Slordóninn Harrý Karlsson

Einkennilegur drengfjandi þessi Harrý Karlsson og bölvaður slordóni og rusti. Hann hefir nýverið sagt frá því að hann hafi með köldu blóði drepið í Afganistan tuttugu og fimm menn, sem hann þekkti ekki nokkurn skapaðan hlut og aldrei höfðu gert honum neitt. Svo gaf Villi bróðir hans honum á kjaftinn, en Harrý þorði ekki að gefa honum á kjaftinn til baka, lagðist bara í gólfið og grénjaði eins og naut af frekju. 

Það var því ekki nema rökrétt hjá honum að gjörast eituræta og slafra í sig einhverja berserkjasveppi, kannibiss og kókaín. Það sér hver maður sjálfur að svona villidýr er ekki hægt að hafa fyrir prins. Og til að kóróna viðurstyggðina fór strákhvolpurinn upp á vafasama kerlíngu úti á túni bak við alræmda rónaknæpu í Lundúnum. Reyndar segir sagan, að faðir hans, Karl bretakóngur, hafi stundað ástarlíf í kartöflugörðum og skurðum í nágrenni Bökkínghamhallar þegar hann var upp á sitt besta að taka fram hjá Díönu; sagt var að Karl hefði stundum komið forugur heim eftir þá spretti. Af því má sjá, að Harrý er raunverulega sonur Karls kóngs en ekki einhvers kynóðs garðyrkjustráks sem Díana átti að hafa haldið við. Díana Díana Díana þurfti að fá sér ... Jamm. Uhu ...

Ekki bætir heldur málstað Harrýs Karlssonar að hafa komið sér upp grimmlyndri kérlíngarnorn, sem hann kallar ,,konu sína". Sameiginlega hafa hann og nornin gert sér að leik að vega að ættingjum Harrýs úr launsátri og á einkar lúalegan hátt, aðallega í fjölmiðlum. Þessar árásir gjörðu það að verkum að amma Harrýs lagðist í kör og dó, langt fyrir aldur fram. Og það sér að Karli Kóngi, að honum er brugðið. Einlægt er þrútinn í andliti og svo rauður að slær út í blátt á stundum; tinandi kemur hann fram fyrir hönd krúnunnar, ranghvolfandi augunum, stjarfur og þjáður. Hann veit sem er, hann Karl Kóngur, að drengófétið Harrý og nornin hans munu ekki linna látum fyrr en þau hafa komið honum í kör og að svo búnu í gröfina.  

Slagsmál, kókaín og kynlíf

Fyrsti var of lítill - í Reykjavík

Raunirnar sem svo kallaður meirihluti bæjarstjórnar Reykjavík hafa ratað í með ótrúlega stuttu millibili eiga það allar sameiginlegt að vera frámunalega hlálegar og til þess fallnar að gera meirihlutafulltrúa Reykjavíkurstjórnar að ævarandi viðundrum og til stórskammar dýrategundinni hómó sapíens. Hvert sem gefur að líta í höfuðborginni blasa axarskaft fávísra og innantómra meirihlutamanna. Eftir tvöhundruð og fimmtíu ár mun eflaust standa í sögukennslubókum barna- unglinga og framhaldsskólum, að á dögum nýfrjálshyggjufílskunnar, Gnarrfíflskunnar, Framsóknarspillingarinnar, Píratafíflskunnar og Viðreisnarfíflskunnar undir stjórn Samfylkingar Dags og Holuhjalla, hafi hraksmánarleg niðurlæging og lágkúra verið einkennismerki á stjórn Reykjavíkur, sem sögurannsakendur síðari tíma hafi gefið nafnið ,,Svínastían".

Nýlega kom á daginn að nýfrjálshyggju-prumphænsnin, undir styrkri stjórn Samfylkingarinnar voru búin að koma málum svo laglega fyrir, að þegar gjörði dálítinn byl að vetralagi, fór allt á annan endann og fólk komst hvorki lönd né strönd, því búið var að selja öll snjómokstursverkfæri borgarinnar út í veður og vind, en búið að einkavæða snjómoksturinn í höndur misvitra og mis illa tækjaðra verktaka. Því þegar til átti að taka og allar götur fullar af snjó, kom náttúrlega í ljós að verkfæri verktakanna vor annað hvort svo stór og klunnaleg að þau komust ekki fyrir á venjulegum Reykjavíkurgötum, eða svo lítil að þau afkasta vart meira en teskeiðar við snjóhreinsunina.

Að heyra og lesa um hraksmánarfarir Dags og verktakanna í snjósköflum borgarinnar og þá hlálegu staðreynd að litlu tækin væru of lítil en þau stóru of stór, rifjaðist upp fyrir mér gamalt vers eftir eitt af höfuðskáldum Íslands, orkt í orðastað bíræfinnar húsfreyju. Þetta snjalla ljóðmæli hafði ágætur stýrimaður vestur á fjörðum stundum yfir þegar við vorum að draga þorskanet í vondum veðrum í Víkurál eða norðurkanti Breiðafjarðar. Þessi liðlegi kveðskapur yljaði okkur hásetunum oftar en ekki í hríðakófinu og frosthörkunum, en það er á þessa leið:

Fyrsti var of lítill,
annar var of stór,
þriðji var of feitur,
sá fjórði var of mjór.
Fimmti var of stuttur,
sá sjötti var of sver,
- en sá sjöundi passaði í ...

Af velsæmisástæðum get ég ekki birt lokaorð versins, en þið sem kunnið að ríma vitið nokk hver þau að öllum líkindum eru.   

Litlu tækin of lítil og stóru of stór

Endurreisn Ólafs er þjóðþrifaverk

Þjóðþrifaverkin leynast víða, sem betur fer. Sú landsfræga sómakona, frú Ingveldur, tók sig til síðsumars á síðasta ári og orkti braginn um Óla Skans upp og færði til nútímans, en á það hefir verulega skort, að verk þjóðskáldanna, allt frá Bub Morteins aftur til Ara fróða og höfunda Íslendingasagnanna, hafi fengið þær nauðsynlegu uppfærslu sem þeim ber. Nú er skemmst frá að segja, að frú Ingveldur fyllir flokk þessa góðskálda íslenskra sem vér metum mest og hæst hafa risið í sölum andans. En nú hefir sem sé frú Ingveldur riðið á vaðið og tekið Óla Skans sér til handargagns og hafið nýrrar upphefðar, vegs og virðingar.

En svo vér grípum af handahófi niður í versin af Óla Skans í útfærslu frú Ingveldar, þá fangar hugurinn fljótt eftirfarandi stöku:

Ólafur Skans, Ólafur Skans,
ógnar typpalingur.
Vala hans, Vala hans,
veinar þar til hún springur.
Ólafur, Ólafur, Ólafur Skans.
Sjá hvað þú er sóðalegur
segir konan hans.

Þér eruð naut, þér eruð naut,
þannig hóf hún tölu.
Ólafur skaut, Ólafur skaut 
andskotann af Völu.
Ólafur, Ólafur, Ólafur Skans.
Vergjörn er og villt í rúmi
Vala konan hans.

Svo sem sjá má hefir Óli Skans forframast og heitir nú Ólafur eins og góðir menn heita gjarnan og munar nú sáralitlu að upphefð hans hafi náð enn hærri hæðum, ef stafsetningin á ættarnafni hans hefði vaxið úr Skans í Sckans. En þessa stundina fæst frú Ingveldur við ljóð, sem hún hefir þegar gefið nafn og heitir Alexander í snjóskaflinum og fjallar um Alexander nokkurn sem dagaði uppi í snjóskafli og birtist aftur undan fönn að vori, sem einn salstólpi, ærið óhrjálegur.

Enn verið að endurskoða snjómokstur borgarinnar

Endurreistur Melavöllur og Ríó-Tintóvöllur í Laugardal er lausnin

Nei, auðvitað vilja þessar afturhaldskonur, sem öllu ráða í fótboltanum nú til dags, ekki kenna Laugardalsvöllinn við Pela fótboltamann út Brasilíu. Þá væru þær meira en tilbúnar að láta Laugardalsnafnið lönd og leið, ef fallegt félag með skínandi orðspor, segjum til dæmis Ríó Tintó, kæmi með skiptimyntarupphæð á kontórinn hjá KSÍ og krefðist þess að hér eftir mundi þjóðarleikvangurinn í Laugardalnum heita Rió-Tintóvöllur. En Pelavöllur, nei takk.

Þá kemur upp sú hugmynd, ekki kannski eins og skrattinn úr sauðarleggnum, að eiga gott samtal, fullt af fyrirsjáanleika, um þann burtsofnaða Melavöll, sem einhverjir voðalegir menn tortímdu á sústu öld. Og þar eð orð eins og ,,mela", ,,pela" og ,,pele", ríma eitthvað svo asskoti skemmtilega saman, þá hlýtur, í stóra samhenginu, vera grundvöllur fyrir því að endurreisa Melavöllinn undir nafninu Pelavöllur eða Pelevöllur, hinum framliðna brasilíska snillingi til heiðurs. Til að gjöra þennan draum að veruleika þarf aðeins að ýta einhverju smáræði af ónýtum húskumböldum til hliðar og leggja forkunnarfagran malarvöll á nákvæmlega sama stað og Melavöllurinn stóð forðum, einnig að séð verði til að nákvæmlega eins áhorfendastúka verði við völlinn eins og áður var. 

Ef vill, þá geta knattspyrnuyfirvöld svo látið reisa sjö mannhæða háar líkneskjur úr gullbronsi við hliðarlínuna á Laugardalsvellinum af formanni og framkvæmdastjóra KSÍ, þeim Vöndu og Klöru. Ef eitthvað verður af þessari hugmynd, sem við öll viljum að verði, þá væri upplífgandi fyrir íþróttalíf í landinu að hafa líkneskin á Evuklæðunum einum. Og ef þannig vildi til, þegar líkneskin verða tekin til brúkunar við hliðarlínuna, að Laugardalsvöllurinn héti ekki lengur Laugardalsvöllur heldur Ríó-Tintóvöllur, þá væri tilhlýðilegt að hafa líkneskin úr alúmíumi beint úr álverinu. Svo mætti steypa í stórum stíl pínulitlar Vöndur og Klörur úr áli til að hafa á lyklakippum og soleiðis. 

Laugardalsvöllur varla kenndur við Pelé

Af verkan undralyfja ástarinnar

Heimsbyggðin á í mikilli þakkarskuld við K. Karrdassíjan fyrir að hafa fundið upp svona líka ljómandi graðmetal fyrir fólkið. Sem kunnugt er á mannkynið allt undur svona upplífgandi lostadrykk, sem gjörir þá er drekka gersamlega viti sínu fjær af frygðarórum. Fyrir síðustu jól prófaði frú Ingveldur að gefa manni sínum þennan drukk inn, án þess þó að segja honum hvernig hann ætti að virka. Skipti aungvum togum, að Kolbeinn varð fyrst eldrauður í framan, síðan blár, eftir að undralyfið fór verka á hann, hljóp svo út eins og berserkur og fór að elta kött, sem fyrir tilviljun var staddur á lóðinni hjá þeim hjónum, með ægilegum nautnaöskrum.

Þá er vert að minnast þess þegar Ástvaldur Hergeir fann upp sinn vel heppnaða ástardrykk. Það var nú blanda í lagi. Hann lagði lítið sjávarþorp á hliðina með því að gauka að íbúunum, hvurjum og einum, dulitlum skammti af lyfinu undir því yfirskyni að um sérdeilis kraftmikið c-vítamín væri að ræða, sem hefði þá góðu eiginleika að steindrepa niður kvefpestir í bráð og lengd. Auðvitað stóðst þorpið ekki þessi inngrip og íbúarnir tvístruðust í allar áttir, því þeir máttu ekki líta framan í nokkurn mann af skömm vegna hinna ískyggilegu minninga frá því þeir voru undir áhrifum ástardrykks Ástvalds Hergeirs. Fyrir athæfið var vísindamaðurinn ÁH lokaður inni á vitfirringahæli til frambúðar, því sem til var að drykknum hellt niður og uppskriftinni eytt.

Og í millum nýliðinna jóla og nýárs prufaði frú Ingveldur að gefa Máríu Borgargagni og Brynjari Vondulykt ljúflingsdrykkinn saman við kokteilinn sem hún bar þeim. Þegar tuttugu mínútur voru liðnar frá því hjúin höfðu þambað veitingar frú Ingveldar í sig voru þau orðin sjóðandi vitlaus, búin að rífa af sér hvurja spjör og ætluðu sér að nauðga Kolbeini, eiginmanni frú Ingveldar, á harkalegan hátt fyrir framan nefið á henni; en Kolbeinn hafði setið sljór og dofinn í stól, mjög illa eftir sig eftir tilraun frú Ingveldar á honum. Þegar þar var komið, sá frú Ingveldur í hendi sér, að ekki var við neitt ráðið úr þessu, svo hún greip hina djöfulóðu gesti sína og fórnarlamb þeirra, Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann, varpaði þeim í miðstöðvarkompu hússins og læsti þau þar inni. En orgin og umbrotahljóðin sem bárust frá kompunni stóðu fram undir morgun. 

Kynörvandi drykkur afar vinsæll