Þegar Kolbeinn og Brynjar vógu að náunga sínum úr launsátri

Á sínum yngri árum sérhæfðu Kolbeinn Kolbeinsson og Brynjar Vondalykt sig í að vega að samborgurum sínum með óhefðbundnum vopnum. Þeir söfnuðu hlandi frá sjálfum sér og þegar nóg var í kollunni færðu þeir þvagið yfir í blöðrur, sem þeir köstuðu síðan inn um opna glugga íbúðarhúsa. Einnig drógu þeir þunga keðju yfir hús gamalla hjóna og notuðu hestinn Grána til að aðstoða við verkið. Gömlu hjúin ærðust, ekki bar á öðru, og karlsveskjan rauk morguninn eftir, fyrir allar aldir, á fund sýslumanns og kærði ónæðið. En kerlingin lét sé nægja að ráfa út að götu og hrína þar; hljóðin líktust kveini í soltinni tík og þókti þeim er á heyrðu hálf hlálegt að hlusta á kerlu.

Þá kom það tímabil í lífi Kolbeins og Vondulyktarinnar þegar þeir beittu einkum saur fyrir hrekkjavagninn og voru, sem vonlegt var, næstum búnir að gera útaf við sitt nærumhverfi. Til að bera hönd fyrir höfuð sér gerðu íbúarnir út þrjá vana byssumenn til að sitja fyrir óþokkanum, hver sem hann væri. En Kolbeinn og Brynjar Vondalykt sáu við varnartilburðunum, af sannri herkænsku, sneiddu hjá skyttunum og herjuðu að frá óvæntri hlið. Þeir skutu sem sé pílum í rassgatið á launmorðingjunum, sem köstuðu frá sér byssunum og lögðu á flótta. Upp úr því var fólki allar bjargir bannaðar.

Svo kom að því að fóru að gjöra sér að leik að sprauta bensíni á þvott, sem hékk til þerris á þvottasnúrum, og kveikja í. Við eina slíka íkveikju náði grimm húsfreyja í hnakkadrambið á Kolbeini og barði honum við húsvegginn og sendi hann blóðugan og marinn heim til sín, nefbrotinn og tannbrotinn. En þá var komið að þætti gamla Kolbeins Kolbeinssonar kaupfélagsstjóra, en hann er sem flestir vita, landsfægt illmenni og fóli. Hann kom að vondu kerlingunni, hvar hún var að huga að snúrum sínum og þvotti eftir íkveikjutilraunina, hafði endaskipti á henni og lét hana hlaupa nakta upp og niður götuna og rak sjálfur á eftir henni með stafinn á lofti.

 

Þrír skotnir með pílum í Köln

En það má rassaklíkan eiga ...

Ber nú allt að sama brunni hjá í Sosialistaflokksklíku Gunnarssmára. Í fyrradag kom í ljós að hann hafði slegið skjaldborg um tækifærissinnann herra Þór Saari og í dag tilkynni annar og ekki síðri tækifærissinni inngöngu sína í þennan líka félega sosialistaflokk, sjálf Brýgýtta Jónsen. Það má því segja að miklir hvalrekar hafi skilað sér á land upp á síðkastið í undirmálsnýlendunni 101 Reykjavík. En með leyfi að spyrja: Hvar var sósíalismi þessa mikilvæga fólks í Hruninu? 

Nú ætti varla að vefjast lengur fyrir fólki, að það getur aldrei orðið sósíalistaflokkur úr samsafni af krataeðlisslepjungum, lukkuriddurum, tækifærissinnum, hálfvitlausu fólki, fémínístum og freðnum undirmálsvofum, flestum til heimilis í 101 Reykjavík. Svona drulluslabb getur í hæsta lagi orðið aukaútgáfa af píratakjánaskapnum eða tilraun Samfylkingarinnar til að búa til Trójuhest til höfuðs raunverulegum sósíalisma. Og fyrst Brýgýta Jónsen er gengin í tækifærissinnasöfnuð Gunnarssmára er vart langt að bíða þess að Margrét Tryggvadóttir, Þráinn Bertelsen og Gunnar Sigurðsson Litlilúður gangi til liðs við Smárann. 

En það má þó rassaklíkan kringum Sosismárann eiga, að hún hefur afhjúpað hvað krataeðlissjúklingar, lukkuriddarar og tækifærissinnar eru tilbúnir að ganga langt í tilgangslausum blekkingarleikjum og andlegum öreigahætti. Og hvað sem segja má um sósíalismann, þá á hann ekki skilið sótsvart íhald eins og Gunnarsmári fari um hann skítugum auðvaldsklóm og njóti aðstoðar herra Saari og hálfvitlausra tækifærissinna við þá sóðaiðju. En við þessu er auðvitað ekkert að gera; við velunnarar verkalýðs og sósíalisma verðum bara að bíða þolinmóðir og vona að sósíalisminn losi sig sem fyrst við þessa óþverraóværu, sem nú hefir skriðið ofan í hálsmálið á honum; þessi andskoti virkar eins og kláðamaur. Á meðan sjálfvirka réttlætislögmálið vinnur sína vinnu við að hreinsa sósíalismann af sníkjudýrum og pöddufans, reynum við sósíalistarnir að aðstoða trúgjarnar sálir við að sjá í gegnum sjónhverfingar apakattanna í 101. 

Birgitta gengin til liðs við Sósíalistaflokkinn

Fríða litla lipurtá er enn á lífi og er vel ern og dansar marsúrka á Hrafnistu

Fríða litla lipurtá,
lekur í burtu, rauð og brún og grá.
Hún dansaði við feita Djöfulinn,
og dúndraði skoti á afa sinn.
Fríða dansa aldrei má,
hún er svo rangeyg,
reið og fúl og blá.
En hún dansar og dansar eins og naut.
Daníel kurfur á eftir henni
afmorsörvum skaut.
En Fríða er fólsk og stirð lund,
hún fláði stegginn upp við veggin
eins og dauðan hund.

Svona orktu skáldin á Íslandi fyrir miðja síðustu öld. Svo komu Haukur Morthens og Raggi Bjarna og klömbruðu lagi ofan á skáldskapinn og sungu fyrir ungdóminn, þá miðaldra og þau gömlu skör sem ekki voru öll sem þau voru séð. Í þá daga var ekkert kynslóðabil, ekkert unglingavandamál og allir voru vel að sér frá fimm ára aldri í leyndardómum dodosins og fræðum sem lúta að fjölgun mannkynsins. Í dag veit enginn neitt í sinn haus. Þeir yngri halda að gamlingjarnir séu einhver önnur dýrategund en unga fólkið og hafa ofan í kaupið ekki hugmynd um hvernig mannlig tímgun fer fram og því má búast við að hin fræga skepna hómó sapíens verði útdauð áður en varir.

En Fríða, sem fyrrum var kölluð ,,lipurtá", er enn á lífi, að vísu afgömul og rám eftir að hafa reykt Camel í sjötíu og fimm ár. En það má kérlíngarkösin eiga að hún dansar ennþá og á það til að láta illa. Á dvalarheimilinu hafa orðið róstur út af gömlu konunni, karlar slegist um hana, því Fríða kann enn að kveikja upp náttúruna í útafdauðum karlahjössum. Hún kom eitt sinn fram úr herberginu sínu á Hrafnistu, kviknakin, og valhoppaði marsúrka um gangana og gömlu gripirnir tóku strax við sér eins og þeim hefði verið gefinn allt og stór skammtur af víagra í æð. Það kveld var mikið fjör og ein kerlingin varð meira að segja ólétt um nóttina eftir Begga Munkaskalla þó hún væri hátt komin á níræðisaldur. 

Fórnirnar alveg þess virði

Eftirminnilegir jaztónleikar Jóns Gláms gítarleikari á Jommfrunni og í Hnífsdal

Svo lengi sem hægt verður að halda liðinu við áfengisnautn verður jaz spelaður á vertshúsinu Jómfrúnni. Og þar eð jazinn er fag, þá setja raftarnir, sem sitja að sumbli og þykjast vera að hlusta, upp mikilvægan gáfumannasvip. Og sumir látast verða svo snortnir af jazinum, að þeir að vætan fer að seytla niður af stólsetum þeirra, gölir taumar sem varða að polli á gólfinu eða útipallinum. Eitt sinn fengu vertarnir á Jommfrunni ofurspilarann Jón Glám gítarleikara til leika jaz utan við vertshúsið. Fljótt kom í ljós að Jón Glámur gítarleikari var ekki kominn til að gutla við jazföndur og hóf því tónleikinn með því að þjóta beint inn í trítilspænandi tóndæmi svo við lá að strætisvagninn sem átti leið hjá lenti á ljósastaur. Sem betur fer tókst bifreiðarstjóranum að sveigja hjá staurnum en hafnaði þess í stað á hliðinni til handan við strætið.

Eftir að Jón Glámur hafði lokið tóndæminu vatt hann sér þegar í stað í forleikinn af gítarsymfóníunni, sem hann samdi í krassandi vímu til heiðurs Myrkrahöfðingjanum. Þetta er vandasöm tónsmíð, sem krefst öflugra tækja, svo sem 50.000 watta magnara hið minnsta. Eflaust hefðu allir dottið í dauðarot hefði Jón Glámur haft verkfæri sín inni á Jómfrúnni og leikið þar yfir fólkinu. En af því að þetta var útitónleikur á góðviðrisdegi sátu gestirnir úti með full borð áfengis fyrir framan sig. Síðar var haft eftir vertinum, að gítarleikur Jóns Gláms hefði verið svo stórfenglegur þennan dag, að allri gestirnir hefðu mígið undir í stóla sína og völlurinn verið einn hlandvaðall. Hann bætti því við, að í það skipti hefðu viðskiptavinir hans fengið mikið fyrir péníngana sína.

Í annað sinn fór Jón Glámur gítarleikari vestur í Hnífsdal til að flytja Vestfirðingum jaz. Þegar tónleikurinn átti að hefjast var slangur af körlum og kerlingum mætt í félagsheimilið. Sumar kerlingarnar voru drukknar en flestir karlarnir við skál, því þau héldu að þannig ætti fólk að vera þegar það hlustaði á jaz. Svo smá fylltist húsið og Jón Glámur sté á svið, væddur rafgígju sinni og kveikti á magnaratólunum, sem voru svo fyrirferðarmikil að þau tóku yfir allt baksviðið. Þetta voru ein hundraðþúsund wött með neistaflugi og karlarnir og kerlingarnar bókstaflega frusu þegar fyrstu tónarnir riðu yfir þau eins og hamslausar holskeflur í fárviðri vestur af Halmiðum. Þeir sem gátu, tóku til fótanna, en hinir tróðust undir, þegar ljóst varð hvers kyns var, en allir reyndu þó að taka á rás burt úr húsinu. Svo hafa aldraðir Vestfirðingar frá sagt og staðfest í mín eyru, að aldrei hafi þeir á langri æfi komist í aðra eins mannraun og að sitja undir jaztónleik Jóns Gláms gítarleikar í fáeinar mínútur. Gnýrinn hafi verið þessháttar, að engu hafi verið líkara en jörðin væri að rifna undan fótum þeim en stólar og borð kastast til og frá eins og í ógnarveltingi á hafi úti. 

Samfélagslega ábyrgt að halda Sumarjazzinn

Langafasonur Garðars Hólms aflýsir hverjum tómleikunum á fætur öðrum

Já, hann minnir á Garðar Hólm þessi Andri Bocelli og ekki að undra því Garðar okkar Hólm langafi Andra. Þannig var nefnilega mál með vexti, að þegar Garðar Hólm hélt fræga söngskemmtun fyrir páfann í Róm, kynntist hann þvoglumæltri kvensvipt á bak við Péturskirkjuna og gjörði sér lítið fyrir, svo sem Íslendinga er háttur, og barnaði kvendið. Svo fæddist stúlka, sem kölluð var Gella Pocatella, hún var amma Andra Bocella. Nú, Gella Pocatella eignaðist dótturina Holmdellu Razzi, sem aftur eignaðist son með flagaranum Bocella eldri og var þar kominn í heiminn Andri Bocelli sjálfur og gjörðist þegar ópérusöngvari eins og langafi hans heitinn.

Eins og menn vita gekk ekki andskotalaust fyrir Garðari Hólm að halda tómleika á Íslandi. Hvað eftir annað voru stórtómleikar auglýstir í Reykjavík en þeim var því miður aflýst með stuttum fyrirvara ellegar söngvarinn Garðar Hólm mætti ekki, lét ekki sjá sig. Þó er almennt álitið og viðurkennt, að Garðar Hólm sé langmestur söngvari íslenskur, fyrr eða síðar, og séu aðrir hérlendir söngmenn eins og tístidúkkur eða raddbilaðir mávar á öskuhaugum við hlið hans. 

Nú ætlar sagan að endurtaka sig hjá barnabarnabarni Garðars Hólms hvað tómleikahald í Reykjavík varðar. Það hyllir undir að fyrirhuguðum tómleikum hans, númer tvö í röðinni, verði aflýst. Þegar þar verður komið er jafnvíst að reynt verði að halda þarnæstu tómleikar Andra á svölum Alþingishússins. Og þeir falla auðvitað niður vegna fjarveru listamannsins. Þá verður farið að halla verulega undan fæti hjá Andra, eins og hjá langafa hans í sama punkti ferilsins, og loks finnst hann kirfilega andaður á almenningssalerninu að Bankastræti núll. Garðar Hólm fannst látinn í stofnuninni hjá eftirlitsmanninum eftir að hafa etið sér banvæna töflu til að binda endi á tómleikaferðir sínar í eitt skipti fyrir öll. En stofnun eftirlitsmannsins var sem kunnugt er undanfari stofnunarinnar að Bankastæti núll.   

Andrea Bocelli ætlar til Íslands sama hvað

Mun meiri hætta á kröftugu samfaragosi nú en hamfaragosi

Nei, það er engin ástæða til að spá hamfaragosi. Hinsvegar er þeim mun meiri hætta á kröftugu samfaragosi með öllum þeim hörmungum sem þessháttar gosi fylgir. Fyrir tíu árum varð ógurlegt samfaragos að heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar manns hennar. Þar vóru þá staddir ásamt þeim hjónum fáeinir júnkar úr ríkisstjórninni, ennfremur þekktir fákar úr stjórnarandstöðunni, bankagraddar og fjárfestingafól og hryssur nokkrar allvakrar. Þessu mannvali til viðbótar vóru þar á staðnum ekki ómerkari persónur en Máría Borgargagn, Indriði Handreður, Brynjar Vondalykt, Óli þ. Apaköttur, Sigurveig Dræsa og séra Atgeir p.t. Fjallabaksen. 

Það var ekki fyrr en frú Ingveldur dró upp stríðsrommið og stóran bréfpoka fullan af dufti, sem var gríðarlegur mulningur úr víagra, kókaíni, amfetamíni og rottueitri, að hitna fór í kolunum svo orð var á gerandi. Og sem hleypt væri af fallbyssu stökk allt liðið á sama augnablikinu á stofugólfið af þeim freyðandi og froðufellandi losta, sem Borgargagnið , Handreðurinn, Kolbeinn og Vondalyktin þrá og dreymir um nætur sem daga. Þar kom, að ráherradurgur, digur þjór og ístrumikill, tók niðrum sig buxurnar og hugðist leggja frú Ingveldi í miðja kösina til þembingar, en fékk að launum krepptan hnefa frú Ingveldar beint á trýnið og steinrotaðist; féll hann þegar í stað í valinn með nefið millum þjóhnappa Vondulyktarinnar, sem lá þar rymjandi eins og göltur, abelsínugölur í framan og slefandi.

Í þessum hamförum gengu flestar af fyrrnefndum hryssum af vitinu og með þrjá stjórnmálamenn og einn bankasjéff var farið með beint á vitfirringahælið og margir aðrir áttu við mikla sál-og geðræna koplexa og ónáttúru að etja lengi á eftir. Kolbeinn Kolbeinsson missti fljótt meðvitund í samfaragosinu og varð því ekki meint af, en Máría Borgargagn iðaði látlaust í heilan mánuð eins og grálúsugur kattarskratti; það þókti undur fróðlegt að horfa á hana sitja í stól þennan eftirminnilega mánuð. Það var nú meiri helvítis eftirálostabruninn atarna! Eins og gefur að skilja varð þessi atburður um verslunarmannahelgi og einhvern veginn í fjandanum hafði rakki nágrannans komist í samkvæmið á heimili frú Ingveldar og Kolbeins og olli það öðrum viðstöddum miklum heilabrotum óhugnaði þegar frá leið, því mörgum varð hugstætt þegar hundkvikindið kom vaðandi inn og stakk hausnum beint ofan í áðurgreindan bréfpoka og sogaði gríðarlega, einnig lapti dýrið upp lítér sterks áfengis sem farið hafði á gólfið í eldhúsinu. Ber flestum saman um, að Djöfullinn sjálfur í eigin persónu hafi hlaupið í hund nágrannans þetta gleðiríka kveld og því hafi farið sem farið fór. Einmitt.

Engin ástæða til að spá hamfaragosi

Óhamingju vinstrstjórnmála á Íslandi verður allt að liði

Mikið er ég nú orðinn leiður á stjórnmálaflokkum sem sigla eins og ekkert sé undir fölsku flaggi. Verst er ástandið á þessum svokallaða ,,vinstrivæng", en þar hefir um árabil ríkt harðlífi, stöðugur, vísvitandi ruglandi, tækifærismennska af verstu tegund, og hugsjónadofi og þurrð sem tekur út fyrir allan þjófabálk. Síðustu fjóra áratugina hafa lukkuriddarar og sérkennilega athyglissjúkir jólasveinar,sumir í síðkjólum aðrir í pilsi, stormað út á ,,vinstrivænginn" veifandi háskólagráðum og gargandi í taumlausri sjálfsdýrkun: ,,Nú skal ég! Nú skal ég!", þó varla eða alls ekki hafi örlað vinstrimennsku eða sósíalisma í höfði þeirra og brjósti.Það var því engin furða þegar snillingurinn Guðbergur Bergsson rifhöfundur í Grindavík kallaði þetta lið ,,undanrennu af gömlu sósíalistunum".

Saga róttæks sósíalisma á Íslandi er saga útþynningar, sem náði hámarki þegar borgaralegir menntamenn og spjátrungar náðu að yfirtaka sósíalísku hreyfinguna og verkalýðshreyfinguna, gelda stéttabaráttu verkafólks og ýta henni út í horn sem einhverju alveg sérlega púkó og lásí fyrirbrigði sem siðuðu fólki væri auðvitað ekki boðleg. Á þessum grunni, ásamt með því háborgaralega jukki fémínísmanum, einhverju rugli sem þeir kalla ,,frjálslyndi" eða eitthvað þessháttar og harðkapítalískri ,,hagfræði" Vesturlanda, voru um síðustu aldamót stofnaðir tveir stjórnmálaflokkar, Vinstri grænir og Samfylkingin, sem gerðu tilkall til vinstrisinnaðra kjósenda og sósíalista. Auðvitað mistókust þessir flokkar algjörlega og úrkynjunin hélt áfram með öllum þeim óheiðarleik og óþverraskap sem slíku fylgir; þeir fóru að rækta hugsjónalausa undanrennuunga, sem eru þeim kosti búnir að vera öldungis óhæfir til stjórnmálastarfa. Í kjölfarið fylgdu ruslflokkar á borð við Pírata, Borgarahreyfinguna og Miðflokkinn. Og allt þóktist þetta lið vera að berjast á móti ,,spillingu" án þess jafnvel að kunna skýr skil á því hugtaki. 

Það er orðið býsna langt síðan ég og fleiri fórum að sjá í gegnum þennan subbulega og tilgangslausa loddaraleik í nafni vinstripoletikur og sósíalisma. Það var fyrirséð að vinstrisinnað fólk gat ekki til lengdar unað við uppskafningsflokka til vinstri, og ef ekki ætti illa að fara á ,,vinstrivængnum" væri nauðsynlegt að gera bragarbót þar á og stofna raunverulegan Sósíalistaflokk, þar sem heiðarleiki og mannvit skipuðu öndvegi. Upp úr þessum hugleiðingum gerist það að tækifærissinninn og hugjónaleysinginn Gunnar Smári stökkur eins og úlfur í sauðagæru upp á sviðið og borðar sósíalistaflokk! Hann sá sér leik á borði, þott ekki væri hann sósíalisti, að stofna flokk sem væri meðaltalið af VG og Samfylkingu. Nú honum tókst að safna kringum sig klíku af háfvitlausu fólki, sem nú hefir birt sinn fyrsta framboðslista til alþingiskosninga. Um þessa sorglegu þróun mála er víst fátt annað hægt að segja, en að óhamingju sósíalismans á Íslandi verður allt að liði. En eitt er þó ljóst: Fyrsti framboðslisti ,,Sósíalistaflokks" Íslands vegna alþingiskosninga, er enn ein staðfestingin á úrkynjun vinstripólitíkurinnar, því listinn atarna er á ekkert skylt við sósíalisma heldur eru þarna fémínístar, lukkuriddarar og ekkisósíalistar ásamt lúserum á ferð. En baráttan heldur áfram. 

Þór Saari í öðru sæti á lista sósíalista í SV

Aktívísti úr Fémínístaflokki Íslands gjörði aktívískan aðsúg að vanfærum konum

Þá hafa fémínístarnir lokið morgunverkunum. Þetta er kjarkaðar kérlíngar úr Fémínístaflokknum, sem af einhverri ókunnri ástæðu heitir á opinberum pappírum ,,Sósíalistaflokkur Íslands", marghertar í fjandskap gegn karlkyninu af orðlögðum sæmdarfrúm og maddömum á borð við Gunsa Smára, Þór Saari og Amríku-Vidda. Já, og í morgun þustu fémínístarnir úr Fémínístaflokknum í einum samheldnum hópi, þær vóru tvær saman, að alsaklausum, vanfærum konum, sem komnar voru á fund heilbrigðisyfirvalda til sprautunar. Þær fémínísku voru greinilega í fölskvalausum ham og orguðu og veinuðu að kynsystrum sínum ófrískum, og kvenkyns starfsmönnum heilbrigðismála, vægast sagt hryllilegum slagorðum úr reynslubanka fémínísta í Fémínístaflokki hundrað og eins Reykjavík.

Þetta var að sönnu fjarska lífleg uppákoma og fémínístarnir í fantamiklum aktívístaham og görguðu að þeim óléttu að þær dræpust allar sem ein ef þær leyfðu andskotans feðraveldinu að sprauta þær. Og aðgerðin tókst svo vel, að lögreglumenn úr varðsveit Hálfdáns Varðstjóra vor kvaddir til að sækja fémínístana og færa þá Varðstjóranum. En bak við næstu húshorn lágu húsbændur fémínístana í leyni og fylgdust vel með framvindu mála. Á sama tíma og fémínístarnir létu til skarar skríða gegn feðraveldinu og konum sem er þungaðar af karlmannsvöldum, birti Áslaug Arna dómsmálaráðherra tímamótagrein í blöðum til frelsunar Kóvíðs nítjánda og nauðsyn þess að blása honum eins og stormsveipi yfir þjóðina til að fá úr því skorið hvort nokkur veikur eða drepast af honum. Það er sannarlega skammt stórra högga millum í fémínískum aktívísma þessa dagana og kætast nú efrimillistéttarfémínístar landsins í einum kór, eins og vonlegt er.

Á lögreglustöðinni tók Hálfdán Varðstjóri hinum orðljóta aktívísta Fémínístaflokks Gunsa Smára tveimur höndum, en sem kunnugt er eru höndur Hálfdáns Varðstjóra aungvar kvenmannshöndur og var því ekki við sérlega góðu að búast af hans hálfu. Á undraskömmum tíma var allt aktívístaloft úr fémínístafraukunni frammi fyrir Varðstjóranum, sem þegar var orðinn ber að ofan og til alls líklegur. Enda meðgekk  blessuð litla dúfan, að hún hefði látið ljót orð falla á vettvangi; enn fremur, að búið hefði verið að trylla hana upp í Fémínístaflokki Íslands, Miðfótungaflokknum og Sjálfstæðisflokknum; og að hún vissi ekki lengur í þennan heim né annan, nema hvað hún héldi að hún væri fémínískur aktívísti, sem þekkti ekki muninn á hægri og vinstri því henni hefði verið sagt að hægri og vinstri væru úrelt þing. Því til viðbótar staðhæfði aktívístinn að á Íslandi væri stéttlaust þjóðfélag að öðru leyti en því að þar væru til húsa tvær stéttir, feðrastétt, sem væri alvond, og kvennastétt, sem væri svo undurgóð og réttlát. Svo færði Hálfdán Varðstjóri hina fémínísku drotningu inn í fangaklefann og lét hana taka þar út sína refsingu. 

Handtekin fyrir mótmæli við bólusetningu

Ennþá er mörgum alvarlegum spurningum ósvarað

Þá er Ísland að verða abelsínugölt eins og Trumpurinn. Það er héld ég ekki verra og í það minnsta skárra en það verði náfölbleikt eins og afturgangan Bíden bandaríkjaforseti. Það er nú ljóta helvítis vofan þessi Bídur, blóðugur upp að öxlum. Svo halda einhver höfuðveik íslensk roðhænsni að Bídur þessi sé ógnar vinstrimaður, sosialist, gott ef ekki róttækur sem slíkur í þokkabót. Sérkennilegur rottuhópur platsosialistar í 101 Reykjavík.

En að efninu: Fyrir tilstilli Sjálfstæðisflokksins, einkum snarbilaðasta hluta hans, var Ísland opnað upp á gátt fyrir Kóvíð nítjánda, - en til hvers veit enginn. Kannski telja hinir snargeggjuðustu að nauðsyn sé á að grisja íbúahópinn, þeim finnst of mikill kostnaður af sumum hópum sjóðfélagsins og hafræði og sparnaður væri fólginn í stampa einhverju af kostnaðarfreka liðinu fyrir ætternisstapa. Þá eru upp glæstar hugmyndir, aðallega hjá háloftahægrinu, að Kóvíður nítjándi sé plat, þetta sé í mesta lagi vægt kvef, stundum með skitu, stundum með lítilsháttar höfuðverk; það er auðvitað nauðsynlegt koma að soleiðis gleðivírúsi með öllum tiltækum ráðum inn í landið.

Og frá Kóvíði nítjánda að öðrum aðkallandi atriðum. Það var þó densilegt að aumingja kerlinguna hana Ölmu í upplýsingaþættinum í morgun; hún var eldrauð niður á bringu eins og konan sem var að tala við Sjána Söng, eða Kidda Konn eins og hann er víst kallaður, í Kastljósinu hér um árið. Vér erum blóðhrædd um að Alma hafi lent í einhverju voðalegu, sem gjörði hana ekki abelsínugöla heldur eldrauða. Er þetta máske vísbending um alvarlega kóvíðssýkingu; eða móðgaði einhver andstyggilegur antífémíníst blessaða konuna með klámfengnu hjali og dólgslegum aðdróttunum? Það er óhætt að segja, að í dag er mörgum ágengum spurningum ósvarð ennþá, hvað sem verður. Og búið að dauðrota þjóðhátíðina í Vestmannaeyjum og þar með Eyjamenn alla.

Ísland líklega skilgreint appelsínugult

Dr. Sigmundur flikkar upp á gretta ásjónu Miðfótunga og slátarar vænsta tuddanum

Nújá, helvískur fanturinn hann dr. Sigmundur borgarskipulagsfræðingur og fyrrum bóndi að Hrafnabjörgum hefur þá látið verða af því að leiða skársta gripinn út á blóðvöllinn. Mér er sagt að þetta hafi verið heimaslátrun og nú verði höndlað beint frá býli í fyrramálið. Það líklegast heilmikið frálag af karltuddanum honum Þorsteini og innmatur með mesta móti; en að öðru leyti er ókunnugt um hvað verður slátrið. En andskoti er þetta lúalegt hjá Sigmundi; sá sem fellir bestu skepnurnar sínar verður fljótt fallít, gerður upp, kastað á haugana. Þannig fer fyrir því afbrigði gömlu Framsóknarmaddömunnar, sem Miðfótungarflokkurinn heyrir til.

Áður en Þorsteinn boli mætti til slátrarans hafði Sigmundur látið sníða höfuðið að þremur margfrægum klausturmunkum, án þess að blikka auga. Þegar þeir voru dregnir út, aumingjarnir þeir örnu, lét dr. Sigmundur sér sæma að kalla þá múlasna og haugpöddur. Þvílíkur og annar eins erkifóli verður vart fundinn í nágrenni við Framsóknarfjóshauginn.

En Sigmundur er séður vel og hyggst flikka upp á gretta ásjónu Klausturmiðfótunga með því að gjöra hosur sínar grænar fyrir kjósendum með því að bjóða þeim kvígur, sum meira að segja af erlendu kyni. Og Miðfótungar, sem voru búnir að tala svo illa um útlendinga og helga bænastundir í heilögu Klaustrinu beiðnum til almættisins, að það leiddi alla útlendinga frá Íslandi og að til kæmi ríki heittrúaðra MIðfótunga frá Klaustri á Íslandi. Íslandi allt, Ísland öðrum æðri. Það er ekki nema vona að gamla Framsóknarmaddaman væri venju fremur ill og forn í skapi í kveld og vætti ótt og títt kverkarnar með áquavítinu og hefði verstu hrakyrði, bölv og ragn á vör. Ítrekað nefndi sú gamla nafn myrkrahöfðingjans og talaði um gerpi, rottur og óhræsi. 

Listi Miðflokksins í Reykjavík suður samþykktur