Kratakindurnar stela listaverki eftir heimsfræga listakonu

Það eru nú meiri djöfuls endemin þetta, að ráðast að söngverki Mílu Cýrusar og stela því inn í trumpíska lygaauglýsingu hjá sér. Svo er ætlast til að fólk kjósi þetta! Nei takk! Krataeðlissálirnar geta stolið öllu sem heiti hefur frá hverri annarri, en þær skulu láta eignir annarra kjurar. Það kæmi ekki á óvart þókt Míla Cýrusar færi með Samfylkinguna fyrir sakadóm og fengi hana dæmda til óheyrilegra fésekta og innilokunar og jafnvel útlegðar. Ég veit að Samfylkingin mundi una vel útlegðardómi til ESB, - þar til hún kæmist það því að hún ætti að afplána í Grikklandi eða Búlgaríu og vera á grískum og búlgörskum bótum og éta mat við dönsku verði. Þá held ég færi nú að fara um skjátuna á Samfylkingunni og hefir hún þó ekki verið beysin fram að þessu.

Hvernig ætli færi fyrir henni Kristrúnu ef Kvikubónusarnir, Kvikukaupréttirnir, Kvikuvextirnir og þingfarakaupið væri tekið af henni, allt á einu bretti, og hún sett á grísk lúsarlaun og látin éta og borga rúmenskt hrossket í hvert mál sem danskt eða þýskt uxakjöt á hinu rómaða ESB-matvælaverði? Ég get alveg sagt ukkur það, að það mundi verða lítið úr henni, - meira að segja svo lítið að vesöl músarhola væri henni eins rúmgóð og gríðarleg keisarahöll í Brussel eða Þjóðverjalandi. Og um vorið mundi hún að öllum líkindum falla óbætt úr hor eins og ærskita hjá óforsjálum bóndadurg á átjándu öld. 

En aftur að þessari Mílu Cýrusar. Hún er úr Landbrotinu, ekki satt? Jú. Og var látin reka kýr í fjós og úr fjósi í haga, kvölds og morgna, allt fram á unglingsár, en þá var hún send vestur í Breiðuvík til áframuppölslu og betrunar. Þaðan kom hún ný og betri Míla og sást stundum upp úr því spranga um Laugarveg og Austurstræti með þrjár bokkur í beltinu og bauð hvurjum manni í brattan dans og hafði ávallt betur. Þar til hún lenti í klónum á Hálfdáni Varðstjóra. Og Hálfdán Varðstjóri var ekki að tvítóla við hlutina daginn þann fremur en endranær: Fyrir það fyrst tók hann Mílu Cýrusar úr umferð, lokaði hana inni í klefa eftir að hafa rifið utan af henni spjarirnar og drakk allt úr bokkunum þremur þar til hann stóð á þambi og starði blóðsprengdum glyrnunum út í bláinn og tómið og gaulaði. Já þannig leið ævin hennar Mílu í þá daga, eða allt þar til hún samdi lagið sem Samfylkingin stal af henni. 

Fjarlægja auglýsingu eftir notkun á lagi Cyrus

Þeir skulu sko fá fyrir ferðina þessi bölvaðir níðingar

Nú er öldin önnur en þegar menn létu sér nægja að skjóta róna; ekki marga róna en svona einn og einn, af og til. Í nútímanum er nútímamönnum boðið upp á að skjóta dróna og það oft ekki að ástæðulausu. Stundum bera drónarnir vítisvélar, sem ætlað er að sleppa á saklaust fólk og soleiðis dróna þykir nauðsynlegt að skjóta niður, jafnvel vítisvélin falli kannski eins og Fjandinn úr sauðarleggnum niður á veröndina hjá barnafólki og sprengi alla fjölskylduna í loft upp.

Hins vegar þykir verra þegar ósiðaðir sjóarar taka upp á því við Íslandsstrendur að skjóta dróna valdstjórnarinnar niður með haglabyssu. Þessháttar afbrot jafnast á við bankrán utanaðkomandi bófa og tryggingasvik, en slíkir verknaðir eru taldir mun meiri glæpir en venjuleg morð hvað þá ofbeldisglæpir á borð við nauðganir og limlestingar. Það er því sárara en tárum taki, að lesa frétt um glæpamenn sem tóku upp haglabyssu þegar dróni valdstjórnarinnar nálgaðist þá á hafi úti og skutu hann niður eins og veiðibjöllu eða annan vargfugl. Og ugglaust ætla þessir misyndismenn ekki að játa, þegar þeir verða leiddir fyrir rétt, heldur rífa kjaft og þræta fram í rauðan dauðann, samkvæmt þeirri kenningu að sé sem meðgengur glæp sinn sé að eilífu glataður.

Þegar þeir hjá valdstjórninni höfðu veður af athæfi sjóarana með haglabyssuna voru þeir allir samála um, að illa væru nú aflagðir gálgar, höggstokkar og drekkingarpokar. Því það að skjóta á dróna og drepa hann væru drottinssvik, landráð, stríðsglæpur og fjöldamorð og að erfitt væri að sjá gegnum fingur við mannleysur sem slíkt drýgðu með prumprefsingu eins og lífstíðarfangelsi; aftökusveit og böðull hæfðu einir þessháttar ómennum. Það verður því fróðlegt að vita hvað valdstjórnin tekur til bragðs gagnvart þessum ófyrirleitnu drónaskyttum. Ein tillaga er þegar komin upp og hljóðar upp á að breyta drónaföntunum í hælisleitendur og reka þá umsvifalaust úr landi samkvæmd ákvæðum Dyflinnarreglugerðarinnar, svo ræðst það hvað um þá verður þegar þeir verða komnir til Sómalíu eða Nígeríu. 

Sjómaður greip til vopna og skaut á dróna

Það stóð tæpt með Díegó þegar hann fannst því pannan var komin á eldavélina

Mér er sagt að ekki hafi mátt tæpara standa með Díegó þegar hann fannst loksins eftir ævintýralega og hættulega leit. Í upphafi stóðu vonir til að garpurinn Grímur Grímsson leynilögreglumaður og frambjóðandi mundi finna Díegó á augnabliksstundu, en þær vonir döpruðust jafnhratt og þær kviknuðu, því Grímur Grímsson leynilögreglumaður og frambjóðandi fór þegar í stað villur vega í leit sinni og hafnaði af einhverjum ókunnum og óskiljanlegum ástæðum í slippnum í Keflavík þar sem hann ráfaði um lengi dags, fram og aftur, uns góðgjarnir menn fjarlægðu hann með valdi. 

Það var hins vegar hinn frægi leynilögregluköttur Hamlet af Eyrabakka sem þefaði frænda sinn, Díegó, uppi, og var fljótur að. Síðan var Hálfdán Varðstjóri kallaður til og hann braust ásamt mönnum sínum af afburða harðfengi inn í húsið þar sem Díegó lá í böndum. Mátti ekki tæpara standa, eins og fyrr sagði, að bjarga Díegó, því ræningjar hans voru í óðaönn að undirbúa að matreiða hann þegar að var komið. Pannan var komin á eldavélina, búið að kynda upp í ofninum og blanda kryddið og grænmetið sem átti að éta með Díegói þegar hann væri fullsteiktur.

Hálfdán Varðstjóri var fljótur að færa ræningjana í járn og skera böndin af Díegó og klappa honum með sterkri varstjórahendi sinni og kitla hann dulítið undir hökuna eins og smámey. Þetta kunni Díegó að meta og fór að ropa og mala af ánægju. Svo komu húsbændur Díegó á stöðina og sóktu hann og Hálfdán Varðstjóri yfirheyrði þau til að komast að því hvort óhætt væri að fela þeim Díegó á höndur. Yfirheyrslan tók fljótt af og lauk með því Hálfdán Varðstjóri rak sinamikinn hnefann upp að trýninu á húsbændum Díegós og tilkynnti þeim, að ef þeim yrði eitthvað á með Díegó mundi hann sjálfur taka til sinna ráða og færa þau í hendur ræningjunum, sem fengju sjálfdæmi um hvað þeir vildu gera við þau. En pannan bíður enn á eldavélinni, ofninn er heitur sem fyrr og kryddið og grænmetið er tilbúið á borðinu.

Diegó er fundinn

Búist er við tímabæru andáti þeirrar gömlu á hverri stundu

Nú kvað gamla Framsóknarmaddaman vera komin svo af fótum fram að búist er við andláti hennar á hverri stundu. Fyrir viku var hún sett á líknandi meðferð, enda orðin rænulaus að mestu,fyrir utan meinlegt óráð á stangli, og í morgun kom prestur að þjónusta gömlu konuna og veita henni síðustu huggun. Það var sá merki værðarklerkur, Atgeir pt. Fjallabaksen, sem annaðist sálusorgum Maddömunnar, og menn þóktust sjá tár falla af hvarmi hans er hann staulaðist út frá þeirri gömlu.

Verra er, að innan Framsóknarfjóssins eru húskarlar og griðkonur öll logandi hrædd um að hinnar virtu Maddömu bíði ekki sem skemmtilegust vist eftir líkamsdauðann og henni sé þegar búinn staður í Víti með öllum þeim pínslum ásamt atgangi djöfla og andskota sem þar tíðkast. Það er meira að segja haft fyrir satt, að húsbóndinn í Helvíti ætli sér sjálfur stórt hlutverk við að gera gömlu Maddömunni framhaldslífið eins leitt og hugsast getur eftir að hún fellur í hans höndur.

Svo er aftur annað mál hvað um húskarlana og griðkonurnar í Framsóknarfjósinu verður eftir að móðir þeirra allra er önduð. Sennilega verða þau látin ganga undir niðurboð og þeim komið fyrir hjá þeim sem treysta sér til að hafa þau hjá sér fyrir minnst meðlag frá hinu opinbera. Vitað er þó, að ráðsmaðurinn, Sigingi, verður settur undir dýraverndunarlög og hann embættaður til að erfiða ævilangt hjá klausturbræðrunum að Klaustri. Þar verður hann ugglaust misnotaður og hafður fyrir trúðfífl þegar bræðurnir vilja skemmta sér. En húskarlarnir flestir, sem og griðkurnar, sem sumar eru þó varla meira en gimbrar af graslambastandi, verða kannski rekin á fjöll, þar sem ekki er loku fyrir það skotið að aunginn vilji taka við þeim. Það verður þá heldur dauf vist hjá þeim það sem eftir er, ekki síður en hjá ráðsmanninum, að ekki sé minnst á þá gömlu fær að baða sig í logum Vítis, án afláts, skrækjandi og veinandi, frá eilífð til eilífðar.

Aðhald nægilegt þrátt fyrir 70 milljarða halla

,,Skipulögð starfsemi" Flokks

Ja hérna, þykist maðurinn ekki vita, að viss stjórnmálaflokkur hefur áratugum saman vaktað fólk hér á landi og poletiskar skoðanir þess? Og það gerðist oftar einu sinni og oftar en tvisvar, að róttækir sósíalistar urðu varir við agenta frá þessum tiltekna Flokki sem voru bersýnilega að njósna um þá og veittu þeim jafnvel eftirför um Reykjavík. Þetta þykist Bjarniben ekki vita.

Og Bjarniben lætur sig í þokkabót hafa að fárast yfir ,,skipulagðri starfsemi", þá væntanlega glæpastarfsemi. Mett setur hljóðan við að lesa önnur ein ósköp. En, nei, ,,skipulagða starfsemin" beinist öll gegn einum manni og í leiðinni einum Flokki. Auk þess lögðust glæpakvikindin á son mannsins í Flokknum sem hryllingurinn beinist að, lokkuðu ofan í hann áfengi og tóku upp á band það sem drengurinn hafði að segja um föður sinn þegar farið var að svífa á hann. Fyrr má nú vera meiri óþverraskapurinn! Eitt er þó heldur dularfullt við piltinn, son mannsins í Flokknum sem ,,skipulögð samtök" voru að njósna um, en það er aldur þess stutta, sem aldeilis er á reiki. Hann er sagður vera á bilinu þriggja ára til fimmtugs, sem sé varla hættur með bleyju og enn ekki farinn að slíta fermingarfötunum svo heitið getur. Kauði er það sem maður segir, milli leikskóla og gelgju, sem gerir málstað Flokksins ekki betri.

Sumir segja að allt þetta tilstand sé út af Stjána Loftssyni og hvalablæti hans og heyri því undir sálfræði og geðlækningar. Aðrir eru harðir á því að meintri njósnastarfsemi sé eingöngu ætlað að klekkja á Flokknum og heilagri kosningabaráttu hans, en Flokkurinn berst nú upp á líf og dauða við að lenda ekki undir 10% í kosningunum í lok mánaðar. En fyrst minnst hefir verið á að njósnir og ofsóknir gegn vissum þingmanni og Flokki hans og að verið sé að bregða fæti fyrir hinn siðprúða og vammlausa Flokk, þá er ekki úr vegi að minna á að sami Flokkur hefir lengi haldið út argvítugum skrímsladeildum, sem hafa það hlutverk eitt að hlaða sem mestu óorði og lygum á andstæðinga Flokksins. Og fyrir allar kosningar fara skrímsladeildirnar bókstaflega hamförum, enda telja þær sig, og það með nokkrum rétti, hafa unnið margar kosningarnar fyrir Flokkinn og gert marga andstæðinga hans ærulausa með öllu og trúa því í ofanálag að störf þeirra í samfélaginu séu mikil þjóðþrifaverk.

Sleginn yfir grófri framkomu gegn fjölskyldunni

Sú á nú eftir að fá sína sálumessu yfir sig eins og Birgitta mamma

Aldrei höfum vér orðið vör við að Píratar hafi einhverja sérstaka hugsjón, öðru nær. Aftur á móti hefur barnaleg sjálfhverfa og tómthúshyggja verið aðall Píratana og einhver óskiljanleg þörf þeirra fyrir að láta að því liggja að þeir séu ekki, enn sem komið er, eins spilltir og verstu skúrkar Sjálfstæðisflokksins og Framsóknar, en það heitir að gera út á spillinguna og er brúkað í lýðskrumsskyni til atkvæðaveiða. Hins vegar finnst hvergi stafkrókur um að Píratar séu a nokkurn hátt siðsamari og siðvæddari en gamlir og gráir auðvaldsdraugar, sem hafa allt sitt leiðindalíf lifað á ránum, arðránum og auðlindaránum.

Þó má segja, að inn á milli hafa Píratar átt sína spretti, reyndar flesta kynlega en aðra blábjánalega fram úr hófi. Ber það náttúrlega hæst þegar þeir lóguðu móður sinni, Brýgýttu Jhónsdóttur, með köldu blóði á boðuðum Pírataflokksfundi. Eftir á sögðu þeir ástæðuna fyrir þessu sérstaka athæfi þeirra vera þá, að opinber aftaka Brýgýttu mömmu hefði fallið svo vel að grunnstefnu flokksins. Nú, það var víst einn lítill trítill með sítt skott, eða tagl, sem brá sér í hlutverk æðstaprests og böðuls við þetta tækifæri og hraunaði, drullað og grénjaði bölbænum yfir Brýgýttu, móður þeirra allra, með þeim óhjákvæmilegu afleiðingum að Brýgýtta sökk niður úr gólfinu, svona eins og kirkjan í Hruna forðum, og hefir ekki komið upp meir. Síðan hafa Píratar verið móðurlausir, - en um faðerni þeirra veit enginn, þar eð ekki nokkur lifandi sála af karlkyni hefir viljað gangast við þeim, sem skiljanlegt er.

Um önnur útspil Pírata, eins og snjómokstur í Reykjavík og sokka af sinn hvoru tagi, er ekki ástæða að fjölyrða um, því allt er það eitthvað svo trist og pervisalegt og lyktarþefjanin af þessu gumsi er eftir því. Nú síðast sigraði ung kona í prófkjöri hjá Pírötum, kona sem fyrir æskusakir, veit ekki einusinni hve veiðigjöldin á greifa útgerðarinnar eru há, og hún varð eins og tvöfaldur álfur út úr hó þegar alræmdur nýfrjálshyggju- og auðvaldspési á Mogganum spurði hana út í þetta. Síðan hefir þessi álfadans verið spilaður látlaust á Facebook og eflaust á fleiri stöðum Pírötum til háðungar. Ansi er maður nú hræddur um að blessuð telpan, svona fáfróð og framhleypin sem hún er, eigi aldeilis eftir að fá sína sálumessu á latínu síðar, þegar hin pingpongin og prumpudúkkurnar i Pírataflokknum verða búinn að fá bæði upp í háls og upp í kok af hinni ungu, framagjörnu konu, sem sló hr. Leví og öllum hinum stórmennum Pírata út í stórkostlegu prófkjöri. 

Verðum að keyra af stað á hugsjónunum

Aðför að lýðræðinu og saga af ferð á hvalaslóðir

Nú heitir það ,,aðför að lýðræðinu" að bjóða ungum fasteignasala á hraðri uppleið á vertshús og veita honum gómsætar steikur og valin vín úr sparivínkjallara hússins. Í gamla daga var slíkt kallað höfðingsskapur og gestrisni og var þeim er veitti til fremdar í þjóðfélaginu. Og þó svo fasteignasalinn hafi orðið kátur af veitingunum og launað fyrir sig með því að segja þeim er honum veitti skemmtilegar sögur af sjálfum sér og pápa sínum, þá er það eitthvað sem varast ber að leggja út að versta veg.

Ekki höfum vér, er fylgst höfum með bægslagangi og sporðakasti Nonnýboy í dag, mikla trú að að maðurinn sem bauð fasteignasalanum út að borða hafi látið bera hvalþjós og súran gambra fyrir hann. Ónei, það var nú eitthvað annað; réttirnir sem fasteignasalinn át og vínin sem hann svalg voru allir upp á franska tungu á matseðlinum, og verðið á því góssi í þeim hæðum sem hver meðalmaður verður saddur einungis við að lesa tölurnar á reikningnum, sem þjónninn lagði á borðið. Og þetta kallar Nonnýboy ,,aðför a lýðræðinu!" Hvað ætli hann mundi kalla þann verknað að lauma Stjána Loftssyni á flot í skjóli myrkurs með byssugarganið tilbúið á hvalbaknum?

Annars var nú helvíti gott þegar vissir labbakútar fóru á sjó, væddir handskutlum, haglabyssum og rifflum. Úti í miðjum Flóa komu þeir að hrefnu og köstuðu skutlinum þegar í stað í bakið á henni með tilþrifum. Hrefnan ærðist að vonum við áreitið og tók hart viðbragð og tók stefnuna á hafsauga með fleytu labbakútana í eftirdragi og þá sjálfa skelfingu lostna um borð. Þeir hleyptu allt hvað af tók af haglabyssunum og rifflunum, en skothríðin sú hafði þveröfug áhrif: hrefnuandskotinn jók aðeins ferðina og nú tók sjór að þyngjast og þoka lagðist yfir Faxaflóann. Daginn eftir hugkvæmdist labbakútunum loks að skera á línuna sem bundinn var við skutulinn, sem alltaf sat sem fastast í bakinu á illhvelinu. Og enn vandaðist máli, því hinir vösku hvalfangarar vissu ekkert hvar þeir voru staddir, þeir höfðu brotið kompásinn í óðagotinu er þeir börðust við hrefnuna, hvergi sást til lands, svo þeir létu skeika að sköpuðu og sigldu bara beint af augum. Viku síðar fundust þeir nær dauða en lífi á Dornbanka, þá orðnir olíulausir og einn þeirra labbakútana orðinn sturlaður, þann grip undu hinir tveir að fornum sið rígfastan við frammastrið. 

„Þetta er aðför að lýðræðinu“

Mun alvarlegri atburður en ætlað var í fyrstu

Það var aldrei að Nonnýboy og sons lentu ekki ærlega í því. Nú má ljóst vera að ferill Nonnýboys í poletikninni er á enda, og er endirinn á þessu hjá honum einna líkastur því þegar draugfullur kallhjassi keyrir á 150 kílómetra hraða á steinvegg með þeim afleiðingum að veggurinn kross-springur og veltur á hliðina en bíllinn splundrast í allar áttir; seint og um síðir sést svo til drukkna ökumannsins hvar hann skríður burt af slysstað og niður fyrir bakka og hverfur þar inn í dimma holu. Með draugfulla kallhjassanum er vitanlega átt við Nonnýboy, bifreiðin er auðvitað hvalablætið sem hann er haldinn og veggurinn að sjálfsögðu Sjálfstæðisflokkurinn.

En hvað um það. Nú eru náhrafnarnir á sorpblaðinu farnir að kroppa í aumingja vesaling, kviknakinn og óvarinn fyrir vörgum heimsins, og krunka út hlálegum fréttum af öllu saman, en hann, Nonnýboy í ráðuneytinu, getur aungva björg sér veitt, eða borið laskaða hönd fyrir höfuð sér. Og karlanginn búinn að leggja svona mikið á sig eftir að heitkona Flokksins gerði óvinveitta innrás í kjördæmið hans, - til dæmis að semja við þöngulinn Bjarnaben um að gefa Stjána Lofts hvalaslátrunarleyfi á laun og í blóra við alla skynsemi. Og svo er það stóra spurningin: Hver sendi njósnarann? Það liggur aldeilis ekki ljóst fyrir. Já, hvur andskotinn gerir það endemi eiginlega út?

Því miður erum vér ekki svo spámannlega vaxin, að vér getum greint hvernig þetta allt saman endar hjá Nonnýboy, Bjarnaben og Sjálfstæðisflokknum. Það verður að grandskoða öll gögn málsins til að komast að hvort einhver lög,kannski hegningarlög, hafi verið brotin, eða jafnvel stjórnarskráin? Hver eru annars viðurlögin við landráðum og föðurlandssvikum? Eða njósnastarfsemi? Þarf ekki að vísa einhverjum sendiherra út landi eftir þetta hneyksli? Og loks: Er engin lækning til við hvalablæti, sem hleypur með stjórnmálamenn í gönur og sviptir þá stjórn á eigin lífi? Allt að einu er þessi voðalegi atburður mun alvarlegri en útlit var fyrir í fyrstu og afleiðingarnar væntanlega eftir því. Fyrr má nú vera pungsparkið sem einn framtakssamur sjáfstæðispreláti má þola.

Birta frétt upp úr leyniupptökum af syni Jóns

Erlendur njósnari settur á Nonnýboy til að kanna hvalablæti hans

Mikill maður er Nonnýboy og sons. Nú eru alræmdustu og orðlögðustu sorpblöðin farin að leigja sér samviskulausa og siðblinda njósnara til að freista þess að kom upp um þá feðga með aðstoð hlustunardufla. Það sýnir best hvað glæpaeðlið er sterkt og siðblindan mikil, að hinn erlendi njósnari skuli hafa táldregið son Nonnýboy inn á vertshús og gefið honum steik og brennivín og undið sér að svo búnu í að lokka soninn til að tala og tala af sér þegar hann var kominn í glas. Þetta eru náttúrlega óverjandi vinnubrögð, meira að segja Páll Vilhjálmsson og Hallur Hallsson gætu ekki varið þau og eru þeir þó öllum hnútum kunnugir og flest til lista lagt í þeim efnum.

En hinni hrottafengnu atlögu sorpmiðilsins að Nonnýboy og sons hefir verið hrundið að þessu sinni. Gwöði sé lof. Má segja að snarræði Nonnýboys sjálfs valdi mestu að atlagan fór út um læri og maga, því með því að verða á undan að segja frá glæpnum hafi Nonnýboy afvopnað fantana, sem nú standa uppi sem hverjir aðrir ómerkilegir óbótamenn og bíða nú þess eins að verða kærðir og settir inn fyrir glæpsamleg vinnubrögð.

Sjálfur segir Nonnýboy frá því að útlenska njósnaranum hafi mjög þyrst í fregnir af hvalablæti Nonnýboy og Kristjáns Loftssonar í hvalnum og reynt hvað hann gat að drag sem mest um þau mál upp úr drengnum inni á vertshúsinu, enda hafi njósnarinn stöðugt verið að bæta í glasið hjá pilti þar til hann var hættur að geta staðið í lappirnar og hvað þá að sjá úr augunum út; það getur hver maður séð, að þegar ungur maður á uppleið er kominn í þannig ástand inni á veitingahúsi með armaniklæddum fjárfesti, þá er ekki laust við að geti farið að losna um málbeinið hjá blessuðum fuglinum. Svo kemur upp úr kafinu að sá armaniklæddi er njósnari en enginn andskotans fjárfestir! Það ætlar víst ekki af þeim að ganga, gullmönnum Sjálfstæðisflokksins að ganga þessa dagana og fylgið sem áður og fyrr var áratugum saman 40% er komið niður undir 10% og þjóðin alveg við að segja endanlega bless við þennan Flokk sem hafði kjósendur í vasanum allt of lengi.   

Sakar Heimildina um þátttöku í að hlera son sinn

Gunter Sachs var glaumgosi en þó var Indriði Handreður honum langtum fremri

Snillingurinn Indriði Handreður á því láni að fagna að hafa komið oftar en einu sinni og oftar en tvisvar að vinum sínum uppi í rúmi hjá hjá eiginkonu Indriða, Máríu Borgargagni. - Þetta helvíti venst aldrei alveg, sagði Handreðurinn við séra Atgeir pt. Fjallabaksen, þá hann fór til sálusorgunar hjá þeim vinsæla værðarklerki.
- Og hvað gerðirðu þá, spurði sr. Fjallabaksen, fullur með áhuga á umkvörtunarefni Indriða.
- Ég reyndi að berja helvítið sem var þarna berrassaður í bælinu hjá henni, en það gekk ekki.
- Og af hverju gekk það ekki?
- Hún setti lampann í höfuðið á mér þegar ég var um það bil að slíta undan djöfli; ég hafði náð góðu taki og hann farinn að emja eins og tófuyrðlingur. En þá kom lampinn og allt varð svart. Kolsvart.

Í annað sinn voru bæði Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður og Brynjar Vondalykt í rúmin hjá Borgargagninu þegar Indriði Handreður kom óvænt heim, öll kviknakin og rauð framaní. Í það sinnið skreið Handreðurinn sjálfur beint upp í til þeirra er þar voru fyrir, og var við það tækifæri ekki beinlínis siðlegur til augnanna og kumraði eins og hrútur. Og aðfarirnar vóru víst eftir því, - hræðilegar.

Í hið þriðja skipti kom handreðurinn að konu sinni með hjónin Kolbeins Kolbeinsson og frú Ingveldi í rúminu hjá sér. Var auðséð að siðsemi var ekki í hávegum höfð þar í bælinu og voru aðkomuhjónin afar dónaleg við Handreðinn þegar hann birtis og tróðu honum með valdi undir rúm eftir að hafa flett hann klæðum og hæðst að honum fyrir getuleysi og aumingjaskap, en húsfrúin Máría Borgargagn hló og hló að öllu saman og skvetti úr koppnum undir rúmið og á eiginmanninn hágrátandi. Svo hélt þetta ófyrirleitna fólk áfram að djöflast uppi á dýnunni með húsbóndann á heimilinu hrínandi og kveinandi undir. Eftir á sagði Handreðurinn séra Atgeiri pt. að þetta hefði verið voðaleg lífsreynsla sem hafði ekki jafnað sig á fyrr en honum tókst að selja Kolbein vin sinn dauðadrukkinn í kynferðislega ánauð í tvo sólarhringa hjá stórbiluðum öfuguggum og óþverrafólki í Þingholtunum. Það er af Kolbeini og Indriða að frétta, að þeir eru báðir tveir á listum Framsóknarflokksins til alþingiskosninganna í lok mánaðarins.

Rakst á vini vina vina sinna í rúminu