Sóli á Láfufelli var líka viðurkenndur vandræðamaður

Jú, það voru flestir sammála um að hann væri vandræðamaður. Það sást til hans míga inn um bréfalúgu, - ofar en einusinni og oftar en tvisvar. Að næturþeli var hann vís með að hnusa af nærbuxum á snúrum, væri slíkt í boði. En einna verst þókti þegar hann mokaði mykju, jafnvel mennskri, innum eldhús- eða stofuglugga. En hvað átti að gera? Mannandskotinn náðist aldrei. Þetta var viðbjóður.

Á næsta bæ við Ólaf bónda heitir að Láfufelli. Þar bjó lengi Þórólfur Sólland Grímsson, ævinlega kallaður Sóli á Láfufelli og þókti Ólafi bónda hann ekki góður nágranni. Sló oft í brýnu milli þeirra við landmerki jarða þeirra og lauk þeim viðskiptum stundum með grjótkasti, eða þeir siguðu hundum sínum hvor á annan. Þegar verst lét sókti annar hvor þeirra byssu, en þá lagið sá byssulausi alltaf á flótta. Svona gekk þetta meðan báðir lifðu. Svo hrapaði Ólafur bóndi fyrir björg og beið bana. Dauði Ólafs þókti að vonum undarlegur, því hann var þekktur fyrir að fara gætilega á bjargbrúnum. Var Sóli á Láfufelli lengi grunaður um að vera valdur að hrapi Ólafs, en því miður sannaðist aldrei neitt.

Svo varð sá atburður einum sex árum eftir burtför Ólafs bónda, að Sóli á Láfufelli fannst dauður utan við fjárhúshlöðuna að Láfufelli, rifin á hol eins og hann hefði lent í kjaftinum á óargadýri. Vafalaust hefir ekki slegið jafn miklum óhug á í einum sveitarhreppi á Íslandi í seinni tíð en þegar fréttist af voveiflegu andláti Sóla á Láfufelli. Fólk meira að segja krossaði sig og bað Guð að hjálpa sér þegar það heyrði tíðindin og hver gáði að sér. Svo kom úrskurður læknisillyrmisins, sem sannarlega var vandræðamaður. Hann skráði sem sé í opinbera skrár, að hinn látni, Þórólfur Sólland Grímsson, hefði verið bitinn á barkann og það svo harkalega, að hann hefði látist samstundis. Lögregluyfirvöldin stóðu auðvitað á gati gagnvart þessu voðaverki, það átti víst enginn von á öðru, og kunngjörðu fávisku sína og heimsku með því að spyrja þá hjá Búnaðarsambandinu hvort verið gæti að áverkin á líki Sóla væri eftir sauðkind eða hrút. Meira aðhafðist lögreglan ekki. Afturámóti fylgdist hinn frægi fjárhundur Ólafs heitins bónda, Snati, af miklum áhuga með rannsókn málsins og umræðum almennings um þetta hjartaskerandi morðmál. 

Tekjur komi annars staðar frá

Skipulögðu glæpasamtökin sem sjást illa vegna stærðar sinnar

Merkilegt að skrautfjaðrir valdstjórnarinnar á Íslandi látist hafa áhyggjur af lýðræðinu vegna glæpastafsemi sem á sér stað hér. Reyndar kalla viðhlæjendur valdsins þetta skipulagða brotastarfsemi, sem er mun vægara orð og guði péníngahyggjunnar þóknanlegra en glæpastarfsemi. Já, við munum líka eftir því þegar auðvaldssubburnar höfðu sett allt á hausinn haustið 2008 þá var það aðaláhyggjuefni hinna háu herra hópur af ungu fólki sýndi valdstjórninni atarna mótþróa og hefði jafnvel ætlað að hertaka Alþingishúsið og aðallögreglustöðina í Reykjavík. 

Hinsvegar virðist fólki sjást í stórum stíl yfir langstærstu og öflugustu skipulögðu glæpasamtökin hér á landi. Má vera að stærð og umfang þessara stóru glæpasamtaka sé með þeim hætti að landslýðnum gangi illa að koma augu á þau vegna stærðar þeirra. Hitt er líka átakanlegt, að því hærri sem þjóðfélagsstaða einstaklingsins er, því blindari er hann á ófreskjuna í stofunni. Þetta er stundum kallað að sjá ekki skóginn fyrir trjánum og telst engum manni til meðmæla.

Þó svo að lögreglunni hafi fyrir tilviljun tekist að hafa hendur í hári afkastamikilla kókaínsala, þá er það aðeins dropi í hafið við hliðina á hinum raunverulegu og skipulögðu glæpasamtökum, enda var umrætt kókaín aðallega hugsað upp í nasirnar á meðlimum stóru glæpasamtakanna til að hressa þá dulítið við í dagsins önn og gjöra þá upplitsdjarfari við myrkraverk sín, sem að sögn þola aldrei neina bið. Af hverju hefir Alþingi aldrei heimtað nákvæma úttekt á neyslu kókaíns á Íslandi, sem mundi leiða í ljós hverjir það væru helst sem notuðu þetta krassandi eiturlyf og í hve miklu magni?; einnig um áhrif kókaínneyslu burgeisastéttanna og aftaníossa þeirra á efnahagsmál landsins, spillingu og efnahagslega glæpaverknaði. Það ganga nefnilega sögur um, að hressingarlyf betri borgaranna hafi sitt að segja varðandi framkvæmdagleði og bókhald ,,athafnastéttanna".  

Starfsemin geti ógnað lýðræðinu

Og særingamenn og miðlar voru keyptir til að vekja hann upp

Sennilega verður að grípa til afar róttækra ráðstafana varðandi þessa ,,Íslensku ópéru" og vinda bráðan bug að endanlegu uppgjöri á öllu því klandri. Um dívur þessarar ópéru var eitt sinn orkt og það ekki fyrir svo ýkja löngu síðan:

Og konur ungar sungu
uns brestur kom í tungu
og lungun í þeim sprungu.

Ég man hvað allir hlógu af innilegri illgirni þegar þegar þetta ljóð var flutt að dívunum og ópérustjóra viðstöddum. Það er því ekki nema von að fagfélag ópérusöngvara krefjist þess ópérustjóranum sé eytt og ópérupéníngarnir frá ríkinu sendir til hymmna.

Það er svo mikil óstjórn og spilling hjá ,,Íslensku ópérunni", að ópérustjórinn og stjórn ópérunnar létu sér sæma að ráða Garðar Hólm ópérusaungvara að ,,Íslenski ópérunni, en það kostaði sameiginlegt átak nokkurra særingamanna og miðla að vekja Garðar upp úr gröf sinni og fínstilla raddböndin í kverkum hans.

En það er af Garðari Hólm ópérusaungvara að frétta, að hann tók upp þráðinn sem frá var horfið á dögum Gúðmúndsensbúðar og heimtaði að búa um borð í herskipi fyrir utan Engey eða í Stjórnarráðshúsinu. Síðan hefir hann falið sig á fjóslofti uppi í Mosfellsdal með ólögráða stelpugálum að sunnan, sem hann tók með sér af götunni.

Það er óskandi að vinafélag ópérunnar taki ópérustjórann höndum og færi hann upp á fjósloftið Garðari Hólm ópérusöngvara til skemmtunar. Eflaust mundu stelpugálurnar fagna þeirri fjölgun á loftinu.

Nú ópéran liggur í leðjunni dauð,
og lifnar víst aldrei til baka, 
og bíum og bíum og blaka - allt á köldum klaka.
(Þá aunginn fær lengur að borða brauð
af börnunum taka þeir klæðin rauð -
en stórviðir bresta og braka.)
,,En það er til einn tónn og hann er hreinn".

Vilja stöðva fjárveitingar til Íslensku óperunnar

Ráðherra sendi frú Ingveldi og Gottfreð lækni á vettvang

Það var dálaglegur andskoti að sjá þegar ráðherra tók upp tólið og bað vinkonu sína, Frú Ingveldi, að fara á vettvang og sprauta óða hælisleitendur með róandi efnum. - Þér skuluð ekki hika við, heiðvirða frú, sagði ráðherra, - að taka með yður þá aðstoðarmenn sem þér þurfið.

Þegar frú Ingveldur mætti á svæðið, ásamt Gottfreð Gottfreðssyni lækni, Vondulyktinni, Máríu Borgargagni og Handreðnum, hófst krefjandi vinna, sem fólst í því að Vondulyktinni og Handreðnum var sigað á hælisleitendurna og þeir látnir snúa þá niður svo auðveldara væri fyrir Gottfreð lækni og frú Ingveldi að leita lags með sprautunálinni og gefa þeim alminnilegt dramm hægramegin við blágörnina. Á meðan sá Borgargagnið um að fylla á sprauturnar jafnóðum og þær tæmdust. Allt gekk þetta að óskum, nema hvað Máría ruglaðist einusinni á glösum læknisins og fylltu sprautuna af stæku efni sem Gottfreð hefir brúkað með góðum árangri gegn framsóknarvírusnum og krataeðlinu. Þetta er vægast sagt görótt lyf og hastarlega örvandi.

Þeir voru tveir hælisleitendurnir sem fengu hina sérhönnuðu kraftblöndu við framsóknar- krataeðlisveiki. Báðir tveir byrjuðu þeir á að stökkva hæð sína í loft upp við virkni meðalsins, svo reyttu þeir af sér hár og skegg og hlupu stefnulaust, æpandi og öskrandi, út í buskann. - Sona á að fara það því, sagði ráðherrann stórhrifinn þegar honum var sagt frá hamslausu brotthlaupi hælisleitendanna tveggja eftir að hafa þáð framsóknarkrataeðlisblönduna af Gottfreði og frú Ingveldi. Á eftir fékk ráðherra sér neðan í því með frú Ingveldi og þeim og það var glatt á hjalla, ekki síst þegar Borgargagnið brá sér upp á borð og dansaði nærbuxnadansinn fyrir ráðherra, en hann kumraði eins og hrútur um fengitíma á meðan. 

Gefin róandi lyf þegar nauðsyn krefur

Apaköttum í stjórnmálalífinu er sérlega hætt við að fá apabólusóttina

Þar eð Íslendingar eru afburða menningarlega sinnaðir kemur ekki á óvart að þeim hafi tekist fljótt og vel að bera apabóluveiruna hingað. Við fyrstu sýn er ekki annað hægt en að fagna þessum merka áfanga, sem svo sannarlega mun veita birtu og yl í menningarþyrst hjörtu landsmanna. En ef málið er skoðað nánar kemur í ljós að vér Íslendingar eigum í okkar röðum allmarga apaketti, sem að vísu eru taldir til manna og hafa kennitölu og svokölluð borgaraleg réttindi. Apakettina þekkjum vér helst úr stjórnmálalífi voru, en á því sviði hafa þeir verið furðu áberandi. Þessum apaköttum er mikil hætta búin af apabólunni og ekki viljum vér sýna útlendingum ráðherra sem allur er útbíaður af bólum og kaunum.

Nú kann einhver að segja, að aunginn í ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur og Bjarnaben sé apaköttur og því sé ímyndarhætta Íslands útávið á lægsta hættustigi. En það er nú eitthvað annað. Minnsta kosti einn af ráðherrunum er apaköttur, svo hjálpi mér Guð, meira að segja með skott og hvaðeina ef tekið væri niðrum hann. Ástandið er sem sé mun alvarlegra en margir töldu. Hvernig haldið þér það væri fyrir þjóðina ef fjölmargir frammámenn hennar mundu smitast af viðbjóðslegri vírúsbaktéríu úr óþrifalegu aparassgati? 

Já, drengir mínir, það lítur illa út núna fyrir ímynd Íslands meðal siðmenntaðra þjóða, því í sannleika sagt er virkur möguleiki á að ríkisstjórn Íslands verði á svipstundu að fráhrindandi hrúgu af bólusóttargemlingum, sem gjöra sér að leik að ota kaunum sínum framan í sendimenn annarra þjóða, sem og ferðimenn. Þetta gæti þýtt að ferðimenn færu að forðast landið og ferðimannaiðnaðurinn færi í rúst. Þér getið rétt ímyndað yður hvernig ráðherrarnir munu bera sig að við að láta smitast af apabólunni. Það verður líklega heldur óhrjáleg sjón að verða vitni að þessháttar drulluskap. 

Fyrstu tilfelli apabólu greind á Íslandi

Hvaða innblástur var það Þórhildur mín Sunna?

Með leyfi að spyrja: Hvenær hefir Katrín Jakobsdóttir haldið innblásnar ræður? Því miður hefi ég aldrei heyrt neitt í þá áttina frá þessum kynduga uppvakningi Flokkseigendafélags VG, og er ég þó búinn að fylgjast grannt með ræðubrögðum hennar frá því hún villtist fram á sjónarsvið stjórnmálanna. Allra síst hefir þessi prinsessa tómleikans og sýndarmennskunnar skolfið af innblæstri í ræðustólum landsins fyrir hönd þeirra sem minnst eiga og erfiðast eiga um vik. Hins vegar hefir hún lagst þegjandi á árar með valdinu, auðvaldinu, samherjunum, svikurunum í hinni sósíalísku hreyfingu á Íslandi, það er nú allur innblásturinn sem bærst hefir í hjarta forsætisráðherra okkar, sem slær lengst til hægri í brjósti hennar.

Hvernig var það annars þegar vinstri armi VG leist ekki á blikuna í þegar flokkurinn var í ríkisstjórn með Samfylkingunni og Steingrímur og Jóhanna lögðu alla áherslu á að þóknast hinu vestræna auðvaldi í smáu og stóru og krataeðlisfinngálknin reyndu að ljúga hvað þau máttu um að hjálpræðið fælist í auðvaldsbákninu ESB? Allt reddaðist ef þjóðin væri svipt sjálfstæði sínu og fullveldi og legðist eins og lúbarinn hundur undir ofurvald stórauðvalds og heimsvaldasinna. Jú, Katrín Jakobsdóttir, þá varaformaður VG, var ekki innblásnari í þann tíð en að fylgja Stenngrimi, Swbbóskektinu og Álfheiði athugasemdalaust og hunds af tryggð. Hún, varaformaðurinn sem átti að vinna að sáttum innan flokksins, tók einarða afstöðu gegn sósíalistunum í VG; talaði ekki einusinni við þá og sýndi þeim fullt tómlæti og þögn. Ja, þvílíkur vesalingur.

Já, þvílíkur vesalingur og þvílíkir vesalingar þetta hrafl af hugsjónalausum taðálfum sem enn hjara innan vébanda VG. Svo heyrði ég Swandeesý samherjaráðherra tala um sjálfa sig sem sósíalista fyrir fáeinum dögum í útvarpinu! Hvern andskotann var konugarmurinn að meina? Átti hún kannski bæði við sig og flokkstætinginn sinn að þau væru sósíalistar? Það skiptir svo sem litlu máli hvað sú kloflanga mýrarfrenja lýgur og bullar; hún og VG eru jafn víðsfjarri sósíalisma og Pétur Ottesen og Hákon í Haga voru á þeirra velmektardögum. Hvað var þessi giljagrýla og flokkseigandi að bendla sjálfa sig við sósíalisma? Tók hún ekki fullan þátt í með Stenngrimi, Álfheiði og hinu undanrennuhyskinu, gera sósíalisma að bannorði innan VG, sem alls ekki mætti heyrast úr munni flokksmanna? Ekki man ég betur. En nú liggur ljóst fyrir af hverju þetta ólánsfólk lagði bann við sósíalisma innan VG og vildi engin tengsl við verkalýðshreyfinguna, en kjaftaði þess í stað upp heilmikla langhunda um umhverfismál, mistrúverðuga, misrökrétt og misþokukennda, og æi annan stað upp háborgaralegan dólgafémínísmus, ætlaðan strangtrúðum grilluföngurum og geðrugluðum aftaníossum. Jú, án sósíalisma og verkalýðshreyfingar var leið Flokkseigenda greið í fangið á auðvaldinu og onum nærbuxnastrenginn hjá Framsókn og Sjálfstæðisflokki. Því hjalið um yfirborðsleg umhverfismál, sem sum hver eru engin umhverfismál, og einhvern kynferðislegan fémíkaþólisma, skiptir Íhaldið og Framsóknarmaddömuna nákvæmlega engu máli, þeir geta notað VG, ef þannig verkast, til allra spillingar- og auðvaldsverka sem þeim sýnist þrátt fyrir þessháttar munnræpu.    

Skaut föstum skotum á forsætisráðherra

Á hernaðarvagninum mjúkum

Það er mikill hernaðarskriður á telpunni með langa nafnið, sem spaugsömum íhaldsdrengjum hugkvæmdist að gera að utanríkisráðherra og þar með hermálaráðherra. Vissulega er undur gaman að fylgjast með litlu fröken Reykfjörð sveima milli geniraloffíséra og hermálahauka Vesturlanda eins og afturgenginn gagaoggúgúfugl aftan úr forneskju, gersamlega gaddfrosna í framan með ósvikinn stríðsglampa í augum. Enda hefir hún nú þegar í hyggju að gjöra Gorg Lauritsson að yfirmarskálki hins íslenska hers, sem nú er í burðarliðnum og okkar ágætu stríðshaukar hafa stofnað á bak við tjöldin.

Brátt verður varð-herskipið Þór þyrlu sent á vettvang í Úkraínu til að salla djöflastóð Pútíns niður eins og flugur. Og þó Reykingafjörðtelpan sé herská þá eru Katrín Jakobs og Swandeesý Sendiherrans það ekki síður; það bókstaflega bullar á þeim að hefjast handa gegn óvinum vestrisins austan Kirjálabotna og æra þá með vígvélagný og sprengjudrunum. Það er sem sem alveg komið í ljós að Katrín og Swandeesý eru aðeins samherjar Samherjanna og Stenngrims, heldur eru þær og ekki síðri samherjar Björnsbjarna og Nató-Mánga í andanum. Og VG-skessurnar knáu ætla í stríð áður en kjósendur kveða þær niður og sópa þeim eins og pöddum út af vettvangi stjórnmálanna í næstu kosningum.

Já, skelfilega er gott að eiga svona góðar stríðskonur, blóðugar um tönnurnar og til í harðan leik og hlífa aungvum. Það er svo göfugt, Katrín og Swandeesý, að fórna þreki sínu, kröftum, mannorði og kjósendum fyrir þá göfugu kapítalista og heimsvaldasinna Vesturlanda. Já, það er nú eitthvað til að falla fyrir. 

Reykfjörðs-telpan dansar dátt,
og djöflast meður styrjar kúkum.
Katrín með henni hoppar hátt,
og huppurinn á Swandeesý hossast brátt
á hernaðarvagninum mjúkum. 

„Munum deila eftirlitsgögnum á milli landanna“

Það er siður ljótra karla að ljúga upp á prinsessur og drottningar

Æ, voru ljótu karlarnir að skrökva upp á drottninguna af Kjörís. Segja að hún hafi svikist um að kaupa dúk og logið blákalt framan í kjósendur í Hverigerði, því íhaldsmenn og konur ljúga allaf blákalt, að hún væri búin að panta og borga dúkinn. Þeir báru meira að segja þau ósannindi upp á frú Kjörís í Sambandi íslenskra sveitarfélaga að þú hefði lýst yfir á bæjarstjórnarfundi að hún hefði af góðmennskusökum og rausnarskap borgað dúkinn sjálf úr sínum eigin vasa.

Svo kemur upp úr dúnum, að ljótu karlarnir sem nú herja á fyrrum bæjarstjóru Hverigerðis, hafa frá upphafi verið á móti íþróttahúsi í Hverigerði, íþróttum og íþróttafélaginu Hamri og vildu þar af leiðandi hvorki dúk né disk á íþróttahússgrunninn sem hefir verið illa nakinn og umkomulaus síðan fellibylurinn reið yfir í vetur leið. Sennilega eru hin andmenningarsinnuðu finngálkn í nýja íhalds- og Kjöríslausa meirihlutanum, bæði antísportistar og hatursmenn góðra siða og hollustu. Það verður að skoða þessa ljótu karla ofan í kjölinn til að komast hvort þeir séu hrein, bölvuð ógeð, ófær um að stjórna Hverigerði.

Það var víst dálagaleg sjón, þegar vondi meirihlutinn, sem tók við taumunum í Hveragerði á dögunum, leiddi blessaða Kjörísfraukuna út af bæjarskrifstofunum, og sendu hana austur í annan hrepp í strigapoka; þeir lögðu hana þvert yfir beislin aftan á dráttavél og létu götustrák skrölta með hana á nýja heimilið þar sem tekið var við henni af varúð. Það var mesta guðsmildi að ljótu körlunum skuli ekki hafa hugkvæmst að binda hana aftan í traktorinn og láta hana hlaupa á eftir honum eins og kálf. Þessar óhugnanlega aðfarir nýja meirihlutans í Hverigerði, sem er vondur eins og erfðasyndin, minna um margt á fólskan og heimskan bóndakurf, sem leiðir bestu mjólkurkúna sína úr fjósi frá munnum vannærðra barnanna, slaktar henni og selur af henni kétið og kaupir sér brennivín í staðinn, ráfar svo um heimilið dauðadrukkinn og misþyrmir fólkinu sínu. Að svona voðalegir hlutir gerist í siðmenntuðu landi árið 2022 er ótrúlegra en orð fá nokkru sinni lýst. 

Þeir sem vaða villu og kúk
og vonda siði stunda,
hata bæði D og dúk,
Drotinn vorn og Munda. 
    

Skýtur skökku við að gráta dúk sem þau vildu ekki

Ekki eru þær densilegar fréttirnar af stráknum Tuma í Kjörísnum

Þar komst heldur en ekki upp um strákinn Tuma. Og ekki eru þær densilegar fréttirnar af fyrrum bæjarstjóru Sjálfstæðisflokksins í Hverigerði. Ónei. Fyrrum bæjarstjóra Sjálfstæðisflokkins í Hverigerði er sem kunnugt er ein veleðla Kjörísfrauka, formaður Samtaka íslenskra sveitarfélaga, auk þess elskuð og dáð af harðlínuhægrinu á Íslandi og auðvaldi öllu. En nú hefir sem sé komið á daginn, að þessi ástkæri og Kjörísétandi fyrrum bæjarstjóri hefir látið sig hafa að svíkjast um að panta nýjan dúk á íþróttahús Hverigérðínga í stað þess sem fauk út í hafsauga í vetur leið í nýfrjálshyggjubylnum mikla og látið við sitja að ljúga því upp að hafa pantað og keypt téðan dúk frá útlöndum.

En það var sem Hveigéðíngar finndu svik og fláttskap bæjarstjórunnar og Íhaldsins á sér fyrir síðustu bæjarstjórnarkosningar, því þeir kusu kérlínguna af höndum sér og og ráku Íhaldið harðri hendi í minnihluta bæjarstjórnar þar sem það fær að trénast upp næstu árin og verða að sinustráum. En Kjörísdrottninguna fluttu þeir hreppaflutningi austur i hreppa, hvar hún var sett niður hjá vandalausum. Eftir situr grunnurinn af íþróttaaðstöðunni, húslaus og berrassaður fyrir veðri og vindum, sem óyggjandi sönnunargagn og minnisvarði fyrir lygar, svik og fals Sjálfstæðisflokksins.

Þessi ljóta saga af Sjálfstæðisflokkshetjunum í Hverigerði vekur upp áleitnar spurningar um hvort víðar sé pottur brotinn í sveitarfélögum það sem þessi illræðisflokkur hefir fengið að valsa um einn og eftirlitslaus í meirihluta. Þarf að krefjast lögreglurannsóknar á framferði Sjálfstæðisflokksins í þeim sveitarfélögum sem hafa verið svo óheppin hafa hann einn í meirihluta, eins og þann viðbjóð sem telur og trúir að hann eigi allt og megi allt af því að hann nýtur sérstakrar velvildar Mammons og Andskotans? Er máske tímabært að ráðast í stækkun fangelsa landsins vegna hugsanlegrar rannsóknar á þessum ískyggilegu samtökum, sem eiga að flestu leyti meira sameiginlegt með frægum félögum á Ítalíu og Bandaríkjunum en öðrum saklausum stjórnmálaflokkum hér á landi? Það væri aldrei að sveitarstjórnarmeðlimir Sjálfstæðisflokksins eigi efir að sprengja öll bönd og gjarðir utan af fangahúsum landsins?

Nýr dúkur hafi aldrei verið pantaður

Hin einkennilegi brennuvargur á Stað og fall hans

Í gamla daga þegar gamli Kolbeinn var kaupfélagsstjóri á Stað reyndi Kolbeinn yngri, þá æskupiltur, fyrir sér sem brennuvargur. Fyrst kveikti hann í veiðarfærageymslu Gunnólfs útvegsbónda. Þar næst lá leiðin að íverukofa Gullu Bjöllu; þegar logarnir voru farnir að leika um hreysið sást Gulla Bjalla koma í loftköstum út um eina gluggann á húsinu, það þókti sótfengleg sjón. Svo gjörðist það örskömmu síðar, að barnaskólinn stóð í ljósum logum eina nóttina. Nú fór Staðaríbúar að ókyrrast sem vonlegt var.

Næst var hoggið fullnærri gamla Kolbeini kaupfélagsstjóra, því óskiljanlegur ekdur komm upp í vörugeymslu félagsins. Þá, en fyrr ekki, settist Kolbeinn eldir niður og lagði saman tvo og tvo og fékk óvéfengjanlega út hver brennuvargurinn væri. Það var ekki um nema einn að ræða sem tæki sér á hendur svo fráhrindandi óþrifaverk. Morguninn eftir varð uppi fótur og fit á Stað, því árla mjög berst sú frétt yfir þorpið að Eyvindur verkstjóri hjá stórútgerð Magnúsar Kristfinnssonar hefði fundist skotinn í rúmi sínu klukkan hálfsex þennan sama morgun. Hafði útidyrahurðinni á heimili hans verið sparkað upp af heljarafli, kona Eyvinds eitins dauðrotuð á ganginum, en hún virtist hafa stokkið upp úr rúminu við umbrotin. Að svo búnu hafði Eyvindur verið tekinn af lífi með skotvopni.

Þegar talað var um, svo Kolbeinn kaupfélagsstjóri heyrði, að Eyvindur verkstjóri hefði fallið fyrir morðingjahendi, svaraði hann því ætíð til að hann hefði verið veginn. Hins vegar vildi kaupfélagsstjórinn ekkert úttala sig um hverjum stæði næst að greiða bætur fyrir vígið, heldur lét sér nægja að vitna í fornsögur Íslendinga og greina mönnum frá því, að mörg víg hefði Víga-Styrr vegið og aldreigi bætt nokkurn þann er hann vó. Var þetta látið gott heita á Stað, en eftir því var tekið, að upp úr vígi Eyvindar lögðust íkveikjur af þar um slóðir og var það talið sanna að Eyvindur verkstjóri hefði verið hinn atorkusami brennuvargur.   

Kviknaði í yfirgefnu húsi í Úlfarsárdal