Hún og vinir hennar fengu hrossasjúkdóm

Fyrir mörgum árum síðan greindist frú Ingveldur með hrossasjúkdóm. Fyrstu merki veikinnar í frú Ingveldi voru aukin merarlæti, hávært frís og blautlegur vísnasöngur, svo ekki þókti verjandi að hafa börn í grend við hana. So undu veikindin upp á sig með djöfullegu nærbuxnaofnæmi og ljóst var að frú Ingveldur gekk ekki heil til skógar þá dagana og hafði hún í frammi óviðfelldið ofstæki af dónalegu toga við ýmis tækifæri, svo sem í matvörubúinni, ríkinu og fyrir framan Bæjarins bestu.

Svo hörmulega tókst til með sjúkdóm frú Ingveldar, að læknar gátu með aungvu móti að hafa hemil á honum; jafnvel dýralæknar stóðu ráðþrota gagnvart þessari hræðilegu vá. Þá vóru kallaðir til hómópatar, skottulæknar, torflæknar og bíldskerar. Svo smituðust ónotin yfrí hennar nánustu samferðarmenn og Máría Borgargagn varð altekin af hrossaveiki og hljóp um víðan völl eins og hvíta merin í skjaldarmerki Miðflokksins Það var ekki fyrr en Gottfreð Gottfreðsson læknir var kallaður til að fór að rofa til í heilbrigðismálum þjóðarinnar.

Til að uppræta sjúkdóminn úr frú Ingveldi og hennar nánustu setti hann þeim öllum stólpípur í gríð og erg, gaf þeim uppsölumeðal, sem fór næstum alveg með sjúklingana og hefðu þeir sjálfsagt dáið er Gottfreð hefði verið svo hugvitssamur að sprauta þau með stórum skömmtum af efni sem hann hafði fundið upp gegn framsóknarvísusnum og krataeðlinu. Að vísu fóru læknisráð Gottfreðs læknis ósköp og skelfing illa í Brynjar Vondulykt og var hann lengi á eftir eins og magaveikur hundur og dældi eitruðu og afar lyktvondu gasi út um afturendann hvar sem hann fór. Til þess var teki þegar leysti vind á sofandi kött frænku sinnar, en kisi svaf í stól í stofu frænknnar. Brynjar gerði sér nefnilega lítið fyrir og teygði enda sinn yfir stólinn og lét vaða. Kötturinn þaut upp, gersamlega stífur, og hlunkaðist niður aftur, steindauður. Þegar hann var krufinn trúðu vísindamennirnir ekki sínum eigin augum, því köttur frænkunnar hafði látið lífið af ofboðslegum æðakrampa og heilinn var eins og hann hefði verið bakaður í ofni.

„Ekki nýr hrossasjúkdómur“

Otandi fánastöngum eins og spjótum og atgeirum

Mikið verð ég glaður og ánægður þegar ég sé myndir í fjölmiðlum að skátum í baráttuham. Enda er fátt innilegra fyrir sálina en myndir af ungmennum, otandi fánastaungum á undan sér eins og spjótum og atgeirum og fánarnir standa sperrtir aftur sem væru þeir í ofsaroki. Ekki skemmir heldur að hafa lúðrasveitarmenn í sýslumannsbúningum, blásandi hergöngumarsa, rétt eins og heimstyrjöld sé skollin á.

Það var til dæmis frámunalega skondið þegar lögreglan var send út til að taka fastan mann lúðrasveitarbúningi og kom til baka með Stjörnusýslumanninn Stones í sýslumannsbúningnum sínum. Lögregluþjónarnir voru fyrst í stað mjög upp með sér af handtökunni, eða allt þar til hið sanna kom í ljós, en þeir höfðu handsamað þann fyrsta sem þeir sáu í eikennisbúningi, lagt hann í jarn og spennitreyju og stungið vettlingi upp í delerantinn, því hann var með mögl, hávaða og bölv og var allur hinn ósamstafsfúsasti við lögregluna. Þegar upp úr dúrnum kom, að þarna hefðu lögregluþjónarnir heldur en ekki stungið fingri í rangan þumal og að hinn yfirbugaði fangi væri ekki fullur og vitlaus lúðrasveitarmaður heldur hávirðingarverður Stjönusýslumaðurinn Stones, fór Hálfdán varðstjóri með lögregluþjónana inn í fangaklefa og barði þá og svívirti í rúmar tvær klukkustundir, en þá þókti varðstjóranum að þeim væri loks fullhengt. Því miður gleymdist í öllum látunum að leysa fjötrana af Stjörnusýslumanninum Stones og engdist hann því um á gólfi varstjóraskrifstofunnar sem einn ánumaðkur og gat aungva björg sér veitt. En þá hr. Stones var laus úr prísundinni slógust þeir hann og Hálfdán varðstjóri.

Þó var hálfu verra þegar flokkur skáta í bardagahug óð út í sveit í fyrrasumar og fór þar um eins og logi yfir akur. Fjárhús og hlaða brunnu upp til agna þegar skátarnir ætluðu að grilla inni í hlöðunni af því að það var rigning úti og mjólkurkú sutu þeir til bana með boga og ör, af því að þeim langaði í alvöru villibráð og hæsnsnin í hænsnakofa nokkrum grýttu skátarnir í hel, reyttu og grilluðu. Þegar bændurnir létu loks til skarar skíða geg hium ófyrirleitna innrásarher varð blóðugur bardagi því skátarnir vóru hatrammir og argvítugir. Það var ekki fyrr en bændurnir höfðu sett gnýblásara í gang og hótuðu að kasta skátunum í hann að skátafjandarnir gáfust upp. 

Sumardeginum fyrsta fagnað

Enda veraldarvanur við eldhúsborðið

Hann er mikill alþjóðasinni hann Guðlaugur a. utanríkisráðherra, enda veraldarvanur við elhúsborð frú Ingveldar og Kolbeins og aldavinur þeirra hjóna og þeirra vina. Að hafa þvílíkt bakland nægir auðvitað til að leggja rafurmagnsleiðslu frá Íslandi og út í heim. Og auðvitað fells bjargræðið og réttlætið í því að senda alþjóðlegu auðvaldi, so geðugt sem það nú er, raflost gegum streng svo að endagörnin á Evrópuauðvaldinu bókstaflega logar af frygð. Já hönum er ekki beinlínis fisjað saman honum Guðlaugi og vér erum viss að Katrínu forsætisráðherra og Stengrími forseti eru afar stolt af þessu afkvæmi sínu.

Of vissulega hefir Guðlaugur a. utanríkisráðherra lög að mæla þegar hann mærir EES samninginn fyrir að hafa fært okkur dásamlega auðlegð. Til dæmis færði EES samningurinn okkur blessað Hrunið, sem flæmdi fullt af fólki út á gvöð og gaddinn, en það lið hafði bara gott af meðferðinni og stælti kjarkinn og jákvæðnina í því; að minnsta kosti fer aungvum sögum af því að þetta fólk hafi hætt að kjósa Sjálfstæðisflokkinn og Framsóknarmaddömuna, hvað þá það hafi sett hrakfarir sínar í samband við fyrrnefnd samtök. Sona á fólk líka að haga sér og umfram allt á það að sleikja sig upp við Guðlaug, frú Ingveldi og Kolbein, elska þau virða og knúsa.

Þó gerðist því miður sá ófyrirsjánlegi atburður í nótt, aðfaranótt sumardagsins fyrsta, að María Borgargagn kukkaði í rúmið frú Ingveldar, en hún var þar að skemmta sér við þá Kolbein, eiginmann frú Ingveldar, og Indriða Handreð, en Borgargagnið kvað vera gift þeim manni, þ.e. Handreðnum. En hvað er það þó ein roskin hefðarkona geri í hjónarúm vinkonu sinnar þegar horfur eru á að réttar fjölskyldur með rétt viðhorf til alþjóðasamstafs eru í þann veginn að slá skjaldborg um einn rafurmagnskapal í stórgróðaskyni beint inn í stórfyrirtækjasamsteypur ESB og alls heimsins? 

Varaði við „erlendri einangrunarhyggju“

Með manna í vinnu

Helvíti eru þær nú huggulegar þessar starfsmannaleigur, hvort heldur þær eru kendar við ,,Manna í vinnu" eða ,,Seiglu." Þegar Manni í vinnu var upp á sitt besta og djókaði með Rúmenana vóru góðir dagar hjá miðlurunum, sem átu steik í hvurt mál og vóru meira að segja svo flottir á því á sunnudögum að drekka ekta brennsluspritt með steikinni; og helvítin sötruðu sósuna og þurrkuðu sér síðan drafandi með erminni og sögðu skítabrandara yfir borðum. Segið so að ekki sé menning hjá Manna í vinnu!

En nú virðist sem Eflingarelítan sé farin í stríð við Mannann og Seigluna og eru menn blóðhræddir við að nú verði mannfall. En hvárt sem fleiri eða færri liggja í valnum þá skiptir væntanlega mestu máli að helvískri Mannaseiglunni verði blásið út í hafsauga, því þrælahald er, samkvæmt því er vér vissum síðast, stranglega bannað á Íslandi, þrátt fyrir allt. 

So svo var það þrælaleigan sem hafðist við bak við holt og hæðir uppi í Rauðhólum; þeir geymdu þrælana í harðlæstum gámum. So þegar einhvern vantaði þræl, til dæmis til að grafa tveggja kílómétra langan skurð og tveggja metra djúpan, gegnum harðbalamel, þá fóru kaupsýslumennirnir upp á gáminn og opnuðu þar lúgu og húkkuðu með krókstjaka eins og einn þræl upp úr gámnum og afhentu verkbeiðanda. Þar var nú ekki verið að flækja hlutina. Það skal tekið fram að Mannaleigan átti aungvan hlut að máli þarna að tjaldabaki í Rauðhólum. Seiseinei.

Efling varar við nýrri starfsmannaleigu

Turnferðir forðum tíð

Hér forðum daga þegar fátt var til afþreyingar átti fólk það til að fara í skemmtiferðir upp í turn Hallgrímskirkju til að gera dodo með alla borgina fyrir framan sin. Einkum voru karlmenn duglegir að fara sona ferðir og gjörðu dodo við hvurn annan ef ekki var annað í boði. 

Einusinni lentu tveir spaugarar heldur en ekki í því í turninum, því þegar gleðskapur þeirra stóð sem hæst birtis þeim maður, nokkuð sjálflýsandi, og þókti þeim kunningjunum líklegt að þetta væri Frelsarinn sjálfur og gyrtu sig því í snatri, því þeir töldu að Frelsaranum væri ekkert gefið skemmtiatriði að því tagi sem þeir höfðu um hönd. Annar þeirra var í spánýjum jakkafötum og með skjalatösku með stjörnum utan á, en hinn var meira sona joggínglúði með feitt hár og skjálg í öðru auganu.

Því miður misreiknuðu drengirnir sig herfilega að þessu sinni, því veran reif annan þeirra úr úr buxunum, þ.e. joggínglúðan, og kastaði þeim að svo búnu báðum niður úr turninum. Var talið að þarna hafi alls ekki verið um Frelsarann að ræða, heldur hafi þetta verið Pokurinn, eða jafnvel Múhámað, og honum runnið í skap er hann varð áskynja um iðju piltana og ákveðið á svipstundu að uppræta spillinguna. En allt um það, þá kom á daginn að aunginn prestur var fáanlegur til að jarðsyngja hina látnu, kváðust sæmdar sinnar vegna ekki koma nálægt sona ósóma, svo að endirnn var sá, að þrír starfsmenn áhaldahúss Reykjavíkur sáu um að koma hinum framliðnu fyrir þar sem litlum óþrifum stafaði af þeim. 

Búið að loka upp í turninn

Of náin kynni við Bolarassgatið.

Þá er menningarlegt og siðferðilegt skipbrot Noregs óumflýjanlegt úr því þeir hafa slysast til að taka helvíska íslensku búllustöppuna inn til sín í Ósló. Það var svo sem viðbúið að þannig mundi það fara fyrir Norsunurum; mönnum hefnist fyrir að gera narr að Íslendingum og beygja þá undir sig eins og hunda eins og þeir gjörðu 1262. Kristófér Todd er síðan kapítuli út af fyrir sig og vel trúandi til að ganga hressilega frá Norsaranum.

Þegar þeir þarna í Norðvegi verða farnir að éta búlluglundur fyrir alvöru fara að verða smá-ýfingar með mönnum austur það og upp úr því er stutt í heipúðuga borgarastyrjöld, sturlungaöld, með öllu sem þvílíku ástandi fylgir. Og þegar allt er komið á fulla ferð, þá gérum vér Íslendingar okkur ferð til Stafangurs og tökum Noreg og færum undir oss ásamt með öllum lýð og ólíusjóði. Þá verðum vér rík og stór og konur vorar enn geggjaðri en áður og fyrr.

Þá man eg allt í einu eftir kerlingarsauði í Egersund í Noregi sem við kölluðum Bolarassgatið því buxurnar náðu ekki upp fyrir rassaskoruna á henni. Þrátt fyrir það hafði hún höndur í hári tveggja skipsfélaga okkar og afsveinaði þá án tafar og minnsta samviskubits. Þegar við snörum ferð okkar aftur til Íslands og drengirnir hunskuðust heim til sín, börðu mæður þeirra þá til óbóta fyrir að hafa stofnað til náinna kynna við Bolasassgatið.  

Búllan skýtur rótum í Noregi

Hannes markmenni minnir á Jón Íþróttamann

Nú þykir nokkuð ljóst að Hannes Þór Halldórsson markmenni mun ekki leika aftur með Val fyrr en að þremur árum liðnum. Sem kunnugt er braut Hannes hrottalega af sér í leik gegn Stjörnunni (sem ekki er einusinni fótboltalið) og í framhaldi af því var hann kærður til lögreglu, handtekinn, dæmdur í gæsluvaðhald og verður trúlega dæmdur í þriggja ára fangelsisvist strax eftir páska. Sá sem varð fyrir afbroti Hannesar hefir ekki sést síðan, en það er allt í lagi.

Þetta óstand á Hannési markmanni minnir óneitanlega á glæsilega feril Jóns Íþróttamanns. Jón Íþróttamaður er óumdeilt fjölhæfasti og hæfileikaríkasti íþróttamaður sem Ísland hefir alið og eru þá meðtaldir garpar á borð við Gunnar á Hlíðarenda og Egil Skallagrímsson. Því miður var aldarandin á Íslandi á blómatíma Jón Íþróttamanns á þá leið, að öfundsýkin og skortur á fyrirgefningu komu í veg fyrir að Jón gæti notið sín sem skyldi; því var hann dæmdur bæði í ævilangt keppnisbann og í fangelsi fyrir litlar sakir aðrar en að skara fram úr.

Á knattvellinum vann hann samt það afrek, áður en hann var dæmdur, að hlaupa niður fjóra andstæðinga í einu og æsilegu augnabliki leiksins, svo að þeir hafa verið krypplingar síðan. Í handboltanum skaut Jón boltanum af afli í hnakka samherja síns, það vóru misstökk, en samherjinn hné niður höfuðlaus; upp úr því þókti mönnum nóg komið. Til að bæta gráu ofan á svart tók hinn fallni samherji upp á því að ganga aftur og sást, og sést enn, oft á ferli í kantinum á þjóðveginum yfir Sandskeið og hefir jafnan slitrurnar af höfði sínu undir hendinni; það þykir fráhrindandi sjón. En daginn áður en fara átti með Jón Íþróttamann austur á Litla Hraun fór hann fræga skíðaferð á harðfenni niður snarbratta fjallshlíð og hafnaði á gaddavírsgirðingu og fór í hálfgert hakk; fyrir bragðið var hann á sjúkrahúsi í átta mánuði og frestaðist afplánunin sem því nam.   

Hannes byrjar á rauðu spjaldi og fer í bann

Og veitti þjálfaranum líkamsárás sem endaði í hlandforinni

Þeir eru sniðugir Makedonnarnir: Ekki voru íslensku handboltastamparnir fyrr komir til Makedóníu ekið var sem leið liggur á búgarð nokkurn og þeim boðin gisting í svínastíu og fjárhúsi. Og eins og kurteisir sunnudagaskóladrengir þáðu þeir gistinguna og skrifaði Gvöndur Þórður þjálfari undir samning þar að lútandi. Fyrstu nóttina fengu þeir er gistu svínastíuna að kenna á því; elsti og stærsti gölturinn kom heim um miðja nótt og lét ófriðlega, var áberandi drukkinn og ósamstarfsfús og hótaði öllu illu. Loks var geltinum komið fyrir milli nýju markvarðanna og varð það kapítuli út af fyrir sig, eins og vænta mátti.

Ekki fer betur um þá er fá að hírast í fjárhúsinu. Fyrir utan sífelldan umgang útlenskra sauðkinda, kollótra, eyrnatórra og með skott í stað dindils, þá er reimt í fjárhúsinu; sem sé ósvikinn draugagangur af verra taginu. Enda kom fljótlega upp úr dúrnum, að í þessum fjárhúsum var fjöldi manns myrtur í Hitlersstríðinu, auk þess sem tjéð fjárhús hafa í áratugi þjónað þörfum sjálfsmorðingja, sem gjarna hafa hengt sig í sperrunum yfir jötunum, elligar skotið sig undir grindum. Hafa handboltadrengirnir okkar, alsaklausir og óvanir ásknum drauga, mátt hafa sig alla við með að halda sönsum. Ekki batnaði ástandið þegar einn af þessum kollóttu hrútum gerði sér lítið fyrir og veitti Gvöndi Þórði líkamsárás í afbrýðissemiskasti með því að hlaupa aftan að honum og stanga hann, þegar minnst vaðri, í gumpinn og hafnaði Gvöndur niður í forarræsi framan við fjárhúsið.

Í ljósi alls þessa er borðleggjandi og bókað að íslenska handknattleikslandsliðið mun skíttapa annað kveld fyrir Makedónum með ótrúlega miklum markamun; talað hefir verið um sjötíu til áttatíu marka mun, t.d. 92-5 eða þaðan af meira. Fjölmiðlar í Makedóníu sinna aðbúnaði íslenska landsliðsins auðvitað ekki neitt, en þegar drengirnir verða farnir heim, meira og minna ærðir eftir dvölina að ósvífnum og illum gestgjöfum, munu blöðin og sjónvörpin fara á fullt og gera stólpagrín af piltunum og Gvöndi Þórði þjálfara og tíunda og lofa ó hástert framgöngu hrútsins sem stangaði hann úr í hlandforina við fjárhúsið. Það eru ekki allar ferðir til fjár, en drengirnir verða reynslunni ríkari. Það held ég nú. 

Óboðlegt hótel beið strákanna

Fabrikkan Skorpinharmur og hlandsprengjan Vanessa Kroyer

Djöfullinn sjálfur! Mikið fjári er nafnið á stöfffabrikkunni hjá strákunum agalega passlegat og látlaust: Skorpinharmur, sem minnir á grátbólginn útfararsálm með belgsprungnu orgánharmóníum og dauðum maðkaflugum í gluggunum. Og Skorpinharmur ku ætla að láta slag standa og hræra saman hinum og þessu gumsi og búa til úr því pillur, sem gera fólkið enn veikara og vitlausara. Það er til marks um hvað sona pillur eru gagnslausar, að einhverju sinni átti að plata þessum óþverra ofan í varphænur með því að lauma töflunum með maískorninu; púturnar átu kornið upp til agna, en dópið vildu þær ekki sjá, enda eins gott fyrir þær, því hefðu þær etið pillurnar, eins og vonir stóðu til, þá hefðu þær steidrepist á innan við kortéri.

En væri ekki betra fyrir fyrirtækið Skorpinharm að snúa sér heldur að því að framleiða hænsnafóður í staðin fyrir pillur? Frú Vanessa Kroyer fékk fyrir nokkrum árum ósköp geðugar töflur hjá lækninum sínum, samheitalyf var það kallað; hún var nefnilega búin að vera so slæm eitthvað á taugum undanfarið og með krónískan skítastíng í vömbinni, sem orsakaði niðurganga, en niðurgangur er afar neyðarlegur kvilli fyrir betri konur.

Núnú. So fór Vanessa að eta töflur sínar eftir lyfseðli og læknisráði og taugarnar fóru strax að braggast. Skítastingurinn hvarf og hún gat hætt að ganga með bleyju til að taka við niðurgangnum í slysatilfelli. Jájá já. Næstu mánuði á eftir fór Vanessa Kroyer að safna utan á sig kílóum, fór bókstaflega að róa í spikinu, og áður en árið var liðið var hún orðin 180 kílógrömm. Á þeima tímapunkti kom hún fram í frægum sjónvarpsþætti og barmaði sér yfir því að gárungarnir væru farnir að gera gys að sé og kalla sig hlandsprengju og fleiri óþverranöfnum. Rétt fyrir afmælið sitt það ið sama ár, varð henni á að hrasa fram af stétt og falla 130 séntímétra niður á steinsteypt plan. Þó ekki væri fallið hátt, þá var það nóg til þess að Vanessa sprakk eins og hlandblaðra, eða öllu heldur eins og steypireður, sem væri látinn falla til jarðar úr rúmlega 10 kílómetra hæð. Þegar þarna var komið sögu var frú Vanessa Kroyer áreiðanlega komin langt og vel yfir 200 kílóa múrinn og orðin brothætt í samræmi við það. 

Coripharma kaupir þróunarsvið Teva

Vér Íslendingar eigum líka vaskan lögregluvarðstjóra

Alveg er þetta til fyrirmyndar hjá Amríkananum. Sona á að taka á mæðrum sem ekki hafa hundskast til að aga hin uppivöslusömu krakkadýr sín. Krakkaskrattinn mé á bílasæðið og árvökull lögregluþjónn sá ódæðið og handsamaði móðurina og stakk henn í svartholið, en krakkinn sendur á barnaheimili þar sem gert er grín að honum. Það væri óskandi að íslenska lögreglan verði einhvern tíma það burðug og röggsöm, að hún hiki ekki við að taka kerlingar og krakkaóbermi úr umferð, sem kukka og míga á gangstéttir og bak við bíla í bílastæðum; en það verður víst einhver bið á því - og þó.

Hálfdán varðstjóri elti sjö ára óþokka, sem grunaður var um að hafa hellt hágrænni lakkmálningu inn um bréfalúguna hjá saklausu fólki. Drengurinn hljóp öskrandi heim til sín og Hálfdán á eftir og hurfu þeir inn í hús foreldra hins fyrrnefnda. Skömmu síðar sáu nágrannar fólksins Hálfdán lögregluvarðstjóra draga eins og allnokkuð hlass á eftir sér út um dyr hússins. Fljótlega kom í ljós að hlassið sem Hálfdán dró út vóru foreldrar piltsins litla. Nú hafði varðstjórinn heldur aungvar vöflur á og handjárnaði foreldrana við flaggstöng á lóðinni og geymdi þau þar meðan hann sókti lögreglubifreiðina.

Svo fór Hálfdán sína leið með foreldrana en skildi krakkann eftir, sem hann aldrei skyldi gert hafa. Því þegar lögreglubifreiðin var úr augsýn beið drenghnokkinn ekki boðanna og lagði eld að húsinu, sem hann hafði hellt málningunni inn í, og brann það til kaldra kola. Á lögreglustöðinni fengu foreldrarnir aftur á móti að vita hvar Davíð keypti ölið, því ekki hafði Hálfdán lögregluvarðstjóri fyrr sópað þeim inn í fangaklefa en hann reif utan af þeim fötin og fór að pína þau af fullkominni einurð. Þegar hann hafði leikið listir sínar í drjúga klukkustund kallaði hann hina illu og hugsjúku lögreglukonu, Hvanndísi Tíkartönn, sem svo er kölluð, sér til halds og trausts, og þá fór fyrst að kárna gamanið fyrir alvöru hjá hjónunum, sem góluðu og báðu Guð að hjálpa sér úr þessum voðalega fangaklefa. En Hvanndís, þessi röska lögreglukona, sefaði gráthljóð hinna óhamingjusömu foreldra með því að stinga nærbuxum upp í þau. 

3 ára kom óléttri móður í lögregluklandur