Séra Hallgrímur, Júdas, Gunnarsmári og götustrákarnir eiga daginn í dag

,,Sjá hér hvað illan enda
ótryggð og svikin fá.
Júdasar líkar lenda 
leiksbróður sínum hjá." (Höf: séra Hallgrímur Pétursson í Saurbæ, Hvalfjarðarströnd.)

Já, enn og aftur hafa áhrínisorð hins bláfátæka sálmaskálds öreiga Íslands sannast á eftirminnilegan hátt með skyndilegri burtköllun Gunnarssmára frá ketkatli sosialistaflokksins hans. Nú kunna sumir að segja, að brotthvarf Smárans úr stjórnum Sósíalistaflokksins hafa verið af mannavöldum, svona eins og loftslagshlýnunin, en ekki fyrir kraft orða sér Hallgríms og Guðs Almáttugs. En hvað um það, þá gerðist það í dag að ótýndir götustrákar gerðu sér hægt um vik og gerðu bragð úr ellefta boðorðinu með því að draga sjálfan höfðingjann, Gunnarsmára á skottinu út úr sínum eigin þinglýsta sosíalistaflokki í Bolholtinu og mismuna honum með sveiflu út á malbikið. Kempan mikla úr sosialisku Samstöðinni lá þar sem sé fallin í rennusteininum, en frú M. Kemp og klappstýrurnar grétu þungan yfir höfuðsvörðum hins gríðarlega sosialist, sem aungvann hefir átt sinn líka síða Pétur Þríhross var á dögum.

Svo er hitt, að aldrei getur orðið sósíalisti, hvað þá kommúnisti, úr öfundarkrata. Og þannig er nú það. Það þykir nú fullsannað, að Júdas sá, sem lenti leiksbróður sínum hjá, var haldinn krataeðli og varð sá sjúkdómur honum að falli. Í sömu veru var fall Gunnarssmára og klappstýranna ígildi vel heppnaðrar hundahreinsunar og eiga þeir götustrákar sem verknaðinn frömdu mestu þakkir skyldar fyrir sitt óeigingjarna starf við að koma vomnum og vofum hans úr húsi og kveða hersinguna niður á gráu malbiki.   

Hallarbylting: Gunnari Smára bolað út, Sanna ósátt

Frú Sæland, frú Andersen - og síðust en ekki síst: Frú Ingveldur

Þar kom að því að frú Sæland tæki í hnakkadrambið á frú Andersen og sveiflaði henni í nokkra hringi og flengdi hana loks með tunnustaf til minningar um síldarsöltunina á Siglufirði á árum áður. Og í dag kvað frú Andersen vera svo lerkuð eftir meðferðina að hún getur, að sögn flokksbræðra sinna, hvorki legið né setið og verður að hanga utan í vegg eins og sigin ýsa til að afbera kvalirnar sem fylgja því að vera hýdd með tunnustaf og vera sveiflað í hringi. En svona eiga sýslumenn líka að vera, svona eins og hún frú Sæland, og láta hælglefsandi hvolpa finna til tevatnsins í öllum þeim litbrigðum sem þessháttar óþverranart gefur tilefni til.

Nú, auðvitað er það rétt hjá frú Sælandi, að ráðherratíð frú Andersen hafi einkennst af ámátlegu væli og hvæsi og síðast sparki í rassinn; um það liggja fyrir borðleggjandi sannanir. Það hefir sem kunnugt er lítið upp á sig að leika hortuga götustelpu þegar engin innistæða er fyrir slíku. Og þó svo frú Andersen hafi risið upp úr sinni köldu og illa þefjandi poletisku gröf og gengið aftur meðal drauga og dóna í Miðflokknum, þá er síst ástæða fyrir hana að trana sér fram með ruddaskap og ofstæki í garð frú Sælands, sem ber af frú Andersen eins og demantar og gull bera af fúasprekum og ryðjárni. Því hvað er eitt Andersen við hliðina á tvíelleftu Sælandi, ég bara spyr.

Eitt sinn slógust tvær mektarfrúr í helgarsamkvæmi hjá frú Ingveldi. Við skulum ekki nefna nein nöfn í sambandi því það gæti reynst hættulegt. En slíkur var atgangurinn að upp gengu teppi og gólfefni úr parketi, en borð og stólar brotnuðu í mél. Brynjar Vondalykt varð fyrir orrustulátum kvennanna og var óðar traðkaður niður; Kolbeinn Kolbeinsson kom að og ætlaði að bjarga vinu sínum frá bráðum bana en var líka traðkaður niður í gólfið og auk þess sleginn á kjaftinn svo að hyminn og jörð gengu í bylgjum yfir honum og undir. Það var ekki fyrr en frú Ingveldur blandaði sér í ófriðinn með því að rífa þéttingsfast í í hárlubbann á mektarfrúnum og slá þeim saman að langþráð ró komst á í húsinu.   

Inga ósátt við Sigríði

Baráttumál kvenna á ýmsum aldri fyrr og nú.

Svo sannarlega sker það inn að dýpstu hjartarótum að heyra af því að efnilegar stúlkur og vel upp aldar af myndarheimilum í Garðabæ gangi að heiman frá sér út í blíðviðri vorsins og leggi til atlögu, eins og hverjar aðrar ósiðaðar bestíur, við aðrar telpur á sama reki í bænum og berji þær, sparki í þær, og misþyrmi þeim andstyggilega á allan hátt. Og ljúki loks erindi sínu með því að leysa buxur og pissa á hinar föllnu kynsystur sínar. Fyrr má nú vera ofstækið og illhryssingshátturinn í nokkrum stelpuskjátum, íklæddum merkjavörum. En vera má að þetta sé menningin í Garðabæ og andi byggðarlagsins, hvur veit?

Frú Ingveldur minnist þess þegar hún tólf ára fór að stunda áflog og illindi við hvurn mann. Sérstaklega heldur hún upp á minninguna um það þegar hún vatt sér að konu nokkurri með bláan barnavagn á undan sér og sló hana niður í einu höggi og velti henni upp úr rennisteininum þar til konugarmurinn ákallaði alla heilaga. Barnið öskraði og hrein í vagninum á meðan, en götustráka dreif að vígvellinum, sem viðhöfðu voveiflegt orðbragð með sóðalegu klámi, bölvi og heitingum í garð allra kérlínga. Frú Ingveldur náði að bragði taki með sitt hvorri hendi á tveimur þessara pilta og sló þeim saman svo þeir lágu í roti, - lengi.

Í annað skipti lenti frú Ingveldur í hörðum leik við þrjár kvenpersónur frá Vottum Jehóva sem höfðu bankað upp á hjá henni og kröfðust þess að fá að koma inn og ræða alvarleg trúmál við hana. Frú Ingveldur gjörði sig blíða í framan og bauð kerlunum til stofu og bauð þeim café og whisky. Tíu mínútum síðar hóf frú Ingveldur sig upp úr guðsorðablæstri kvennanna og bar hiklaust upp á þær þjófnað; hún hefði séð að þær hefðu ætlað sér að stela fiðlunni í fiðlukassanum og gullblómavasanum; þær hefðu auðsjáanlega haft í hyggju að stinga þessum dýrmætu munum inn á sig um leið og þær hefðu sig á brott. Kérlíngarfjandarnir ærðust um leið og þeim skildist að húsráðandi væri að saka þær um óráðvendni og stukku úr sófanum upp á afturlappirnar, málóða mjök. Svo sagði frú Ingveldur síðar frá, að skjaldan hefði hún upplifað annan eins unað en þegar hún tók þessar kérlíngar, hvurja af annarri, pakkaði þeim saman, og kastaði eins og sorppokum út á stétt og elti þær síðan með lurk á lofti niður allan Skólavörðustíginn. 

Hópárás í Garðabæ

Meðan ábyrgir leiðtogar fagna í Moskvu flaðra krataeigirnar upp um blóðhunda NATO

Það eru meiri andskotans ósköpin sem það getur rignt upp í krataeðlisnasirnar á stúlkukindinni henni Kristrúnu hérna frá Kvikubanka fínifólksins. Nú gengst hún upp eins og rígmontinn íhaldskrakki, sem hún auðvitað er, upp í meintum gríðarlegum vinsældum hennar í skoðanakönnunum og álfarnir og bjálfarnir, sem nóg er af í Samfylkingunni, eru hættir að halda vatni yfir þessum óskaplegu vinsældum og vafra um götur og torg í einu allsherjar meðvirknislosti og þykjast ekki sjá að keisarinn er ekki í neinum fötum.

Þetta á vafalaust eftir að fara illa hjá krataeðlissjúklingunum, sem eins og fyrri daginn þykjast vera svona og svona undur aumingjagóðir og vók, en sleikja sig í sömu andrá upp við glæpahyski heimsins í ESB, USA, og NATO. Þegar ábyrgir forustumenn þjóða þyrpast til Moskvu til að fagna því að 80 ár eru frá því að Sovétríkjunum tókst að yfirbuga Þýskaland nasismans eftir innrás og þriggja ára umsátur Þjóðverja, sem í raun var ætluð til að kveða byltingu sósíalista í Sovétríkjunum niður í eitt skipti fyrir öll. Vart þarf að taka fram, að innrás Þjóðverja í Sovétríkin, sem kostaði óstjórnlega eyðileggingu og 20-30 milljónir mannslífa, var gerð með velþóknun gömlu nýlenduböðlanna í Evrópu og Bandaríkjaauðvaldsins. Með þessar staðreyndir í huga, þá sitja varðhundar auðvaldsins á Vesturlöndum heima hjá sér og dilla rössum sínum ólundarlega, hver í kapp við annan, enda uppteknir við að halda stríðnu við Rússa áfram, þar sem fyrr var frá horfið af Þjóðverjum, að þessu sinni í gegnum hálfbrjálaða og albrjálaða fasista í Úkraínu.

Og meðan krataeðliskonan úr SamfylkingarKvikunni situr skælbrosandi með lítilmennum auðvaldsþjónustunnar á Norðurlöndum, og hrærir í auðvalds- og krataeðlispottinum fyrir blóðhunda NATO og USA, fagna þjóðhöfðingjar valinkunnra ríkja með Rússum sigrinum yfir nasismanum fyrir áttatíu árum. En krataeðlið er samt við sig og hefur verið það síðan það skipaði sér í lið með auðvaldinu í forleiknum af fyrri heimstyrjöldinni; síðan hefur leikurinn hjá þessu vandræðaslekti gengið út á að freista fátæklinga á annað borðið með plástrum á bágtið, það kalla krataeðliseignirnar velferð, en á hitt borðið nuddar það sér upp við leggina á auðvaldinu og heimsvaldasinnum og skríður fyrir því með sleikjusakap og nautnastunum.     

Kristrún um Trump: Ánægður að heyra frá okkur

Einelti gegn útgerðarmanni og eitthvað fleira

Það á ekki af honum Ólafi útgerðamanni og óðalsbónda að Miðhrauni I. í Miklholtshreppi að ganga. Maðurinn lenti í Hruni og var í settur í fangelsi; hann hefir og setið undir kárínum og aðkast nágranna sinna í sveitinni og svo hrapaði þyrlan hans og fór í klessu, en hann skreið út úr flakinum eins og minkur úr dýraboga. Og nú hagar Hæstiréttur sér eins og fífl gangvart þessum mikla manni, sem heimurinn hefir snúist öndverður á móti, og sýknar Samkeppniseftirlitið af því að hafa haft horn í síðu stórútgerðarmannsins og bóndans og útgerðarfélagsins hans. Fyrr má nú gagn gera í helvítis eineltinu gegn einum farsælum Íslendingi. Það er dagljóst, hvellskýrt og þyngra en tárum taki, að vita það fjallgrimmri vissu, að ef Ólafur útgerðarmaður væri múslim, arabi, hælisleitandi, flóttamaður og trans þá hefði þetta mál gegn Samkeppniseftirlitinu verið dæmt honum í vil og þeir í eftirlitinu dæmdir beint í fangelsi fyrir að fara með rangindum gegn honum.

Svo er nú það, og illa er búandi á þessu bölvaði skeri atarna. Í nótt vaknaði frú Ingveldur, sté fram úr og varð af rælni litið út um svefnherbergisgluggann. En þar blasti þá við henni ógnvekjandi sjón, sem riðið hefði hverjum meðalmanni, hvað þá konu, að fullu. Já já. Þarna voru sem sé skítahjú mætt á staðinn til að ganga örna sinn á lóðinni og þurfti ekki mikið hugmyndaflug til að sjá, að áður en þau fóru að hefja álfreka sína höfðu þau svívirt lóð frú Ingveldar með því að nota hana sem samræðisvöll. Frú Ingveldur pírði náttúrlega augun á það sem fyrir var utan við gluggann og sá skjótt, að hún þekkti ekki fólk frá öðru fólki ef þarna væru ekki á ferð afstyrmin Máría Borgargagn og Indriði Handreður, komin ofan úr Mosó til að fremja illvirki og sathans verk innan vébanda lóðamarka þeirra besta vinafólks. Svona aðfarir kalla á refsingu og blóð.

Því stakk frú Ingveldur sér undur hljóðlega út um fordyrið, læddist fyrir horn og greip óþverrana glóðvolga þar að húsabaki og velti þeim vægðar- og fyrirvaralaust upp úr þeim táknum sem þetta djöfulóða fólk hafði ætlað að skilja eftir sig í garði frú Ingveldar, líklega henni til háðungar. Öskrin og óhljóðin í Borgargagninu og Handreðnum, auk heiftarlegra formælinga og blótsyrða frú Ingveldar vöktu athygli nágrannanna, sem hringdu óðar á lögregluna og báðu um samband við morðdeildina, því það væri, eftir hljóðunum að dæma, áreiðanlega verið að myrða fólk þarna í hverfinu. Og það var vitanlega Hálfdán Varstjóri sem kom á vettvang og hreinsaði til á lóð frú Ingveldar; hann tróð þeim hjónum, Máríu og Indriða Handreði ofan í sitt hvorn pokann svo aðeins höfuðin á þeim stóðu upp úr og reimaði að hálsinum, svo þau slyppu nú ekki út, og mismunaði þeim inn í fangarými lögreglubifreiðarinnar. Að svo búnu tók Hálfdán Varðstjóri af sér embættiskaskeitið og brá sér í kaffi til frú Ingveldar til að ræða næstu skref.

 

Hæstiréttur sýknar Samkeppniseftirlitið

Það er hamingja vor og lán að eiga ígildi kóngs

Í Heimsljósi Halldórs Kiljans kemur við sögu náungi sem heimamenn í Sviðinsvík kölluðu ævinlega etasráðið og hafði það helst á ferilskrá sinni að að hafa stungið af til Danmerkur með milljónina en skilið fólkið eftir allslaust og banhungrað. Þennan mann kallaði Pétur Þríhross ,,Tóta smjör" með vissri aðdáun í röddinni. 

Nú höfum vér enn á ný eignast okkar etasráð af smjörtegundinni, eða bara smjörlíkistegundinni. Og það er hún Halla Thomas, nú auknefnd Halla smjör, af því að þegar vér lítum hana augum, til dæmis á vappi með þeim alræmda flagara svíakonungi, þá dettur oss ósjálfrátt smjörstykki í hug.

Það er lán vort Íslendinga og hamingja að eiga ígildi kóngs og drottningar í forseta vorum, þó svo að einhver smérlíkiskeimur og péníngabrunalykt sé af sameiningartákni voru og stolti, hvar það tiplar útúrsmælandi við hlið hans majestetes svíakóngs.    

Myndir: Halla forseti sækir Svíakonung heim

Þá hefir frú Sæland fallið á léttasta prófi allra prófa. Aumingja hún.

Ekki hefði maður trúað því að frú Sæland væri svona mikill og forhertur lögbrjótur og óbótamaður eins og nú hefir eftirminnilega sannast við forkastanlega skipun hennar í Húsnæðis- og mannvirkjanefnd. Ekki einasta hefir hún svikist aftan að kynsystrum sínum á andstyggilega lúalegan hátt með því velja aðeins einn einstakling af þeirri tegund í nefndina, heldur er engu líkara en að hún hafi lagt áherslu á að fylla þessa mikilvægu nefnd af fúskurum og undirmálslýð sem ekki hefir hundsvit, hvað þá þekkingu, á húsnæði og mannvirkjum. Þessi hroðalega ákvörðun frú Sæland ráðherra hefir valdið slíku reiðarslagi í verkfræðingafélaginu að öll stjórn þess er lögst í rúmið og samkvæmt læknum horfir mjög þunglega með bata.

Hitt er auðvitað vel skiljanlegt, að ráðherra vilji umfram allt velja frændfólk og vini í þær stöður sem honum þóknast að skipa, því það er kannski ekki nema í þetta eina skifti á ævinni sem viðkomandi gegnir ráðherradómi og þá er náttúrlega um að gera að dreifa tilfallandi bitlingum á frændgarðinn, flokksfélaga og meinta vini og kunningja, jafnvel þókt allt það fólk sé samansafn af vitgrönnum þumalputtum og ófrómum lausingjalýð.

En þegar allrar skynsemi er gætt, þá átti frú Sæland, húsa og mannvirkjaráðherra, fortakslaust að leita til þeirra í Valhöllu við Háaleitisbraut og biðja þá um að útvega hæft fólk og vel þenkjandi, með heilbrigða hugsum og viðhorf, til að taka sæti í Húsnæðis- og mannvirkjanefnd, en þar á bæ eru sérfræðingar í mannaráðningum með áratuga reynslu af útdeilingu bitlinga í allar áttir. Frú Sæland féll sem sé á þessu léttasta prófi allra prófa og því ber henni að segja af sér án tafar, svo ríkið og skattþegarnir verði ekki að kosta upp á að fjarlægja hana með valdi úr ráðuneytinu.   

Skipun Ingu í stjórn HMS ekki lögmæt

Renturnar á Hjáleigunni

- Fjandi er alltaf gaman að heyra krataeðlisfjósin um þvæla rentu, sagði Ólafur bóndi við Snata þegar sá fyrrnefndi sat á hækjum sínum úti í móa og var að teðja. Jú, Snata þókti líka afar spaugilegt hlusta á smámennin spinna um rentuna. Það hefir nefnilega verið plagsiður lengi á Hjáleigunni, þar sem menn hafa fyrir atvinnu að tala illa um húsbændurnar á Höfuðbólinu og fjasa yfir flottræfilshætti barna húsbændanna, halda slepjuræður um eigið ágæti, helst langar. En inn á milli þessara einkennilegu illmælgisfloga, bráir af eignunum og þær fara að tala um rentuna, lygna aftur svínsglyrnunum, dæsa, lyfta rassakinninni frá stólsetunni og prumpa makindalega. Rentan, skohhh, rentan, hún verður að vera ásættanleg svo hún gleðji sjúkar taugar og slappar.

Síðasta sunnudag fordæmdi síra Baldvin rentuna af prédíkunarstól við messu í höfuðmusteri sínu. Sagist honum eitthvað á þá leið, að víst sé rentan Andskotans verkfæri og þeir sem á henni glæpist eigi sér vísan bústað í eldsofni Sathans eftir dauðann. Ja, ekki er það densilegt, drengir mínir! Og nú segir sú úr Kvikunni að hinn hroðalegi landsbyggðarskattur á sægreifana sé bara meinlaus renta! Nú er Kristrún þessi, sem veitir krataeðlissöfnuðinum á Hjáleigunni forstöðu, ekki spaugsöm kona, ekki fremur en aðrir þar á bæ, en þessi ósköp eru nú samt höfð eftir henni.

Endrum og sinnum hefir Snati hugleitt rentuna eftir að Ólafur húsbóndi hans leið. Sú er niðurstaða Snata, að holdgerfingur rentunnar í krataeðlisherbúðunum sé Þorvaldur nokkur Gylfaþornsson, orðlagaður fyrir grillur sínar kyndugar. En satt best að segja þá leiðist Snata að hugsa um rentu og hr. Gylfaþornsson. En þó leiddu vangaveltur Snata um rentuna, og það allt, til þess að hann settist upp eina nóttina og orkti:

Rentan glaðleg rauð og feit,
rentan gleður Thorvald þorn.
Rentan hann i rassinn beit,
rentan angrar Drottinn vorn.

Veiðigjöld auðlindarenta en ekki skattur

Nýfrjálshyggjubyltingin étur börnin sín

Um þá sem eignuðust hlutabréf í de Code var sagt á sínum tíma, að þeir hefðu efni á að versla í matinn, og var þá átt við allar pénígasummurnar og slummurnar sem flæddu ofan í vasa hlutabréfa eigenda í villtum, stríðum, straumum eftir að bréfin voru skráð á almennan hlutabréfamarkað einhvers staðar í andskotanaum. Já, það voru nú meiri dýrðardagarnir og sólin skein meira að segja í heiði um miðjar nætur um hávetur. Menn átu gull og kukkuðu gulli og óðu í kéllíngum og krampavíni.

Kolbeinn Kolbeinsson minnist þessara daga með gleði í hjarta, því hver dagur um þær mundir færðu honum meiri og meiri pénínga og óstjórnlega hamingju á hamingju ofan og hann varð aufúsugestur á fleiri og fleiri stöðum. Indriði Handreður kynntist Máríu Borgargagni um þetta leyti og svalg hana í sig með frú Ingveldi og Kolbeini. Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttur voru líka á ferðinni og gjörðu lífið bjartara með tiltekjum sínum óhefðbundnum og stundum óhefluðum. Svo fór allt að hníga á verri veginn, velmegunarskúta nýfrjálshyggjubyltingarbarnanna fékk slagsíðu og fór að sigla í eintóma og æ leiðinlegri hringi. Það var meira að segja farið að sparka Kolbeini og Vondulyktinni klæðalausum eða nær berrössuðum og í ófremdarástandi út úr selskaparveislum og þeim sagt að fara til Andskotans og Helvítis.

Frú Ingveldur hélt reisn sinni lengst; hún mun standa meðan stætt er. Og þókt Kolbeinn eiginmaður hennar sé búinn að vera útigangsmaður síðan í febrúar síðast liðnum og sjáist aldrei orðið öðruvísi á almannafæri en hruflaður í framan, draghaltur og með sskítug sárabindi á höndum og víðar, þá hefir frú Ingveldur haldið úti menningarlegum helgarsamkvæmum á heimili sínu með tilheyrandi veitingum. Í síðast mánuði tók hún aflóga fyrrum þingmann á löpp, sá hafði fallið í kosningum og farið rakleiðis í hundana, en er nú að reyna fóta sig á ný með því að vingast við áhrifamikið fólk í valda- og pénínga-pírimíðanum. En mikið lifandis skelfing þókti frú Ingveldi lítið til um þennan náunga. - Hann er ekki bara óvenjulegur aumingi þetta skrípi, sagði frú Ingveldur eftir að sambandi hennar við manninn var lokið, - hann er haldinn svo annarlegu sóðalosta að ég afhenti hann Brynjari vini mínum Vondulykt, sem lék allar sínar listir á bölvuðum þorparanum og það svo rækilega að nú er búið að loka hann af í öryggisgæslu þar sem  kvað lát öllum illum látum.    

Umsvifalaust tilkynnt um starfslok

Litaforsetar nútímans á Íslandi og í Bandaríkjunum

Bandaríkjamenn, sem eru svo fjandi snjallir eins og flestir vita, kusu sér abelsínugulan forseta fyrir átta árum og sýndist sitt hverjum um það uppátæki kanans. Fyrir fjórum árum féll sá abelsínuguli fyrir elliæru og hrumu gamalmenni sem er það eitt til lista lagt að kunna að dansa pasadúdú á grafarbakkanum án þess þó að falla ofan í gröfina. En síðast liðið haust endurreistu Amríkanar þann gula sér til forseta, en fóru með þann hruma og elliæra á dvalarheimili aldraðra sjómanna í Dakóta.

Vér Íslendingar fórum aftur á móti öðruvísi að við að afla okkur forseta. Að vísu var aunginn abelsínugölur tiltækur til forsetaembættis þegar til átti að taka, en þess í stað settum vér orðlagða smjörkonu úr péníngageiranum á Bessastaði. Á erlendum vettvangi gantast menn með þessa furðulegu ákvörðun Íslendinga og kalla forseta Íslands sín á milli ,,Halla Butter Thomas", eða bara einfaldlega ,,The Butter Moneygirlagirl". Sumum finnst þetta skrítið af útlendingum að leggjast svo lágt að uppnefna forseta frægrar víkingaþjóðar með svo skammarlegum hætti og líkja honum við afurð úr kúm, en vér Íslendingar erum aftur á mótui ofurstolt af forseta vorum og ríxstjórn og hlustum ekki á óþverraglósur útlendinga á oss fá.

- Hún er eins og smjörstykki", sagði Indriði Handreður við ráðherrann, vin sinn, skömmu eftir þingsetninguna í febrúar. Og ráðherrann tók undir þykkjuþungur og bætti við að þetta væri hvorki meira né minna en þriðji forsetinn sem Íslendingar tækju sér á Bessastaði sem væri á litinn eins og smér, - það væri því varla neitt undarlegt þókt fólk í öðrum löndum þætti þetta smjörbæti vort í forsetakosningum hlægilegt og stórkostlega fáránlegt. Þess ber þó að geta, að ektakvinna Indriða Handreðs, hún hérna Máría Borgargagn, er gulleit, þókt heldur sé nú farið að falla á hana með árunum, en um það virðist Handreðsskepnunni vera fjandans sama. Og nú er víst okkar ástkæra ,,Butter Moneygirlagirl" á leið í ríxheimsókn til Svíþjóðar, hvað sem það á nú að fyrirstilla, og ætlar að hafa með sér til halds og traust þá kvinnu, sem vel gæti kallast ,,Kúlumonnýgirlagirl". Það má ætla að svenskir reki upp stór augu þegar hinir tignu gestir af Íslandi mæta til leik í Svíþjóð til að sýna sig kóngum og konferensráðum þarlendum.    

Halla heldur til Svíþjóðar