Eins og grátbólgin giljagaur

Hann Ragnar er reyndi til þrautar,
sem rjúpa við sinn staur,
hann villtist á veginum breiða
og vaknaði norðan heiða
eins og grátbólginn giljagaur.

Í Vafferr er veturinn langur
og vorið dapurt og kalt.
Og vindurinn gnauðar í götóttri súð,
á gólfinu liggur úngmeyjan prúð;
það á víst að setja hana í salt.

Svo verður samið og samið í hring;
svo verður samið á ská.
Svo verður samið kruss bæði og þvers
og samið um næsta stórfórnarvers
og samið um loftin blá.

Þið munið þá gömlu er bakaði brauð,
en brenndi sig og gjörði skyssu slíka,
að þegar hún var borin í burtu dauð
var brauðið ónýtt líka.

 

 

Reynt til þrautar í viðræðum í kvöld

Lúsablesarnir í LÝS

Ekki veit ég hvernig á því stendur, en einhvernveginn hefi ég á tilfinningunni að stúdentar hafi af ráðnum hug hagrætt skammstöfununni á heiti samtaka sinna. Auðvitað heirir ekkert félag LÍS, þótt skammstafað sé. Nei, vér viljum ekki sona lýgimál og þvælu frá stúdentum vorum, sem vér af litlum efnum eru sífellt að lána pénínga so þau geti nú haldið áfram að mennta sig. Skammstöfunin LÍS stendur að sjálfsögðu fyrir Landráðafélag Ítalskra Sóða. Hinsvegar er fyrirbrigðið Landssamband Ýslenskra Stúdenta skammstafað LÝS og er það réttnefni.

Já. Námsmenn á Ýslandi eru nefnilega aungvu líkari en lúsaplágu á hundsfeldi. Verst er þó þegar sumir þessara einstæðinga skreiðast frá námi, skaðmenntaðir og angvum til gagns en þeim mun fleirum til skapraunar og leiða. Eitt kryppildið skáskaut sér í embætti austur á fjörðum en hvarf so að fáeinum mánuðum liðnum og fannst loks dautt í skurði þegar komið var fram yfir veturnætur. Það ætlaði víst að hafa hann fyrir prest, ræfilstuskuna, en það fór sem fór, hann var skaðmenntaður, en hafði áður en hann yfirgaf háskólann nær tæmt Lánasjóð Ýslenskra Námsmanna.

Einkennilegt, eins og nemendur hafa ætíð hagað sér, þá virðast þeir ekkert geta annað en að gera kröfur til annarra og rífa til sín opibert fé til að kaupa tóbak og brennivín og eru svo maríneraðir í þessum eiturtegundum, að barin vor er að nokkru sinni komi orð af viti upp úr þessum andskotans ófétum á allri þeirra leiðu hundsævi, jafnvel þó þeir veri hunrað ára eða tvohundruð ára. Þetta nær ekki nokkurri átt, svo sem Hrunið eftirminnilega sannaði skýrt og klárt; þrátt fyrir margar fullskipaðar herdeildir af skaðmenntuðum hagfræðingum og viðskiptafræðingum, sem búið var að klæða í jakkaföt og dragtir, þá sigldu þessi oföldu dekurdýr öllu til andskotans á mettíma án þess að taka eftir nokkrum sköpuðum hlut. En eitt áttu hin skaðmenntuðu hundsspott sameiginlegt, en það var að öll höfðu þau,mánuðum saman fyrir Hrun, gleymt að fara í nærbuxur. ,,Þó leynist lús með saumi láttu vera að klóra þér." 

„Með öllu óásættanlegt“ segja LÍS

Það er mikið um að þeir séu ógurlega perr

Það er víst voða mikið um að stjórnmálamenn séu ógurlega perr og geti aldrei á sér setið ef pils er í nánd. Öll munum við hann Clinton og hvernig hann flekaði og fíflaði Móníku litlu og gerði hana heimsfræga af endemum. Þá er skemmst að minnast Klaustubandalagsins þegar það sat að drykkju í klaustrinu og pervertisminn sveif yfir vötnum í formi klúryrða og óþverrakláms; það var aungvu líkara en þar væri um skepnur að ræða, sem töluðu mannamál eins og kýr á nýársnótt.

Nú hefir hulunni verið svipt af Jóa Bita, fyrrum varaforseta í USA, þannig að eftir stendur óhrjálegur öfuguggakall, sem notaði mannþröng og gríðarleg þrengsli til að troða sér aftan að kvenþingmanninum Lúsí og saug sig fastan við hana eins og blóðsuga og hætti ekki soginu fyrr en hann hafði innbyrt hálfan annan pott af blóði út veslings konunni. Þetta stafaði ekki af því að maðurinn væri svangur, heldur vegna þess að hann er andstyggilega pervert, enda ber Lúsí að kalldjöfullinn hafi stunið, másað og ropað af fryggð meðan hann hékk aftan á henni.

-Að konan skuli ekki hafa gefið honum olngbogaskot milli bringspalana meðan hann var að athafna sig fyrir aftan hana í mannþrönginni, sagði frú Ingveldur þegar henni bárust tíðindin af Jóa Bita og Lúsí. Og frú Ingveldur bætti við, dreymandi á svipin, að hún hefði einusinni komið góðu olngbogaskoti á svona andskotans óþverraódrátt í mannþröng; manndjöfullinn var víst búinn að bora hálfri túngunni inn í annað eyrað á frú Ingveldi þegar hún lét höggið ríða af. Maðurinn hné niður í öngviti, en þar eð mikill mannfjölda var á staðnum og þrengsli enn meiri, tók aunginn eftir þótt ein mannskepna lyppaðist niður og tróðst hann því undir, allrækilega. Þegar sjúkramenn komust loksins til að hirða upp druslurnar af manninum var hann sundurkraminn eins og padda. En af því sjúkramennirnir vóru í góðu skapi þennan dag, þá fluttu þeir lufsunar af manninum upp í dýragragrafreitinn og husluðu hann þar við hliðina á hundinum Lappa, sem var myrtur með skotvopni. Eitthvað leituðu ættingjar að manninum en fundu aldrei neitt svo allt var látið niður falla og skráð í bækur lögreglu, að maðurinn hefði líklega látið sig hverfa úr landi og færi nú huldu höfði erlendis. 

Biden ber af sér ásakanir um koss

Þegar hreppsnefndin í Waatamor á eyjunni Jövu fauk fyrir ætternisstapa

Einhverjum hefði nú dottið í hug að Sakagamenn hefðu nóg að gert með því að stinga HB á haus ofan í Grandagímaldið og flæma að svo búnu HB Granda burt af Skipaskaga með bölvi og formælingum; sprengja sementsstrompinn í loft upp af áður ókunnu offorsi og ætla nú að leggja til atlögu við kútter Sigurfara með hótunum um meiri sprengingar, bálför og tortímíng. Það er aungvu líkara en ráðamenn þar á Akranesi, ef ráðamenn skildi kalla, hafi sagt skilið við það sem kallast getur siðmenning en bíti þess í stað svo heiptarlega í skjaldarrendurnar að sennilega verður Akranes vart annað en skjátan ein, púngurinn og eyrun, að viðbættum ómenningarlegum eiturfabrikkum á Grundartanga; það er nú allt og sumt sem eftir verður af þeim fræga stað.

En áður en lágmenningaraðallinn í bæjarstjórn Akraness lætur til skarar skríða gegn kútter Sigurfara er rétt að geta þeirra óskapa sem riðu yfir plássið Waatamor á eyjunni Jövu. Þar ætlaði hreppsnefndin líka að afmá frægt skip, sem fyrir alllöngu var komið úr drift. Það tókst þó ekki betur til en svo þegar fyrirfólkið hafði raðað sér upp til að fylgjast með bátabrennunni, að skýstrokkur kom skyndilega aðvífandi utan úr heiðríkjunni og hreif alla hreppsnefndina með sér út í himinbuskannn og hefir ekkert að því fólki sést síðan. En brennuvargurinn, sem byrjaður var að kveikja á eldspýunum, kastaðist af heljarafli í síðuna á hinu dauðadæmda skipi og varð að rauðri slímklessu, sem lak eins og viðbjóður niður byrðinginn og þaðan niður í olímengaða forina. 

Þó er ekki þar með sagt, að virðuleg bæjarstjórn Akraness hverfi sem dögg fyrir sólu niður fyrir það fræga ætternisstapa, sem allir kynnast um það er lýkur. Hinsvegar má ekki gleyma, að ekki er lengra síðan en í fyrrasumar, ef mér skjöplast ekki því meir, en ægilegur skýstrokkur birtist mönnum á Suðurlandi eins og fjandinn úr sauðarlegnum um mitt sumar og var víst mesta mildi að hann tæki ekki fólk, fé og hús með sér til heljar í það sinnið. Að minnsta kosti ættu bæjarfulltrúarnir á Skipaskaga, hreppsnefndarkónarnir miklu, að hafa allan vara á og gæta vel að sér þegar þeir fara með sinn brennuvarg til fundar við kútter Sigurfara, því aldrei er að vita nema þá hendi sama ólán og hreppsnefndarmennina í Waatamor á eyjunni Jövu. Hann gamli Gvöð okkar hefir nefnilega oft tekið í taumana af minna tilefni, þér að segja lesandi góður.

Vill leyfi til að farga Sigurfara

Níðingsverk framið á örvasa Fergusoni

Það er rétt á mörkunum að maður trúi sínum eigin augum. Hvað á það að þýða að svívirða aldraða og virðulega dráttarvél, sem auk annars er það eina sem minnir á Framsóknarflokkinn sáluga, sem fórst fyrir mörum árum, drukknaði í bæjarlæknum; var sagður öfurölvi þegar dauðinn kvaddi dyra við hið hægláta og smágerða vatnsfall á hlaðinu. Að mála fjólublátt ofan í hið gráa yfirbragð Fergusons er satt að segja djöfullegt tiltæki og bíta svo höfuðið af skömminni með því að klína hlandfjólubláu drulli yfir felgunar til að niðurlægingin sé sem sárust og mest.

Að vísu á svo að heita að gamla Framsóknarmaddaman sé enn með einhverskonar lífsmarki, en hún er fyrir löngum komin með öldrunargéðsjúkdóm og aðfram komin af áfengisfýsn og sjálfshatri. Með sívaxandi óreglu, elliglöpum og hefndarlosta missti hiða gamla skar alla stjórn á húskörlum sínum og griðkum í Fjósinu með þeim árangri að nú sitja aðeins fáeinir sílspikaðir púkar á fjósbitunum og slefa án afláts og það skilst ekki eitt einasta orð sem þeir reyna að stumra út úr sér. Þeir biluðustu skriðu út um taðgat Fjóssins og skriðu eins og rottur yfir Fjóshauginn og stofnuðu klausturreglu, sem þeir helguðu heilagri Kögun frá Tortólu.

Nær væri, skal eg segja ukkur, að grípa seggi Klausturbandalagsins og velta þeim upp úr þeim andstyggilega fjólubláma og hinum hlandlitnum, þessum sem maðurinn makaði á felgur Fergusons, og halda svo sýningu á eignunum í Þjóðleikhúsinu, því ekki vantar að Klausturbandalagsdólgum er umhugað að ljúga því að fólki að þeir séu öðrum þjóðlegri, íslenskari, frónskari og dónskari. Ef þessu dólgum er í alvöru annt um sæmd sína og æru, sem hefur þynnst ósköpin öll út upp á síðkastið, þá fara þeir þegar í nótt, með grá málningu í farteskinu, og hafa upp á Ferguson gamla, hvar hann hvílir fíflaður og smáður, og mála hann eiturgráan, svo sem hann var í upphafinu. En þann sem framdi hið ósmekklega málverk á Fergusoninum eiga hinir últraþjóðlegu Klausturbúar að taka fastan og raka af honum skeggið og hræða hann svo, að honum detti aldrei í hug að bekkjast við Fergusoninn framar.  

Skegg í sama lit og traktorinn

Frú Ingveldur lét til sín taka í kjarmálunum svo um munaði

Í morgun, árla mjök, boðaði frú Ingveldur Ragnar VR-ing á sinn fund að heimili sínu. Þaðan út kom Ragnar aftur, glíkur reyttri hænupútu í fasi og göngulagi, og fyrir augum hans dönsuðu óteljandi sólir, en líka tungl og stjörnur. Enda hafði frú Ingveldur ekki gert neinar gælur við boðsgest sinn heldur veitt honum ærlega ráðningu að sínum hætti.

Það má Ragnar, greykallinn eiga, að hann vafsaðist eins og í leiðslu niður í Karphús og aflýsti verkfalli. Launaþrælarnir vissu ekki hvað á sig stóð veðrið, þar sem þeir biðu átekta eftir því að berjast til síðasta manna og steypa auðvaldinu í glötun fyrir fullt og allt, og hrökkluðust öfugir út til starfa sinna, sem felast að stórum hluta í að láta arðræna sig af auðvaldslubbum og aumingjum, sem eiga allt og mega ennþá meira. Já. Sona atvikuðust nú hlutirnir vel í dag.

Eins og staðan er núna, þá liggja Ragnar, Solveig og Villi í einni kös í reykfylltu barherbergi í húsnæði Ríxsáttasemjara og nóta sólanna sem frú Ingveldur skapaði fyrir augum Ragnars og þau eru starx orðin hálfbrún og gul og augnpokarnir eru bólgnir og bláir á þeim eins og hjá ónefndum flokksformanni sem frægur er fyrir að hafa afar kynduga sögu í farteskinu. So kemur ríxsáttasemjari inn í reykfyllta herbergið og kemur sólarlandaverkalýðsfrömuðunum upp á fjóra fætur og lætur þau, án nokkurrar miskunnar, skrifa upp á nýjan kjarasamning, sem heldur launaþrælunum áfram í viðunanlegri spennitreyju fyrir arðræningjanna og skapinu góðu hjá auðvöldum á borð við Katrínu Stengríms og Swavars og Bjarnaben að ógleymdri Litlu Gulu Hænunni gömlu geggjuðu Framsóknarmaddömunnar. 

Farið að sjást til sólar

Burt með stekkjastaurana og þjálfaradárann

Þeir stóðu sig densilega í kvöld bölvaðir ryðguðu stekkjastaurarnir okkar í kvöld í París. Eftir þetta hraksmánarlega hrun er einboðið að hreinsa ærlega út hjá landsliðinu, því greinilega eru allmargir þessara jólasveinar búnir að vera, komnir langt fram yfir síðasta söludag. Að þetta skuli vera ungir menn, sem skjögruðu þarna um völlinn í París eins og örvasa gamalmenni sem hætt eru að bleyta smjörið.

Svo þarf að skila þjálfaranum, - þessi samnorræni vandræðasteggur á að vera að sópa gólf á bílaverkstæði í afdölum Svíþjóðar í stað þess að leika sér að þeim ljóta leik að gera Íslendinga að reginfíflum á útlenskum fótboltavöllum. Ófagurt dæmi um leikmann sem óhætt er að henda á haugana er þessi Gylfi Sigurðsson; í rúmlega 90 mínútur ráfaði sá drengur stefnulaust um völlinn, náði aungvum bolta og í þetta eins skipti sem hann fékk tækifæri til að brenna á markið hitti hann ekki boltann og hljóp að svo búnu eins og kvefaður hundur bak við mark Fransmanna og góndi þar út í loftið eins og nátttröll. 

Já, vinir mínir: Íslenska fótboltaævintýrinu er lokið með hlálegri brotlendingu. Allsendir óvíst er hvenær Íslendingar leika sinn næsta landsleik í knattspyrnu því varla getur farið hjá því að Ísland dragi sig þegar í stað út úr yfirstandandi Evrópuriðlakeppni. Næstu árin verður passlegt fyrir íslenska landsliðið að leika vináttuleiki við Grænlendinga, Hjaltlendinga og Gota. Til dæmis mundi liðið sem lá eins og dauðadrukkin belja í svaðinu fyrir framan hundrað þúsund hlægjandi Fransmenn í kvöld ekki hafa roð í Hjaltlendinga um þessar mundir. Nú skal á að ósi stemma og reka allflesta núverandi leikmenn Íslands upp í stúku fyrir fullt og fast og þjálfarana ætti að loka inni upp á vatn og brauð í nokkur ár eftir axarskaftið. 

Heimsmeistararnir léku Íslendinga grátt

Gleraugu Friðleifs, brjálsemi hans og endalok

Mikið þó djöfull er hann Bjarniben skuggalegur með þessi gleraugu og augntillitið sem hann sendir í gegnum þau gerir að verkum að maður fer að hugsa um Fagín gamla og hans iðju. Og eflaust gera gleraugun að verkum að allir hinir ráðherrarnir í ríkisstjórninni eru orðnir mikið hræddari við Bjarnaben en þeir voru áður og er þá mikið sagt. Einkum og sér í lagi eru ráðherratittirnir, sem merktir eru Flokkseigendafélagi VG, logandi, skíthræddir, því þeir bera sjúklega mikila virðingu fyrir auðvaldinu, Sjálfstæðisflokknum, Bjarnaben og Morgunblaðslærdómi.

Friðleifur hét bóndi nokkur og bjó búi sínu að Gullhamri í Stokkahlíðum. Friðleifur var var ágætur íhaldsframsóknarmaður og lét ýmsum látum innan sinnar sveitar. Upp úr fertugu fór einhverskonar sjónvilla að gera vart við sig hjá Friðleifi og hann afréð að fara suður til augnlæknis. Hjá augnlækninum fékk hann gleraugu, sem hann setti óðara upp og hljóp sína leið. En ekki leið á löngu að sveitungar Friðleifs fóru að taka eftir einu og öðru skrýtilegu í fari hans og þeim varð ekki um sel.

Það kom sem sé upp úr dúrnum, að eftir að Friðleifur fór að ganga með þessi gleraugu dags daglega þóttust menn sjá að hann var orðinn úr hófi fram hirðusamur, einkum hvað varaði annarra manna eignir. Meðal annars teymdi hann kú nágranna síns inni í sitt eigið framsóknarfjós og kvaðs aðspurður hafa fundið téða kú einsamla og eigandalausa úti í haga. Og dráttarvél annars sveitunga síns þóktist hann hafa gengið fram á, eina og yfirgefna, í sínum eigin úthaga, en áminnst dráttarvél hafði horfið að næturlagi tveimur dögum áður. Þegar þessi eindæma hirðusemi hafði gengið sona fyrir sig um hríð gerðist það morgun einn, að frétt þessi efnis að Friðleifur bóndi að Gullhamri væri andaður; hafði hann fundist látinn í fjóshaugnum heima hjá sér og benti, að sögn, eitthvað til þess að honum hefði verið stungið eins og staur ofan í fjóshauginn með höfuðið á undan. Eftir á voru allir í sveitinn sammála um að Friðleifur hefði orðið brjálaður í höfðinu af gleraugunum og því hafi farið sem fór. 

Réttlætir ekki skattfé í áhætturekstur

Súperbabtistinn úr Framsóknarfjósinu þarf ekki að hafa áhyggjur

Að sjálfsögðu er hárrétt hjá manninum að búa sig undir það versta, hvernig sem hann annars fer að því. En hann má jafnframt hugga sig við að ástandið getur aldrei orðið verra en daginn sem upp komst um svínsleg drykkjulæti stórvin hans, Sigmundar Davíðs og hans kammerata að Klaustri. Með það í huga getur þessi Jóhannes últrababtisti farið rólegur að sofa í andskotann á sér, eins og Sæli kapteinn var vanur að segja við okkur strákana þegar við áttum að skríða til kojs til að hvíla okkur fyrir næstu átök, en þeirra var yfirleitt skammt að bíða.

Að öðru leyti er þjóðin orðin leið á þessum jakkafatasveini úr Framsóknarfjósinu gömlu Maddömunnar og vill helst ekki heyra hann né sjá meir við gaspuriðju í sjónvarpinu og útvarpinu. Líklega væri ráð að einhver góðgjarn maður með sambönd útvegaði honum pláss á rækjubáti í Svartahafinu, eða látlausum starfa á hrísgrjónaekru á Tælandi. Ekki væri lakara ef tækist að koma Klausturbandalaginu öllu með honum á rækjubátinn eða hrísgrjónaakurinn. En að Jóhannes súperbabtisti Framsóknarmaddömunnar og klausturraftanna sé að tala um WOW flugfélagið, eins og honum komi það eitthvað við, er kjánalegt, bjánalegt og gránalegt, og sannarlega mál að þessháttar dáraskap linni.

Af gömlu Framsóknarmaddömunni er það helst að frétta, að nýverið tók hún upp á að brúka kannabis með ákavítinu sínu. Lengi, lengi vildi hún ekkert með kannabisgums hafa að gera og hótaði mönnum lögreglu ef þeir minntust á það efni. En eftir að farið var að rækta kannabisið hérlendis skipti sú gamala um skoðum og dró fram gömlu pípuna sína, sem hún hafði aldreigi reykt annað í en Prince Albert. Nú segja húskarlar og griðkonurnar í Framsóknarfjósinu, að ekki sé líft fyrir kérlíngarborunni eftir hún fór að totta marihúana með ákavítisdrykkjunni; hún reki upp, fyrirvaralaust og upp úr eins manns hljóði, þvílíkar grénjandi og ískrandi hláturrokur að allir séu orðnir bilaðir á taugum af að fá uppdópuð óhljóðin úr kverkunum á kellíngarræxninu eins og brotsjói yfir sig þegar minnst varir. Eru meira að segja gætnustu og grandvörustu þegnar Framsóknafjóssins farnir að tala sín í millum í fullri alvöru um að taka skepnuna og hengja hana, annaðhvört í hlöðunni elligar í sperru yfir Fjósflórnum. 

 

„Búum okkur undir hið versta“

Stefnt skal að því að rækta upp góðan stofn af ískonum og ísmönnum

Þetta er skemmtilegt og vel upplífgandi fyrir þjóðarsálina og ekki síðra fyrir eining þjóðarinnar. Já. Og við sem höfum ekki átt heimsmeistara í íssundi síðan 1792, þegar Giljatrutt tröllkona geriðst heimsmeistari, þar til í dag að samansúrruð valkyrja de la islandica synnti alla af sér í frosthörkunum í Múrmansk. Sjórinn var þykkur af krapa þar við Múrmansk, líkt og var 1792, enda frusu flestir keppendurnir í hel áður en þau auðnaðist að synda helming leiðarinnar.

Um hríð höfum vér Íslendingar átt alvöru ísmann á Grænlandi sem leggur í gegnum hvali með atgeiri sínum og snýr hákarla berhenntur úr hálsliðnum úti fyrir Grænlandsströndum í svo nístandi gaddi, að meira að segja Grænlendingarnir sjálfir þora ekki út fyrir dyr í skinnfötum sínum, hvorki fullir né ófullir. Og nú höfum vér eignast ískonu, sem eftir öllu að dæma, mundi berjast við og drepa íslbirni á Norðurpólnum um hávetur og mörgæsir á Suðurpól, en ísmaðurinn okkar á Grænlandi kyrkti hér um árið fullorðinn ísbjörn með annarri hendi uppi á Grænlandsjökli og dró hann steindauðan á eftir sér niður til byggða.

En mikið held ég væri gott ef Íslendingar kæmu sér upp góðum, ódrepandi ísmannsstofni, sem gætu öslað upp um öræfi í fimbulkulda, stórhríð og fáviðri til að bjarga ferðamönnum, sem alltaf eru að koma sér í klandur með fáránlegum tiltektum. Því miður er ekki snýtt út úr nösinni að rækta upp nothæfan ísmannastofn, sem sigar í krapasundi og leggur hákarla að botni í handalögmálum. En við skulum athuga hvað Kári getur gert á tilraunastofunni hjá sér; það er nefnilega ennþá hægt að ná sér í erfðaefni úr Giljatrutt sálugur, hvar hún gistir í kistu sinni uppi á Eiríksjökli. Það væri vel hægt að byrja á að klóna þessa formóður ísmanna og ískvenna á Íslandi í 1000, eittþúsund, stykkjum og stækka síðan stofninn ár frá ári. En það verður að gefa sona ísfólki mikið af kjarngóðri fæðu, svo sem blöðruþangi, hnúfubökum, brekkusniglum og berserkjasveppum. En þetta er nú allt framtíðarhugsjón, enn sem komið er, en það væri hægt að byrja á morgun ef vilji væri fyrir hendi. 

Íslenskur heimsmeistari í íssundi