Frú Ingveldur snaraði ljóðmælinu um Gutta Sig yfir á ensku

I want to tell you a short story,
which I have recently heard;
actually you know him Guto,
that is absolutely correct.
Cheeky is always the boy,
around town he runs jumping all over the place.
He does not want to be with his mother,
and never listens to his father, no no he doesn't.
All day long, around town,
you can hear them calling:
Guto, Guto, Guto, Guto, Guto come home!

The face is on the damn boy
often as a soaking wet patch of mud.
Mother Gutó is tired and screams many times a day:
What were you doing, my Guto?
Aren't you ashamed to come into the house like that?
Did you tear your pants and your green jacket like that?
The best thing to do would be to slap the stupid boy ass.
You must not refuse Gutó,
it is no defense.
The devil himself in the hottest hell to have a child like you.

But Gutó never does this, frowns and just laughs.
He almost became a piece of shit, under a car yesterday.
And down a high wall today he fell.
Holy Lord - and Guto nose went completely flat!
Like a pancake.
Is it true?
Oh yes, it's a shame it was such a high fall.
Now Gutó nose is twisted,
now it fits, on a monster.
Now the story is almost over - now the story is all.

Eldisfyrirtækin hljóti að bera kostnaðinn

Óviðeigandi uppástöndugheit hásetaræfla

Það er þriflegur fjandi að lítilfjörlegir hásetaskrattar skuli gera sig breiða með því að henda skít í góðgjörðamenn sína, sægreifana, og fella þennan fína kjarasamning sem greifarnir færðu þeim á silfurfati. Nú verður Valmundur Sjómaður að gyrða sig í brók, þókt götótt sé, berja þennan andstyggðar þvergirðingshátt og óviðeigandi uppástöndugheit hásetanna niður með harðri hendi svo greifarnir geti sofið fyrir óánægju með þræla sína. Ja, annars setja greifarnir Valmund Sjómann af og svipta hann framfærslu til eilífðarnóns.

Hér á árum áður gjörðu hásetar Þorgarðs Þorgarðssonar skipstjóra samblástur gegn honum á miðum úti. Enginn þeirra kom í land úr þeim róðri og hafa ekki sést eftir það nema á miðilsfundum. Í skýrslu sjóslysanefndar stendur það eitt um þetta tilfelli, að samkvæmt Þorgarði skipstjóra hafi allir karlarnir fokið út með einni og sömu netatrossunni þegar brotsjór gekk yfir skipið á lögninni og votta meðlimir sjóslysanefndarinnar Þorgarði sína dýpstu samúð vegna þessa sorglega atburðar. Hinsvegar segja skýrslur Veðurstofu Íslands, að daginn sem hásetar Þorgarðs hurfu í sjávardjúpin hafi verið sunnan andvari og sex stiga hiti.

Það sér hver maður, að ekki er líðandi að hásetaræflar stöðvi íslenska flotann, svona beint ofan í kóvíðs faraldurinn, verkföll Eflingar og Úkraínustríðið; það gæti lagt efnahag landsins í rúst og komið á þúsund prósénta (1000%) verðbólgu, fjöldagjaldþrot og landflótta. Ef hásetar vilja hafa slíkt á samviskunni, þá þeir um það. Síðasta hálmstráið er að treysta á Valmund Sjómann og samherja hans, greifana, að koma vitinu fyrir hásetana með góðu eða illu.

Sjómenn felldu kjarasamninginn

Hæg eru heimatökin

Jú, ríxlögreglustjóri og dómsmálaráðherra þekka virkilega vel til skipulagðra glæpasamtaka af eigin raun. Það ættu því að vera hæg heimatökin hjá þeim að láta handtaka hina skipulögðu glæpahjörð og stinga henni inn.

Þau gæti til dæmis byrjað á að hrifsa Lindarhválsskýrsluna úr klónum á forseta Alþingis og afhenda hana þingmönnum. Það ætti og að veitast þeim létt verk að slá slagbröndum fyrir allar gáttir Valhallar og ógilda gjafir óprúttinna ráðamanna á hlut almenning í bönkunum og afhenda þá réttum eigendum aftur.

Já, kæru vinir og félagar: Það hefur lítið upp á sig að setja upp sýningar með hástemmdum loforðum um baráttu gegn skipulögðum glæpasamtökum, ef rætur meinsins, langstærsta skipulagða glæpabáknið, fær að grassera áfram í þjóðarlíkamanum eins og afkastamikil holdáta. 

Styrkja greiningu á skipulagðri brotastarfsemi

Það er erfitt að vera fernut ... Sagan af því hvernig Frank fernut. lenti í hjólastól

Þá mer varð litið á fyrirsögn fréttarinnar um Íslensku tómlistarverðlaunin hér á síðunni kom strax upp í hugann sá næstum gleymdi öðlingur Frank Fernutittlingur. Á unga aldri nam Frank þessi mjólkurfræði í Tékkóslóvakíu og gjörðist eftir nám mjólkurfræðingur og hálfgerður vandræðamaður hjá mjólkursamsölunni. Vandræði þau sem stöfuðu af Franki karlanganum voru þau helst, að hann var undirróðursmaður og trekkti aðra mjólkurfræðinga hvað eftir annað í verkföll, auk þess sem hann var einkennilega kvensamur og staupaglaður.

Viðurnefni sitt fékk hann frá þeirri göfugu kvenkind, Máríu Borgargagni, sem kallaði Frank djöfulsins, helvítis fernutittling eftir að hann sveik hana í ástum fyrir margt löngu. Fljótlega varð uppnefnið fast við Frank og er nú eins og virðulegt ættarnafn aftan við hans virðulega eiginnafn: Frank Fernutittlingur. Og hvað meira? Jú, hann lét fallerast af frú Ingveldi, rétt um það bil sem hún fór að búa með Kolbeini Kolbeinssyni og hafnað með þeim hjónum í sjálfu hjónarúmi þeirra. Það byrjaði nefnilega snemma hið ljúfa líf hjá frú Ingveldi og Máríu stallsystur hennar.

En ef vér víkjum örlítið aftur að Frank Fernutittlingi, þá fór heldur böngulega fyrir honum. Eftir að hafa komið enn einu mjólkurfræðingaverkfallinu af stað með snotrum undirróðri var svo seinheppinn að falla með konu yfirboðara síns, sem hefði verið í góðu lagi ef yfirboðarinn hefði ekki komið að þeim þegar hæst stóð í stönginni. Eftir það var öllum hans umsvifum lokið, því síðan hefir hann mátt halda til í hjólastóli á einhverju sambýli fyrir örkumla fól. Fyrir nokkru síðan sá frú Ingveldur karlaumingjann hann í Frank í hjólastólnum sínum fyrir framan spilakassa á alræmdri kasínóknæpu, og þá gat hún ekki stillt sig um að víkja sér snöggt til og skella hjólastólnum á hliðina svo ósjálfbjarga Fernutittlingurinn skondraðist eins og beyglaður mjólkurbrúsi undir næsta borð. Síðan hefir það verið orðatiltæki þarna á knæpunni það sé erfitt að vera fernutittlingur. 

Marína og Magnús með fernu hvort

Sögulegur menningarfundur Lilju Daggar og Kládíu í þýska menningarmálaráðuneytinu

Það fór vel á með þeim fraukunum í betri stofu frú Kládíu, enda báðar ráðherrar að nafninu til og báðar angandi af Framsóknarmaddömuþef. Þegar þær höfðu staupað sig um stund fóru þær að segja hvurri annarri sögur og ræða um menn og málefni og gættu þess vandlega að brosa ísmeygilega á réttum stöðum í umræðunni. Til að mynda rifjaði frú Kládía upp vitneskju sína um Alfreð Finnbogason fótboltakappa, en mærin Lilja Dögg svarað af bragði með völdum sögum um óviðjafnanlega snilld og kraftaverk Kidda heitins Finnboga og föður síns Alfreðs Þorsteinssonar.

Svo fór Lilja Dögg að segja Kládíu hinni þýðversku frá sjálfri Framsóknarmaddömunni, en Kládíu þyrsti mjög að heyra af munni kunnugrar innanbúðargriðkonu, hvað hæft væri í sögum af einkennilegri lykt af hinni merku Maddömu. Lilja Dögg brást vel við áhuga Kládíu og tjáði henni, að víst hefði Framsóknarmddaman ekki þrifið sig á nokkurn hátt svo lengi sem elstu menn muna og nú væri svo komið að einungis mannfólk með mikinn karakter gætu komið nær kerlingu en æi fimmtán metra fjarlægð; ennfremur að gamla Framsóknarmaddaman hefðist við í bæli í hlöðu Framsóknarfjóssins og drykki daglega volgt aquavitae og einkalæknir Fjóssins færði henni kraftmikið hvítt duft, sem stundum væri þó bleikt eða helblátt, henni til hressingar og endurnýjunar. Mikið varð Káldía þjóðverjaráðherra hrifin af frásögninni af gömlu Framsóknarmaddömunni og ákvað brosandi að svona konu yrðu Þjóðverjar skilyrðislaust að fá sér; það mundi koma sér undur vel fyrir þá þegar þeir færu að stríða í alvöru við andskotans rússnesku hálfmennin í austri.

Í lok samdrykkju þeirra Kládíu og Lilju Daggar skáluðu þær í íslensku ákavíti, gömlu Framsóknarmaddömunni til heiðurs, og Lilja Dögg ruddi út úr sér útgáfu Framsóknarfjóssins af Litlu gulu hænunni og þókti Kládíu sem Lilja Dögg væri að segja sögu af sjálfri sér. En því miður steig ákavítið þessum heiðurskonum heldur ríflega til höfuðs og þær fóru að delera með hlátrasköllum og píkuskrækjum um fáránlega Íslendinga eins og Hannes Hólmstein, Björn Leví, Thorgerði Katrínu og Swndeesý Sendiherrans. Að lokum máttu starfsmenn þýska menningarmálaráðuneytisins leggja íslenska ráðherrann til og láta hana hrjóta úr sér mesta ákavítisgalsann, en Kládíu hina þýðversku lokuðu þeir inni í skáp þar eð hún var farin að haga sér gáleysislega og viðhafa orðbrag sem enginn lifandi maður mátti heyra. 

„Hún vissi allt um Alfreð Finnbogason“

Leiðangur Ólafs bónda og dr. Kristjáns um sveitina

Þegar Ólafur bóndi var á dögum hafði hann forgöngu um að farið var að leita fornminja í hans sveit, því hann var áhugamaður algjör um slíka hluti. Sjálfur ók hann suður á willýsjappa sínum og sókti dr. Kristján foddnleifafræðing og fór með hann hálf nauðugan með sér heim í sveitina. Fólkið á hinum bæjunum varð undrandi á þessu uppátæki Ólafs bónda og sumir skelkaðir, því aldrei hafði nokkur maður í þessari sveit heyrt minnst á fornleifar kynnu að leynast þar um slóðir, það voru ekki einusinni sögusagnir um að þar hefði búið landnámsmaður og ekki stafkrókur um nokkuð þvíumlíkt í Landnámu, og í Íslendingasögunum er sveit Ólafs bónda hvergi nefnd á nafn.

Næstu daga vóð Ólafur bóndi, með dr. Kristján í eftirdragi, um sveitina þvera og endilanga, bendandi og patandi í allar áttir og þuldi yfir hinum gagnmenntaða fornleyfafræðingi sín eigin fræði um hugsanlega ,,góða staði" til að grafa í eftir mannvistarleyfum, sem vel gæti verið frá landnámsöld ef heppnin væri með. Satt að segja varð dr. Kristján fljótlega uggandi um hag sinn á þessu ferðalagi, því hann taldi auðsætt að Ólafur bóndi væri brjálaður maður og ef til vill hættulegur. Ekki bætti heldur úr skák, að Ólafur bóndi hafði meðferðis gnótt neftóbaks á rölti þeirra félaga um sveitina, sem hann otaði í sífellu að dr. Kristjáni svo við lá að hann fengi þá og þegar alvarlega nikótíneitrun, því dr. Kristján var vægast sagt mikill hófsmaður á tóbak.

Allan þennan leiðangur Ólafs bónda, frá því hann lagði af stað suður eftir dr. Kristjáni og þar til hann hinn merki fornleifafræðingur hvar á braut, var hinn frækni smalahundur bónda, Snati, með í för. Eftir á skýrði dr. Kristján svo frá, að það langmerkilegasta, sem fyrir augu hans bar í þessari ferð, hafi verið hundurinn Snati og í raun og veru hefði hann verið hið eina sem eitthvað hefði verið mark á takandi. Til að mynda hefði hann séð til Snata opna aðrar dyrnar á Willísjappanum og stela nesti húsbónda síns og éta það með kaldri samvisku. Þegar Ólafur bóndi komst að því að nesti hans var horfið varð hann æfur af reiði og bar umsvifalaust upp í dr. Kristján að hann hefði stolið nestinu og slafrað það í sig á laun. En er Ólafur bóndi seildist eftir haglabyssu sinni í aftursæti bifreiðarinnar, var dr. Kristjáni nóg boðið og tók til fótanna, en Ólafur bóndi hleypti af tvíhleypu sinni á eftir honum, án þess að hæfa, því óðagot var mikið á bónda og dr. Kristján kominn úr ákjósanlegasta skotfæri. Niður við þjóðveg tókst dr. Kristjáni giftusamlega að stöðva bifreið, sem var á leið burt úr sveitinni, og barg þar lífi sínu á elleftu stundu.   

„Ef ekki þau allra stærstu“

Innbrotið í vefnaðarvöruverslunina Vor

Það var ljót aðkoman í vefnaðarvöruverslunin Vor eftir innbrotið. Ljóst var að þjófurinn eða þjófarnir höfðu orðið fyrir einhverjum vonbrigðum við að finna ekki svo mikið sem túskilding með gati í péníngakassanum eftir að hafa haft fyrir því að henda honum í gólfið og spenna hann upp með kúbeini. Í hefndarskyni höfðu djöflar ráðist á vefnaðarvörurnar með tiltækum vopnum, mígið yfir gardínuefnin og skitið í blúndurnar í hillunni til hægri við afgreiðsluborðið.

Þetta var allt gott og blessað og vefnaðavöruverslunin Vor tryggð fyrir innbrotum og skemmdaverkum. Verra var að eftir innbrotið fór fólkið að líta niður á og hæðast að vefnaðarvöruversluninni Vori og kalla hana skítabúð og jafnvel öfuguggasetur, hvernig sem á því stóð. Götustrákar komu í dyrnar og hrópuðu svívirðingar að frú Reykjalín og herra X. Þetta gekk svo nærri frú Reykjalín að hún flúði úr landi með fulla skjóðu af péníngum, en herra X hengdi sig. Eða svo var sagt að hann hefði hengt sig, þókt sönnu nær væri að hann hefði verið hengdur.

Svo var húsnæði vefnaðarvöruverslunarinnar Vors boðið upp og aunginn fékk að vita hvurjum það var slegið. Svo leigði náfrændi herra X bölvað grenið og fór að rækta og höndla með bannaðar vímujurtir og komst upp með það, því aldregi er sama hvurt það er Jón eða síra Jón sem á í hlut. Værðarklerknum Atgeiri p. Fjallabaksen var falið að jarðsyngja herra X og fórst honum það óhöndulega því viðstaddir syrgjendur vissu aldrei hvort karlálftin var að syngja yfir karlmanni eða konu, eða bara hundshræi. En það voru allir fljótir að jafna sig á því og gleyma herra X strax daginn eftir útförina. 

Arðgreiðslur ekki í þjóðarsjóð að sinni

Vísindalegt tímamótaverk í vændum

Það hefir verið hljótt um frú Ingveldi upp á síðkastið. En það þýðir samt ekki að hafi setið auðum höndum. Öðru nær. Miðvikudaga og fimmtudaga hvurrar viku hefir hún setið frá klukkan fimm á morgnanna og fram yfir miðnætti og unnið að tímamótaverkum, sem verða fræg eftir að þau koma út meðan heimurinn stendur. Hina daga vikunnar starfar hún að samfélagsmálum; föstudag, laugardag og sunnudag hefir hún helgarsamkvæmi að heimili sínu, en mánudag og þriðjudag gengur hún frá eftir veisluhöldin og berst við a koma ónytjungnum Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni til vinnu.

Tímamótaverk frú Ingveldar eru mikil að vöxtum og eiga eftir að valda aldahvörfum í lífi þjóðarinnar. Í síðustu viku lagði hún gjörva hönd að heimildum um orgíur fyrr og nú, en af þessháttar skemmtunum hefir frú Ingveldur sjálf veigamikla persónulega reynslu. Nú síðast, - það var á næstliðið sunnudagskveld, - stóð hún þann arma djöful, fyrrnefndan Kolbeins Kolbeinsson eiginmann sinn að verki, ásamt Brynjari Vondulykt, að verki í aumustu rottuholu með alræmdu rónahyski; þar fór fram orgía. Frú Ingveldur lét höndur skipta og hreinsaði út úr rottuholunni, sópaði óhreinum nærbuxum og öðrum ósæmilegu flíkum og tólum saman og bar út á gangstétt og bar eld að kestinum. Það lagði sérstaklega vondan og velgjandi þef af reyknum sem steig upp af bálinu svo þeir er fyrir urðu fengu sviða í augu og sumir seldu upp.

Ekki hefir frú Ingveldur heldur legið á liði sínu í vetur við að færa á blað niðurstöður rannsókna sinna á fémínískum lostabruna og sálarlífi hneykslunargjarnra harlífisfémínísta á framabraut. Ein fémínístabryðjan, sem frú Ingveldur heimsókti í heimildaöflunarskyni, hámenntuð kona í þrjúhundruð og fimmtíu fermetrum, flaug á hana því hún þoldi ekki vissar spurningar og fyrtist við. Þá gæru tók frú Ingveldur, snöri henni við, fletti klæðum, og hýddi. Og þó var spurning frú Ingveldar saklaus og var aðeins á þá leið hvurnig á því stæði, að hún, hámenntaður kynjafræðingur og kynfæraverkfræðingur, bölvaði og glæpavæddi alla karlmenn opinberlega í blöðum og sjónvarpi væri svona gefin fyrir karlmenn þegar hún héldi að enginn tæki eftir og legðist með þeirri grimmu og óðu dýrategund eins og um heiðarlegar manneskju væri að ræða og hvort hún fengi ekki vondan móral eftir bólfarir slíkum skaðræðisgripum. Nú bíðum vér öll, sannleiksleitandi og vísindasinnaðar mannverur, í ofvæni eftir að tímamótaverk frú Ingveldar komi út á bókum svo vér getum drukkið í oss fræði hennar til gagns og gamans.       

Samþykktu að loka Borgarskjalasafninu

Hvur er hún þessi Giljagjá?

Hvur er hún þessi Giljagjá,
sem grénjar uppi á stalli?
Þeir segja að hún sé brún og blá
og búi með gömlum kalli.

Á bárunni er hún býsna létt,
en bólgin og þung á velli.
Lætur sig dreyma og drekkur þétt
og dansar á veiku svelli.

Svo rigsar hún um og rekur upp vein,
og ropar, - það kvað vera söngur -
mjamtar og sperrist sem mávur á grein
og minnist við eitraðar slöngur.

Það bylur hátt í bleikum sölum,
börnin emja þar eitt og eitt.
Í greninu lágfóta gaular af kvölum,
á götuna strákar míga feitt.

(Höfundur: Brynjar Vondalykt)

Diljá hækkar enn í veðbönkum