Hvað í ósköpunum er kennt í Giljaskóla?

Giljaskóli? Hvað er nú það? Kunningi minn, gagnmenntaður maður, prófessor, doktor og dúx, sagði már að Giljaskóli væri auðvitað skóli þar sem börnum, unglingum og fullorðnum sé kennt að gilja, með öðrum orðum, er þetta námsbraut þar sem nemendur eru leiddir í allan sannleikann um æxlun, einkum mannfólks. En ég er ekki viss um að kunningi minn hafi á réttu að standa. Þetta gæti líka verið jólasveinaskóli þar sem viðskipta- og hagfræðingar eru þjálfaðir í að vera giljagaurar, en hingað til hefir þó ekki þurft á sérskóla að halda til að ná jólasveinanáttúrunni fram í viðskiptafræðingum og hagfræðingum, enda eru umræddar greinar ekki fræði; gamall og góður bóndi sagði, þegar ungur sveitungi hans útskrifaðist sem viðskiptafræðingur, að hann hefði verið sendur suður á skóla til að læra til þjófs.

Hinsvegar koma blautþurrkur ekki giljunarfræðum og giljagaurafræðum ekki beinlínis við. Við vorum einusini með svona heldur hvimleiðan þokkapilt með okkur á sjónum í gamla daga. Sá gerði sér lítið fyrir að át drukkinn upp úr heilum pakka af blautþurrkum og stíflaðist. Þegar við vórum komnir út á sjó settist piltur á klosettið því sér væri íllt í maganum. Svo sat helvítið á skálini í rúman sólarhring og neitaði að koma á dekk fyrr en hann væri búinn að kukka. Jú jú, so losnaði stíflan í belgnum á honum og allur óþverrinn geystist í kosettið, og drengurinn sturtaði niður um leið og hann hafði skeint sig með haldklæði eins okkar. Þessi helvískur lopi, blautþurrkurnar, tóku strax til sinna ráða og stífluðu nú salernisrör skipsins. Að sjálfsögðu tóku nokkrir velviljaðir menn sig til og fjarlægðu þrjótinn í hafið, áður en lagst var að bryggju. Það er náttúrlega ekki hægt að sigla með sona helvítis óþverrum.

Jú, nú hefir spursmálið viðvíkjandi skólamálið skýrst svo um munar. Giljaskóli er skóli þar sem nemendur læra á eðlunarfærin; verða, sem maður segir, fullnuma í giljagleði og eru færir um að gera dodo í frímínútunum án leiðsagnar. Og ekki er að spurja um, að sona Giljaskóli er þjóðþrifafyrirtæki, sem bæði skilar hagvexti og arði.  

„Þörf áminning“ um blautþurrkurnar

Andstyggileg og furðuleg myrkraverk norðanlands

Það er alltaf sama bölvuð óáranin á öllu þarna fyrir norðan. Það fer að verða áleitin spurning hvort þessi landsfjórðungur fái staðist öllu lengur og muni leggjast á hliðina og og fjara út ú haust. Það er ljóst að Norðlendingar eru sérfræðingar og íslandsmethafar í frömdum glæpum pr. mann og er nú svo komið, að nær annar hvor maður norðanlands situr í fangelsi fyrir andstyggileg og furðulega myrkraverk. Og merkur sálrannsakandi að sunnan, afar skyggn og vel gefinn, lýsti því yfir um daginn, að enginn vafi léki lengur á því, að bústaður Fjandans, sjálfs Erki-Djöfulsins, er fyrir norðan land.

Um þá er brutust inn á Blönduósi er fátt annað vitað en að þeir kómu austan úr Eyjafirði, frægir að gripdeildum og ójöfnuði. Enda hefir komið til tals, að Norðurlandið verði girt af við fyrstu hentugleika og aungvum Norðanmanni hleypt suður fyrir heiðar; það er til mikils að vinna, að framgangsmáti og sérkennilegt siðferðislíf Norðlendinga nái aldrei að grafa um sig á Suðurlandi.

Fyrir nokkrum árum fóru frú Ingveldur og Kolbeinn, ásamt Máríu Borgargagni, Indriða Handreði, Brynjari Vondulykt og Óla Apaketti, í helgarferð norður í land. Þau voru öll mjög tekin og aum er þau komu til baka og hrósuðu happi að hafa komist lifandi til baka. Til að mynda lenti Kolbeinn Kolbeinsson í þremur öfuguggum, sem króuðu hann af að húsabaki og frömdu þar á honum svívirðingu, sem þeim sjálfum virðist í blóð borið. Þær frú Ingveldur og Borgargagnið gátu, með fordæmalausu snarræði, bjargað sér undan margra tuga lögreglusveit. Þær höfðu þó ekki annað til sakar unnið en að lokka tvenn hjón til býsna siðlausra athafna. Fyrir þetta saklausa athæfi var trylltum og froðufellandi norðlenskum þorpurum í lögreglubúningum sigað á þær eins og blóðgrimmum hundum.  

Brotist inn á þremur stöðum

Hvurjir mættu og hvurjir mættu ekki?

Auðvitað kom fjöldi manns saman á Austurvelli til að mótmæla illum lögregluprjónum í Amríku, en þó samt einkum og sérílagi þeim abelsínugula í Hvíta húsinu. Annars hefir aldrei virkað neitt að mótmæla sauðnautum, þau halda áfram ínu bauli hvað sem tautar og raular.

En varðandi mótmælin á Austurvelli brennur mest á oss hvurjir mættu þar og hvurjir mættu ekki. Mætti til dæmis skarfurinn á Bessastöðum?; eða Bjarniben og Samherjarnir? Og hvernig er með Sigmund Davíð, Sigurð Inga og samherjatelpuna Katrínu Jakkó? Mættu þau? Nei, ætli nú það, - þeim þykir mikilvægara að móðga ekki þann abelsínugula fyrir vestan. Svo getur allt eins vel verið, að fyrrgreint fyrirfólk styðji í raun og sann þann abelsínugula og alla Hálfdánana Varðstjóra, sem hafa sér til dundurs að fella blámenn vestur í Bandaríkjum Norður Amríku.

Hér í siðmenningunni á Íslandi hefir Hálfdán Varðstjóri beðið í allan dag eftir mótmælunum, en hann gaf sínum mönnum skipun um að færa sér að minnsta kosti einn mótmælanda eftir mótmælafundinn. Hálfdán Varðstjóri telur nefnilega og trúir því, að handfjötlun hans á mótmælendum og öðrum slíkum undirmálslýð hafi þau áhrif, að sá fénaður hugsi sig tvisvar um áður en það leggur aftur leið sína niður á Austurvöll.

Fjöldi fólks kominn saman á Austurvelli

Abelsínugula viðundrið mun verða að uppþornaðri skítaklessu

Hvað ætli abelsínugula viðrininu haldist lengi uppi að ljúga upp á heiðvirða og gáfaða forustumenn landa og alþjóðastafnanna eins og þá Xi Jinping, forstöðumann Kínverska kommúnistaflokksins, og herra Tedros Adhanom Ghebreyesus, framkvæmdastjóra WHO. Það verður ekki langt að bíð þess, að sá abelsínuguli gleðji oss Íslendinga með því að hella sér yfir forsætisráðherrann okkar, fjármálaráðherra og Framsóknarflokkinn með óbóta skömmum, hótunum og persónulegum svívirðingum.

Ja, nema þeim dökklituðu í Amríku takist að svæla helvískan karlódáminn út úr Hvíta húsinu eins og melrakka og reka hann með málamyndaskothríð út í skóg. Reyndar halda margir að þetta WHO sé bresk rokkhljómsveit, en það ku vera misskilningur. En það á eftir að fara illa fyrir abelsínugula viðundrinu, sjálfvirka náttúrlögmálið mun taka í taumana og kallhrossið mun falla saman eins og sprungin hlandblaðra. En áður en kemur að því, að lögmál náttúrunnar virkjast að fullu, má vera að þeim abelsínugula takist að gera enn meira af sér. Við munum öll hvernig fór fyrir Ólafi bónda. Hann var bölvaður ódráttur, barði konuna sína og sparkaði í skepnurnar. Svo kom smalahugurinn Snati til sögunnar, og það var einmitt hann, sem hrinti Ólafi bónda fyrir björg með trýninu.

Of þó að abelsínugula Trumpið telji til fyrirmyndar að svívirða Xi Jinping og Tedros Adhanom og siga lögreglu og landher á bandaríska alþýðu, þá er hann dæmdur til að tapa á öllum vígstöðvum og sviðum. Öll sund eru að lokast honum og brátt verður ekkert annað í spilunum hjá karli en að hrapa fyrir hin poletisku björg og verða þar með tíð og tíma að uppþornaðri skítaklessu, sem mun í mesta lagi vekja upp minningar um abelsínugult roðhænsni, sem að réttu lagi hefði átt að vera með góða da´tanum Svejk á vitfirringahælinu.

Lofuðu Kína sem á sama tíma hélt eftir gögnum

Og kemur þá upp úr dúrnum að hún er glæpakvendi á leið í tukthúsið

Þá er loksins komið upp úr dúrnum, að hún Lilja okkar hérna Alfreðs, sem lenti hvað mest milli tannanna á klausturdrengjunum þegar þeir fóru með bænirnar sínar að Klaustri í viður vist Báru, er forhert glæpakvendi eftir ummælum jafnréttisnefndar og frauken Hönnu Katrínar að dæma. Samkvæmt þeim illu orðum er óhjákvæmilegt annað en dómstólar dæmi Lilju til mjög langrar fangelsisvistar með bófunum á Litla-Hrauni. Aumingja manneskjan að fremja annan eins glæp.

En hvenær varð það glæpur að Framsóknarkona réði Framsóknarkarlmann í opinbert djobb? Hvenær drepur maður mann?, o.s.frv. Það er víst einhver Hafdís Helga, sem stendur fyrir því að klína umræddu voðaverki á Lilju og gera hana þar með að ærulausum stigamanni. Þessi Hafdís Helga vildi víst fá starfið sem Framsóknarkarlmaðurinn fékk, þó svo hún sé ekki viðurkennd af gömlu Framsóknarmaddömunni sem frambærileg Framsóknarkona. Og þessi Hafdís Helga virðist ekki taka neitt tillit til þess, að ofstopi hennar og öfgar munu koma Lilju fljótlega í steininn, þar sem hún verður að eyða nokkrum áratugum innan um misyndismenn og morðhunda.

Í þessum hremmingum, sem eru að yfirhellast blessaða dúfuna hana Lilju, sem helvískir klausturfantarnir töluðu svo illa um, þá ríður á að vér, öll íslenska þjóðin, stöndum þétt við bakið á okkar konu úr Framsóknarfjósinu. Vér verðum að berjast, berjast við þessar tíu ára frekjudósir, sem ganga fram í þeim heimskuþvættingi, að þær geti vaðið í bitlingasafnið og valið sér bitling að vild. Þessi Hafdís Helga verður bara að leita á náðir síns flokks, Sjálfstæðisflokksins, eftir bitlingi, sömuleiðis Hanna Katrín. Eins og staðan er núna, þá gapir fangélsisgímaldið við Lilju Alfreds, og verði ekkert að gert mun það svelgja hana í sig, og það sem verra er, gömlu FRamsóknarmaddömuna líka. Hvernig haldið þér að ástandið mundi verða á Hrauninu, ef Framsóknarmaddaman sjálf veður lokuð inn með glæpamönnunum, það mundi gera út af við þá á stundinni, en það viljum við ekki.   

Brot Lilju með þeim verri sem hafa sést

,,Takið hinni postullegu kveðju." - Minningarorð síra Baldvins yfir brennuvargi

,,Eftir hopp og hóruþvarg
hann varð ráða sér brennuvarg."

,,Takið hinn postullegu kveðju."

Þannig hóf síra Baldvin minningarorð sín yfir einu sóknarbana sinna, sem löngum hafði verið grunað um að vera brennuvargur, en var nú fallið frá, flestum til blessunar. Þessu næst rifjaði síra Baldvin upp glæpsamlegt lífshlaup hins framliðna og kvað það ekki í nokkurs valdi, ekki einusinni Guðs Almáttugs, að bjarga þessum ólánsaumingja frá logum Helvítis og brennisteinsáti undir handleiðslu púka og ára Djöfulsins. A svo búnu minntist síra Baldvin nokkurra óupplýstra eldsvoða í prestakallinu, sem ,,hið dauða helvítisbarn", eins og hann orðaði það, væri grunað um að eiga fullan þátt í.

,,Það er ekkert lýgimál", hélt síra Baldvin áfram útfararræðu sinni, ,,að okkar burtkallaði þrjótur var aðílji að fleiri glæpaverkum en aðrir hér í sókn, og hefði eg með réttu átt að vera búinn að bannfæra þennan skálk fyrir löngu. En þar eð hann gerði sér upp að hafa fengið slag og leika sér að því að liggja hálfan annan áratug í kör og þykjast mállaus og heyrnarlaus varð ekki úr bannfæringunni, því miður. Og þó svo hræið af þeim dauða hafi fengist borið inn í musteri Herrans til yfirsöngs, verður hann huslaður utangarðs, hérna uppi í grjóturðinni ofan við bæinn. Trú vor leyfir ekki slíkum þorpara legstað í vígðri mold."

Þannig fór fyrir brennuvargnum í sókn síra Baldvins. En fljótlega eftir að karl hafði verið urðaður fóru nokkrir aldraðir karlaskrattar að leggja leið sína að greftrunarstað brennuvargsins og og kukka á hann og míga. Þeir gátu aldrei fyrirgefið honum misgjörðir hans. Og stundum leiddu þeir kérlingar sínar með sér, skakkar og hjólbeinóttar, að gröf vargsins og buðu þeim að gera stykkin sín þar. Síra Baldvin gladdist er hann frétti af framferði hinna hefnigjörnu öldunga, og sagði sem svo, að vináttuvottur af þessu tagi væri ljúf vögguvísa miðað við það sem sál brennuvargsins mætti þola í Helvíti af Erki-Djöflinum og púkum hans. 

Bruninn í Hrísey líklega íkveikja eða slys

Hvernig Hálfdán Varðstjóri þaggaði niður í blaðamannabullum

Ekki datt neinum í hug að rannsaka málið þegar Hálfdán Varðstjóri lumbraði hressilega á nokkrum blaðasnápum að gefnu tilefni. Helvískir blaðasnáparnir höfðu legið á því lúalagi að birta svæsnar lygagreinar um máttarstólpa þjóðfélagsins og bera þeim á brýn stórþjófnað, morð, lygar og fleiri djöfullegar syndir. En þegar eitt blaðamannsskrípið tók sig til að fullyrti að einn þeirra, sem hann og félagar hans voru búnir að dunda sér við að gera ærulausan stórþjóf og morðingja væri kominn í beinan karlegg af húnvetnskum sauðaþjófum, var Hálfdáni Varðstjóra nóg boðið og ákvað að taka þetta skítamál föstum tökum.

Hálfdán Varðstjóri byrjaði á að heimsækja vinnustaði umræddra fréttasnápa og setja ritstjórnum þeirra afarkosti. Því svöruðu dólgarnir með því að kokka upp frétt um Hálfdán Varðstjóra, þar sem honum var lýst sem útsmognum bófa, ruddamenni og fanti, og gefið í skyn að maðurinn gengi ekki heill til skógar á kynferðissviðinu. Þessi greinarstúfur varð til þess, að Hálfdán Varðstjóri heimsókti hvurn og einn þessara blaðamanna einslega á heimilum þeirra. Heimsóknir þessar leiddu af sér þá sáru staðreynd, að blaðamannsbleyðurnar mættu ekki til vinnu í mánuð eða meir; sumir voru sagði liggja á sjúkrahúsum, en aðrir lægju undir rúmum sínum í einni samfelldri dauðaangist og ofsahræðslu við að Hálfdán Varðstjóri birtist aftur um hnefa sína uppreidda.

Upp úr þessu slaknaði mikið á aðför blaðadjöflanna að voldugum forstjórum, bankastjórum og stjórnmálamönnum. Að sama skapi hækkaði gengi Hálfdáns Varðstjóra á æðstu stöðum, og forsætisráðherra bað bysskubb að biðja sérstaklega fyrir Hálfdáni við hátíðarmessu á nýársdag. Brynjar Vondalykt, sem þá var rétt nýbúinn að ná sér eftir nefbrot, sem hlaust af varðstjóralegum atlotum Varðstjórans við Vondulyktina, en lá nú dasaður á dívani heima hjá sér og hlustaði á messulæti bysskubbs á nýársdag. En þegar kom að bæn bysskubbs til Guðs um að hann blessaði og varðveitti Hálfdán Varðstjóra, leið yfir Brynjar Vondulykt og það sem eftir var dagsins og daginn þar á eftir þjáðist hann af hjartsláttartruflunum og andarteppuköstum og sat á toilett með freyðandi niðurgang. Svona getur nú guðlast haft vond áhrif á viðkvæmar sálir.

Rannsaka árás lögreglu á fréttamenn

Auðséð að unginn er aðeins æðarfugl til hálfs og skal því til rannsóknar

Í sporum bænda í Árnesi væri upplagt að taka lífsýni úr hvíta unganum og senda vísindamönnum til skoðunar. Það er auðséð, að ungaskömmin er ekki æðarfugl nema í aðra ættina og liggur þá beint við, að æðarkollan, móðir þess hvíta, hefir haft óleyfileg mök við aðra dýrategund. Helst kemur upp í hugann, að faðirinn sé hvítmávur eða bjartmávur, en hann gæti líka sem best verið hvítur fressköttur eða hvítt hundsspott. Fresskettir eru lævísir og óútreiknanlegir, ekki síst þeir hvítu, og vísir til að nauðga æðikollum.

Þá er rétt að minnast elgfróðans, sem átti heima upp til dala í Húnavatnssýslu. Hann var sonur bóndasonar í dalnum og fjórtán vetra merrhryssu. Elgfróðinn var hestur frá hálsi og aftur úr en maður frá hrosshálinum og upp úr. Þetta kvikindi talaði mannamál eins og innfæddur, auk þess sem það talaði tungum þegar því þótti það henta. Eins og títt er um elgfróða, eða finngálkn af þessu tagi, var hann slóttugur mjök, vínhneigður og kynvilltur og vóru því allir hræddir við kauða, ekki síst þegar hann hafði í staupinu.

Nú, aunginn vissi hvað við þetta ætti að gera, hvort elgfróðinn ætti að gista hjá fólkinu í baðstofunni á bænum, eða hírast í hesthúsinu með hrossunum og þarfanautinu. Ef hann fékk að vera í baðstofunni var ekki svefnfriður fyrir hrossalátum elgfróðans; hann virtist sólginn í komast upp í bæli til húsfreyju og var hræðilegt fyrir annað fólk að verða vitni að því. Fór svo að lokum, að elgfróðinn kramdi húsfreyju til bana, fyrir vangá, eina nóttina. Eftir það var skepnunni vísað í hesthúsið til gistingar. Hvernig ævi elgfróðans fór fram að öðru leyti er mönnum að mestu hulið. Þó virðist sem þarfanautið hafi slitið af sér hlekkina eina nóttina og stangað veslings elgfróðann til dauðs. En í kirkjubókum stendur, að bóndinn á bænum hafi ,,saltað elgfróða sinn í tunnu eftir dauða hans". Ennfremur er skilmerkilega skráð í kirkjubókina, að það sem af gekk, eftir að bóndi hafði saltað í fulla tunnu, hafði verið jarðað rétt utan við kirkjugarðsvegginn, án yfirsöngs. 

Hvíta-Sunna kom í heiminn á hvítasunnudag

Dæmisaga fyrir hjólríðinga í Grafarvogi og ráð fyrir þá við vondri brekku

Ef hjólríðingunum í Grafarvogi er svona illa við brekkuskrattann þarna hjá sér þá fara þeir vitaskuld með jarðýtu á hana og taka hana af um leið og þeir moka alúmíníum-fígurklumpunum út í sjó. Eftir það geta Grafarvogsmenn og Grafarvogskonur riðlast á hjólhestum sínum aftur á bak og áfram þar sem brekkan var án þess að blása úr nös.

Einusinni keypti sárafátækt sveitarfélag úti á landi djangansmikið listaverk, eða það átti að minnstakosti að vera listaverk, til að setja niður uppi á hóli í miðju þorpsins. Þetta listaverk hét ,,Sjálfstæðisflokkurinn, sverð vort og skjöldur" og var gefið af tilefni tuttugu og fimm ára afmælis Sjálfstæðisfélagsins á staðnum. Ekki voru allir jafn glaðir með listaverkið, enda kom það vel fram á næstu vikum og mánuðum.

Nú listaverk þetta var eirmaður í fornbúningi með sverð, skjöl og öxi mikla. Einn sunnudagsmorguninn um haustið vöknuðu Sjálfstæðisflokksmenn á staðnum upp við að búið var að mála hausinn á karlinum eldrauðan og taka af honum öxina, hana höfðu óþokkarnir sagað af með járnsög. Á jólaföstunni festu þeir vírstreng í karlinn og drógu hann á hliðina með dráttarvél. En Sjálfstæðisflokksmönnum var annt um sinn minnisvarða og ármann og reistu karlinn við. En á gamlárskvöld, klukkan 00:00 á miðnætti kvað við ógurlegur dynkur, og er að var gáð, var eirkarlinn Sjálfstæðisflokksmannanna sprunginn í tætlur; óvandaðir dárar höfðu orðið sér úti um dínamít og bundu með því endi á hrakfallasamt líf minnisvarða Sjálfstæðisflokksfélagsins, eirkarlsins mikla, sem hafði kostað fátækan hreppsjóð mikla pénínga. 

Erfið og óvinsæl en mjög falleg

Borgarastyrjöldin á Eyrarbakka var ljómandi góð, en svo er líka allt upp talið

Það getur verið ljómandi gaman af borgarastyrjöldum og margir sem hafa brennandi áhuga á þessháttar viðburðum. Á Íslandi er sorglega lítið af borgarastyrjöldum og þær varla tíðkast hér síðan Sturlungar voru og hétu. Í einstaka þorpi úti á landi hefir fylkingum lostið saman, en það hafa aldrei orðið alminnilega vígaferli úr því stappi. Á seinni árum eru það einna helst prestskosningar sem hleypt hafa ólgu í blóð sóknarbarna og löngunar til að fella andstæðingana.

Borgarastyrjöldin á Eyrarbakka er þó falleg undantekning. Þar skiptur þorpsbúar í tvær svo til jafnfjölmennar fylkingar og svo var barist. Tildrög styrjaldarinnar voru sáraómerkileg og voru á þá leið, að ein vel gift frauka af góðu fólki gerði sér lítið fyrir og fór að drýgja hór með vel liðnum hreppsnefndarmanni, sem kvæntur var framúrskarandi konu. Allt var þetta fólk innfætt og þókti, fram að hórnum, til svo sérstakrar fyrirmyndar að allir Eyrbekkingar vóru samtaka með að vera stoltir af þessum indælu persónum. Svo varð Fjandinn laus og allt fór í bál og brand.

Fyrstu átökin voru slagsmál milli föður hórdrengsins og föður þess er kokkálaður var. Þeir börðust eins og heljarmennum sæmdi og féllu báðir. Nóttina eftir fóru nokkrir piltar austur að Bergþórshváli og Hlíðarenda í Fljótshlíð, því þeir höfðu sannspurt, að enn mætti finna eitthvað af vopnum Skarphéðins í brennunni og Gunnars frá Hlíðarenda. Þeirri ferð lauk með því að þeir brutu upp verkfærageymslu einhversstaðar austur í Flóa og stálu þar skaröxi, tveimur heykvíslum, járnkarli og sleggju. Helgina þar á eftir var barist á Bakkanum og féll þar greiðlega helmingur íbúanna, en hinn helmingurinn, sá sem komst lífs af, voru eftir þennan voðalega Brávallarbardaga óttalegir bölvaðir krypplingar, sumir skoppandi á öðrum fæti, aðrir drógust áfram með erfiðismunum, af því að það var búið að höggva af þeim báða fætur við kné. Í þessum bardaga féllu hórdrengurinn og hinn kokkálaði; hórkonan fannst höfðinu styttri ofan í læk, en frú hórdrengsins slapp með brotið bak, aðra höndina af, sem og hægri fót afsniðinn um miðjan lærlegg. Síðan hefir allt verið með kyrrum kjörum á Eyrarbakka.  

„Bandaríkin á barmi borgarastyrjaldar“