstir þekktu af persónulega og höfðu fátt annað að styðjast við en illyrmislegar kviksögur, með öllu óstaðfestar og ósamhljóða. Um skipaskeið lífs sín orkti frú Ingveldur dálítinn rímnabálk, sem því miður hefir ekki enn verið festur á bók. Eftirfarandi línur gefa nokkra innsýn í kveðskapinn sem hann er helgaður:

Drotin gaf og Drotin tók
dálítin toll af manni.
Sprotinn varð að sperrtum lók
í spákonunnar ranni.

Enn fremur:

Nú skal byrja bölv og ragn,
beljan drakk allt vínið.
Bersyndugt er Borgargagn,
berrassað er svínið.

Þarna á frú Ingveldur eflaust við vinkonuna Máríu Borgargagn, ef mér skjálst ekki því meir. Og áfram:

Niðri í lest hún náði fram nægum vilja sínum.
Brast í viðum, beljaði andinn,
svo braut hún á honum gandinn.

Upp úr lest hann aumur skreið örkumla að neðan.
En Borgargagnið bretti görn
og beit á jaxl í sinni vörn. 

Græddi 40 milljónir á viku

Miðaldra mannskjátur eru óbilgjörn villidýr og illa innrætt

Já, þykir veslings kerlingarskrukkunni sona líka frábært að vera miðaldra. Ég trúi að þetta sé eitthvað orðum aukið hjá henni, því staðreyndin er miðaldra fólk þjáist í köldum flogaköstum sökum gráa fiðringnum hefir heltekið það og sumir hreinlega drepast af þessum hvimleiða kvilla. Eitt uppáfallandi tilfelli fraus í hel fyrir neðan gluggann hjá unglingsskjátu sem ekkert vildi með hina miðaldra skepnu hafa. Annað tilfelli, kvenkyns, hefði líklega nauðgað Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni, jafnvel til dauðs, ef eiginkona hans, frú Ingveldur hefði ekki tekið í taumana og handfjatlað það utanaðkomandi, gráfiðraða villidýr dálítið og sveiflað því að svo búnu á hárinu lengst út á götu á. En nú er frú Ingveldur sjálf orðin miðaldra og vel það og sýnir óspart hina frábæru miðaldra hlið sína, grjótharða,óbilgjarna og kynjaða.

Þegar þær frú Ingveldur og Máría Borgargagn urðu miðaldra, gerðist það er oftast vill verða þegar kvenfólk nær þeim aldri, að þeim hvarf hið fínlega kveneðli en við tók óeðli sem líktist mest innræti ruddalegs sjóara á fylliríi. Þær tóku að ganga um götur og knæpur frísandi eins og stórtenntar merar í hestalátum og frú Ingveldur beit og sló ef hún fékk ekki vilja sínum framgengt þegar í stað. Um þær mundir, þá miðaldurinn gekk henni í garð, boðaði frú Ingveldur til fræðslufundar í sjálfstæðisflokkskvenfélaginu Gullvangninum og félgaskonur vóru með á nótunum og tóku vel við sér og steðjuðu til fundar við frú Ingveldi. Þegar salurinn var orðinn fullur af sjálfstæðiskonum og andyrið líka, setti frú Ingveldur á slíkan fyrirlestur að ósvikinn hrollur fer um þær sjáfstæðiskvinnur sem viðstaddar voru enn þann dag í dag. Þetta var reiðilestur með hótununum, brigsyrðum og blóti so hjartaskerandi að konur þær er næst sátu ræðustólnum gerðust so undurhræddar að þær skitu í buxurnar. Síðan hafa þær verið aðhlátursefni á hinum myndarlegu helgarsamkomum að heimili frú Ingveldar og Kolbeins, en þar eru sem kunnugt er gamanmál reifuð og haft í skemmtilegum flimtingum.

Margar þeirra kvenna sem sátu undir eldmessu frú Ingveldar fengu áfall og lögðust í drykkjuskap og voru upp frá því ölóðar á tyllidögum og við opinberar athafnir. Sona hefir nú miðöldrunin og grái fiðringurinn farið frábærlega með heiðvirðar sjálfstæðisflokkskonur sem sókt hafa fundi frú Ingveldar eftir að hún varð sjálf miðaldra. Um miðaldra kallófreskjur er víst best að hafa sem fæst orð því flest sem soleiðis mannaumingjar taka sér fyrir hendur er öðru fólki undantekningarlaust til ama og stórskaða. Enda ku fangelsin full af þessum ófétum, sem og vitfirringahælin. Nú hafa sumir stjórnmálaflokkarnir tekin upp þann sið að úthýsa miðaldra karlmönnum úr viðkomandi flokkum, því að þessar skepnur geta hvorki lært né skilið fémínísma og eru auk þess leiðinlegir, ljótir og kynóðir öfuguggar og gjörsamlega óhæfir á framboðslista til almennra kosninga.

Frábært að vera miðaldra

Ævintýri Adólfs Hitlirs eftir flóttann frá Berlín

Þegar hersveitir Sovéskra kommúnista nálguðust Berlín og ljóst varð að ekkert gæti stöðvað þá tók Adólf karlinn Hitlir til fótanna og hvarf af vettvangi. Og þó að stríðið væri tapað átti Adólf marga góða vini og hann kom sér fyrir í klaustri í Evrópu þar sem réðu ríkjum ákaflega nasistískir munkar, sem tóku við foringjanum eins og Drotin sjálfur væri kominn í heimsókn ásamt Máríu mey. Karlinn var náttúrlega eins og heim hjá sér í klaustrinu, faldi sig í kjallaranum og lék sér við klausturrotturnar á nóttinni og gaf þeim kókaín með sér. Þarna átti Hitlir góða daga, gekk um í kufli eins og sannpápískur páfagaukur og var hrókur alls fagnaðar við tíðasöng bræðrana á kvöldin.

Þegar öllu var óhætt, þá kvaddi Hitlir munkana með virktum og blessaði þá og veitti þeim sakramentin. Þegar þar var komið sögu var Hitlir búinn að raka af sér yfirvaraskeggið og breyta hárgreiðslunni, fá sér dulitla gyðingakollu yfir hvirfilinn og sagði ókunnugum að hann væri gyðingur, nýsloppinn úr Ásvits. Siðan ferðaðist hann til Frakklands og tók sér far þaðan með miklu farþegaskipi og gekk á land í Argentínu mánuði síðar. Í Búenos Aries gerði karl sér lítið fyrir og stofnaði skóla fyrir gyðingabörn, sem hann kyssti og klappaði allar stundir upp frá því og kallaði gæludýrin sín. Sona gat Hitlir litli breyst úr ólmum stríðsdjöfli í hágyðinglegan kattólikka við það eitt að tapa heimstyrjöld, skemmta sér með drykkfelldum munkum í nokkrar vikur og sigla þvert yfir Atlandshafið.

Samkvæmt duldum heimildum frá Argentínu var Hitlir elskaður og dáður af fólkinu og á tímabili velti hann því fyrir í alvöru að endurreisa Flokkinn sinn, leggja Suður Amríku undir sig að landamærum USA. En þar sem Hitlir var farinn að gamlast nokkuð og þreytast um þessar mundir og kókaínið í Suður Amríku dálítið sterkara en gamalt nasistahró frá Austurríki gat með góðu móti þolað, þá nennti hann ekki að standa í stórræðum, enda áttu gyðingadrengirnir hug hans allan. Daginn sem hann frétt af því að höfuðandskoti hans, Jósef Stalín, væri dauður, gjörði Hitlir karlinn sér dagamun og reykti kókaín úr pípu sinni allan þann dag og langt fram á nótt. Eftir þá hátíð varð Megele læknir, sem einmitt bjó í næsta húsi við Hitlir, að sprauta krassandi djöflablöndu, sem Mengegle fann upp til að dæla í júðana, í rassinn á foringjanum til að ná honum niður úr skýjunum. Þegar Hitlir gaf loks upp öndina í Búenos Aries, þá kominn nokkur ár umfram tírætt, var hann lagður til hinstu hvílu í gyðingagrafreit og honum reistur bautasteinn af þeirri tegund og stærð sem einungis sérlega mætir mannvinir fá á gröf sína.  

Útbreidd eldsumbrot eru vísast óumflýjanleg og afleiðingarnar geigvænlegar

Já, nú er stórhætta á að flest fjöll landsins, muni láta til skarar skríða á næstu vikum og fari að gjósa. Svo er Drotni fyrir að þakka, að grjóthrúgur á borð við Kornakrafell og Nýpu eystri eru litlar eldstöðvar og lágkúrulegar og ekki líklegar til stórræða í eldsumbrotum. Það verður trúlega stórbrotið sjónarspil fyrir Reykvíkinga þegar Esja lætur á sér kræla, fær hóstakviðu að hætti berklasjúklings og springur í loft upp. Ekki verður mikið síðra þegar Tröllaskaginn og Baula í Borgarfirði standa í ljósum logum, allri mennskri kind til skemmunarauka. En þó verður að ég hygg mest líf í tuskunum þegar okkar gamli Snæfellsjökull fer á fúll svíng og helmingurinn á honum þeytist í heilu lagi út í Faxaflóa með þeim afleiðingum að flóðalda rís á sjónum og fyllir Kvosina í Reykjavík upp fyrir mið Þingholt og tekur með sér stórskip af höfninni og færir þau suður í Öskjuhlíð. Og Ísland verður enn heimsfrægara fyrir vikið, sem kemur sér vel fyrir ferðaþjónustuna.

Þegar yfirvofandi eldsumbrot vóru færð í tal við frú Ingveldi færðist fyrirlitningargretta yfir andlit hennar og hún sagi sem svo, að vel athuguðu máli, að Íslendingar hefðu ekki nema gott af því að fá elminnilegan eldibrand upp í andskotans rassgatið á sér; þessi bölvuð kvikindi og háfjallamerar ættu skili að fá að kynnast hörmungum fyrri tíðar á sjálfum sér, reika soltin og fárveik, stefnulaust, yfir móa og mela og velta síðast út af steindauð og vera þá orðin svo eitruð að hvorki tófan né hrafninn efðu lyst á að éta þau. Þegar frú Infveldur var spurð hvort þessi ræða hennar væri ekki fullgróft svartagallsraus, innblásið af geðvondku og illgirni, var henni á orði, að svona aðdróttanir væru ekki svaraverðar og væri réttast að hún gæfi þeim er svo talaði soleiðis á kjaftinn að hausinn á honum færi í drullukássu. Og þegar hún gerði sig líklega til að leggja höndur á viðmælanda sinn tók hann til fótanna og lét sig hverfa stystu leið út í buskann.

Rétt í þessu berast frétt af því að borgarstjórn Reykjavíkur hafi illan grun um að brátt fari að gjósa inni í Sogum og muni hraunelfan áreiðanlega vella yfir Elliðaár, spilla rómuðum laxfiskastofni þar og sjálfur Elliðadalurinn verði að einu gríðarlegu og hyldjúpu stöðuvatni. Þá eru Skagamenn dauðskelkaðir vegna yfirvofandi eldsumbrota í Akrafjalli, sem gætu auðveldlega króað þá inni eins og refi í greni og gengið að þeim dauðum í rólegheitunum án þess að geta norra björg sér veitt. Það er náttúrlega skiljanlega að gáfaðir menn á Skipaskaga sjái þann voða er eldar í Akrafjalli munu skapa, einkum ef fjallið tekur upp á þeim andskota að gjósa í báðar áttir, þ.e. bæði til norðurs og suðurs og loki báðum þeim leiðum sem í boði eru dags daglega í góðu færi. Nú er sá tími fyrir almenning kominn, að hann verður að íhuga ægilega og útbreidda jarðelda á Íslandi og draga hvurgi af sér í að útmála umbrotin og hörmungarnar sem best þeir geta í huga sér.   

Skjálftahrina í Kötlu

Atvinnurekendur, kennitöluflakk, skattsvik og félagi Ólafur Ragnar

Ekki veit ég hvernig á því stendur, en ósköp er ég vantrúaðaður á að hugur fylgi máli hjá atvinnurekendum, svo kölluðum, hvað það varðar að hjóla í kennitöluflakkara. Nú er það svo, að það eru einkum atvinnurekendur sem sjá sér hag af kennitöluflakki því í þeirra huga heyrir slíkt flakk til athafnafrelsis og þeirrar greinar stjórnarskrárinnar sem fjallar um hin heilaga eignarrétt, en sá réttur er öllu æðra að mati braskara og í samanburði við hann er Guð sjálfur almáttugur bölvuð hornkerling og sveitarómagi. Með þessu er ég ekki að segja að atvinnurekendur og braskarastéttin yfirleitt sé á móti Guði, öðru nær, fáir sem aungir eru að eigin sögn kristnari en þeir. Hitt er annað mál, að braskarastéttinn, atvinnurekendur kauphéðnar fjárfestar o.s.frv., vilja ekki neitt með raunverulegar kenningar Krists hafa því þeir hafa ævinlega á tilfinningunni að Jesús þessi frá Nasaret hafi verið hippi, kommúnisti, æsingamaður og landráðamaður.

Aftur að kennitöluflakkinu: Samkvæmt fjölmörgum samhljóða heimildum, er kennitöluflakk ein af mörgum búgreinum atvinnurekenda og skipa þar verðugan sess, svo sem búast mátti við. Aðrar slíkar greinar, sem hátt eru skrifaðar hjá kapítalistum eru skemmtiatriði á borð við skattsvik, okur, svik og þjófanað, lygar o pretti, svo fátt eitt sé nefnt sem gefur lífi athafnamannsins lit og tilgang. Til að mynda fá skattsvik að viðgangast í skjóli svikulla og illa innréttaðara stjórnmálamanna, sem aukinheldur eru sammála yfirstéttinni og bröskurunum í því að skattsvik séu kapítalismanum lífsnauðsynleg, órjúfanlegur hluti af honum. Þar af leiðandi geta pétur og páll, að ekki sé minnst á karlinn séra Jón, stundað skattsvik kerfisbundið án þess að eiga á hættu að ónáðaðir af yfirvöldum og í framhaldi af því fanelsisyfirvöldum.

Það hefir líka af og til oltið upp úr atvinnurekendum og stjórnmálamönnum þeirra og aftaníossum, að skattheimta sé þjófnaður, óvinsamleg íhlutun í heilagan eignarétt, skerðing á mannréttindum og persónufrelsi og verða ævareiðir ef þeim er bent á að ekkert siðað samfélag kemst af án skatta, skattsvik sé brot á landslögum og þar af leiðandi glæpur. Og til að kóróna ósvífni sína og óeðli reka atvinnurekendur og þeirra auðvirðilega hyski stöðugan áróður gegn sköttum með því að þvæla um að sköttunum sé mestan part sólundað í óþarfa eins og halda listamönnum og aumingjum uppi, kasta þeim í botnlausa hít sjúkrahúsa og skóla, sem að þeirra mati skila öllu ver frá sér en þegar þeir tóku við því. Þannig væri hægt að telja upp lengi lengi. Málamiðlunin sem auðvaldstéttin hefir samið við sjálfa sig um, er kerfisbundin skattsvik sem yfirvöld láta sig engu skipta og braskaraskríllin lætur sér sæmilega líka meðan hann bíður efir að skattheimta verði aflögð og bönnuð með lögum. Og nú mað ég eftir því þegar félagi Ólafur Ragnar tók uppá þeim fjanda, þegar hann var fjármálaráðherra, að setja á dálítið öflurgar skattaeftirlit en áður hafði tíðkast. Það stóð heldur ekki á viðbrögðunum, öll hjörðin ærðist og hóf samstundis harðvítuga hatursherferð á hendur Ólafi og við borð lá, að þeir gerðu út misyndismenn til að vega hann að fornum sið.   

Kennitöluflakkarar fari í bann

Kraftaverk Flokksins eru stórbrotnari en kraftaverk endurlausnarans

Þetta er dálítið klaufalega orðað hjá dómsmálaráðherra því að sannleiurinn er sá, að ekki er sjálfgefið að fá uppreist æru nema flokkskýrteinið sé í góðu lagi. Fyrir venjulega glæpajúða úr öðrum flokkum en Flokknum eina er ekkert sjálfgefið, þar á meðal að fá uppreist æru, en Flokksmenn með ættartölu og ferilskrá eru reistir upp þó svo að almenn skynsemi mæli á móti slíku. Hitt er aftur annað mál, að með öllu er óskiljanlegt að hægt sé að reisa upp æru sem engin er, það er eins og að skapa mann úr loftinu einu. Að vísu mettaðai Kristur 5000 manns með 2-3 fiskum og álíka mörgum brauðum og hefir sá atburður síðan verið flokkaður til kraftaverka. Enn meira kraftaverk er þó að reisa upp æru ærulauss manns og þarf áreiðanlega beina aðstoð Drottins allsherjar og allra engla hans að koma þessháttar aðgerð í kring.

Þegar frú Ingveldur frétti af náðarverkinu mikla, kraftaverki Flokksins með undirskrift forsetans, þaut hún á harðaspretti út á Álftanes og krafði forseta íslenska lýðveldisins að hann reisti upp hennar æru, sem sitthvað hefir fallið á á lífsleiðinni. Enn fremur heimtaði frú Ingveldur, að forsetinn andskotaðist til að reisa líka upp æru Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns, Máríu Borgargagns og Indriða Handreðs, en þau öll hefðu legið undir áföllum frá andstyggilegum kjaftakellingum, götustrákum og öðru illþýði með samskonar innræti; fyrir löngu væri nóg komið að þeim kræsingu og nú dygði ekkert annað uppreist æru í stórkraftaverkastíl.

Forsetinn hlýddi um stund þolinmóður á bænakvak frú Ingveldar áður en hann skellti útidyrahurð Bessastaða á nefið á henni svo að hún kastaðist afturábak út á mitt hlað. Á þessari stundu eru sæmdarhjónin, frú Ingveldur og Kolbeinn eiginmaður hennar ásamt Borgargagninu og Handreðnum að undirbúa leifturstríð gegn forsetaembættinu og verður fróðlegt að sjá hvort ríxlögreglustjóri muni bjóða út herfylki af lögregluþjónum, sliguðum af þungvopnum, til að verja forsetan, eða gefa frú Ingveldi og hennar herdeild veiðileyfi á þjóðhöfðingjann eins og væri hann melrakki. 

Ekki sjálfgefið að fá uppreist æru

Þetta getur endað með tuktúsi á annan veginn

Ja ekki er það gæfulegt. Með sama áframhaldi, kærum á kærur ofan, endar dómsmálaráðherra bak við lás og slá á Litla-Hrauni. Eins og dómsmálaráðherra gekk þó gott til þegar hún valdi dómara í Landsrétt; hún skipti bara fjórum vinstrivillingum úr fyrir fjóra velunnara Sjálfstæðisflokkins. Það vita allir sem eru með ráð og rænu og búa við vitsmuni sem jaðra við meðalgreind, að það er ekki hægt að nota vinstrisinnaða kallapúnga til að dæma í málum við virðulegan, alvöru dómstól. Og nú eru tveir af þessum pokaköllum sem ráðherra vildi ekki í Landsrétt búnir að kæra ráðherrann, sem er ótrúleg fólska af þeirra hálfu sem sínir best að þeir hunna ekkert að dæma.

Frú Ingveldur stendur, sem við mátti búast, mjög þétt við bakið á dómsmálaráðherra, enda eru hún og ráðherrann miklar og góðar trúnaðarvinkonur. Til marks um það, þá sendir frú Ingveldur ævinlega Brynjar Vondulykt og Óla Apakött, í hvaða ástandi sem þeir eru, til moka snjóinn af tröppum trúnaðarvinkonu sinnar þegar ófærð er mikil og slá lóðina hennar að sumarlagi. Þó hefir komið fyrir að Vondalyktin og Apakötturinn hafi verið svo mökkaðir við þessi störf að þeir hafi farið húsavillt og mokað tröppur eða slegið gras hjá allt öðru fólki. Eftir þessháttar frammistöðu tvímenninganna hefir stundum slegið í brýnu milli frú Ingvelda og ráðherra, en í þeim tilvikum hefir frú Ingveldi verið ósárt um að sýna mikla og ótvíræða yfirburði sína.

En hvurnig sem á það er litið, þá á dómsmálaráðherra að sýna afgerandi frumkvæði og kæra fólin, sem eru að dunda sér við að kæra han, til baka og verða fyrri til að koma þeim í fangelsi áður en þeim tekst að láta leiða hana í hlekkjum inn á Hraunið. Við, sem trúum því statt og stöðugt að réttlætið sigri að lokum, gerum okkur vonir um að hafi betur í rimmunni við þá óhæfu. (Í þessu tilfelli er að sjálfsögðu á við réttlæti Sjálfstæðisflokksins því það réttlæti er gott réttlæti). Nú þegar hafa höfuðklerkar hinnar evangelísk lútersku þjóðkirkju´, þeir síra Baldvin og séra Atgeir p. Fjallabakssen, haldið bænastundir, dómsmálaráðherra til stuðnings, í kapellum sínum og beðið fyrir ráðherra af stólnum í höfuðmusterum sínum við almennar messur. Þeir vita manna best að Drottinn er sjálfstæðismaður og tekur í taumana, ef til hans er leitað, þegar illræðismenn leggja til atlögu við besta fólk Flokksins eina.    

Held að fólki misbjóði vinnubrögðin

Framfarirnar eru gífurlegar

Þá er neyðin knýr dyra og öll sund lokuð, ferillinn á enda runninn og í rauninni ekki annað eftir en að snáfa heim með skottið millum lappanna, knén brostin og fúnandi fætur óumflýjanlegir þá gjörast endrum og sinnum kraftaverkin hin meiri. Og nú hafa þeir fundið upp ekta krossbönd úr ofurtógi sem þola meira að segja hlaup og hopp og hí á gervigrasvelli. Það sem meira er, er hin gleðilega staðreynd, að nú verður frá og með deginum í dag hægt að skipta út ónýtum mennskum krossböndum fyrir krossbönd úr ofurtógi í hálfleik og leikmaðurinn, eða leikkonan, hleypur út á völl eins og nýfæddur kálfur á eftir. Eftir allt saman þá er þetta ekki eins ömurlegt fyrir Margréti Láru eins og hún vill vera láta.

Og blessunarlega er ofurtógið til fleiri hluta brúklegt en að flétta úr því endingargóð krossbönd. Til dæmis er gráupplagt að græða það á hárlaus höfuð, semfarið er að gera í amríku. Meðal frægs fólk með hárlubba úr ofurtógi má nefna Dónald Trump og Teresíu May. Enn fremur hefir frægur próféssor og doktor, Hemann Ginkel að nafni, sem missti skegg sitt af taugaveiklun út af siðferði eiginkonu sinnar, látið gæða á sig ofurtógsskegg sem vex fimm sinnum hraðan en venjulegt skegg.

Framfarirnar eru svo gífurlegar, að brátt verður hægt að endurlífga löngu steindauða menn sem ekkert er eftir af annað en grindin. Það væri dásamlegra en allt sem dásamlegt er ef við findum gröf Egils forföður okkar Skallagrímssonar rétt í þann mund sem endurlífganir þessar væru að koma á almennan markað, að ekki sé talað um hvílík umbylting það væri ef Íslendinga bæri gæfa til að öngla saman beinum okkar ástsælasta morðingja, Bjarnar bónda frá Öxl. En nú ku allt vera að gerast og varla langt að bíða þess að fólk geti keypt farmiða til Hymmnaríkis þegar það nennir ekki lengur að vafsast um hér á jörð.

Ég vil ekki loka sögunni svona

Þau töluðu og sungu tungum, nasistaöskur og maður í klessu í gryfjunni

Það gat nú verið að einhver þýskaraþrjótur rynni á lyktina af fjárans nasistaöskrunum í íslensku fótboltabullunum. Bullunar eru hóflega frumlegar og kalla nasistaöskrið sitt ,,víkingaklapp" og menningarstig þeirra er óþarfi að rannsaka því þar sem er auðn og tóm er ekkert að rannsaka. Og nú er sanngermanski þrjóturinn að íhuga hvort hann eigi að ganga á fund KSÍ til fá samþykki þar á bæ til flytja óðinn sem hann hefir orkt til nasistaöskursins á sjálfum Laugardalsvellinum, Mekka íslenskrar heimsknattspyrnu. Vonandi tekur KSÍ-kallinn í hálsmálið og rassinn á þeim sanngermanska og þeytir honum út í buskann.

Annars gera íslensku fótboltabullurnar sömdu ,,Vikingaklappið" sér enga grein fyrir að þetta fíaskó þeirra fellur engum betur í geð en laun-nasískum eiturpöddum með þrálátt hægðavandamál. Hvur man ekki eftir bísexúelta ungnasistanum sem hrökk upp af standinum þegar hann var viðstaddur ,,Vikingaklappið" og orgaði yfir allan völlinn: Heil Hitler! og féll svo aftur fyrir sig ofan í gryfju og varð að einni klessu eins Gutti strákur forðum daga. Þeir sem að komu undruðust hvernig eitt mannkerti gæti farið í aðra eins kássu af ekki hærra falla, en gryjan atarna var ekki nem rétt rúmlega 70 sentemetrar að dýpt.

Frú Ingveldur og vinur okkar allra, Kolbeinn Kolbeinsson eiginmaður frú Ingveldar, skrifstofustjóri og framsóknarmaður og ólifnaðarmaður, eru glæsilegt dæmi um sæmdarhjón sem kunna að meta ,,Víkingaklappið" að verðleikum. Þau kveiktu strax á perunni, enda gáfuð og skýr, og sáu þegar í sjónhending að þetta var ómeðvituð lofgjörð höfundar til Adólfs sáluga, en þau frú Ingveldur og Kolbeinn hafa löngum veriðaðdáendur þess manns, ef mann skyldi kalla, þó þau hafi haft færri orð um það. Um síðustu helgi var mikið hátíðarhald að heimili þeirra sæmdarhjóna og á sunnudaginn var hitað svo um munaði upp fyrir landsleikinn við Króata, sem er ein kolóð villuþjóð suður þar. Þá var það að andi, varla heilagur, kom yfir húsbændur og gesti þeirra og þau fóru að tala tungum, sumir tungum tveim. Hæstum hæðum náðu þau er þeim lánaðist syngja þrjár tækifærisræður herra Hitlers þó að enginn þeirra hafi lesið eða heyrt umrædd ávörp foringjans og auk þess að vera flest fremur illa að sér í tungumáli þeirra þýsku. Á þeirri stundu gjörðu, auk andans, feyknagott duft og höfugt vín, gæfumuninn svo að við lá að andaðir íslenskir nasjónalistar, að Gottskálki byskubi grimma meðtöldum, risu upp úr gröfum sínum.

Vill flytja lagið á Laugardalsvelli

Nú er upplýst hvaða tjaldferðalangar þetta voru.

Síðustu daga hafa vinirnir Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttur verið á tjaldferðalagi upp á gamla móðinn á Austurlandi. Það fer því ekki milli mála hvaða náungar það hafa verið sem skitu við hliðina á leikskólanum á Egilsstöðum í viðurvist tuga smábarna. Enda hefi ég sannspurt að þetta vóru þeir því að Vondalyktin hældi sér af þessu afreki þeirra félaga á lokaðri síðu á sjálfri Facebook. Munnsöfnuð Vondulyktarinnar ætla ég ekki að hafa eftir hér því hann er ekki eftir hafandi. 

Eins og fyrr segir, þá hafa hirðsveinar frú Ingveldar og Kolbeins ferðast vítt og breitt um Ausurland á síðustu dögum og víða skitið meðfram því að taka kjósendur tali og fræða þá um fyrirætlanir ríkisstjórnarinnar, einkum þó Sjálfstæðisflokksins, og spurt þá hort þeim lítist ekki bara vel á. Niðri á einum firðinum þarna fyrir austan komust piltarnir í þó í krappan dans, en þá stóðu nokkri kjósendur þá að því að ganga örna sinna við sundlaugarbakkann. Þegar Vondalyktin og Apakötturinn urðu varir mannaferða tóku þeir til fótanna með buxurnar illa upp um sig, en heimamenn vóru frárri á fæti og króuðu þá af eins og rottur. Það er á eftir fylgdi er svo sem ekki til fyrirmyndar, en Austfirðingar gerðu sér lítið fyrir og drógu þá félaga á löppunum að sundlaugarbakkanum og létu þá sleikja óþrifnaðinn upp eftir sig. Á eftir var þeim verulega bumbult og kúguðust mikið þangað til þeir komust í tjaldið og heltu í sig einhverjum ókjörum af áfengi og brúkuðu önnur eiturlyf með.

Á Fljótsdalshéraði lentu þeir í líka í mjög vonum hremmingum. Það elti trylltur bóndadurgur þá með riffil að vopni og hugðist sjóta þá niður eins og melrakka. Tildrögin að íllsku bóndans vóru eitthvað á þá leið, að hann þóttist sjá í kíki tvo menn vera að fikta við sauðkind langt niðri á eyrum. Þó var bóndinn ekki frá því að þetta væri geit, en hvað um það, þá var hann ákveðinn í því að þar væru níðingar á ferð og það ekki beinlínis venjulegir. Greip hann því byssu sína og hljóp í átt að mönnunum og hóf skothríð um leið og hann taldi sig vera kominn í skotfæri við þá. Þeir Brynjar og Apakötturinn hófu hamslausan harðasprett um leið og fyrstu kúlurnar strukust við hárin á þeim, en bóndinn hafnaði sem betur fer úti í skurði því hann gætti ekki fóta sinna; það var nefnilega svo mikill hugur í kallskröggnum að hann gleymdi að þarna var skurður og hljóp í hann niður og braut vopn sitt. Það er því eins gott að menn í öðrum landshlutum hafi sitt á hreinu ef svo illa vildi til að tjaldferðalangana Brynjar Vondulykt og Óla apakött bæri að garði hjá þeim

Gerðu þarfir sínar við leikskóla