Með eina tönn og í grútskítugum nærbuxnadruslum

Það mátti búast við því, að henni stæði á andskotans sama, kérlíngarfuglinum, þótt fólk hneykslaðist af hinni ósmekklegu klámmynd, sem hún birti af sjálfri sér. Og ekki nóg með það, heldur er kérlíngarboran ekki nema með eina tönn í trantinum, framtönn, hinar eru annaðhvort brunnar eða slegnar úr. Á myndinni atarna heldur hún svo á nærbuxum, því hún er í þann veginn að fara að skipta, því þessar sem hún er í eru sennilega orðnar fjarska ókræsilegar. Þá er augljóst að MaDonnan er augfull, þá myndin var tekin, og miðju svalli. Það á ugglaust að tákna siðspillinguna í heiminum.

Svo einkennilegt sem það er, þá varð frú Ingveldur reið þegar hún sá myndina af MaDonnu, því henni sýndist fyrst að þetta væri Máría Borgargagn elligar hún sjálf, og myndin væri tekin í einu af þessum rómuðu helgarsamkvæmum, sem sæmdarhjónin frú Ingveldur og Kolbeinn eru fræg fyrir. Það kvað heldur ekki vera óalgeng sjón í samkvæmum frú Ingveldar og Kolbeins, að bæði frú Ingveldur sem og Borgargagnið séu þar á vappi í nærbuxum einum fata, eða nærbuxnalausar og fara þá aðrar samkvæmiskvinnur að dæmi þeirra. Svo er áleitin spurning hvort MaDonna sjálf hafi verið gestur í einu þessara samkvæma frú Ingveldar, en orðrómur um það var á sveimi á sínum tíma.

Sjálf svarar frú Ingveldur illu einu ef hún er spurð hvort MaDonna hafi verið í helgarsamkvæmi hjá henni. Sagt var að Brynjar Vondalykt hafi verið í essinu sínu, helgina sem MaDonna dvaldi að frú Ingveldar og Kolbeins. Helvískur kallhólkurinn lét víst eins og hrútur um fengitímann, nuddaði sér utan í MaDonnu og hnusaði af henni og bretti upp á trýnið, þar til frú Ingveldur tók í taumana og leiddi Vondulyktina nauðuga á brott og ýtti honum hranalega inn í herbergi, þar sem fyrir voru moldfull, ósiðleg og spillt hjón, og læsti hann inni hjá þeim. Það er mikið embætti og vandasamt að vera frú Ingveldur, það ætti hún sjálf best að vita. 

61 árs gamalli Madonnu er drullusama

Forfeður þeirra hvítu og abelsínugulu í USA

Það var aldrei, að Kínamaðurinn tók í rassgatið á hvítu og abelsínugulu ódámunum í Bandaríkjunum. Þeir hvítu og abelsínugulu eru auðvitað undirmálskvikindi þrátt fyrir að ráða yfir péníngunum og bönkunum og yfirleitt öllu þar vestra. Þessi óþjóðalýður, samsafn reifara og stórglæpamanna, ruddist til Amríku ekki fyrir svo mjög löngu, og hóf þegar í stað drepa þá er fyrir voru, Indjánana, og reka þá sem þeir nenntu ekki að kála upp á fjöll eða eitthvert annað út í buskann, svo þeir væru ekki þvælast fyrir hvítum frelsisfrömuðunum frá Evrópu.

Samhliða brottrekstri Indjána fóru þeir hvítu miklar sjóferðir til Afríku til að veiða blámenn til að hafa fyrir þræla. Þegar til Amríku var komið drógu þeir blámennina upp lestum skipanna, hlekkjaða og í búrum eins og þeir væru óargadýr. Svo voru Afríkumennirnir látnir þræla og þræla þar til þeir voru orðnir ónýtir, en þá var þeim fleygt og nýir blámenn sóktir til Afríku. Þetta eru nú helstu afrek hinna frelsisunnandi og péníngageðsjúku hvítu yfirburðamanna í henni Amríku, sem í eina tíð hétu Vesturfarar.

Í Evrópu var almennt talin mikil landhreinsun af Vesturförunum, því meðal þeirra voru morðingja, ræningja, glæpahundar og pérvertar, auk hreppsómagar, horfallin börn og krankar konur. Afkomendur þessa félega lýðs gerðust að eigin frumkvæði foringjar kapítalismans, ójafnaðarins, og þeirra guð er Mammón og þeir dýrka péníngagéðsjúkdóminn eins og ástsjúkir fresskettir breima læður. Auðvitað líta sona stórmenni niður á fólk sem er af ættum þræla, sem þeir fengur áður og fyrr að kúga og pína í ró og næði. Stundum tóku hinir aðalbornu stórhöfðingjar af stétt evrópskra vesturfar sig til að gerðu blámannastúlkunum börn, sem auðvitað var útskúfað jafnóðum og þau fæddust. Svo sigar sá abelsínuguli í Hvíta húsinu og hans sálufélagar lögreglu og her á fátæka afkomendur fólks, sem flutt var nauðugt frá Afríku til Amríku. Ja, þvílíkir djöfuls aumingjar og ómenni. 

„Krónískur sjúkdómur“ í bandarísku samfélagi