Af skátafélagin Drenglyndið, Írisi, Beggó og Vondulyktinni

Þó farið sé að falla á Írisi Róbertsdóttur, samkvæmt dómsniðurstöðu hr. Beggó Ólasonar miðjúngs og klausturjúnkara, þá er kannski eitthvað til í því hjá henni að það sé ekkert að drengjunum. Vissulega fer það náttúrlega aðallega eftir því um hvaða drengi er að ræða. Ég held maður muni nú eftir drengstaulunum sem slógu hvað harðast um sig í Klaustrinu hér um árið með spaklegum ummælum þar sem áðurnefnd Íris, ásamt framsóknarkrötunni Albertínu og gömlu frú Sæland, voru teknar sérstaklega til upplýstrar umræðu.

Svo eru það aðrir drengir, sem hafa sona meira orð á sér fyrir ósæmilega framkomu og eitraða orðræðu. Þar er auðvitað átt við þorpara eins og Kolbein Kolbeinsson, Brynjar Vondulykt og Indriða Handreð. Sjáið bara helvítis kvikindið hann Kolbein; einlægt skal hann vera nær þegar spilling, ránskapur og kynferðisleg ólánsatvik eru framin. Þó tók útyfir margt annað hræðilegt, þegar Kolbeinn lét sig hafa að smita poletiskan andstæðing sinn af trans með bellibrögðum; hann mútaði sem sé vini sínu Gottfreði Gottfreðssyni læki til að lauma transi með flensusprautu í andstæðinginn. Afleiðing byrlunarinnar lét heldur ekki á sér standa: Poletiski andstæðingur Kolbeins varð samstundis freyðandi brjálaður og fór að halda því fram, hvar sem hann fór, að hann væri ekki lengur maður, ekki einusinni kona, heldur móskellótt smalatík.

Svo var það hið fræga skátafélag Drenglyndið, sem leið undir lok eftir glæpsamlega spillingarstarfsemi. Þeir hjá Drenglyndinu höfðu Brynjar Vondulykt sem foringja og leiðsögumann og undir hans stjórn frömdu piltarnir ódæðisverk, sem forhertusu brennuvargar, innbrotsþjófar og öfuguggar væru fullsæmdir af. Og á meðan barnaskólinn í Fellafirði stóð í björtu báli stóðu piltarnir í Drenglyndinu á aðaltorginu í næsta firði og sungu sálma undir stjórn hr, B. Vondulyktar. Skömmu síðar var Vondalyktin handtekin, sakaður um afvegaleiða ungmenni og spana þau upp í að leggja eld að skólabyggingu í eigu hins opinbera. En það leið ekki nema mánuður frá handtökunni að dómsvaldið lét þau boð út ganga að glæpamálið á höndur Brynjari Vondulykt og skátafélaginu Drenglyndið væri látið niður falla.

„Það er ekkert að drengjunum“

Ólafur bóndi hætti að nota púður og blý á sínar skepnur

Þegar Ólafur bóndi var á dögum tók hann upp þann sið að nota gálga og reipissnöru við að lóga dilkum og öðru sauðfé til heimabrúks. Sumum nágrönnum hans þókti þetta óviðfelldin aðferð, allt að því andstyggileg og jaðra við hreina og beina glæpamennsku. Hann reisti sér gálga fyrir framan eldhúsgluggann, svo konan gæti séð hvað hann var mikill maður, og í hann leiddi hann sláturfé sitt og tók það af lífi. Að svo búnu fláði hann skepnuna í snarhasti og gjörði að slátrinu. En konan sett pott á eldavélina og brátt breiddist ilmurinn af ketsoðningunni út á hlað.

Hinn virti heimilis- og smalahundur Ólafs bónda fylgdist ætíð vel með þegar húsbóndi hans hengdi búfénað sinn; einkum þókti honum bragð að þegar hrútar voru hengdir, því þeir voru oft snakillir og ósamvinnu þýðir við Ólaf bónda og reyndust honum erfiðir viðureignar. Eitt sinn kom stórhyrndur hrútur höggi á Ólaf og rotaði hann. Þegar bóndi komst aftur til meðvitundar varð hann vitstola af heift út í hrútinn, rauk upp á dráttarvélina er stóð þar álengdar og elti hrútinn út um öll tún á henni, því hann hugðist myrða skepnuna með því að aka yfir hana.

En nábúar Ólafs bónda vildu ekki lýða honum til lengdar að nota reipi og gálga til heimaslátrunar, svo þeir kærðu hann og sýslumaðurinn kom og gerði gálgatrén upptæk og alla reipisspotta sem fundust á bænum. Síðar, þegar Ólafur bóndi var allur, hann féll á óskiljanlegan hátt fyrir björg er hann ásamt Snata voru að líta eftir fé, ritaði hreppstjórinn minnigargrein um Ólaf bónda í Morgunblaðið. Þar stóð meðal annars, að hinn burtkvaddi stórbóndi hefði um sína daga verið einkar natinn við sauðfé og aldrei viljað því annað en það besta sem hann gat boðið því upp á. Snata þókti þetta góð minningargrein og þykir enn, því hann flettir henni ævinlega upp þegar honum langar að komast í verulega gott skap.

 

Ánægjulegt að þurfa hvorki að nota byssu né hníf

Skútelsið

Þeir mega þykja heppnir þessir prammar með að hafa ekki kantérar skútelsinu og farið þar með í sjóinn með óvissum afleiðingum. Það er náttúrlega hættulegt að sigla svona skipum í námunda við fjarðarbotna, því bæði hætta á að grynningar verið of miklar og skútelsið taki niðri og verði klossfast, sem og að ódámar í landi taki upp á að skjóta af byssum á það í því augnamiði að sökkva skútelsinu eða flæma það á botnlausan flótta undan kúlnahríðinni.

Svo var á öðrum tíma annað skútelsi, með þanið stórsegl og drottningarrassgat. Það var kvenmaður. Og þessi kvenmaður þókti í vafasamara lagi og var grunuð um siðspillingu og að afvegaleiða unga sveina, reynslulitla og einfalda. Nú hefði mátt ætla að þetta kvendi hefði búið úti á Nesi, en það var öðru næt: hún hafði sína beykistöð upp við Óðinstorg. Og hún var ekki þeirrar tegundar að bjóða aungvum upp til sín, hvað þá heldur að hún bragðaði ekki vín. Þetta var mergjuð kjarnafrauka, sem drakk brennivín á við þrjá og lék sér að því að fallera fimm hreinsveina á einni og sömu nóttu, og fór létt með. En þeir urðu að borga, borga í péníngum, annars var voðinn vís.

En hún var sem sé kölluð Skútelsið, því hún lét sér ekki muna um að heimsækja skútukarla og fara um borð í togara að næturþeli. Þau urðu örlög Skútelsisins að hún giftist útgerðarmanni austan af landi og hafði af honum útgerðina á snyrtilegan hátt og flutti með andvirði hennar til Parísar. Löngu eftir að Skútelsið hafði lokið umsvifum sínum á Íslandi og horfin til að sinna skylduverkum í siðmenntuðu landi, risu upp þær frú Ingveldur og Máría Borgargagn og hafa síðan haldið á lofti merki errilegra kvenna eins og Skútelsisina. Hafði þeim stöllum þókt farast það vandaverk vel úr hendi og hlotið lof fyrir.   

Búið að losa skútuna

Norðmenn veitast að helgum manni landa sínum

Að þeir skuli ekki skammast sín fyrir, bölvaður Norsarinn, að hafa í hyggju að kæra einn sinn besta mann, einn saklausan milljarðamæring sem ekki veit aura sinna tal, fyrir að hafa undir höndum þýfi! Þeir brigsla honum um hylmingu, brot á lögum um menningarminjar og sölu á þjófstolinni gullmynnt, sem hann hefur vísast fundið óvart á lóðinni heima hjá sér þegar hann var að grafa þar fyrir trjábeði. Já, það er ekki á bölvaðan Norsarann logið, þetta er skepna.

Trond Mohn, sem heitir á nýlensku Þrándur Money, hefir sem kunnugt er aldrei mátt vamm sitt vita og það er ekki honum að kenna að hann vilji koma því sem hann finnur heima hjá sér í verð. Það getur hver séð sjálfann sig með það. Við Íslendingar höfum svo sem aldrei átt gullmynt í jörðu, okkar gullmynt hefir verið úti á sjó, ekki hvað síst á hafsbotni; þá gullmynt hafa fáeinir greifar kastað eign sinni á og selja hana baki brotnu erlendis, jafnvel á uppboði þegar það hentar, og leggja sínar gullmyntir að svo búnu ínn á Tortólu, Kýpur, og Guð má vita hvar.

Ég held að Norsarar verði að sjá í gegnum fingur við Þránd Money, svo sem vér og sjáum í gegnum fingur við okkar greifa og baróna. Og af því við eigum svo fjarska góðan og gegnan utanríkisráðherra, þá ættu Bjarniben og Mumu frá Brúarlandi að senda utanríkisráðherra með bænaskjal þar sem þess er krafist af þeim sem ráða fyrir Noregi að þeir láti sinn besta mann, Þránd Money í friði. Við búum nú einusinni við kapítalískt þjóðskipulag og hjá okkur eru kapítalistar helgir menn.  

Norskum auðmanni brigslað um sölu á þýfi

Aðferðir til að efla dáð útbrunninna karla

Óskaplega er dásamlegt að hann Kári hérna okkar Stefánsson sé kominn með einkaþjálfara. Maðurinn er bráðum kominn á níræðisaldur og honum veitir ekki af yfirhalningu og hressilegri endurræsingu. Einkaþjálfarinn ku hafa byrjað prógrammið með Kára með því að gefa honum myndarlegt raflost í afturendann svo hann tókst á loft og var víst með naumindum hægt að ná honum niður aftur. Síðan hófst þessi hefðbundna meðferð með víagra og kóvíðs nítján sprautum. Og árangurinn hefir ekki látið á sér standa: Kári hefir yngst um tæp þrjátíu og fimm ár síðan í vor er hvergi nærri hættur að yngjast.

Frú Ingveldur prófaði eitt sinn rafstraumsaðferðina á Kolbein sinn Kolbeinsson. Það gerði hún einfaldlega með því að útvega sér tveggja metra langa rafmagnssnúru með kló á öðrum endanum en vírana bera á hinum. Svo þegar Kolbeinn var lagstur til hvílu og sofnaður, dró frú Ingveldur hinn elektróníska útbúnað undan koddanum, stakk klónni í samband við rafmagn, en vírana rak hún af fullum ásetningi millum þjóhnappa Kolbeins, sem þeyttist umsvifalaust fram úr rúminu og kastaðist út í vegg. Því næst tók hann til fótanna og hljóp úr húsi og síðan stefnulaust út í buskann.

Þegar Kolbeinn hafði jafnað sig að mestu af rafurlostinu fann hann sér til mikillar ánægju að honum hafði vaxið náttúra svo um munaði. Hann var svo orkumikill að honum þókti nú sem honum væru allir vegir færir á kynórasvæðinu. Því miður slasaði Kolbeinn vesalingurinn sig hastarlega í afturbatanum og lá lengi á eftir og bar sig aumlega. Þar með fjaraði hin nýfengna orka Kolbeins að mestu út, en menn og konur tóku eftir því að hann var orðinn miklu brenglaðri en áður þegar honum var loks sleppt út af spítalanum, og þókti þó ekki á bætandi í þeim efnum hvað varðaði Kolbein Kolbeinsson.   

Kári Stefáns og Eva fóru saman á safn

Brjáluð graðkérlíng gengur laus

Nú rétt fyrir klukkan átta, gaf frú Ingveldur út eftirfarandi tilkynningu: Kæru landsmenn, hér með er vakin athygli yðar á að brjáluð graðkérlíng gengur laus á höfuðborgarsvæðinu. Þetta er bráðhættulegt kvendi og til alls vís. Ef þér verðið vör við áberandi dónalega konu með dýrslegan lostaglampa í augum þá skuluð þér og tilkynna lögreglunni um hana tafarlaust. Einnig: Ef þér verðið vör við skotbardaga í grenndinni skuluð þér fela yður innandyra, því skothríðin mun þá vera millum Víkingasveitarinnar og brjáluðu graðkérlíngarinnar. P.s. Brjálaða graðkérlíngin heitir Máría Borgargagn.

Já, nú ríður á að borgararnir, ekki síst sjálf borgarastéttin, séu vel á verði og láti hina eftirlýstu kvensnipt ekki fífla sig með innfjálgum fagurgala og svikabrosum. Fyrr í dag braust fyrrnefnd Máría Borgargagn inn hjá fjármagnseiganda í Hlíðahverfinu í Reykjavík og gekk að honum nálega dauðum með ofboðslegum erótískum tiltektum. Eftir innrás Borgargagnsins þáði fjármagnseigandinn flutning með sjúkrabifreið á Landspítalann, miðfótsbrotinn og illa afsveinaður í bak og fyrir.

Af þessu má sjá, að mikil hætta er yfirvofandi og óhæfusyndin liggur í loftinu. Í því ljósi hugsar Hálfdán Varðstjóri sér gott til glóðarinnar leggur hann nú höfuðáherslu á að handtaka Máríu Borgargagn og hafa hana með sér á stöðina og í fangaklefann. Sumarið hefir löngum verið versti athafnatími Máríu Borgargagns og líka frú Ingveldar, svo ekki sé minnst á sóðasveinana Kolbein, Vondulyktina og Indriða Handreð. Fyrr í sumar unnu þessar manneskjur fordæmalaus spjöll í þeirri dásamlegu ferðimannaparadís, Landmannalaugum. Það sem gjörðist það verður ekki tíundað hér að sinni, en ljótt var það, klúrt og germengað af guðlasti og djöfulskap. Það hefði aunginn trúað að svona skaðræðisfólk væri til í röðum fullorðinna manna.

Aðgerðum sérsveitar lokið: Tveir handteknir

Auðnuleysingjar og þúfutittlingar í víkingi á slóðum skítalyktarinnar

Þvílíkir auðnuleysingjar og þúfutittlingar og þessi krataeðlisbörn eru eflaust vandfundin á norðurhveli jarðar, og eflaust útilokað að svona nokkuð finnist heldur á suðurhvelinu. Hægrikrataskítalyktin á Bretlandi finnst langar leiðir, ekki síst af formannsgægsninu, sem ku vera á pari við Blair og Tahacher; að íslensk unglingsbörn skuli vera svo mikið roðhænsn að gera sér ferð þarna út til að ganga í hús til að troða upp á fólk innatómu lýðskrumi og hlægilegri lygaþvælu er hreinlega þess eðlis að utanríkisráðuneytið verður að skerast í leikinn og taka börnin heim áður en þau gera okkur enn meira til skammar en orðið er.

Þessi óviðkunnanlega uppákoma íslensku krataunganna á götum Bretlands sýnir á hverskonar villugötum íslensk ungmenni eru í raun og veru. Að gera gælur við helstu stjórnmálamenn gamla nýlendu- og blóðveldisins Bretlands er álíka gáfuleg og tilbeiðsla á greifanum Drakúla eða Þorgeirsbola. Þetta er allt svo frumstætt og annarlegt að fréttin af þessum fáráðlingum hlýtur að vera draumur, - meira að segja svo skammarlegur draumur að þeim sem dreymir verður íllt af öllu saman. 

En kannski er þetta allt í lagi; íslensk ungmenni hafa svo sem hagað sér blábjánalega fyrr, drukkin jafnt sem ódrukkin. Þá Brynjar Vondalykt var á æskuskeiði, gjörði hann margt frámunalega heimskulegt. Eitt af því að var að halda að hann væri krataeðlissjúklingur. Það fór nú eins og það fór. Sem seytján ára krati gjörði hann sér lítið fyrir og kukkaði á við dyrnar á véladeild Sambandsins SÍS mótmælaskyni við Framsóknarflokkinn, en stóru kratarnir, sem voru í góðu vinfengi við Sjálfstæðisflokkinn og Valhellinga, höfðu innrætt þeim að Framsóknarmaddaman og Sambandið væri bölvaður ruslaralýður. Það sást til Vondulyktarinnar þegar hann var við mótmælaiðju sína og menn stukku til og rassskelltu gripinn hálfpartinn til óbóta. Mánuði síðar spurði einhver Brynjar Vondulykt hvort hann væri enn þá krati, en þá svaraði kappinn því til að hann væri löngu kominn yfir á höfuðbólið, það væru þrjár vikur síðan. Síðan hefir Vondalyktin unað sér vel á Höfuðbólinu þókt svo hann hafi aldrei skipt um poletiska skoðun síðan hann var krataeðlissjúklingur.

Íslenskir jafnaðarmenn ganga í hús í Bretlandi

Bréf til Kára frá sósíalistum ...

Mér er svo sem nákvæmlega sama um skoðanakannanir, þær eru í mesta lagi vitnisburður hæpinn hugsunarhátt landsmanna. Í stað þess að fjandskapast yfir niðurstöðum úr könnunarrugli, þá ætla ég að leyfa mér að birta dálítið bréf frá okkur hjónum til Kára karlsins Jónssonar og hans líkra við hirð Gunnarssmára á ,,Samstöðinni".

Hvenær varð það hlutverk sósíalista að fjármagna pólitískan leikaraskap krata, efrimillistéttarliðs og tækifærissinna? Ber sósíalistum einhver skylda til að búa til atvinnu fyrir atvinnulausa blaðamenn, sem enginn vill hafa lengur nálægt sér, sótsvört íhöld og loddara, með ríkispeningum sem ætlaðir eru Sósíalistaflokki Íslands? Það held ég ég ekki. Hvað á svona spillingarvaðall að þýða? Keikir það engin ljós í hausum á ykkur, að Sósíalistaflokkurinn á ekki svo mikið sem eina flís í Samstöðinni, á enga kröfu á hana, ekki neitt? Eða er ykkur bara alveg sama? Samstöðin er ekki að þjónusta Sósíalistaflokkinn eða sósíalisma á Íslandi yfirleitt. Enda er fráleitt að endalaus og margendurtekinn sprengisandsþáttur út í eitt hafi nokkuð með sósíalisma að gera. Og hvað ætlar þú, Kári Jónsson og kó, að gera ef Gunnarsmári fer með Samstöðina, ásamt vini sínum Birni Þorlákssyni, burt úr Bolholtinu, ,,Alþýðuhúsinu og Vorstjörnunni"? Kannski er ykkur alveg sama, en það virðist vera klár mál, að Sósíalistaflokkurinn hefur ekkert í höndum til að stöðva slíkt.

Og hvað veist þú, Kári Jónsson, um fjárreiður Samstöðvarinnar? Veistu nokkuð um þær í raun og veru, um áskriftartekjur og svo framvegis? Það kæmi á óvart ef þú hefur fengið að sjá sjóðsbækurnar hjá Samstöðinni hjá Smáranum. Og til hvers er Sósíalistaflokkurinn að eyða peningum flokksins í stöð sem hann á ekkert í fyrst áskriftartekjurnar eru orðnar svona miklar? Þetta passar bara engan veginn, það hlýtur þú að sjá sjálfur Kári. Ég höfum við hugmynd um hvernig þú getur talað hér í nafni sósíalista, ekki síst fyrir þá lítilfjörlegu og augljósu sök, að þú ert enginn sósíalisti. Hreyfing íslenskra sósíalista er annað og meira en samsafn nokkurra krata og sótsvartra íhalda, sem hafa komið sér fyrir á herðum raunverulegra sósíalista og gert arfleifð þeirra sér að atvinnu með ómerkilegum aðferðum.

Samfylkingin niður í 27% og VG út af þingi