Poletiskir tilberar veltast milli sorphraukanna

Þykir einhverjum merkilegt hve allt gengur á afturfótunum hjá henni Lýf í poletikinni? Nei, það finnst engunm. Merk kona sagði á dögunum að henni þætti Lýf þessi einkennilega afkáraleg í stjórnmálum og hvarvetna er hún færi um á hinum poletiska akri þar séu ruslahrúgur. Til að skýra mál sitt nánar bendir hin merka kona á skítahrauka eins og VG, meirihluta borgarstjórnar Reykjavíkur, Steingrím eiganda Lýfar, Samfylkinguna, ríkisstjórn Íslands og smáóþrifnaðinn Pírata; það er ósk konunnar að ósköpunum með Lýf Magnínudóttur linni.

Það liggur og fyrir að farið verur með VG í Sorpu og því vemmilega fúleggi eytt þar undir öruggu eftirliti hæfustu vísindamanna. En á meðan Lýf Magnínudóttir veltist um í sorphaugunum sínum valsar fígúran Katrín Jakk, þinglýst eign Stengríms, Swavars Álfheiðar og Samherja, um Bretlandseyjar í barnalega tilgangslausri snobberíu, sem er sérhönnuð fyrir andlega öreiga borgarastéttarinnar.

Já, kæru vinir, það er sannalega illa komið fyrir flokknum sem lætur sér ekki muna um að ljúga því upp í opið geðið á hvurjum sem er að hann sé arftaki og afkomandi Brynjólfs Bjarnasonar og Einars Olgeirssonar. Að sjálfsögðu gera endemi VG ekkert með hugsjónir og baráttu Einars og Brynjólfs, það er nóg fyrir VG-tilberana að lifa eins og sníkjudýr á arfi gömlu foringjanna og éta atkvæði einfeldninga, sem til þessa dags hafa trúað því að Stengrímur, Swavar og Álfheiður gæti erfðagóssins.

Líf segir að haugurinn verði fjarlægður

Vissulega er þetta allt íþyngjandi, óþægilegt og óheppilegt, hvurnig sem á það er litið

,,Þetta var óþægilegt" segir litla skottið og á væntanlega við að skemmtiatriðið á Kópavogsfundi samtakanna ófélegu í Kópavogi í gær hafi verið ámóta óþægilegt og fyrir bílaleigubófana að standa fyrir máli sínu. Og enn heldur telpuráðherran með langa nafnið áfram að grenja um óþægindi og óheppni og á nú við mannagarmana, sem merktir vóru samtökunum, sem kenna sig við Sjálfstæðisflokk, og kváðust vera lögreglan. Og þar eð telpan með langa nafnið er höfð fyrir dómsmálaráðherra, átti hún auðvitað að láta taka angurgapana sem sögðust vera lögregluþjónar fasta og varpa þeim í dýflissuna. En neinei; ígildi dómsmálaráðherra malar í sífellu um óheppni og óþægindi þegar óprúttin náungar gera sér hægt um vik fyrir framan nefið á henni og villa á sér heimildir með innistæðulausu löggukjaftæði.

Og hvað með kallangann hann Manna Bæjó í Kópavogi, er hoppaði og hoppaði sem stelkfugl uppi á sviði meðan hælisleitandinn bar fram spurningar sínar og æpti sjíttdán sjíttdán. Þetta hoppumskopp Manna og gól er alveg óskiljanlegt þar sem hælisleitandinn bar fram spurningar sínar af fyllstu kurteisi og þær voru skilmerkilegar og lausar við belging og yfirgang. Nú segja þeir að Manni sé so af manni genginn eftir gærdaginn að hann sé kominn á hæli til afslöppunar og endurnýjunar.

Þó þóktu viðbrögð Gölle a. Þórðarsonar, sem sat við hlið þeirrar litlu með langa nafnið á fundinum, stórenkennileg og ekki síður það að hann tók að lykta óþægilega og svitna óheppilega og af þeim sökum var ekki fundarfært lengur í húsinu því svitabrækjan var íþyngjandi. Nú, afgömlu skröggarnir, sem sátu fundinn til að meðtaka óráðshjal forgöngumanna samtakanna sem kenna sig við Sjálfstæðisflokk, fundu greinilega þefinn fram í sal og ruku upp úr sætum sínum og tóku til fótanna; einn af þessum gömlu mönnum fannst seint í gærkvöldi augafullur niðri í fjöru í Fossvogi og var fluttur beint á geðveikrahælið, því hann þókti greinilega vera orðin brjálaður. En fjörgamlir Sjálfstæðisflokkskarlar eiga til að verða stórhættulegir þegar þeir verða brjálaðir og vitstola og sturlaðir. En fyrst og síðast þarf að aðskilja lögleguna og Sjálfstæðisflokkinn og Sjálfstæðisflokkinn og dómsmál á Íslandi yfirleitt; það getur bara ekki gengið lengur að alræmd og stórvarasöm samtök hafi dómsvaldið í vasanum á sama hátt og neftóbakskarlar neftóbaksdósirnar sínar. 

„Þetta var óþægilegt“

Einsi Bárðar og Brúarlandsundrið með náttúrgrátt svæfingarnámskeið

Þetta er ágætis leikrit og ópíum fyrir lýðinn þetta plokk sem auðvaldsubburnar eru að basla við og kalla því asnalega nafni ,,plokkdaginn", en sú nafngift er náttúrlega lýsandi fyrir andlegan sálarþroska borgarastéttarinnar. Og auðvitað er Brúarlandsundrið, undanrennugöltur Stengíms og Swavars, mættur með menningarfrömuðunum Einari Bárðarsyni til að plokka.

En meðan blekkingadeild auðvaldsins fer út að plokka með fíflunum ráðgerir sama auðvald allskyns tilræði við umhverfið. Og að sjálfsögðu tekur útúrópíumaður lýðurinn ekki eftir skemmdaverkaleiðöngrum péníngagéðsjúklinganna upp um fljöll og heiðar og niður í firði og og þannig fram og aftur uns landið er rofabarð eitt og erlendu fólki til aðhægis.

Þar er ugglaust best fyrir Einsa Bárðar og Brúarlandsundrið að halda áfram að plokka í þeirri von að pöpullinn fari að elska þá og dá og sjái ekki eyðileggigu stórgróðabrasksins, sem fram fer undir falskri hönd ríkistjórnar vesalinganna.

Ekki lengur verkefni sérvitringa

Þegar Kolbeinn fór dyravillt í húsi konunnar

Það varð nú ekkert smá-uppistand þegar helvítis fíflið hann Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður fálmaði sig í niðamyrkri inn í hús, sem honum kom ekkert við, til að reyna til við kvennmann sem kom honum enn minna við. Þegar inn í húsið var komið fór Kolbein dyravillt, sem betur fer, og steyptist niður brothætta stiganefnu og hafnaði á kjallaragófinu, við hliðina á heimilishundinum, sem þar hafði aðsetur um nætur.

Um leið og Kolbeinn fór að brölta lemstraður um á kjallargólfinu tók heimilishundurinn til óspilltra málanna og réðst blóðgrimmur eins og Andskotinn á komumann, beit hann, klóraði, gelti og urraði að honum og lyfti að síðustu öðrum afturfætinum og mé án nokkurrar miskunnar í andlitið á hinum óheppna skrifstofustjóra so hann var nær drukknaður í hundshlandinu.

Og til að bæta gráu ofan á bleikt klöngraðist húsbóndinn á heimilinu, maður kvendisins sem Kolbeinn hugðist finna, niður í kjallarann og tók þegar við að hjá hundinum við að misþyrma gestinum, sem var nú orðinn fullviss að innan þriggja mínútna lægi hann liðið lík þar á gófinu með sundurrifnar slagæðar og brotið höfuð og lifrina sennilega komana utan á kviðinn. En hundurinn og húsbóndinn hættu þá við að myrða Kolbein, en þess í stað skreið nú húsmóðir heimilisins niður í kjallara með vasaljós og lýsti framan í Kolbein. Nú, það er þá þetta helvíti, varð henni að orði um leið og hún sveipaði frá sér og fór að dæmi heimilishundsins og hart-nær drekkti Kolbeini líka. Svo drógu þau Kolbein á fótunum bakdyramegin út úr kjallaranum og skildu hann eftir bjargarlausan í drullusvaði og sorpdreggjum þar í öskutunnuportinu.

Féll út um glugga í leit að salerni

Giftingarathafnir séra Atgeirs p. Fjallabakssen eru sérstæðar en halda vel

Þó séra Atgeir p. Fjallabakssen sé annálaður værðar- og mærðarklerkur og svo viðutan stundum að hann stendur vart í lappirnar, þá má hann eiga það að hann gjörir giftingar er hann framkvæmir afar hátíðlegar, en það liggur í því að séra Atgeir vígir brúðurina, og jafnvel brúðgumann ef hann er um það beðin, af sérstakri ást á viðfangsefninu. Þessi siður hins merka mærðarklerks mæltist hálf illa fyrir fyrst í stað, en vann á er fram liðu stundir, sem helgast af því gitingar séra Atgeirs eru taldar haldast mun betur en giftingar sem aðrir prestar og sýslumenn framkvæma.

Lengi hafði prestastéttin á Íslandi, evangélísklútersk sem kaþólsk, sem og talsmenn Múhámeðs hér um slóðir, beðið í eftirvæntingu eftir því að sæmdarfólkið Máría Borgargagn og Indriði Handreður hættu hinu syndsamlega ógifta samlífi og gerðust fullmektug og heiðarleg hjón. Svo kom kallið einn góðan verðurdag, en þessháttar köll koma alltaf þegar veður er gott, og Máría Borgargagn og Handreður boðuðu séra Atgeir p. Fjallabakssen á sinn fund og báru fram erindi sitt við hann, þess efnis að hann mundi gefa þau saman í hjónaband. Séra Atgeir tók beiðni þessara iðrandi syndar ljúfmannlega og féllst á að framkvæma á þeim umbeðna sérímóníu.

Svo gaf séra Atgeir p. Fjallabakssen þau Máríu og Indriða saman á sinn sérstæða hátt. Gjaldið sem hinn góðgjarni sálusorgar varð að taka á sig vegna giftingarinnar var mánaðarlega rúmlega, sem hófst strax daginn eftir giftinguna, en þá báru sterkir menn hann heim til sín í börum og lögðu hann fyrir í rúmi sínu, en þá var klerkur með hljóðum og blés eins og steypireyður. Það fór nefnileg svo, að eftir að Atgeir p. hafði vígt og knúið brúðurina til heilags hjónabands fyrir guði og mönnum gekk ekki aðeins brúðguminn I. Handreður á lagið og heimtaði samskonar vígslu, heldur og frú Ingveldur, Kolbeinn maður hennar, augafullur, Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttur. Einhvers staðar á hinni löngu vígsluleið varð það ömurlega óhapp að leyndarlimur séra Atgeirs brotnaði og vann hann það er upp á vantaði stórslasaður og yfirbugaður. Þetta var opið brot og var Gottfreð læknir Gottfreðsson kallaður til og bjó hann um benina með gifsi, sem séra Atgeir mátti búa við þar til brotið var gróið. Síðan hefir leyndarlimur hann verið allskakkur og giftingarathafnir hans að sama skapi ekki hornréttar.  

Hvernig er kynlífið á brúðkaupsnóttinni?

Sneypufundur Manna, Gölle og langa nafnsins

Það er svo mikið stuð á fundum samtakanna, sem kenna sig við Sjálfstæðisflokk, að þar eiga til að rjúka upp náungar sem segjast hiklaust vera lögregluþjónar þó svo sé ekki. Sumum þeirra er hafa álpast eins og blindir kettlingar inn í þessi grunsamlegu samtök finnst nefnilega svo mikið til um persónur sínar að þeir telja sjáfsagt að þeir eigi allt og megi allt og sé þar af leiðandi heimilt að segjast vera lögregluþjónar, þó þeir séu það ekki, og rjúka í menn á fundum og reyna að draga þá út eða að minnsta kosti rota þá, öðurm til viðvörunar.

Í dag fór allt í háaloft á einum sona fundi, þar sem átti að fara með blekkingar, hálfsannleik og haugalýgi um einhvern orkupakka, sem nokkrir giljagaurar Sjálfstæðisflokksins telja að þeir geti rokgrætt á. Allt var með felldu til að byrja með og fór fjraska vel fram; Manni bæjó hóf fundarstjórn af jötunmóð, sagði fáeina misheppnaða brandara, enda er Manni ekki gamansamur maður að eðlisfari, og Gölle a. Utanríkisráðherra og ráðherran með langa nafnið sperrtu sig guðdómlega eins og hanar framan í fundargesti og gjörðu sig merkileg og ábuðafull í framan.

En svo stóð upp þeldökkur maður og mælti á erlenda tungu með þeim árangri að hjörtu Gölle og ráðherrans með langa nafnið hrukku beint niður í buxur og alla leið niðrí knésbætur, en Manni bæjó fór að hoppa eins og stelkur í sjóðheitu vatni og gaggaði án afláts: sjíttdán! sjíttdán! Svo rauk upp heimavarnarlið Sjálfstæðishetjanna, merktir samtökunum sem kenna sig við Sjálfstæðisflokk og kváðust vera lögreglan, og ætluðu að draga hinn erlenda ræðumann og vini hans úr húsi. En hinir erlendu flóttamenn vóru fastir fyrir og og stóðu eins og jarðfastir klettar svo Sjálfstæðishetjurnar gátu ekki bifað þeim. Eitthvað hélt fundurinn áfram eftir að lögregla Sjálfstæðisflokksins gafst upp við að berja á þeim þeldökku, en Manni og ráðherrarnir með hjörtun niðrá fótleggjum vóru búin áðí slitu orðalaust fundi, en þá var svo komið að það fólk mátti ekki mæla; en fundargestir, aðrir en þeir útlensku, sem allt voru ævagamlir karlar, tifuðu sig í burtu á spóaleggjunum, fussandi og sveiandi og komu sér fyrir á næsta bar.  

Upphlaup á fundi Sjálfstæðisflokksins

Þegar illu börnin í sveitinni tóku sig saman

Ætli lögmanni klausturrokkanna víðfrægu hafi gaman af að spila með þessa sérkennilegu umbjóðendur sína? Það hlýtur eiginlega að vera; að öðrum kosti væri hann búinn að reka þá eins og hvur önnur óþrif af höndum sér. Og að þessi angurgapasamkoma eigi að heita þingflokkur á Alþingi samkvæmt löggildum pappírum er svo oboðslega hlægilegt að stappar nærri alvarlegri geðveiki eða afburða fáráðslingshætti.

Svo heimta þessi kúnstugu eðjót, að allskyns embætti rannsaki Báru uppljósrara hátt og lágt, meðal annars hafa ræxnin í hyggju að krefja lögregluna um að rannsaka og fullnaðarskrá um nærbuxnaeign Báru,útlit þeirra og notkun, því endemin telja að slík rannsókn kunni að varpa ljósi á hvurjir gerðu Báru út til að fremja óhæfuverk sitt á þeim á Klaustri.

Æ, þá var nú skárra þegar þegar illu börnin í sveitinn tóku sig saman gegn illræmdum bónda sem þar bjó og kukkuðu á hvurjum degi í heyskapartíðinni í nýhirta töðuna í hlöðunni. Þegar hann svo tók kýrnar á gjöf um haustið hóf hann þegar að bera í þær heyið, þrungið mannakukkseitri. Kýrnar brugðust illa við gjöfinni og bauluðu íllskulega og nytin úr þeim hrapaði niður í andskotann ekki neitt. Bóndinn varð mjög reiður og þar eð hann var ómenni spakaði hann í kýrnar og barði þær með mjólkurfötunni. Loks fengu kýrnar nóg og einn daginn rifu þær sig lausar af básunum og stönguðu bónda sinn í kássu, en hann kom aungvum vörnum við. Það var víst ógeðslegt verk fyrir þá er að komu að tína ræxnið af bóndanum upp úr flórnum. En krakkarnir á bæjunum fögnuðu er þau heyrðu um afdrif karlsins og nytin hækkaði strax í kúnum, en hina útskitnu töðu fengust þær aldrei til að eta, enda hefði hún annaðhvort drepið þær eða gert að heilsulausum aumingjum.

Krefst upplýsinga um greiðslur til Báru

Er svo af ætt Bakkabræðra og Molbúa að hlálegt verður að teljast

Það er ekki að undra þó Bára, sem og fleiri landsmenn, reki upp skellihlátur þegar undanbrögð, blábjánahátt og reginheimsku dónanna af Klaustri ber á góma. Enda er hægt að hlægja dátt og innilega að minni hundakúnstum. Fremstur í flokki klausturdóna, Sigmundur Davíð, er svo af ætt Bakkabræðra og Molbúa, að hann heldur að það muni þurrka allan dónaskapinn, klámið og ófétislegt drykkjuraus þeirra félaga, ef hann heldur sig geta sannað að Bára hafi verið í félagi við einhvern eða einhverja þegar hún tók upp brennivínslætin í honum og vinum hans.

En það er víst sama hvað Sigmundur Davíð og hans áfengisóðu kammeratar sperra sig og slá um sig með samsærissögum og aulalygum: þeim mun aldrei takast að þurrka upptökurnar af þeim við ofbeldisumræður í Klaustrinu úr hugum landsmanna, né brengla dómgreind þeirra svo, að þeim þyki bara allt í lagi með orðbragð þeirra af því að Bára tók þá upp fyrir einhvern annan. Það getur einfaldlega ekki neitt komið í veg fyrir að hinna sérkennilegu þingmanna, sem vóru teknir upp við svívirðingaflaum í garð fjarstaddra í Klaustrinu, verði minnst um aldur og ævi sem klámfenginna sóðakalla; að í annálum verði þess getið að fáir eða aungvir hafi í gjörvallri íslandssögunni séu þekktir að því að vera auðvirðilegri smámenni.

Frá því upptökurnar af klausturdónum Miðflokksins vorðu opinberaðar hefir landslýður beðið eftir því að hinir subbulegu paurar segi af sér og skammist sín. En sumt fólk sér aldreigi sóma sinn, og til þess hóps manna teljast klausturdónarnir. Þetta endar sennilega með því að kjósendur verða sjálfir að fara inn í þinghúsið og leiða ódámana út eins og afsláttarhross og gera þeim skiljanlegt, að ef þeir haldi sig ekki fjarri þinghúsinu um alla eilífð verði tekið mun harðar á þeim.

Bára hlær að kröfum Miðflokksmanna

Sóðakarl falast eftir forsetaembætti

Jæja já; so þessi ekkisins Biden er þá vel greiddur sóðakall, sem bæði Frelsarinn og Fjandinn vilja inn í sín ríki. En sem kunnugt er, þá gjörðist Fjandinn, þ.e. Sathan sjálfur, snemma handgengin róttækum fémínísma og var meðal brautryðjenda í mítú-byltingunni; þar af leiðandi hleypir hann aungvum dónakalli að sér meir; hann er meira að segja búinn að reka urmulinn allan af sóðamennum, kvenfjandsamlegum, pervertískum og illa innréttuðum út úr Helvíti og hafast þessi afstyrmi víst við úti á víðavangi, eða öllu heldur eins og milli þils og veggjar.

Nú, Frelsarinn er fyrir löngu búinn að sjá í gegnum subbukarlanna og ekki tjóar kaþólskum prestum og prelátum lengur að berja upp í Hymmnaríki; þeim er umsvifalaust kastað í eldsofninn, sem staðsettur er rétt innan við dyr Hymmnaríkis. Og Tómási dómara í USA verður annað hvort kastað beint í eldsofninn eða byrgður milli þils og veggjar þega hann kemur loks slagandi yfir móðuna miklu, sem ku víst vera orðin heldur grunn í seini tíð.

En hvað í djöflinum vill þessi sótraftur, Biden, upp á dekk? Heldur hann virkilega að eihver vilji hann fyrir forseta USA? Ónei, það vill auginn með fullu viti soleiðis skítakall fyrir forseta. En því miður sýndu síðustu forsetakosningarnar í Vesturheimi að meirihluti manna þar á bæ er ekki með fullu viti, jafvel er talið að flestir þar séu bölvaðir asnar og angurgapar, eftir að þeir gerðu fáráðling að forseta. Um Biden er það eitt vitað að honn er ekki á móti því að efna til styrjalda með áköfum fólkorrustum, fyrir nú utan að klæmast og strá klúryrðum kringum sig en hann þarf að minnast upphátt á konur. Fari þetta allt og veri.

Afsökunarbeiðni Biden ekki nóg

Urrið í drengjunum og keðjudraslið og örlög þeirra er stigu dans í Hrunakirkju á jólanótt

Miðað við ,,tónlistina", eða hvað á að kalla það, sem í boði er í þessari söngvakeppni, er satt að segja kraftaverki líkast að nokkur skuli kaupa sig inn á þennan fjanda, og það fyrir 40 þúsund kronur. En samkvæmt fréttum þá hafa allmargir villuráfandi sauðir keypt sig inn á orgin og óhljóðin og ömurðina, og gera sig þar með að fullkomnum eðjótum fyrir lífstíð. Og svo illa er fyrir söngvakeppninni komið að sjálfur Sathan í Helvíti vill ekkert með hana hafa því hljóðin séu mikið verri í keppninni en ískrið í púkastóðinu í Neðstavíti.

Hitt er ágætt að Íslendingar skuli hafa, að þessu sinni, sent alvöru org og kyndugheit á vettvang söngvakeppninnar. So hafa gáfumenn, afskaplega frjóir til höfuðs og heilastarfsemi, reynt ljúga því upp að öskrum Íslands sé beint að ísraelskum stjórnmálum; það er auðvitað af og frá, því fyrir það fyrsta skilst ekki eitt einasta orð urrinu í drengjunum og keðjudraslið, sem þeir hafa vafið utan um sig, minnir um margt á hross með múl á trýninu. 

En nú hefir eitt okkar ástsælasta tómskáld samið verkið ,,Hryðjuverk í Hrunakirkju", þar sem tómskáldið leggur út af dansinum í Hruna og afleiðingar hans, það hefir nefnilega nýlega komið fram, að samkvæmt rannsóknum færustu vísidamanna, þá hafi verið búið að koma alveg hroðalegum og öflugum vítisvélum á 10 metra dýpi undir kirkjugólfinu, sem hafi verið ræstar með ofsalegri sprenginu sem varð til þess að jörðin svalg í sig kirkjugólfið allt og alla hina dansandi kirkjugesti, svo rækilega að aldrei hefir komið neitt upp af því meir. Við skulum og muna, að þeir er fyrstir komu að Hrunakirkju eftir ódæðið, heyrðu vel kvalaöskur þeirra er vóru að hverfa í djúpin og þau vóru keimlík þeim öskrum sem viðgangast í söngvakeppni Evrópu.

Mörg þúsund miðar óseldir