Hænupúta í Lundúnum

Það var ok. So vélin hoppaði og vaggaði eins og hænupúta á priki á Lundúnaflugvelli. Engum blöðum er að fletta með, að einhverskonar óeðli hefir hlaupið farartækið og það farið að haga sér eins og sá fugl sem hvað minnsta hæfileika hefir allra fugla til flugs. Þegar slíkt hendir er ógæfan vís, so mikið er víst. Nema þegar Kolbeinn Kolbeinsson farþegi á sagaklass braut sér leið fram í stjórnklefann, kastaði flugstjórunum út og tók til við listflug að hætti dauðadrukkinna eða sturlaðra manna. Það var víst flug sem öllum viðstöddum er enn í fersku minni; þeir rjúk víst enn upp á hvurri nóttu með ofsatremma eða einhvern andskotann eftir flugreynsluna með Kolbeini.

Þá er þess að geta að Máría Borgargagn hefir endrum og eins minnt einn og einn borgara á hænsn, roðhænsn hafa þeir stundum kallað hana. Og um eiginmann Borgargagnsins, Indriða Handreð, hefir heyrst, að lauslátara óráðsíukvykindi sé ekki að finna á byggðu bóli, fyrir utan Kolbein Kolbeinsson náttúrulega. Svo kom að því að Handreðurinn var að skakklappast heim í miklum hliðarvindi, að ein hviðan tók hann á loft og bar hann út í skurð og þar var hann nærri drukknaður. Eftir á var maðurinn sem bjargaði Handreðinum skammaður blóðugum skömmum fyrir að láta sér detta í hug að draga þetta þá líka helvíti upp úr skurðinum og lífga það við.

Núnú. Fyrst talið hefir borist að lauslæti sona almennt, þá var Kolbeinn Kolbeinsson varla fermdur þegar hann varð hórnum að bráð. Og frú Ingveldur og Borgargagnið óru orðnar alræmdar fyrir hór og drukk á barnaskólaaldri. Svo segja spekingarnir að ástandið sé alltaf sífellt að versna! Öll fóru þau á vandræðabarnaheimíli og þóktu þau óalandi og óferjandi og starfsfólkið rak þau af höndum sér og sögðu þeim að skilnaði að fara til andskotans. Síðar á ævinni kvaðst Kolbeinn ekkert hafa lært á vandræðabarnaheimilinu sem nytsamt má telja nema þá það helst að finna út hvað mannskepnan er auðvirðilegt villudýr.  

Vélin hoppaði og vaggaði

Verður nú vikið að atburði á Patreksfirði og ískyggilegum horfum í Búðardal

Já já, það er hægt að kalla annan andskotann saman, og sjálfsagt sundur líka ef því er að skipta. En látum það gott heita að sinni, því nóg er komið að sinni, og víkjum að alvarlegra máli. Sá miður huggulegi atburður varð í dag í útjaðri þorpsins á Patreksfirði að ófreskja í kattarlíki kom þjótandi eins og kólfi væri skotið niður snarbratta fjallshlíðina og jagaði á augabragði tvær manneskjur, roskinn karlmann og átta ára telpu, og hafði bæði á brott með sér í belgnum. Ekki þarf vitna við, að þar var Jólakötturinn á ferð, glorsoltinm grimmur og géðveikur. Mun þetta í fyrsta sinn á þessari jólaföstu sem óargadýrsins verður vart og er fólk strax orðið uggandi um að skepnan muni gjöra fleiri strandhögg áður en yfir líkur á þeirri aðventu er nú fer í hönd.

Í fyrra jat kattarskrattinn guðfræðimenntaðan sjálfstæðismann á Eskifirði og varð af fárveikur og stóð spýjan aftur úr dýrinu út um tún og garða, með þeirri roknafýlu sem verst hefir fundist á Austurlandi. Þá menn urðu varir við krankleik Jólakattarins eftir sjálstæðismannsátið stóðu allar vonir til, að þessi munnbiti mundi verða honum að aldurtila. En sú von brást og lítil var sprettan síðast liðið sumar þar sem jólakattarskíturinn dreifðist yfir, allt var brunnið niður í rót eins og eftir brennistein eða saltsýru. Og lambfé sem kom þar nær og tók þó ekki nema örfá strá steindrapst á stundinni. Á stundinni.

Að vísu vóru Patreksfirðingar rasandi að fá slíka heimsókn, en gátu ekkert að gert, sem vonlegt var, annað en að horfa á eftir kettinum hlaupa skáhalt upp hlíðina, heldur vambsigin eftir málsverðinn. Því miður ber þeim á Patreksfirði engan vegin saman um hver fórnarlömbin eru. Húsfrú ein á staðnum, að vísu nokkuð ölvuð er við hana var talað, hélt því ótrauð fram, að Jólakötturinn hafi etið tvo ferðamenn er þar vóru á vakki, en karlmaður, kominn af léttasta skeiði, fullyrti að bættur væri skaðinn, þetta hefði verið aðkomuníðingur og stórbiluð dóttir hans. Hvar Jólaköttinn ber niður næst er erfitt að segja til um, en fátt er lengur um fína drætti á Vestfjörðum svo ætla má að hans verði næst vart í Búðardal. Það getur hvur maður séð, að eftir að hafa hlaupið í einum blóðspreng vestan frá Patreksfirði og inn í Búðardal verður kisi orðin heldur en ekki glorhungraður og innantómur. Þannig að þeir Búðdælingar, sem að sjálfsögðu eru einnig Sturlungar, ættu að vera varir um sig næsta sólarhringinn að minnsta kosti ef ekki á illa að fara fyrir þeim.

Hægt að kalla saman Landsdóm

Þegar fokið er í öll skjól

Það væri ljóta uppákoman ef trúnaðarráðið atarna tæki sig til og ræki Sigmund Davíð, Skaga-Begga og Gunnar Braga úr Miðflokknum með fullkominni andúð og skömm og bæði þá aldregi þrífast og vísa þeim að svo búnu út á Guð og gaddinn. Eflaust væri hægt að kalla það snöfurmannlega afgreiðslu, en kanski ekki að sama skapi mannúðlega; en það gerir ekkert til, það er ekki eins og piltarnir þurfi að hýrast í holræsakerfi Reykjavíkur þó svo trúnaðarráðið hafi geggjast, flokkurinn forskrúfast og hvíti hesturinn stendrepist í mógröf fullri af leðju.

Nei nei, eitt auðvirðilegt trúnaðarráð, sem sett var upp meira til gamans, breytir ekki gangi himintungla og heldur ekki veraldagengi útvaldra drengja úr ríki hinna ríku, tortólistanna og samherjanna. Og þó hvíti hesturinn hafi horfið fyrir ætternisstapa, eftir að hafa verið orðin húðarjálkur og bykkja af svelti og illri meðferð, þá mun orðstýrr Sigmundar og þeirra seint dvína. Í klaustrinu var gleði og gaman, þar djöfluðust þau og dólguðust saman, og Beggi varð eins og bjalla í framan en Gunnsi öskraði tíki tík tík, og rödd hans var aungvu lík.

Nú hafa dólgar úr miðjumoðinu kynnst því hve White Horse víský er göróttur drykkur og afhjúpandi fyrir óráðsamar sálir. Nú er leikaraskapnum í þinginu lokið hjá peyjunum og þroskaþjálfanum, sem þó gerði sitt besta í að þjálfa þrjótana til einhvers þroska án minnsta árangurs; og nú hefir ,,þroskaþjálfinn" verið sviptur nafnbótinni ,,þroskaþjálfi" og að öðru leyti fokið í öll skjól fyrir pólitíksa ævintýramennsku Miðjunganna úr Framsóknarfjósinu.  

Trúnaðarráð skoðar Klausturmálið

Umhyggjusöm og skæs - ræs dæs rassinn blæs

Helvíti er hún nú skæs dama hún Helga Vala og aunginn veit hvert hún er að fara. Þó vitum við að hún kemur beint frá borgarastéttinni hvar Sjálfstæðisflokkurinn á digrastan hlut. En umhyggjusöm er hún í garð þeirra sem lemstraðir eru eftir hin drukknu klaustufól og þykist ekki vilja þeim fyrrnefndu svo íllta að vera undir sama þaki og hinir síðarnefndu. Mikið hefði þó verið gaman í klaustrinu ef menntimálaráðherra hefði verið þar líka ásamt fólunum og öðrum þeim er fólin töluðu um og frægt hefir orðið; þá hefði samkvæmið máske farið út um læri og maga í slagsmálum og upplífgandi háreysti.

Frú Ingveldi hefir okki orðið svefnsamt síðan hneykslið í klaustrinu varð heyrinkunnugt. Hún er enn ekki tilkippileg að fordæma munnsöfnuðinn, sem þar var hafður um hönd, en heldur því lengri óskiljanlegar ræður um ,,samtal" og ,,orðræðu", sem eru vinsæl tískuorð hjá innantómum pólitíkusum þegar þeir ræða alvarleg málefni, og fer í hringi með óljósar dylgjur um óþverramunnsöfnuð sumra, sem nú leika sig heilaga engla sem aldrei hafa sagt nokkuð ljótt. ,,Sumir" setji sig á háan hest og belgi sig út af brenglaðri vandlætingu og ofsahræsni. Og ,,sumir" hafi orðið berir af ljótum skandölum í ,,Edens fínum rann", eins og skáldið kvað, en sperri sig nú á spóatítunum í ræðustóli Alþingis með helgislepjuna lekandi eins og marglyttufrauð niðrum sig alla.

Það liggur sem betur fer mikið betur á þeim kompánum Brynjari Vondulykt og Indriða Handreði. Þeir hafa nú í stinna tvo sólarhringa hlustað á klausturupptökurnar og skellt sér á lær og rekið á stöku stað upp hrossahlátra, elligar þeir hafa látið sig hafa að rýta eins og svín í svínastíu og sagt Máríu Borgargagni að halda kjafti þegar hún hefir vogað sér að setja út á málflutning Bergþórs fyrirmyndarþingmanns Ólasonar. En Borgargagnið er samt ennþá doldið svag fyrir Sýgmundi Dávíði og gerir sér góðar vonir um að hann muni um síðir ráfa aftur undir pils Framsóknarmaddömunnar og þar verði fagnaðarfundir með honum og litlu ungfrú Alfredós.   

„Geta þau sinnt störfum sínum?“

Hvurjum dettur í hug að iðrun Miðjunga nái lengra en til varanna?

Hvaða undarlegi bjartsýnismaður er það, sem trúir því að iðrunar og yfirbótar sé að vænta hjá sukkliðinu í Miðflokknum? Fyrr má aldeilis gagn gera en fara fram með taut um fullvissu fyrir yfirbót hjá öðrum eins röftum og slordónum og hér um ræðir; það gefur ekki fyrirheit um að með varþingmanninum leynist neitt sérstakt magn af visku. Neinei. Aftur á móti er Miðflokkurinn panamapaursins Sigmundar ein óhrjáleg viðbygging við Framsóknarfjósið, hálfgert haughús, sem óþverra, sem óviðurkvæmilegt þykir að setja á fjóshauginn, er mikað inn í; gamla Framsóknarmaddaman er nefnilega snyrtimenni og smekkmanniskja þá að er gáð.

Og enn kemur upp í hugann löngu liðið atvik þegar matreiðslumeistarinn, skipsfélagi minn, kom upp á stjórnpall, eftir að hafa vanrækt matseld um borð í tvo eða þrjá sólarhringa, og stundi upp úr sér, ærið undirleitur, við kaptugann: - Sæli minn, ég biðst innilegrar fyrirgefningar á að hafa verið á kojufylliríi í þrjá daga. En nú er þetta búið og ég lofa bót og betrun og að þetta komi aldei fyrir aftur. Það var ekki laust við að blikaði á tár í öðrum augnkrók matreiðslumeistarans, sem hafði stundað kútinn helst til róttækt upp á síðakastið. Svo komum við í land og eyddum nótinni við að landa síld alveg fram á morgun. Þegar við svo komum upp úr lestini spurði fyrsti vélstjóri okkur hvort við hefðum séð helvítis kokkinn koma um borð áðan. Nei, það hafði enginn séð. Þá mælti vélstjórinn? - Já, þið hefðuð átt að sjá helvítið, hann gekk ekki, hann skreið um borð.

Þannig held ég því sé líka farið með Miðjungana í Miðflokknum: Þeir munu horfa upp á hvurn mann með sorgbitnum hundsaugum sínum og lofa bót og betrun, en vera áður en nokkurn varir sestir að á knæpunni og farnir að rægja saklaust, fjarstætt sæmdarfólk með subbulegum orðaleppum, klámi, bölvi og ærumeiðandi aðdróttunum. Og hið hófsama og heiðarlega fólk mun ærast aftur og djöflast eins og forynjur um alla fjölmiðla í heilögu vandlætingarkasti. Það er alltaf so ósköp hugnæmt þegar allrahanda hræsnisdruslurnar fara á stúfana og ráða sér ekki fyrir Þórðargleði; þessi gerpi, sem eru hvítskúruð og gullbrydduð utan, en eru að innan sem daunillar og úldnar sem rotþrær við rónabæli. 

Þess fullviss að yfirbætur verði gerðar

Og hvur átti so heiðurinn af hinu fórnfúsa starfi?

Það er einkennilegt að sokallaðar ,,Hringskonur" skuli ekki segja eins og er um þessa péníngaplokksveislu sem þær héldu í dag. Hvurgi,- hvurgi er nefnt einu orði hvur það var, sem í eigin persónu, á veg og vanda að veislunni, bakaði allar kökunar og brauðin, þeytti allan rjómann og hrærði salödin og sósurnar og reykti hangiketið ofan á flatbökurnar. Nei það datt ,,Hringskonum" ekki í huga og mun tómlæti þeirra gagnvart þeirri konu sem vann öll verkin so að veislunni atarna gæti orðið, og mun skömm þeirra af því tómlæti uppi meðan land er í byggð.

Og hver ætli sé so eigandi þeirra handa, sem bökuðu, hrærðu, suðu, skreyttu og smurðu so nokkrar ,,Hringskonur" gætu baðað sig upp úr meintri góðvild í garð veikra og slasaðra barna? Jú, rétt til getið. Frú Ingveldur er eigandi hinna fórnfúsu handa, sem bökuðu jafn glæsilega í gær svo hægt væri að slá upp veislu í dag, sem fólkið keypti sig inn á og át á sig óþrif. En þó ,,Hringskonur" geri sem minnst, eða nákvæmlega ekki neitt, úr afreki frú Ingveldar þá er það sam skjalfest að hún ein á allan heiðurinn að verkinu. Það var líka unun að sjá frú Ingveldi að verki í gær hvar hún snörist hring eftir hring fyrir framan og aftan eldavélina í eldhúsinu í gær og dró hvurja kökuna annarri öflugri út úr eldsofninum í sama mund og hún hrærði í brauð, salöd og sósur.

Þá ber þess að geta, að frú Ingveldur vann hin fórnfúsu störf, talsvert við skál, meðfram því að halda hina vikulegu og merku helgarsamkomu að heimili sínu. Í þetta sinn var samkoman haldin undir þungum og þrúgandi kringumstæðum; nokkrir af heimagöngunum á heimili frú Ingveldar og Kolbeins vóru gripnir góðvolgir, myndaðir og teknir upp á veitingahúsinu Klausturbar. Ber öllum saman að þessi upptaka hafi orðið viðstöddum hottinteglum endanlega að falli og mun munnsöfnuður þeirra, klámfenginn og agalegur sem hann var, setja déskotans fantana á bekk með verstu óhræsum klámbókmenntanna, sem og með ótérlegum pervertum og auðnuleysingjum og tugthúslimum. Það hefir nefnilega ríkt hrein sorg að heimili frú Ingveldar og Kolbeins síðan Klausturhneyksli þingmannanna varð gjört heyrinkunnugt meðal lýðsins. Á öðrum stöðum ríkir sönn Þórðargleði vegna hneykslisins og hafa ýmsir óverðugir raftar verið á sjó dregnir til að hneykslast opinberlega á kjafthætti ódámanna.

Heimabakað fyrir 1.000 manns