Hlauparindill Kvikuprinsessunnar kemur skilaboðum á framfæri

Það kemur nú betur og betur í ljós hvurn mann hinn nýja forusta Samfylkingarinnar hefir að geyma. Þ.e. ef forustu skal kalla, því að með tilkomu nýju forustunnar var engu líkara en Samfylkingin ætti ekki lengur neitt erindi við kjósendur eða þjóðina yfirleitt. En smám saman hefir þó komið á daginn, að nýja forustan er mun hægrisinnaðri en gamla forustan og þókti þó ýmsum sú gamla heldur en ekki með hægri slagsíðu af einum fáráðum jafnaðarflokki að vera.

Upp á síðkastið hefir helsti hlauparindill Kristrúnar formanns, hlustunarduflsdrengurinn, gert mjög í því að ganga í augun á Sjálfstæðiflokknum, ekki síst ofurmennunum þar á bæ, þeim Brynjari Níelssyni og Jóni Gunnarssyni, og er engu líkara en hlauparindlinum atarna þyki mikið við liggja að vinna sig og nýju forustuna í álit hjá höfuðpaurum stjórnmálaarms auðvaldsins. Ekki þarf að fara í neinar grafgötur með, að leið Samfylkingarinnar, sjálfs krataeðlisflokksins, liggur beint upp í bælið hjá Sjálfstæðisflokknum og undir sæng hjá honum. Þetta er nú öll jafnaðarmennskan hjá Kvikuprinsessunni henni Kristrúnu og ,,rannsóknarblaðamanninum" hennar.

Það má fastlega gera ráð fyrir að Jóni Gunnarssyni, Brynjari, og þeim hinum í þingflokki Sjálfstæðisflokksins, líki einarður og jákvæður málflutningur hlauparindilsins Jóhanns Páls Jóhanssonar um virkjanaspjöll og orkugræðgi auðvaldsins og nú síðast um velvild hans í garð forneskjulegs dýraníðs karluglunnar í hvalnum. Þessu fylgja óduldar kröfur hlauparindilsins og Kvikudrottningarinnar um að Swandeesý og VG verði sparkað af glæsilegu og miskunnarlausu offorsi út úr ríkisstjórninni, en það er auðvitað algjör forsenda þess að Samfylkingin komist greiðlega í ríkisstjórnarsængina hjá Sjálfstæðisflokknum, en það einmitt það sem til stendur hjá Samfylkingunni. 

 

Þungur áfellisdómur yfir matvælaráðherra

Nýfrjálshyggjumaður svalar frelsisþorsta sínum á bifreiðum

Það leikur enginn vafi á að bak við bílabrennuna við Smiðjuveg stendur frjálshuga einstaklingur, svokallaður nýfrjálshyggjumaður. Það er eðli nýfrjálshyggjumanna að kveikja elda, frjálsa elda, sem brenna gjarnan hvað sem fyrir verður. Fyrir Hrun drógu fræknar nýfrjálshyggjuelítur saman mikinn bálköst, sem fuðraði allt í einu upp í einu smáskítaHruni með einkar athyglisverðum hætti og ekki síður athyglisverðum eftirköstum. En þetta var allt saman allt í lagi því frægir sosidemó-framsóknarriddarar einhentu sér af háborgaralegri dyggð í að endurhanna brunarústirnar upp í blóðugar klærnar á nýfrjálshyggjuauðvaldinu, sem þakkaði pent fyrir sig og hófst þegar hana við að draga saman í nýjan bálköst.

En þarna á bílastæðinu við Smiðjuveg var einkaframtakið á ferð í sinni skýrustu og viðkunnanlegustu mynd, enda fuðruðu bílskrjóðarnir upp á augabragði án þess nokkur gæti rönd við reist, alveg eins og þegar einkaframtakið kveikti í bankakerfinu hér um árið. Svo er aftur álitamál hvort hvort brennuvargurinn hefir staðið einn að málum eða hvort hann sé verktaki, eða jafnvel undirverktaki, fyrir annan nýfrjálshyggjumann eða nýfrjálshyggjuelítu. Svörum við þessum áleitnu spurningum verður að sjálfsögðu ekki svarað fyrr en vargurinn verður handsamaður og hann leysir frá skjóðunni.

Samkvæmt leynilögreglu ríxlögreglustjóra, leikur sterkur grunur á, að bílabrennumaðurinn sé sami nýfrjálshyggjunáungi og kukkaði rétt fyrir jól á bifreið við Digranesveg í Kópavogi. Að öllu samanlögðu þá þykir einsýnt að hinum framtakssama nýfrjálshyggjumanni er mjög svo uppsiga við bifreiðar því ef hann getur ekki gert þær alelda þá gyrðir hann kampakátur niðum sig og hefir hægðir á þær. Sumir gætu freistast til að kalla athæfi sem þetta óeðli, sem það náttúrlega er, en ekki má hefta athafnafrelsi eintaklingins, framtaksþrá og rétt viðhorf til pénííínga og framfara, hagvaxtar og virðisauka.   

Brennuvargsins enn leitað

Það er mikið starf að vera frú Sæland

Djöfullinn sjálfur. Nú er varla forsvaranlegt lengur að láta kérlínagarálkuna ganga lausa - í það minnsta væri ráðlegt að hefta aðgang hennar að fjölmiðlum svo um muni. Í langan tíma hefir hún barist eins og vitstola gegn því að merar fái að gefa blóð annað slagið en í dag er hún óð út af því að Kristján í Hvalnum fékk ekki að myrða hvali á harmkvælafullan hátt síðastliðið sumar. Það er ekkert samræmi í þessu hjá konugarminum. Hún er eflaust að spila út.

Munum við ekki öll eftir konunni sem varð fræg fyrir að berjast fyrir réttindum minka, sem ólu aldur sinn í grindabúrum og fengu ógéðslegar slettur af einhverju bannsettu drulluhakki að eta einu sinni á dag. Jú, vissulega munum við þá konu. En það vor aftur færri sem vissu að hún píndi mýs og smáfugla til bana heima hjá sér, og át þá sjálf ef hún gat. Á síðari stigum komst upp um illræðisfullt innræti konunnar, sem þá var orðin formaður dýraverndunarfélagsins og búin að fá riddarakross hinnar íslensku fálkaorðu fyrir ósérplægna vináttu sína við kvikindi. En svo eitt kveldið bankaði forsetinn upp á hjá konunni og hafði með sér alla orðunefndina eins og hún lagði sig. Nú forsetinn hrifsaði riddarakrossinn af konunni meðan þeir í orðunefndinni flengdu hana í stofunni á hennar eigin heimili.

Það er þó ekki þar með sagt að frú Sæland eigi riddarakross eða fálkaorðu í handraðanum hjá sér, því fer fjarri, sem betur fer. En Fjandinn hafi það: Það er þá í það minnsta hægt að reka kérlínguna af þingi og skilja Klobbamagg og Hamborgara Tómás eftir munaðarlausa í Alþingishúsinu. Til þrautavara væri svo hægt, ef brottrekstur er óframkvæmanlegur, að afvegaleiða þá gömlu frú inn í Sjálfstæðisflokkinn, eða í skítakompuna til Sigmundar og Beggó, þá væri hún skohh komin heim! Já, það er mikið starf að gráta yfir hlutskipti fátæklinga í ræðustól Alþingis en hlaupa að svo búnu beint í fangið á auðvaldspaurunum og umfaðma þá í bak og fyrir með daðri og dufli. 

Kallar eftir afsögn matvælaráðherra

Gáfað fólk látið ryðja brautina - það er áreiðanlega skynsamlegt

Þau eru sérlega gáfað fólk hún Hildur þessi og hann Vilhjálmur úr Grindavík. Mér sagði skilríkur maður, sem alltaf hefir verið Sjálfstæðisflokknum innan handar, meðan Flokkurinn hefði þvílík greindartröll í fremstu röð innan sinna vébanda þá væri engu að kvíða. Nú hafa Hildur og Vilhjálmur fellt sinn dóm og Swandessý er búin að vera, bara eftir að sópa henni út eins og hverju öðru óartardýri. Það er ekkert gamanmál fyrir eina slitna stelpukérlíngu með bilaðan stjórnmálakompás að lenda í klónum á vitsmunaverum á borð hana Hildi og hann Vilhjálm, sem sumir kalla Vilmjálm út af vælinu og sífrinu í honum.

Þau Hildur og Vilmjálmur eru fortakslaust krossmenn og Kristjánsmenn, einlægir stuðningsmenn Bjarnaben, Davíðs og Haaardý, Hrunsins og elska að heyra kjarnyrtar sögur af Eimreiðarelítunni, Hannesi Kjartani. Og þegar þau segja að aðför Swandeesý að Kristjáni í Hvalnum eru þau í leiðinni að segja okkur að þeim standi á fjandans sama um alla hvali og hvernig svokallaðir hvalveiðimenn murka líftóruna úr skepnum sem ekki hafa gert þeim neitt og engin þörf er á að drepa með fáheyrðum djöfulskap á hafi úti. Svona er nú að vera gáfnaljós á besta aldri í framlínu Sjálfstæðisflokksins - það bjargar miklu er mér sagt.

Í Sjálfstæðisflokknum eru á sveimi sagnir af því hvernig gildir limir í Flokknum, svona eins og Nonnýboy og Brynki Níelsar, hafa kennt sér yngra fólki að eta súrhveli og brösuð hvalþjós. Áslaug Arna, Gölle a. sem ekki er ungur lengur, telpan með langa nafnið, Vilmjálmur og Hildur hafa sést löðrandi í hvalfeiti og brúkað hvítvín, bjór og brennt með þjósnum og sýrurenginu, allt keypt af heimsendingarþjónustu athafnaskálda. Eitt sinn átu þau víst skemmda andarnefnu og fengu í magann og voru borin heim af mönnum í einhverskonar geimfarabúningum, því pestin var geigvænleg af blessuðum litlu ungunum eftir þá máltíð. En lífið er víst ekki alltaf dans á rósum og nú hafa hinir eldri og reyndari sett Hildi og Vilmjálm í að ryðja brautina fyrir eftirminnilegum brottrekstri Swandeesý úr ríkisstjórninni fyrir að að hafa móðgað hvalakallinn Kristján og heldur gróflegan máta.  

Ljóst að málið muni hafa pólitískar afleiðingar

Að þessu sinni er forsetaframboð ekkert fyrir lukkuriddara að flíma með

Bölvað kérlíngarrassgatið hún Máría Borgargagn var líka enn á djamminu þegar Guðna brást örendið á Bessastöðum og gafst upp á rólunum. Hún var sem sé ásamt með Handreði eiginmanni sínum í heimsókn á heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar framsóknarmann. Þar var að fornum sið drukkið stíft og gamnað sér frá því á Þorláksmessu og fram yfir áramót. Á sama stað héldu til þessa daga Brynjar Vondalykt, nokkrir ráðherrar, prestar, ríxlögreglustjórar, forstjórar og fjárfestar, og var flesta daga dýrðlega glatt á hjalla. Ég vil ég nú segja að að mikið hafi verið um að sungnir væru jólasálmar á þessari hátíðarsamkomum að frú Ingveldar og Kolbeins, en þeim mun meir hljóðað af lostagleði og vímum.

Þegar Arnar lögmenni Jónsson tilkynnti um forsetaframboð heima hjá sér í Garðabænum var hann nýkominn úr veislu frú Ingveldar þar sem hann lenti í slagsmálum við Vondulyktina og Handreðinn út af forsetaframboðsórum hins fyrrnefnda. Það er mál manna, að framboð Arnars sé skemmdarverkastarfsemi lukkuriddara, sem muni eyðileggja atkvæðaöflun raunverulegs forsetaframbjóðanda Sjálfstæðisflokksins. Enda sagði frú Ingveldur við þetta tækifæri, að framboðsheimska Arnars jafngilti því að Borgargagnið mundi skíta á eldhúsgólfið hjá henni, en svoleiðis tiltektum léti hún ekki ósvarðað af fullum þunga.

Þá hefir frú Ingveldur áréttað, að raunverulegur forsetaframbjóðandi Sjálfstæðisflokksins væri ekki aðeins frambjóðandi Sjálfstæðisflokksins, heldur forsetaframbjóðandi bæði Sjálfstæðisflokksins og Framsóknarflokksins. Af þeirri ástæðu er hvort tveggja rétt og skylt, að koma því í eitt skipti fyrir öll inn í þröngt heilabúið á hægrisinnuðum lukkuriddurunum og óviðurkenndum undirmálskvikindum á því rófi, að í næstu forsetakosningum verður aðeins pláss fyrir einn hægrimann í framboði, því nú skal hið borgaralega stórhægri, Eimreiðarelítan, Engeyingar og samherjar ná Bessastöðum og leggja þá flata undir sig. Áfram áfram ekkert stopp! 

Var á djamminu þegar Guðni ávarpaði þjóðina

Grunur leikur á að meðhjálparinn og sóknarnefndarformaðurinn hafi verið umskornir

Sterkur grunur hefir lengi lengi leikið á að síra Baldvin hafi látið umskera bæði meðhjálpara sinn og sóknarnefndarformann. Áður en til tíðinda dró, hafði kvisast að síra Baldvin hefði haft í hótunum við meðhjálparann ef hann hundskaðist ekki til að láta klippa bölvaða forhúðina framan af leyndarlimstotunni á sér. Það næsta sem gerðist var að meðhjálparinn og sóknarnefndarformaðurinn gjörðust veiklaðir á sama tíma, gengu um götur í keng, voru áberandi fölir og með óútskýrðan handskjálfta. Voru þessi sjúkdómseinkenni rakin til leynilegrar umskorningar þeirra félaga, og þókti mörgum andstyggð þó svo sannanir væru ekki til staðar.

Á sýnódus færði bysskubb umskurðarorðróminn í tal við síra Baldvin. Síra Baldvin yggldi sig og kvaðst ekki svara slefburði, hvort heldur hann væri borinn fram af bysskubbi eða Gróu á Leiti. Þar með var því máli lokið af hálfu yfirstjórnar kirkjunnar. Kérlíngar lögðu sig í framkróka við að veiða hið sanna upp úr eiginkonum meðhjálparans og safnaðarnefndaformannsins, en varð lítið ágengt, þar eð eiginkonurnar brustu einlægt í grát þegar þegar þetta dularfulla mál barst í tal.

Svo barst síra Baldvini til eyrna, að karlskrjóður einn í plássinu, það var víst skólastjórinn, hefði fullyrt frammi fyrir fjölda manns, að síra Baldvin hefði neytt meðhjálparann og sóknarnefndarformanninn til að láta umskera sig ella verða bannfærðir og útskúfað úr mannlegu samfélagi. Að sjálfsögðu fór þetta tal skólameistarans illa í síra Baldvin svo hann afréð að veita manninum ráðningu sem ætti að duga. Því keyrði síra Baldvin krepptan hramm sinn ofan í hausinn á skólastjóranum er þeir mættust á götu. Síðan hefir sólastjórinn verið enn einkennilegra en hann var áður og þókti þó mörgum nóg um ruglið og bullið í þeim manni áður en hann þáði refsinguna að sóknarprestinum.

Lögreglan rannsakar umskurð á Akureyri

Ólafur Þorn útnefnir frambjóð

Þó svo þjóðin sé í þann mund að losna við gripinn Guðna Th. af Bessastöðum, er ekki þar með sagt að allt fari að vera eins og það á að vera. Fjarri er það. Nú hefir Ólafi Þorn Harðarsyni tekist með hjá Mogga gamla, á fyrsta degi, að flækja þá hugsjónarýru og skoðanadaufu Katrínu Jakobsdóttur inn í dæmið sem hugsanlegan forsetaframbjóðanda! Þetta er ekkert annað en forhertur dónaskapur af hálfu Ólafs, og sýnir ef til vill best hve langt hann er genginn og þrautpíndur í krataeðlissjúkdómnum. Karl anga stráið. En fyrir utan dónaskapinn og siðleysi prófessorsins þá er það heldur billeg lausn á vandamáli að koma leiðinlegum manni út að leiða leiðinlega konupísl inn í staðinn.

En þar með er ekki öll sagan sögð, því ekki er nóg með að Ó. Þorn hafi tilnefnt leiðinlega og óvinsæla Katrínu til forsetaframboðs, heldur berast jafnframt fregnir af því að einhverjir óvitar séu í óðaönn að skora á furðuverkið Lilju Alfredós að fara í framboð. Hvernig í fjáranum stendur eiginlega á því að fullorðið fólk skuli sjá einna helst finna sér forsetaframbjóðendur við hæfi innan óhemju óvinsællar og sóðalegrar ríkisstjórnar? Svarið hlýtur að vera fólgið í þeirri nöturlegu staðreynd að lágkúran og andleysið hefir tekið allt yfir, og það sem verra er: þjóðin á sér augrar undankomu auðið.

Svo eiga dólgasjálfstæðismennirnir eftir að stíga fram og kynna Guffa bílasala og Hannes Hólmstein sem sína frambjóðendur til forseta; og dólgarnir Sigmundur Davíð og frú Sæland draga Írafellsmóra fram sem sinn þjóðlega mann á stól forseta. Eflaust munu einhverjir auðnuleysingjar skora á Agnesi bysskubb að fara í forsetaframboð fyrst búið er að reka hana frá bysskubbsembættinu. Við þessu öllu er svo sem ekkert að gera, ja, nema að skríða undir sæng eins og blauður rakki. Ekki er raunhæft að andlaus yfirborðþjóð fari að dunda sér við byltingarstarfsemi og uppreisnarhjal. Nei nei. En. Niður með Þornið, Tháið, Bessastaði og Hrunelítuna.

  

Hefði helst áhrif ef Katrín færi í forsetaframboð

Nú leggjast lukkuriddarar og poletiskir vandræðagemsar undir feld

Ósköp er þetta hugulsamt af honum Guðna Th. að láta sig hverfa svona fljótt og fallega af Bessastöðum. Aumingja karlinn. Nú þarf fólk ekki að hafa kjánahroll út af honum nema í rúmlega hálft ár í viðbót og so búið. Vissulega er freistandi á þessum tímamótum að leggja þetta bévað forsetembætti niður, en því miður verður ekkert af því, svo skynsöm erum vér ekki, Trýna mín. Í staðinn fyrir að losna friðsamlega við forsetavitleysuna munu lukkuriddarar og poletískir vitfirringar þyrpast undir feld og hugsa framboðsmál.

Þegar upp verður staðið verður kosið á milli Brynjars Níelssonar, Sóleyjar Tomm, Thorgerðar Katrínar, Katrínar Jakkó, Lilju Alfredós og Sigurjóns Gunnarssmárabróður um forsetaembættið. Það verður harður slagur og miskunnarlaus, eins og grimmustu prestskosningar. Þá orrustu vinnur annað hvort Brynjar eða Sóley, hin gægsnin komast varla á blað.

Næst haust verðum við því komin með nýjan forseta og nýjan byskubb, og - ef Guð lofar - nýja ríkisstjórn með nýjum forsætisráðherra. Það verður því í nógu að snúast hjá lukkuriddaraelítunni á næstunni við mannorðsát og framleiðslu á lygaskrumi til að torða ofan í hrekklausan og fattlausan almenning. En hér heima í stofu í Hábrekkunni í Ólafasvík sitjum við Guðni Th., sem er virðulegur og vinsæll heimilisköttur, og getum enga rönd við reist, eða haft áhrif á gang mála, þókt vér séum betur færir til að skipa málum en apakettirnir þarna fyrir sunnan.

Guðni gefur ekki kost á sér

Griðkona Framsóknar rotar Íhaldið með níðþungu kjaftshöggi

Skríður þá ekki nema þrautpínd griðkona gömlu Framsóknarmaddömunnar upp á yfirborðið rekur góðum og gegnum Sjálfstæðismönnum soleiðis á kjaftinn að glymur í. Högg griðkonunnar var svo ógnarþungt, að bæði Óli Björn Kárason og Nonnýboy, auk karlskrattans hans Brynka, liggja enn í öngviti. Þetta getur maður nú kallað áramótabombu úr óvæntustu átt! Það er mál manna, að fráleitt sé að griðkan hafi tekið upp hjá sjálfri sér að kjaftshögga Íhaldið svona upp úr þurru, heldur hafi hún verið hvött til þessa óskiljanlega fólskuverks af sér æðri fjósakörlum, - jafnvel gömlu maddömunni sjálfri.

Vegna þessa tilræðis eru Bjarniben, Gölle a. og Reykfjörð þeirra púkamor allt í einu komið upp að vegg, sem einir ómerkilegir óheilindadraugar og áróðursskoffín. Það er sem sé komið í ljós, fyrir tilverknað upplýsinga griðkonunnar í Framsóknarfjósinu, að það eru Sjálfstæðismennirnir sjálfir sem hafa stundað tafapoletik og komið í veg fyrir að virkjanir hafi verið reistar, með þeim fádæma afleiðingum að það er orðið rafmagnslaust á Austfjörðum og Vestfjörðum. Þessi herfilega vanræksla Sjálfstæðisflokksmanna í virkjanamálum hefir vitanlega heft athafnafrelsi almennings og er því skýlaust brot á stjórnarskrá Íslands.

Og um leið og Óli Björn, Nonnýboy og Brynki féllu í rot og Bjarniben og hans sveit lenti í sjálfheldu upp við vegg þá losnuðu Katrín og VG-fjölskyldan úr spennitreyju ásakana Sjálfstæðisflokksins og eru þau nú laus allra mála fyrir þær sakir að hafa ekki viljað virkja. Staðan sem nú er upp komin sýnir okkur svo ekki verður um villst, að það er ekki lengur Sjálfstæðisflokkurinn sem mun sparka VG úr ríkisstjórninni með fulltingi Framsóknar, heldur verður það VG sem sparkar Íhaldinu út í ystu myrkur með dyggri hjálp gömlu Framsóknarmaddömunnar. Það verður ekki gaman fyrir aumingja Óla Björn, Nonnýboy og Brynka að rakna aftur til meðvitundar og komast að því að þeir og Flokkurinn þeirra eigi ekki lengur heima við kjötkatlana og enn síður að þeir eigi upp á pallborðið hjá almenningi.   

Sjálfstæðismenn þurfi að tala skýrar í orkumálum

Af matsveininum Svenna Hor og misjöfnum súpum og sósum hans

Það er víst fátt sem ekki finnst í súpunum. Ekki síst á misjöfnum veitingastöðum og hjá alræmdum matsveinum til sjós, en sannast sagna eru slíkir matreiðslumenn því miður að verða útdauðir. Við sem komnir erum til vits og ára og vorum á sjó í gamla daga munum flestir eftir þeim fræga matsveini Svenna Hor. Svenni Hor var, eins og nafnið ber með sér, heldur óásjálegur náungi, ævilega sveittur og klístraður í andliti og þar með lítt lystaukandi fyrir skipverja að sjá til hans við eldavélina.

Eitt var að Svenni Hor væri einlægt eins og fuglahræða til fara við vinnu sína, svo ófríður og álkulegur að til þess var tekið, en hitt var öllu verra hve lúmskur, illgjarn og heiftrækinn hann var. Það varð honum að lokum að falli. Ef einhver um borð móðgaði hann, eða honum mislíkaði eitthvað við áhöfnina, lét hann sér ekki muna um að snýta sér í súpurnar og sósurnar í hefndarskyni. Og ef það lá sérlega illa á karli, mé hann hiklaust inn í ofinn og yfir steikina, ofan í pottana og svo framvegis. Svo fóru piltarnir að leggja saman tvo og tvo og komust að þeirri rökréttu niðurstöðu að matsveinninn Svenni Hor sæti á svikráðum við þá, bæri fyrir þá görótta rétti, undarlega kryddaða, vægast sagt.

Eitt landstímið sátu þeir fyrir Svenna þegar hann þurfti að fara upp að pissa. - Þarna ertu djöfullinn þinn, sögðu þeir við hann um leið og þeir lögðu á hann hendur og báru hann aftur á rassgat og köstuðu honum út um lagningslúguna. En þar með var ekki öll sagan sögð. Skömmu eftir brotthvarf Svenna Hor fóru menn að verða varir við að hann gekk aftur um borð og það svo um munaði. Þeir láta skjaldnast á sér standa ólánsmennirnir að ganga aftur eftir dauðann og gera óskunda í ríki lifenda. Hér verða ekki tíunduð afdrif þeirra sem stóðu að því að taka hann af lífi, en það er löng og ljót saga. Til dæmis gengu stýrimaðurinn og fyrsti vélstjórinn af vitinu í einum og sama róðrinum og voru fluttir í böndum í land. Skipstjórinn varð líka brjálaður og keyrði skipið af alefli á bryggjuna með þeim afleiðingum að bæði skipið og bryggjan voru dæmd ónýt með öllu. En örlög hásetanna varð því miður ein slík samfelld hryllingssaga, að engum hrollvekjumeisturum kvikmyndasögunnar hefði getað dottið annað eins í hug. 

  

Fann glerbrot í súpunni sinni