Hún er nautheimsk og gráðug og lætur hafa sig að fífli

Alveg stórmerkilegt, að þegar kosið er á milli tveggja óhæfra frambjóðenda skuli þeir samanlagt fá 100 prósent atkvæða. Maður mundi nú ætla að jafn gersamlega vonlausir jólasveinar og þessir tveir skunkar eru, fengju ekki meira en 5-6 prósent báðir til samans, öll hin prósentin færu á auðu seðlana og ógildu, en langstærsti sigurvegarinn væru þeir sem ekki létu hafa sig að fíflum með því að mæta á kjörstað. En því miður er því ekki að heilsa að þjóðin sé vitiborin, þvert á móti er hún nautheimsk og gráðug. Og ekki orð um það meir.

Fyrir þessar smánarlegu forsetakosningar gekk maður undir manns hönd að skora á Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann að gefa kost á sér til forsetakjörs. Kolbeinn hugsaði og hugsaði, var á tímabili farinn að sleikja út um, lét sem hann væri líklegur til að taka slaginn, leynikannanir sýndu að hann mundi vinna yfirburðasigur á Guðna þeim er kenndur er við kjánahroll. En svo tók frú Ingveldur af skarið og aflýsti framboði eiginmanns síns. Um kvöldið, þess sama dags, hélt frú Ingveldur erindi í félagi sjálfstæðisflokkskvenna í Garðabæ, hvar hún gerði poletiskan sleikjuskap vínsósa hvítra öfugugga að umræðuefni, og sagði meðal annars, að fyrr í dag hefði hún snúið einn sona aumingja, sem hefði ætlað í forsetaframboð, niður á helvítis besefanum.

Hvurnig á andskotanum ætli standi svo á því, að frábær forsetaefni á borð við Brynjar Vondulykt, Gunnar Smára new-sosialist, Hildi Lilliendalh og Vigdísi Hauksdóttur gefi ekki kost á sér til Bessastaðadvalar? Neinei, í staðinn fyrir afbragðsframbjóðendur fá kjósendur að velja milli tveggja vonlausra leppalúða. Það sagði mér góður maður, orðvar og óljúgfróður, að frekar mundi hann kjósa vörtuna á rassinum á hundinum sínum, en að ómaka sig á kjörstað til kasta atkvæði annað hvorn legátann sem þar eru í boði. 

93% segjast ætla að kjósa Guðna

Við þekkjum þennan mann

Það liggur í augum úti hvurt karlmennið er, sem reif niðrum sig fyrir utan sólbaðstofu og handlék kynfæri sín á lostugan hátt í vitna viðurvist. Þetta var náttúrulega hinn frægi maður, Indriði Handreður, nú kvæntur Máríu Borgargagni, sem líka er fræg í efri lögum samfélagsins. En nú er sem sé búið að ákæra Handreðinn fyrir sitt lostuga athæfi og má nú með sanni segja, að hann hafi orðið skyndikynæðinu að bráð, því Handreðurinn hafði í aungvu undirbúið þetta sem hann sætir ákæru fyrir.

Nú blasir við, að Indriði Handreður fari beina leið á Litla-Hraun fyrir að handleika handreð sinn fyrir framan fólk. Nema frú Ingveldur og Kolbeinn, maður hennar, skerist í leikinn og fái bjargað sínum manni undan hárbeittum og ísköldum refsivendi laganna. Frú Ingveldi hefir lengi verið kunnugt um afbrigðilegan hugsunarhátt Indriða, lostugar tiltektir og brenglaðan félagsanda. Bara það eitt, að hann hafi kvænst svo illa bersyndugri kvenpútu sem Máría Borgargagn sannarlega er. Þá hefir frú Ingveldur um all-langt skeið haft þungar áhyggjur af illum áhrifum, sem Handreðurinn hefir haft á fremur vonda menn eins og Kolbein Kolbeinsson, Brynjar Vondulykt og Óla Apakött og nefnir sem dæmi samverustundir þessara manna í miðstöðvarkompu að heimili frú Ingveldar og Kolbeins og einnig sérkennilegar bílskúrsferðir sömu manna þá helgarsamkvæmi standa yfir í húsi frú Ingveldar.

Þá er ótalin sú hörmung sem héraðssaksóknari og starfsfólk héraðsdóms hafa af að fjalla um mál Indriða Handreðs, því auðvitað særir brot hans blygðunarkennd veslings fólksins. Það verður hræðilegt, þegar hinn ákærði sýnir fyrir rétti hvernig hann fór að fyrir utan sólbaðsstofuna. Við héraðsdóm starfa ugglaust vænar konur á besta aldri, sem taka sér nær að horfa upp á lostasjúka graðkarla leika listir sínar. Eitt sinn hugðist Indriði Handreður hneyksla frú Ingveldi úti á fjölförnu stræti. Okkar góði Hnadreður var uppábúinn í jakkaföt og með tösku, merkta Evrópusambandinu, í hendinni. Þegar hann nálgaðist frú Ingveldi, sem kom vaðandi út strætið með miklu og góðu fasi, opnaði Handreður buxnaklauf sína og lét skína dulítið í stolt sitt. Frú Ingveldur svaraði áreiti Indriða að bragði með því að slá hann í öngvit. Meðfylgjandi mynd var tekin af Indriða meðan hann lá ósjálfbjarga í strætinu eftir fólskuleg atlot frú Ingveldar. 

Ákærður fyrir ósiðlegt athæfi við sólbaðsstofu

Hélt þetta vera frásögn af alvarlegum sjúkleika Sigmundar af Klaustri

Mikið skelfing varð mér íllt við þá ég las fyrirsögn þessarar greinar, ,,Grafið undan Sigmundi." Satt að segja blóðhrökk ég við, því ég hélt að innihald greinarinnar fjallaði um að Sigmundur okkar Davíð hefði fengið óþrifnað og ígerð á viðkvæman stað líkamans og nú væri grafið undan honum. Það heitir víst ,,sjálfsprottin gelding" að máli lærðra manna. Hvað mundi miðjan í Klausturflokknum gera, ef foringinn hefði vanast, sona eins og upp úr þurru, og væri ekki lengur fær um að lyfta messuvínsglasi að vörum við bænastund og ritningarlestur að Klaustri.

Með þennan óskiljanlega gröft undan Sigmundi kom líka upp í hugann möguleikinn um viðbjóðslegan samblástur vondra Miðjúngsmanna, sem vildu hrifsa völdin af meistara sínum og steypa honum um leið í glötun. Soleiðis skítmenni eru áreiðanlega til í Klausturflokkum eins og öðrum flokksnefnum. En slíkir menn þekkjast á lyktinni, sem minnir á sambreyskingsþef af spanskgrænu og hvítmaðki. Þetta eru ógéðslegir menn, sem Sigmundur Davíð ætti að vara sig á.

En þá er ég leit yfir greinina undir hinni óhugnanlegu fyrirsögn, kom í ljós að það hafði ekkert grafið undan Sigmundi Davíð, enn síður hafði honum verið steypt af stóli. Ónei, hér var verið að fjalla um löngu liðinn Færeying, nafna Sigmundar, sem ku hafa verið hirðmaður eða búrtík Óláfs nokkurs Tryggvasonar. Sigmundur Færeyingur er sagður hafa pínt Trónd úr Götu með beittu sverði til að gerast kristinn maður. Síðan hafa veslings Færeyingarnir verið eins og þeir eru. Það væri mikið gustukarverk af hálfu okkar Íslendinga, að fara með her á höndur Færeyinga og innlima þá sem ævarandi eign ins Íslenska Ríkis (ÍR). Þá held ég Tróndur úr Götu mundi hressast. 

Grafið undan Sigmundi

Kalt vatn milli skinns og hörunds vegna dúxaplágunnar

Alltaf rennur mér jökulkalt vatn milli skinns og hörunds þegar ég rekst á fréttir í fjölmiðlum af dúxum. Sem kunnugt er verður aldrei neitt meira úr dúxum en að verða rukkarar, næturverðir eða fylliraftar; sumir dúxar verða allt þetta þrennt og má segja að þá sé dúxframleiðslan fullkomin. 

Einn er þó sá dúx, sem aldregi hefir bugast, þrátt fyrir andstreymi á köflum, en það er góðvinur okkar allra, Kolbeinn Kolbeinsson, sem svo rættist úr, að hann hefir nú um langt skeið gengt starfi skrifstofustjóra hjá hinu opinbera samhliða því ábyrgðarmikla starfi að vera skipulagsstjóri hennar hátignar, gömlu Framsóknarmaddömunnar. Einnig hefir Kolbeinn staðið í ströngu við að innheimta skuldir hjá Pétri og Páli og í leiðinni með þessu öllu, afkastamikill fylliraftur, eituræta og kynlífsfrömuður, starfaði um skeið sem kynferðismarkþjálfi í Framsóknarfjósinu.

Það sem einkenndi menntaskólaframa Kolbeins var, að hann las við MA og MR báða í einu og lauk burtfararprófi frá báðum skólanum í einu með meðaleinkunnina 10.00 á báðum stöðum. En ferill Kolbeins er einkar glæsilegur, þegar hann er borinn saman við hrakfarir annarra dúxa. Á ári hverju sitja minnst þrír dúxar að meðaltali í afplánun í fangelsum landsins. Aðrir dúxar eru gjarnan vistaðir á hælum fyrir vandræðafólk, eða þeir eru komnir undir græna torfu. Það er líka sameiginlegt einkenni dúxa, að þeir ganga ekki aftur eftir að hafa burtkallast frá jarðlífinu og sjást né heyrast heldur aldrei á miðilsfundum; það segja fróðir menn að stafi af því, að dúxar séu vitlaust tengdir í upphafi, og gott ef ekki algerlega sálarlausir.  

Dúxaði með hæstu meðaleinkunn í sögu MA

Stefnir í grimmileg handalögmál óðra efrimillistéttarfémínísta

Ætíð skemmti ég mér undurvel í hvurt skipti sem ég sé eða heyri efrimillistéttarfémínísk fyrirmyndarkvendi rjúka saman eins blóðþyrsta hænsnfugla. Nú hefir eitt af þessum frábæru rifrildum skotist upp á stjörnuhyminn fína fólksins í borgarstjórn Reykjavíkur, en þar hafa frú Hildur Björnsdóttir og Þórdís Lóa veist hvor að annarri með fáheyrðum munnsöfnuði. Nú er komið að öðrum þætti samskipta þerra, sem sé handalögmálunum og þá verður mikið um dýrðir í borgarstjórn.

Djöfull verður gaman að sjá þær rífa blessaða kjólana utan af hvurri annarri með bölvi og svívirðilegum aðdróttunum. Þegar þar er komið, er vissulega nokkur hætta á því, að slagurinn fari eins og rjúpnaslagurinn í Arnarfirði og önnur fraukan liggi eftir í öðrum heimi, eða svo. Ég heyrði eitt sinn sögu að tveimur efrimillistéttarfémínístum sem slógust svo ofboðslega, að þegar upp var staðið, og þær báðar dauðar, vóru þær búnar að kroppa augun úr hvurri annarri og rífa út úr munnvikum hvurrar annarrar, allt aftur að eyrum, en raunverulegt banamein þeirra var samt óseðjandi íllskufrekja.

En ef vér leiðum hugann aftur að áflogum þeirra Hildar og Þórdísar Lóu, þá veltur allt á því að Hildur falli ekki endilöng eins og fúaspýta á gólfið og Þórdís Lóa kæmi á hana ofan og sprengdi hana á fautalegan máta. Nú er sannast sagna, að Hildur, auminginn sá arni, er Íhalds, en Þórdís Lóa Viðreisnarpírat; báðar til samans eru þær vandræðagellur og sprellikérlíngar. Þetta á eftir að verða mjög áhugavert allt saman og skemmtilegt, eftir hörmungar kóvíðtímabilsins alræmda, sem gengið hefir svo nærri andlegri velferð og heilsu gjörvallrar efrimillistéttarinnar og yfirstéttarinnar. En meðan téðar stéttir eru óvígfærar tala endemin í sosialistaflokki Gunnars Smára bara um forsetakosningarnar í Bandaríkjunum, - géðslegir sosialistar það!  

Furðar sig á orðum Þórdísar Lóu

Fyrsta afrek forsetafrúarinnar og alvarlegur draumur Kolbeins Kolbeinssonar

Mikið er það frábært afrek hjá forsetafrúnni að finna Smáralindina og ná að kjósa karlskrögginn sinn þar. Og svo heita synirnir Dónaldur, eins og Trump, og Peter, eins og togarasjóari frá Grimsby. Það er þjóðlegt að hætti Gwöndar Fránklíns. Ekki vitum vér enn hvárt Gwöndur Fránklínstein á ektakærustu, sem væri hægt að nudda á kjörstað til að kjósa sinn mann. En allt kemur þetta í ljós og Íslendingar sitja uppi jafn forsetalausir sem áður. Vér köllum það það ekki að hafa forseta að vera með þennan Guðna á launum suðrá Bessastöðum að liggja á meltunni.

En Gwöndur Frankenstein er athyglisverur náungi, braskari, ævintýramaður og leikari. Það held ég sé maður sem oss vantar a Bessataði. Hann er svo sem aunginn Sveinbjörn Egilsson eða Grímur Thomsen, svo einhverjir fyrri ábúendur Bessastaða séu nefndir, en hann er samt sem áður jólasveinn þeirrar tegundar, sem nútíma-Bessastaðir væru fullsæmdir að. 

Í fyrrinótt dreymdi Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann, að hann væri staddur á hlaðinu á Bessastöðum og þar var líf í tuskunum. Þar lá Bessastaðabóndinn í áflogum við skepnu, einhvern dularfullan blending af hrúti, hrossi og gleðikonu úr Herbertsstrasse. Þessir kynlegu aðíljar virtust í nokkuð annarlegu ástandi, blótuðu hvur öðrum mikið og æptu við og við upp klúryrðum og kláms. Kolbeinn mundi vel hve hræddur hann var í draumnum við slagsmálahundana og óskaði þess heitt að þeir hættu að berjast, annar félli, elligar þeir mundu velta ofan í tjörnina fyrir neðan hlaðið. En allt í einu hoppaði blendingurinn upp á nærstaddan stól og gargaði: ,,Brátt verður Bessastaður jafnaður við jörðu og Tarzan apabróðir gjörður að förseta hins íslenska ríkis. Amen." Þá vaknaði Kolbeinn og þakkaði Guði fyrir að vera laus við hina hvimleiðu draumamenn.

Forsetafrúin kaus í Smáralind

Það hefir víðar allt leikið á reiðiskjálfi. Ennfremur: Óhamingja á kóvíðtímanum

Það lék líka allt á reiðiskjálfi í hjónaherbergi þeirra frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar þegar þau tóku gripinn Máríu Borgargagn til kostanna þar inni. Þetta hófst með því að frú Ingveldur tók í lurginn á Borgargagninu frammi í stofu og hálf-dró það nauðugt viljugt inn í ból, en Kolbeinn fylgdi eftir, slefandi að vanda. Inni í hjónaherbergi varð af ein svört djöflamessa með jarðhræringum og neyðarópin og lostahryglurnar glumdu við alla leið út á götu.

Síðar, þegar Indriði Handreður var kominn til skjalanna, reyndi sá frómi maður allt hvað hann gat, til að koma á frekari skjálftavirkni í svefnherbergi sæmdarhjónanna. En þar er frú Ingveldi hefir alltaf haft ógeð á Handreðinum, hefir honum orðið torvelt að gjöra þann draum að veruleika. Eitt sinn í helgarsamkvæmi að heimili frú Ingveldar kom hún að Handreðshelvítinu, Máríu Borgargagni og Brynjari Vondulykt hvar þau höfðu laumað sér inn í svefnherbergi þeirra sæmdarhjóna og tekið til við að leika þar ósæmilega leiki, en undir rúminu lá Kolbeinn húsbóndi í böndum. Mikið var frú Ingveldur fljót að sópa illræðisfólkinu út úr hjónarúminu og burt úr hjónaherberginu. Er því var lokið, seildist frú Ingveldur undir rúm eftir eiginmanni sínum, sem lá þar berrassaður í böndum, og misþyrmdi honum hrottalega; bölvað kvikindið hafði sem sé tekið þátt í óleiknum með Borgargagninu og þeim hinum.

Í kóvíðbanninu var dauft um helgar að heimili sæmdarhjónanna; þau höfðu Brynjar Vondulykt og Óla Apakött í sóttkví hjá sér, að beiðni landlæknis og sóttvarnarlæknis. Þá komst frú Ingveldur að því, að skepnan Brynjar Vondalykt, hafði frekar en ekkert og út úr leiðindum, farið að leika þann ljóta leik að kukka að næturþeli í blómapottana í stofunni. Frú Ingveldur rann á lyktina eins og villudýr og gjörði af mikið mál, lagði höndur á Vondulyktina, þókt hún væri undirlögð af kóvíðvírusum og að bana komin. Kolbeinn vildi ekki vera eftirbátur konu sinnar og barði sjúklinginn, hvar hann lá í gólfin,u yfrum herðarnar með stólfæti, sem var við höndina. Já, kæru vinir og velunnarar nær og fjær, það var mörg óhamingjan sem fékk að grasséra á kóvíðtímanum. 

Allt lék á reiðiskjálfi í 25 sekúndur

Hann var mestur áhugamaður landsins um skriðuföll og snjóflóð

Hann Jón eitinn, sem kallaður var aumingi, til aðgreiningar frá öðrum Jónum, var mestur áhugamaður um skriðuföll og snjóflóð, sem uppi hefir verið á Íslandi. Hvunær sem von var á einhverju var Jón mættur og farinn að vakka um staðinn eins og soltinn refur, sem grun hefir um æti. Ef hann var svo heppinn að verða vitni að snjóflóði eða aurskriðu hoppaði hann hæð sína í loft upp og öskraði og veinaði af fögnuði. Flestir vóru á því að Jón eitinn aumingi væri fábjáni, innantómur andskotans lúði; aðrir voru fremur á því hann væri geðbilaður og léti sona þess vegna, væri máske með það sem kallað hefir verið géðklofi; enn aðrir töldu að Jón eitinn væri aunginn helvítis fáviti eða sturlaður á géðsmunum. Ónei, Jón væri illa örtuð skepna, rotinn inn í merg og stórhættulegur.

Langtímum saman var ekki neitt að gerast á áhugasviði Jón eitins aumingja og hann varð eirðarlaus, afundinn og hreytti ónotum og jafnvel viðbjóðslega orðuðum svívirðingum í fólk. Það var á þeim stundum, sem Jón reyndi að framkalla náttúruhamfarir upp á eigin spýtur. Hann var dulítið sona að vasast með dínamít uppi í fjallsupsum. Fyrir kom að honum tókst að sprengja einn og einn klett upp og þá horfði hann eftir grjótrennslinu niður hlíðina eins og í leiðslu. En hann fór vel með og sprengdi ekki nema þar sem aungin hætta stafaði af tilraunum hans.

En svo kom hann auga á eitt gríðarlegt bjarg, sem stóð framarlega á klettabrún, en niðrundan klettunum tók við snarbrött hlíð og þar fyrir neðan fjölfarinn þjóðvegur. Af hyggjuviti sínu sá Jón eitinn aumingi í höndum sér, að ef hann sprengdi frekar litla sprengju undir þeirri brún bjargsins er lengra stóð frá brúinni mundi það hafjast aðeins upp og slögvast fram af og þá yrði nú gaman. So, so fór Jón með dínímít upp á fjallsbrún og sprengdi á þaulæfðan og fumlausan hátt. Nú, kletturinn þeyttist af stað og rauk niður fjallið. En því miður fylgdi fjallsbrúin með og Jón eitinn aumingi. Hið mikla bjarg hafnaði auðvitað ofan á flutningabifreið, sem var á ferð um þjóðveginn, og flatti hana út, en svo kom dálítil grjótskriða í kjölfarið, ásamt Jóni eitnum, og lá þetta allt í kös neðan við þjóðveginn þá að var komið, bjargið stóra, Jón eitinn og flutningabifreiðin. En bifreiðarstjóri flutningabifreiðarinnar fannst aldrei og var hans þó lúsleitað út um allt. Hafa síðan margar kenningar verið uppi um hvarf þessa manns; hann hefir meðal annars komið fram á miðilsfundum og svarið fyrir og harðneitað því að hann sé dauður og haft í leiðinni uppi ljót orð um Jón eitinn aumingja. 

Engar sterkar vísbendingar um yfirvofandi stórfellt hrun

Við þekkjum öll skemmdarverkamennina, og flesta þeirra að illu einu

Ekki kæmi á óvart þótt för þau hin miklu í mosaþembunum að Fjallabaki séu eitthvað tengd frú Ingveldi og því fólki. Ennfremur er líklegt að séra Atgeir p. Fjallabakssen hafi verið för, þá mosinn var reyndur með vélsleðum. Eins og nafnið bendir til, þá á séra Atgeir p. Fjallabakssen ættir sínar að rekja að Fjallabaki, en áar hans bjuggu mann fram af manni, öldum saman að Fjallabakskoti undir Fjallabaki. Séra Atgeir er því hagvanur þarna og hefir eflaust verið leiðsögumaður hjá ferðahópi frú Ingveldar.

Þá tildrög málsins vóru könnuð, kom í ljós, sem vonlegt var, að í ferð frú Ingveldar og þeirra var ekki aðeins séra Atgeir fararstjóri og gleðigjafi, heldur og Bacchus konungur. Það var því heldur glatt á hjalla er komið var að Fjallabakskoti, sem auðnuleysingjar nefna ,,Friðland" í dag, og vélsleðarnir knúðir til hins ýtrasta yfir grjót og urð, mosafláka og mýrarflóa. Og allir skemmtu sér vel, ekki síst værðarklerkurinn Atgeir p. Fjallabakssen, sem varð eldrauður eins og hanakambur í framan og reykti án afláts úr dollarapípu sinni.

Þegar búið var að gjöra mosapöldrunum skil, mé Brynjar Vondalykt í förin eftir sleðabeltin og þau hin fóru að dæmi hans. Mestu mé þó séra Atgeir, en Kolbeinn Kolbeinsson, sem horfði á kveðst fullviss, að karlinn hafi dælt rúmu gallóni hlands úr rana sínum ofan í skemmdirnar. Það munar um minna. Máría Borgargagn horfði líka starandi glyrnum á aðfarir sóknarprestsins og dáðist að; hún hafði aldregi séð eins volduga gusu koma svo mjórri títu áður og trúðu því að nú hefði hún orðið vitni að heilögum jarteiknum og setti krossmark með löngutöng og vísifingri yfir títuna Fjallabakssens, en værðarklerkurinn mælti að bragði: ,,Syndir þínar eru fyrirgefnar, gimbrin mín." Og Máría Borgargagn hugleiddi orð musterishaldarans lengi. 

„Þetta er fáheyrt“

Sóttvarnarhúsið er nú þegar fullt út úr dyrum af dauðvona sjúklingum

Þeir hafa nú heldur meira umleikis í Sóttvarnarhúsinu en að þjónusta útlenska kóvíðgemlinga. Aðalstarfið undanfarna daga í Sóttvarnarhúsinu hefir verið fólgið í að stunda fárveika krataeðlissjúklinga. Þeir sjúklingar, sem krataeðlisvírusinn hefir herjað á upp á síðkastið hafa verið svo veikir að þeim hefir ekki verið hugað líf. Og allur er þessi ofsakrankleiki nú í kratahjörðinni út af einum ellihrumum og örvasa prófessor í hagfræði? Það er eins og þessi endemi haldi að áróðursvellan, sem þeir kalla hagfræði, sé vísindi og fræði, og eflaust eitthvað fleira þar fram eftir götunum.

Fyrir nú utan, að hinn hrumi prófoss sé lagstur í Sóttvarnarhúsinu, þá hafa starfsmenn hússins haft mikinn ama af Thorsaranum úr Samfylkingarkreðsunni, hann er sem sé órólegur og svarar illa inngjöfum. Nú er Sóttvarnarhúsið stútfullt af hættulega smitandi krataeðlissjúklingum, sem liggja þar út um allt: Inni á herbergjum, göngum, undir rúmum, inni á salernum, eldhúsinu og búrinu. Djöflarnir sem settir voru í búrið átu þar allt, sem tönn á festi, um leið og drukku rauðvínið og koníakið sem ætlað var forstjóranum. Brátt verður knattspyrnuhús tekið á leigu til að hýsa illa þjáða og stórveiklaða krata og þeirra eðli.

En það er til viðbótar af krataeðlissjúklinunum að segja, að allnokkrir þeirra vóru bornir í Sóttvarnarhúsið í öngviti eftir hnefa Bjarnaben, en hann hefir á síðustu dögum rotað að minnsta kosti þrjátíu og tvo krataeðlissjúklinga, og er sagður hvurgi nærri hættur. En það er af hinum fræga hatti herra Þorn. Gylfason að segja, að einhverjir gárungur komust yfir hann og fóru með hann upp í sveit og settu hann þar á hausinn á bröndóttri kvígu, þar sem hann sómir sér óaðfinnanlega. Og brátt mun ríkisstjórnin lýsa yfir neyðarástandi í landinu út af hinum illskeytta kratavírusi; útfararstjórar eru þegar á þönum við að sækja meira timbur og nagla og hamarshöggin glymja langt fram á nótt, því þeir ætla að vera tilbúnir með nógu margar kistur þegar vírusinn fer að gera svo um munar út af við krataræxnin.

Hröð atburðarás í Sóttvarnahúsinu