Svipleg örlög Jónasar skálds, er orkti ljóðið um Borurnar

Þá Borurnar bárust að landi
var báturinn sokkinn í mar.
En aumingja kvendin vóru illa farin
og ein þeirra mesta skar.

Þeir drógu þær upp og demdu í bað,
því daunillar voru þær þá
og grenjuðu af íllsku og góluðu af kennd;
glenntar með kjaptinn á ská.

Sjá Borurnar hvæsa og byltast við strönd
bláar af kulda og drukk.
Allar fengu þær ærlegan skell
og allar þráðu sinn kukk.

Svona orkti skáldið Jónas um Borurnar, sem hann þekkti persónulega, og voru honum sannur innblástur og áhrifavaldar í skáldskap hans. Sem kunnugt er fannst skáld þetta loks dautt í fjörunni undir Faxabótarkletti. Var talið að Borurnar hefði villt honum sýn, lokkað hann til undir klettinn og misþyrmt honum meðal annars með kynjuðu ofbeldi. Ekki vildu þó allir trúa þessari skýringu á fyrirvaralausu andláti Jónasar. Einn þeirra var síra Baldvin, prestur og prófastur til Gemsufallaþinga. Síra Baldvin vildi meina að skáldið hefði komist í kast við útsel þar í fjörunni, ef ekki hreinlega rosmhval. Síðar vöknuðu grunsemdir með síra Baldvini um að skáldið Jónas hefði verið myrtur á lúalegan hátt. Af því tilefni varð hinum stórbrotna kirkjuhöfðingja að orði:

Hvur myrðir skáld um myrka nátt
á morknum þarahaug?
Var þat Hálfdán eður Handreður?
Eða helvítið Kolbeinn sem saug?

Bárurnar komnar í land

Mál Depils og Amboðs rataði inn í stólræður séra Atgeirs p. Fjallabakssen

Það mátti búast við þessu. Hún skítti í rúmið hjá honum, rífði kjaft og skítti aftur í bólið. Einhver sagði oss að kveld nokkuð hafi Jonni Depill, allsendis hrekklaus, gengið til hvílu, smeygt sér undir sæng og hafnað í klístrandi taðbeðju, ættaðri frá ektakærustu hans. Það sér hver maður að við slíkan djöfulskap er íllt að búa, og Depill auminginn velti sér upp úr hroðanum án þess að geta rönd við reist, enda vissi hann ekki hvers kyns var fyrr enn allt of seint og kukkurinn kominn upp í handarkríka.

Trúlega verður bið á því að frúin Amber, dregið af nafnorðinu amboð, nái sér í karlmann til búskapar og ugglaust mun aunginn heldur hætta sér út í einnar nætur ,,gaman" með þessu óhreinláta kvendi. Svo einkennilegt sem það nú er, þá hefir værðarklerkurinn Atgeir p. Fjallabakssen fylgst af áfergju með málaferlum Depils og Amboðs. Og þegar þar að kom að sagt var frá saurnum í sænginni, dró sálnahirðirinn djúpt að sér andann, sló sér á lær og sagði stundar hátt: - Gott gott! Upp á síðkastið hafa messur séra Atgeirs orðið æ undarlegri og torskildari. En þessi kyndugheit karlsins fóru að vekja áhuga og messusókn hjá honum jókst svo um munaði og nú er sóknarnefndin farin að tala um að stækka helgidóminn.

Þegar síra Bandvin heyrði af því að séra Atgeir talaði um fátt annað í stólræðum sínum en einhverja kvikmyndaleikara, sem eru síra Baldvini með öllu ókunnir, fór hann að leggja betur við hlustirnar. Hann varð þess vís, að séra Atgeir væri orðinn rúmlega hálfbrjálaður, lagstur í geðrof, eins og það heitir, og byrjaður að væta rúmið að hætti blautbarna, þá var presti og prófasti þeirra í Gemsufallaþingum nóg boðið og hann hraðaði sér suður til að taka í taumana. Síra Baldvin kom að stéttarbróður sínum í áköfum faðmlögum eina af súlunum í kirkjunni. Nú, síra Baldvin greip aftan í hálsmálið á hinum geggjaða manni og skók hann til og frá svo annað slagið vissu iljar séra Atgeirs p. Fjallabakssen upp. En þegar síra Baldvin sleppti takinu á séra Atgeiri, leit sá síðarnefndi raunarmæddur upp á velgjörðamann sinn og mælti með kjökurhreimi röddinni: - En hún taddi í rúmið hjá honum og hann skeit sig allan út! Það getur Guð aldrei fyrirgefið.

Dómurinn féll Depp í vil

Nánari upplýsingar um manninn sem gekk berserksgang í miðborg Reykjavíkur í nótt

Það skal upplýst að maðurinn sem gekk berserksgang við hotél í Reykjavík í nótt heitir Brynjar Vondalykt og ástæðan fyrir géðvonsku hans og stjórnleysi var áfengisnautn og brundíllska á lokastigi. Áður en tókst að yfirbuga Brynjar hafði hann kastað grjóti í höfuð friðsams borgara og núið andlitinu á öðrum borgara upp úr hlandpolli á gangstéttinni. Hann var færður af starfsmönnum Hálfdáns Varðstjóra til vistar í fangaklefa við hliðina á skrifstofu Varðstjórans. Upp úr hádegi er búist við að Hálfdán mismuni Brynjari úr húsum sínum og út á strætið, það er að segja ef fyrrgreindur krankleiki Vondulyktarinnar hafi linast til muna frá því nótt. Í morgun þókti mönnum auðsýnt að Hálfdán Varðstjóri væri með glóðarauga eftir annir næturinnar og er líklegt að Vondulyktinni hafi tekist að koma höggi á Varðstjórann er þeir áttust við í fangaklefanum.

Undir morgun hringdi Hálfdán í frú Ingveldi og fór fram á að hún sækti fangann Brynjar Vondulykt og líknaði honum. Þá kom upp úr dúrnum að skapsmunir frúarinnar voru ekki í sem bestu lagi og þolinmæðin upp á fáa fiska. Hún sagði Hálfdáni sem sé að gæti haft sína aumingja og öfugugga sjálfur til síns eigin brúks, Brynjar Vondulykt sækti hún ekki að sinni. Svo bætti hún því við að hún hefði haft tvo ráðherra ríkisstjórnarinnar uppí hjá sér og Kolbeini í nótt og hún væri örþreytt eftir atganginn, því ráðherrarnir hefðu verið þurftafrekir en þó linjulegir og væmnir í hvílubrögðum.

Staðan í augnablikinu er því þannig að Brynjar Vonalykt liggur í járnum á gólfi fangaklefans, froðufellandi af geðtryllingi sem brjálæði er líkast. Þá er ástandið á Máríu Borgargagni ekki sem best þessa stundina, en hún lýsti því yfir við blaðamann, að henni liði eins og reyttri hænu að neðan eftir að hafa farið í kviðskeggsnyrtingu á föstudag síðasta. Annan eins djöfuls fant og fávita hefði hún ekki fyrirhitt lengi eins og þennan bölvaðan snyrti og hárskera. Maður Borgargagnsins, Indriði Handreður, lögfræðingur og veraldaraumingi, hefir og átt í mesta stappi við konu sínu og er nú svo illa komið að hann er farinn að hugleiða að selja Borgargagn sinn alfarið í höndur frú Ingveldar og Kolbeins, eða jafnvel Brynjars Vondulyktar. Af þessu öllu sést að víða er óáran og vandamál hjá yfir- og efrimillistétt þjóðfélagsins og ekki ólíklegt að ríkisstjórnin falli innan skamms vegna kerfislægrar ónáttúru hennar og hraksmánarlegs eðlis.

Gekk berserksgang við hótel