Þær eru hégóminn einber hjá voðanum sem stafar af stjórnvöldum

Fari það nú í kolað helvítis helvíti. Það á ekki af Grindíjánum að ganga þessa dagana. Þetta endar með ósköpum, það bregst mér ekki. Sennilega sópast Grindavík með hraunelfunni á haf út, öðruhvoru megin við áramót, Bláa lónið verður að skrælnaðri eyðimörk, og HS Orka springur í loft upp fer til hymmna, eins péníngar nýfrjálshyggjubófanna í Hruninu. Svo má líka vera, að dólgarnir á Veðurstofunni geti ekki með nokkru móti unnt Grindíjánum þess að komast heim til sín og vera þar í friði, og dæli því yfir þá falsspám og falsfréttum til að hræða þá á brott frá heimahögunum.

Þó eru raunir Grindíjána ekkert nema hégóminn helber hjá voðanum sem stafar af stjórnvöldum landsins og Alþingi öllu. Það verður að gera þjóðfélagsbyltingu strax, reka þingið heim og stinga nokkrum vel völdum ráðherranefnum inn. Þessi bölvuð kvikindi innleiddu nýfrjálshyggjubyltingu á Íslandi fyrir rúmlega þrjátíu árum, komu á þjófræði og eru nú að verða búin að stela öllum sameignum þjóðarinnar og stinga þeim í eigin vasa og vina sinna. Ja, þvílík bölvuð ódó og skuð, að ekki sé sagt kvæ. Nú eru endemin búin að brjótast bakdyramegin inn í sameiginlegan orkubúskap þjóðarinnar og fyrirséð hvað þau ætla sér þar, þ.e. stela, stela, ræna og stela.

Ég get trúað ykkur fyrir því, kæru félagar, að á skal að ósi stemma og héðan í frá er aðeins ein leið frá ræningjaflokkum og samfélagsbrennuvörgum, en það er Byltingin, hin eldrauða sósíalíska bylting. Fyrir þá sem ekki vita, þá hefir hin sósíalíska Bylting beðið átekta handan við hornið, meðan ribbaldar og ræflar hafa farið þjófshöndum um sameignir þjóðarinnar, atvinnuvegi og stjórnmál, þess albúin að láta til skarar skríða um leið og merki Byltingarinnar verður gefið. Og það get ég sagt ykkur, sem þunga og áhyggjum eruð hlaðnir, að það verður engin villuráfandi ,,búsáhaldabylting", heldur alvöru Bylting með öllu sem heyrir til slíku ástandi. Verið því viðbúin, Byltingin kemur eins og ferskur vindsveipur að nóttu og sópar með þinni aðstoð ræningjalýðnum og péníngagéðsjúklingunum út úr musterinu. 

Nýtt hættumat: Auknar líkur á eldgosi

Vandræðahnátan er klúr í bragði og heldur hress - þókt illa sé af henni dregið

Fyrst verður vandræðahnátan að vita hvað varnargarður er áður en hún fer að þvæla opinberlega um slíkt mannvirki. Haldiði kannski að hún sé heimsk? Eða, haldið ekki að hún sé fín, þetta káta NATOgrín? En það er farið að falla á hana; farið blátt áfram að falla dásamlega á hana; nú er Kötu nefið snúið, nú má hafa það á tröll. En kvæðið er ekki búið - ekki enn. Hún Katrín litla er kynjafress, klúr í bragði og heldur hress (þegar hún faðmar höfðingjana, sem eru ekki höfðingjar heldur skítmenni).

En þetta er nú bráðum að verða búið hjá henni. Sem betur fer, mundi margur segja. Allir komnir með megnustu andstyggð á VG, enda er það orðið geldara en geltur fressköttur og ljótara en Fjandinn í Fjóshaugnum. Auðvaldspíkan Steingrímur joð farinn í felur millum þjóhnappanna á gömlu Framsóknarmaddömunni þar sem hann unir sér vel, en fémínísku skorpinrössurnar úr Flokkseigendafélaginu komnar að fótum fram.

Nei, Katrín veit ekki hvað varnargarður er, þótt nauðsynlegt sé fyrir þjóðina að reisa varnargarð til að bægja poletiskum ævintýra- og glæframönnum, viðrinum og siðlausum aumingjum frá stjórnsýslu Íslands. Verst er að aunginn veit ennþá hvar hægt er að nálgast efnivið í þessháttar varnargarð - varnargarð sem sleppir aungvum katrínum, björnum og framsóknarkrataeðlisóbermum í gegn. Engu að síður ber nauðsyn til að hafa upp á slíkum efniviði sem fyrst, því heiður þjóðarinnar, mannorð og gifta er að veði.     

Segist gera ráð fyrir varnargörðum við Grindavík

Það var öðruvísi þegar Kolbeinn Kolbeinsson sá maðka og maura í kryddbauknum

Þá var það nú öðruvísi þegar Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður sá ormana og pöddurnar í kryddbauknum. Hann rak upp ramakvein og reyndi að gera einginkonu sinni, frú Ingveldi, grein fyrir því að kryddið væri maðkað. Frú Ingveldur brást hart við og hringdi umsvifalaust á sjúkrabíl og lét flytja Kolbein nauðugan inn á Klepp. Á geðveikrahælinu varð Kolbeinn svo stjörnuvitlaus að ekki varð hjá því komist að setja hann í óðsmannsskyrtu og loka hann inni í einsmannsklefa.

Vitanlega trúði frú Ingveldur því ekki að Kolbeinn hefði í raun og veru séð maðka og maura í kryddinu heldur væri helvítið komið með deleríum tremens af brennivínsdrukk og annarri eiturnautn. Þeir héldu Kolbeini í þrjár vikur á vitfirringahælinu og dældi í hann svo miklu af róandi að hann stóð á þambi og vissi ekki hvað snöri upp og hvað niður, né heldur hvað hann hét eða hvort hann væri kvæntur eða ekki. Yfirlæknirinn sagði frú Ingveldi að sjúklingnum liði ekki beint illa, honum væri tíðrætt persónurnar Brynjar Vondulykt og Máríu Borgargagn, sem hann fullyrti að væru kynferðislega biluð, en því miður væri hann enn þeirrar skoðunar að hann hefði séð orma og pöddur í kryddbauknum og því ekki um annað að ræða en að halda læknisfræðilegum aðgerðum áfram af fullum krafti.

Þegar Kolbeinn slapp loks af Kleppi hljóp hann beint niður í bæ og þar inn í næstu knæpu og drakk sig á hvolf og hagaði sér mjög óskynsamlega. Meðal annarra óhæfuverka hrækti hann framan í virðulega frú sem sat við borð ásamt eignmanni sínum og var að snæða flamberaða nautalund; hótaði að lúberja framreiðslustúlkuna og sparkaði í afturendann á henni þegar hún átti leið framhjá honum með hlaðinn bakka af ölföngum, sem hún hugðist færa siðuðu fólki sem átti þarna pantað borð. Þá, en fyrr ekki, var Hálfdán Varðstjóri kallaður til, og tókst honum og mönnum hans, að fjarlæga Kolbein Kolbeinsson með harmkvælum og frelsa þar með vertshúsið af frekari tiltektum af hans hálfu.

„Þetta var ansi ógeðsleg sjón“

Síra Baldvin segir hempufémínístum stríð á hendur.

Á aðfangadagskveld messaði síra Baldvin í höfuðmusteri sínu. Í prédíkun sinni lét hann alveg eiga sig að minnast á fæðingarsögu Jésú, en sagði þess í stað kvennastandi og fémínísma innan kirkjunnar stríði á höndur. Í upphafi máls síns sagði hann ,,að mikil vá væri fyrir dyrum guðskristni og heilagrar kirkju í landinu, þar eð kérlíngar vorar hefðu með aðsúgi og valdasýki í fémínísku frekjukasti, sölsað undir sig allt guðsorð og allar bitastæðar virðingarstöður kirkjunnar eins og þær væru að gleypa í sig ósiðlegar kjaftasögur, eins og konum er tamt. Það er því vor heilög skylda, að láta hart mæta hörðu og frelsa guðskristni vora undan oki og heimskupörum fémínískra kvenna, sem láta núorðið eins og mannýgar gæsir og álftfuglar".

Vissulega tóku sóknarbörn síra Baldvins erindi hans fagnandi og lustu upp fagnaðarópum undir ræðubrögðum hans. Er mál manna, að skjaldan hafi jafn bragðmikil og efnisrík messa verið sungin að jólum á Íslandi og í heiminum öllum. Og síra Baldvin hélt áfram og veifaði bæði krossi og kaleik framan í söfnuðinn: ,,Og vér skulum ekki einungis nægja að bannfæra dólgslega framgöngu þeirra fémí-kvenna, sem gjörst hafa boðflennur í húsi Föðurins, heldur skulum vér leggja land undir fót og reka alla óprúttna kvenvarga út úr musterunum og beint inn í frystihúsin þar sem þær geta snyrt keilu og löngu fyrir samherjamenn. Og um leið og vér endasendum herra Agnesi, og guðlastaranum sem ritar fyrir það, út um fordyri Bysskubbsstofu, þá skulum vér reisa oss það vígi framan við þær sömu dyr, sem bannar fémínístum, slúðurkérlíngum og valdafrenjum aðgang að vorum helgu dómum".

Því miður hefir hið magnþrungna jólaguðspjall síra Baldvins ekki hafa, enn sem komið er, haft önnur áhrif en þau, að nú keppast hempukérlíngar, hvurjar um aðrar þverar, við að bjóða sig fram til bysskubbs, rétt eins og Jésús og Jóhannes skírari hafi verið einhverjar ótíndar kérlínagarálftir, sem kérlíngum einum beri að messa um og hafa atvinnu af. En koma tímar, koma ráð. Vissulega munu síra Baldvin og sóknarbörn hans ekki gefast upp fyrir svarragangi óðra fémínísta fyrr en í fulla hnefana. Og hætt er við að mörg fémískrukkan fái að snýta rauðu eftir föðurleg og þung atlot síra Baldvins að trýnum þeirra.    

Biskupsefnin hlaupa fram á sjónarsviðið

Sá frægi maður sem kom óorðinu á brennivínið

Sagt hefir verið um Brynjar Vondulykt að hann minni í raun og veru á fátt annað en brennivín. Svo tengdur er þessi maður svaradauðanautn, að talið er víst að lagabókstafurinn, þar sem kveðið er á um blátt bann við að vera ölvaður á almannafæri, sé fyrst og fremst tilkominn vegna Vondulyktarinnar. Og frú Ingveldur fullyrðir, að eiginmaður hennar Kolbeinn Kolbeinsson hafi orðið sá veraldaraumingi og ræfilstuska, sem hann er, vegna þess að hann gjörðist snemma kunningi Brynjars og apað upp eftir honum allskonar óskynsamlegt líferni.

Þá er og frá því greint að Brynjar Vondalykt sé einnig sá maður sem á sínum tíma kom óorði á brennivínið. Og forvarnarkennslu fyrir börn í grunnskólum er nafn hans iðulegt nefnt sem staðfestingu þess vítis sem varast skal. En það er víst ýmislegt fleira en brennivínið sem hefir gjört Brynjar Vondulykt að nafntogaðri persónu í þjóðfélaginu. Hann er alræmdur hjónadjöfull og hefir margsinnis reynt að komast upp á milli Máríu Borgargagns og Indriða Handreðs frá því þau gengu í heilagt hjónaband fyrir örfáum árum, þá komin nokkuð við aldur. Það var ófagurt á að sjá.

En þegar Brynjar skreið nakinn, óhreinn og búinn að drekka tvær flöskur svartadauða inn á áríðandi fund hjá Sjálfstæðiskvenfélaginu Hvöt og tók til við að særa blygðunarkennd viðstaddra sem mest hann mátti, var ekki lengur hjá því komist að taka á málinu. Athæfi hans varðaði við lög og heiður og orðspor Sjálfstæðiskvenfélagsins Hvatar var húfi. Því var Brynjar Vondalykt dæmdur og settur inn. Út kom hann hálfu verri en fyrr og ónáttúran og afbrigðilegheitin öllu öfgafyllri en nokkru sinni áður. Þetta gaf betri stéttum þjóðarinnar ástæðu til að efast um að nokkur betrun fælist í betrunarvist bak gaddavír og læst hlið. Það var farið að tala um í fullri alvöru innan borgarastéttarinnar, að réttast væri að taka bara upp dauðarefsingu og fá Brynjar Vondulykt hengdan, svo hann næði ekki að koma óorði á fleira en brennivínið. En Vondalyktin er enn að og ekki bólar enn á löggjöf sem leyfir að hengja menn eins og hann.    

Hún minnti mig á brennivín

Góðir tímar framundan

Það er ekki seinna vænna að ríkisstjórnin setji lögbann á verkfallstiltektir flugumferðarstjóra. Og ríkisstjórnin á ekki að láta þar við sitja, heldur á hún fylgja banninu eftir með því að setja lög sem afnema með öllu verkfallsrétt launamanna, svo spámenn eins og Birgir þessi Jónsson tapi ekki milljörðum á verkfallslátum. Bann við verkföllum á svo að setja inn í stjórnarskrána, svo ekki fari milli mála hvernig þessum málum er háttað hjá okkur.

Þegar verkfallsrétturinn verður úr sögunni hverfur samningsréttur launamannafélaga af sjónarsviðinu og ríkistjórnin getur með góðri samvisku lagt embætti ríkissáttasemjara niður og sparað með því ríkissjóði óhemju fjármuni. Mesti ávinningurinn af þessum aðgerðum er náttúrlega fyrir atvinnulífið, því þegar kjarasamningsréttur og verkfallsréttur þræla á sér ekki lengur stoð í landslögum mun andleg heilsa auðvaldssinna og arðræningja batna til mikilla muna og það fólk loksins fá um frjálst höfuð strokið og farið að sofa áhyggjulaust hverja einustu nótt.

Það hefir heldur ekki legið í láginni að borgarastéttin, kapítalíska arðræningjastóðið, á Íslandi er í mikilli sókn um þessar mundir. Því fyrir nú utan að farið sé að hylla undir langþráð afnám verkfallsréttarins er auðvaldið langt komið með að hrifsa allar orkuauðlindir landsins úr sameiginlegum höndum alþýðu manna. Áður hefur auðvaldið okkar gleypt fiskveiðiauðlindina með húð og hári, til mikillar blessunar fyrir samherja samherjanna, auk þess er auðvaldið í þann veginn að ræna bönkunum af fólkinu í annað sinn á þessari öld. Já, þeir eru miklir Samverjar samherjarnir. 

Vonar að yfirvöld setji lögbann á verkfallið

Bláa lónið er blessuð tjörn

Bláa lónið er blessuð tjörn, 
busla þar tuddar og opna görn
í kafi þá aungin kona sér,
kláðinn svo tekur völdin af þér. (Höf: Brynjar Vondalykt)

Já, svo kvað Brynjar Vondalykt þegar hann velktist til og frá í ölduróti Bláa lónsins með eina hálfflösku fyrir bringspölunum. Þegar hann slapp upp úr eftir langa mæðu lét hann það verða sitt fyrsta verk að láta sótthreinsa sig - svo ofbauð honum lifnaðurinn í lóninu. Og um gesti Bláa lónsins sagði hanna aðeins: ,,Þeir sem fara í þessa tjörn þurfa ekki klósett".

Í hinum gráu undirdjúpum lónsins fræga gerast ævintýr ýmislig, sem aungvann getur órað fyrir sem líta hugfangnir á auglýsingar í lit af fyrirbærinu. Kísilduftið í vatninu villir um og vessar og vemmileg rök verða að samfelldri þoku. Brynja Vondalykt kvaðst hafa gleypt eitthvað ókennilegt í ógáti þegar hann kafaði ofan í kelduna; ,,ég sá bara grátt, en ég fékk eitthvað vont upp í mig", sagði Brynjar og grét af óhugnaði.

Í gamla daga var það sápan Lúvíl sem var efnakljúfur sjálfrar náttúrunnar, í dag sjá Bláa lónið og aðrir drullupollar um þessháttar verk. Það skemmtilegasta við þetta er samt, að nútímafólk borgar í stórum stíl háar upphæðir fyrir það eitt að baða sig í þessum foravilpum - en til hvers veit enginn. Þetta minnir á söguna af Kolbeini Kolbeinssyni þegar hann draugfullur hrapaði ofan í mógröf þar sem dauðum hundum og köttum hafði árum saman verið kastað í. Á eftir  taldi hann sér trú að þessi sérkennilega baðferð hefði verið honum heilsueflandi, þrátt fyrir stöðuga , dularfulla kvilla lengi á eftir, sem voru, þrátt fyrir heilsueflinguna, nær búir að draga hann til dauða hvað eftir annað.  

Bláa lónið opnar að nýju

Mótmælt hvað!? Hvurn fjandann ætli þetta hafi mótmælt.

Já, það er bara sona! Þykist þetta hafa mótmælt? Og þá hverju? Það er svo annarlega á skjön við allt sem rökrétt er að jafn skoðanadauft og hugsjónasljótt tilfelli hafi mótmælt einhverju, nema kannski mótmælt því að fá ekki afgreiðslu á barnum eftir lokun. En hvað veit ég? ( Má bjóða yður að vera gólftuska í Valhöllu í eins og tvö kjörtímabil eða svo? )

Þessa dagana er mesta sport Sjálfstæðismanna að traðka á og skíta í VG og formenni þess, blammera þá voluðu vesalinga, rassskella og svívirða og bera þá þungum sökum, - sem eru vitaskuld mun þyngri en tárum taki, svo notaður sé frægur frasi sem viss lýðskrumari tekur sér oft í munn í fjölmiðlum. Gegn þessum hraksmánarlegu ávirðingum af vörum Sjálfstæðismanna, sem segjast vera hákristnir og afar vandir að virðingu sinni, hafa aumingjarnir í VG ekki lyft svo mikið sem litla fingri, svo vandséð er að nokkur fyrirfinnist þar innanborðs sem gæti haft rænu á að mótmæla. Formennið hefir ekki mótmælt neinu sem Sjálfstæðismennirnir hafa núið því og VG um nasir; þetta er svo svæsið tilsýndar, að margir hafa kveðið upp úr með að þetta VG slekti sé haldið ævintýralega afbrigðilegum masókisma á háu sigi. 

Svo segist þetta hafa mótmælt! Jahérnahér. Auðvitað trúir því aunginn maður og ekki heldur nein kona. Það eina sem gæti breytt því viðhorfi almennings að VGingar séu veraldar- og volæðisaumingjar, er að formennisdulan taki á sig rögg og sparki með báðum fótum af alefli í punginn á Bjarnaben, gerði telpunni með langa nafnið sömu skil, einnig Gölle a. Þórðarsyni, ennfremur Nonnýboy og Áslaugu Örnu. Eftir slíka vel heppnaða aðgerð væri ef til vill hægt að taka í mál að örlítill mótmælaandi kunni að vera fyrir hendi í kjúklingsbrjósti formennis VG og undanrennuunganna sem eru vappi kringum það.   

„Ég hef nú sjálf mótmælt“

Kérlíngabækur í yfirþyrmandi stórmeirihluta

Þessa dagana er mikið um að vera í kérlíngabókadeildinni og atgangur svo harður á köflum, að guðsþakkarvert er að ekki hafi hvað ofan í annað orðið stórslys. Kérlíngarbækurnar, sem út koma hér á landi, eiga það allar sammerkt að vera bragðlausar og að mestu leyti óskiljanlegar, meira að segja vel læsu fólki. Þegar kerlíngarnar eru teknar tali, þá láta þær sem skræðurnar sem frá þeim koma séu gífurleg vísindarit, þar sem kafað sé ofan í hinstu og innstu rök mannskepnunnar og guðs almáttugs. Já, það eru engar venjulegar bækur kérlíngabækur tuttugustu og fyrst aldarinnar.

Frú Ingveldur ritaði fyrir skemmstu lærða grein um málefnið kérlíngabækur í Flokksblaðið. Gefum frú Ingveldi orðið: ,,Ég minnist Vilhelmínu Kroch rithöfundar sem óhemju leiðinlegrar og andfúllar kérlíngarnöðru, sem náði aldrei upp í nefið á sér af íllsku vegna þess að henni tókst aldrei um sína daga að safna öðru skeggi en kviðskeggi, hrokknu, flæktu og mislitu. Þessi óæskilega kérlíngarbora hafði það helst fyrir stafni að skrifa kérlíngabækur um andstyggilega misyndiskarla og kvenkyns fórnarlömb þeirra. Einn þessara ógæfumanna í bókum Vilhelmínu er greinilega fyrrum eiginmaður hennar, Indriði Handreður, og lýsir hún honum sem sérstakri óráðvendistusku og afbrotamanni, sem í bókarlok er tekinn af lífi af hópi vaskra skjaldmeyja, sem unna réttlæti og fögru mannlífi". 

Mér er sagt, að fyrir þessi jól séu 97,4 prósent útgefinna bóka eftir konur, þetta séu sem sé öldungis algerð kérlígabókajól með öllu því bragðleysi, tilgerð og tómhyggju sem slíkum bókmenntum heyra til. Það er því líklegt að sú tíð sé liðin þegar G.Grímsson Grunnvíkingur skrifaði tvöhundruð bækur, þrjúhundruð bækur, og einhverjir óráðsíukarlar þóktust ekki hafa annað þarfara að gera en að semja Íslendingasögurnar. Svo læt gáfumennum á borð við Egil Helgason og Kolbrúnu Bergþórsdóttur eftir að skera úr um hvorar séu þarfari og betri kérlígabækurnar eða Íslendingasögurnar.

 

Duft valið besta íslenska skáldverkið

Spurningum svarað um óeðlilegan pervertisma innan lögreglunnar

Þegar spurningin um óeðlilegan pervertisma innan lögregluna var borin undir Hálfdán Varðstjóra svaraði hann því ákveðið til, að ópervertískur lögregluþjónn væri enginn andskotans lögregluþjónn og mættu allir slíkir fara til Fjandans fyrir sér. Þá var Hálfdán inntur eftir rymti þess efnis að hann sjálfur stundaði ósæmilega háttsemi við fólk sem hann hefði tekið höndum, neitaði hann því einarðlega og bætti við ,,að þeir djöflar sem gengju fram með slíkan óhróður, róg og lygar mættu búast við því að hann finndi þá í fjöru við tækifæri og færi um þá höndum, og það væru aungvar kvenmannshöndur.

En þegar Hálfdán Varðstjóri var að því spurður hvort eitthvað væri til í því að lögregluþjónar ættu það til að beita aðra lögregluþjóna kynbundnu áreiti, svaraði hann því til, að honum varðaði ekkert um kynóra fólks, innan lögreglu eða utan. Hann kvaðst þó vel muna þegar kérlíngargípa, sem hefði verið aðstoðarvarðstjóri Munda Grámann á morðmáladeildinni, hefði klipið svo hressilega í punginn á unglögregluprjóni sem var í þjálfun, að óhjákvæmilegt var að skera undan honum svo ekki hlypi drep í sárið sem yrði honum að aldurtila. Eftirmálar þessa atviks voru harðla góðir, því kérlíngargípan hefði hækkað í tign og orðið dómsmálaráðherra þar eð hún væri innundir hjá Flokknum.

Af viðtalinu við Hálfdán Varðstjóra má sjá að allt er í röð og reglu innan lögreglunnar. Þar er til staðar kunnátta til að þekkja sauðina frá höfrunum og skilja hismið frá kjarnanum. Smáatriðum og hégóma er orðalaust kastað í eldsofninn, en greddugangur og kynferðisstand lögregluprjóna talið einkamál þeirra sem hefðu uppi tilburði í þá áttina. Nú er og búið að ráða Brynjar Vondulykt til ráðgjafastarfa hjá lögreglunni þar sem áherslan er lögð á að sarga sem mest gredduna úr lögregluprjónunum og gera þá að kynlausum vélmennum. Það er nefnilega samdóma álit Hálfdáns Varðstjóra og allra annarra yfirmanna lögreglunnar, að ótækt sé að lögregluprjónar séu sífellt að hugsa um uppáferðir í útköllum og missi af þeim sökum hvurn glæpamanninn á fætur öðrum úr höndum sér.

  

„Við erum að taka á þessum málum“