Tveggja flokka einræði í gömlu, úrkynjuðu nýlenduveldi

Á Bretlandi ríkir svo gott sem tveggja flokka einræði, og fer einlægt annar þeirra með öll völd á meðan hinn leikur stjórnarandstöðu. Lýðræðið í þessu gamla heimsveldi er býsna fullkomin afskræming á lýðræði; iðulega er sá flokkurinn sem fer með öll völd með heilmikinn minnihluta atkvæða á bak við sig, kanski sona 35- 40%. Aðrir flokkar en þessir tveir einræðisflokkar sem eru að rembast við að bjóða fram fá í besta falli mjög fáa þingmenn kjörna og í engu samræmi við atkvæðafjölda. Svo segja þessir delar sem heyra elítunni til, að Stóra-Bretland sé ógurlegt lýðræðisríki, þegar sannleikurinn er sá að Bretland er andskotakornið verla meira lýðræðisríki en Bandaríkin þar sem tveggjaflokka einræði ríkir.

Stundum fer flokkur sem kennir sig við verkamenn með öll völd á Bretlandi og kveðst vera sósíaldémókratískur, eða eitthvað soleiðis. Lengi vel var þessi flokkur ,,verkamanna" hægfara hægriflokkur, en á tíunda áratug síðustu aldar gerðist hann feykna hægrisinnaður frjálshyggjuflokkur og árásargjarn í garð annarra þjóða, nema auðvitað Bandaríkjanna og helstu gömlu nýlenduveldanna í Evrópu. Reyndar hefur Verkamannaflokkurinn vent kvæði sínu í kross því að yfir honum er núna formaður sem sagður er róttækur vinstrimaður, en ég sel það ekki dýrar en ég keypti.

Hinn flokkurinn á Bretlandi, Íhaldsflokkurinn, er því sem næst hreinræktaður bófaflokkur, sem sver sig að því leyti dálítið í ætt við systurflokk sinn á Íslandi. Fyrir Íaldsflokknum atarna fara yfirleitt skítakarakterar, uppbólgnir af hroka, frekju og mannfyrirlitningu, sem er vel í takt við það er tíðkast hjá íslenska systurflokknum. Þessir andskotar lifa enn á því að forverar þeirra kúguðu aðrar þjóðir, arðrændu og lítilsvirtu. Þessi lönd kölluðu svínin nýlendur, sem hljómar dálítið líkt og nýrækt og nýbýli. Eins og aðrir stjórnmálaflokkar af svipuðu tagi, hangir Íhaldsflokkurinn saman á lýginni, grobbbelgingnum og sífelldu arðráni, sem erfitt er að trúa að venjulegt alþýðufólk bindi trúss sitt við og kjósi eins og það eigi lífið að leysa. Á heiðarlegu mannamáli heitir sona frammistaða heimska eða reginheimska. En svona er nú bara lífið í hinu gamla, úrkynjaða nýlenduveldi, Stóra-Bretlandi og fátt sem bendir til að vitsmunir Breta og greind fari hækkandi, þvert á móti.

Hver sigrar í bresku kosningunum?

Ódæðisverk Elenóru var líka í meðallagi

Þá er þar til máls að taka, Elenóra húsfreyja að Garðhömrum var loksins búin að fá yfir sig nóg af manni sínum, Sigurði Sigurðar Sigurðssyni, og ákvað að frelsa mannkynið í eitt skipti fyrir öll frá nærveru hans með einum góðum skammti. Henni þókti kallskepnan vera yfirmáta leiðinlegt kvikindi; það væri vond af honum lyktin; hann væri orðinn getulaus og gerði núorðið ekki neitt í rúminu, fyrir utan að sofa, en að hrjóta og reka við með geigvænlegri ofstopafýlu; hann væri grobbinn og ógeðslegur á almannafæri og væri sífellt að gera sér til skammar með því að káfa á öðru kvennfólki, þrátt fyrir algert náttúruleysi sitt. Það var því ekki annað í stöðunni en að farga ófétinu á sakleysislegan hátt.

Í kveldverð skammtaði Elenóra húsfreyja sjálfri sér og sínu fólk grjónagraut á disk. Hún laumaði eiturduftinu í ausuna og jós síðan á disk bónda síns. Því miður varð eitrið eftir í ausunni þegar hún skammtaði á disk bónda síns. Næst mokaði hún dágóðri slummu grauts á sinn eigin disk og þá fylgdi allt eitrið með, en Elenóra tók því miður ekki eftir því. Þar næst sletti hún á diska annarra heimilismanna. Svo átu allir grautinn sinn með skyldugum dæsingum og hvalablæstri.

Eftir máltíðina stóð Elenóra húsfreyja upp og skenkti kaffið. Hún fylgdist nákvæmlega með bónda sínum og bjóst þá og þegar að hann hrykki upp af, allri mennskri kind til gleði og ánægju. En Sigurður karlinn var ekkert á því að deyja; hann sötraði kaffið, rjóður í kinnum, og tróð ósköpunum öllum og neftóbaki í nasirnar á sér. En upp úr eins manns hljóði fór Elenóra skyndilega að hökta á elhúsgólfinu svo hún var að setjast niður. Fljótlega varð hún blá framan í og fór að umla og það kom froða í munnvikin. Hún ránhvolfdi augunum hræðilega og hatrið og mannvonskan varð svo hroðalegt í þeim að heimilisfólkinu varð ekki um sel. Svo valt hún út af stólnum eins og kartöflupoki og á sama augabragði gaus upp þvílíkur djöfullegur ýldupestarfnykur að nærstöddum var nóg boðið og lögðu á flótta. Í góðar fimm klukkustundir engdist Elenóra um á elhúsgólfinu með sparki og handapati og blótaði svo ægilega að Sigurður bóndi opnaði augun og sagði henni að halda kjafti. Eftir þessar fimm klukkustundir fóru að linast krampaflogin Elenóru og hún sofnaði sælum blundi í líkamsvessum sínum á gólfinu. Þá loksins hugkvæmdist einhverjum að senda eftir lækni því að þá héldu allir að hún væri dauð.

Hættustig á Íslandi „í meðallagi“

Myndin er frá brúðkaupsdegi frú Ingveldar og Kolbeins

Ég fæ ekki betur séð en mynd Mörtu Smörtu, sem fylgir fréttagreininni ,,Hrikalega dónalega brauðkaupsmynd" sé vel gömul, komin til ára sinna sem maður segir, og sé af þeim Kolbeini Kolbeinssyni og eiginkonu hans, frú Ingveldi, tekin á brauðkaupsdegi þeirra laust fyrir 1980. Sá sem tók myndina var svaramaður og kviðmágur Kolbeins, blessunin hann Brynjar Vondalykt. Þetta var tímamótabrúðkaup og presturinn sem gaf þau frú Ingveldi og Kolbeins saman var værðarklerkurinn séra Atgeir p. Fjallabaksen. Séra Atgeir var lengi illfáanlegur til að framkvæma þessa giftingu enda lét hann ekki af verða fyrr en Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður voru búnir að hella hann blindfullan.

En einhvers staðar eru til fleiri myndir úr giftingarmyndaseríu frú Ingveldar og Kolbeins. Eftir að Vondalyktin hafði filmað myndina sem fylgir frétt Mörtu Smörtu, þá skiptu þeir Kolbeinn um hlutverk og þar á eftir skiptu frú Ingveldur og Kolbeinn um hlutverk og frú Ingveldur tók sér stöðu bak við myndavélina. Í sjálfri brúðkaupsveislunni stóð síðan frú Ingveldur nýbakaðan eiginmann sinn að ósæmilegum athöfnum með Máríu Borgargagni og þar á eftir lét faðir brúðgumans, Kolbeinn Kolbeinsson eldri, sér ekki muna um að gefa Borgargagninu eitt rigtig godt knald í vitna viðurvist. Þetta var semsagt frábært brúðkaup og eftirminnilegt og allir með buxurnar á hælunum.

Daginn eftir brúðkaup frú Ingveldar og Kolbeins varð Indriði Handreður, maður Máríu Borgargagns, eitthvað afbrýðisamur út í gamla Kolbein og hóf leit að honum með það að markmiði að taka karlinn af lífi fyrir að hafa fíflað Borgargagnið. Svo fann Handreðurinn Kolbein eldri á knæpunni í Naustinu og þar laust þeim saman. En þó að Indriði væri á besta aldri þegar þetta gerðist og gamli Kolbeinn um það bil þremur áratugum eldri, þá fór svo að lyktum að hinn eldri lúbarði þann yngri hálfpartinn til óbóta. Skömmu síðar flutti sjúkrabifreið Indriða Handreð á slysavarðstofuna, en barþjónninn færði Kolbeini eldri fullt glas af koníaki á reikning hússins fyrir að hafa yfirbugað aðvífandi ofbeldismann.

Hrikalega dónaleg brúðkaupsmynd

Eitursveppir í ranni betri borgara eru alvarlegt mál

Það er sjálfsagt talið merki um sérstaka kurteisi í Finnlandi að byrla þjóðhöfðingjum annarra landa baneitraða sveppi. Og kanski, þegar öllu er á botninn hvorft, er sona eiturjukk full gott í kjaftinn á kóngum og forsetum. Þetta fékk kóngurinn, faðir Hamlets danaprins, að kynnast því á eigin skinni að éta eitur í ógáti og úr varð mikið drama, því kóngskratti þessi var ekki fyrr dauður úr eitrinu en hann gekk aftur og tilkynnti Hamleti hver hefði byrlað sér eitrið. Svo var það annar danakóngur sem fannst dauður á hóruhúsi í þýskalandi; annað hvort andaðist sá sæli herra af reiðarslagi eða eiturinntöku af einhverju tagi.

Í einu af þeim frægu helgarsamkvæmum frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar vóru berserkjasveppir hafðir um hön og étnir. Berserkjasveppirnir voru bornir fram hráir með kókaínrönd og hvítvíni og innan skamms lék heimili þeirra sæmdarhjóna, frú Ingveldar og Kolbeins, á reiðiskjálfi að heimilið mundi sökkva í jörð niður eins og kirkjan í Hruna, sællar minningar. Berserkjasveppirninr stigu þeim hjónum og gestum þeirra svo ákaflega til höfuðs, að allt tal um heimilisófrið hljómar eins og meiningarlaus værðarhégómi við hliðina á því styrjaldarástandi. Gesturinn Vigga Sleggja beit til dæmis tunguna hér um bil af sér uppi við rót fljótelga eftir að berserksvíman náði tökum á henni. Á eftir sögðu læknarnir að skaði Viggu hefði stafað af eituráhrifum sem komu fram sem heilakrampi í þeirri stöð heilans sem hafa með kynhvötina og kynfærin að gera.

Vissulega urðu miklar blóðsúthellingar þetta kvöld að heimili frú Ingveldar og Kolbeins og margir misstu meðvitund sem máttu sæta því óláni að verða fyrir hnefum frú Ingveldar. Talið er víst að aungvir minni menn en sjálfur Viga-Styrr og berserkir hans tveir, sænskir að uppruna, hafi drukkið hvítvínið og étið berserkjasveppina í gegnum frú Ingveldi með þeim afleiðingum að hún varð jafn hamrömm, djöfulóð og tvíelleft af tryllingi og raun bar vitni. Um morgunin var hið fagra heimili þeirra frú Ingveldar og Kolbeins ein rjúkandi rúst; innveggir fallnir, innanstokksmunir í méli, þakplöturnar lágu í blómabeðinu og innan um rústirnar lágu menn og konur í öngviti, enginn þó alveg dauður en margir alvarlega heilsulausir. Sjálf hverf frú Ingveldur af orustuvellinum undir morgun og vissi aunginn hvað af henni varð; þakkaði lögreglan og björgunarsveitarmennirnir Guði fyrir að hún var horfin af vettvangi þegar þeir mættu til leiks. Með þessu er ég ekki að segja að forseti Ísland og frú hans hafi orðið bandvitlaus af sveppaeitrinu sem finnlandsforseti gaf þeim, að minnsta kosti höfum vér ekki enn fregnað frá Finnlandi að þannig hafi til tekist.

Forsetahjónin fengu „eitursveppi“

Glæpsamleg nauðungarskattlagning í sjóði braskaralýðsins

Ekki er ég viss um að landsbyggðinni, að ekki sé minnst á þá sem greiða í lífeyrissjóði, sé nokkur greiði gerður þó braskaralýðurinn komi sér upp einhverjum sjóði til að fremja kapítalísk náðarverk hér og þar um landið. Aftur á móti er umræddur braskarasjóður enn eitt dæmið um að ,,lífeyrissjóðirnir" svo nefndu, eru fyrst og fremst fjárfestingasjóðir fyrir auðvaldið, sem við hin erum skyldug til að borga hluta tekna okkar í. Þessi skylduskattlangning á okkur undir yfirskini lífeyris í ellinni er í raun glæpsamleg, því ekki erum við spurð um í hvaða gróðabrall aðvaldsins þessir aurar okkar eru notaðir. Því þarf að leggja þennan glæpaiðnað niður sem lífeyrissjóðakerfið er.

Já drengir mín, það er nóg komið af skattlagningu í nafni ,,lífeyrisréttinda" sem er ekki annað en eitt af tilbrigðunum í djöflakonsert kapítalismans og ómennskunnar, braskarakrimmana og bófaflokkanna. Þetta verið þið að skilja, það er að segja ef þið aðhyllist ekki skipulögð glæpasamtök, óréttlæti og óhjákvæmilega úrkynjun kapítalismans. Það er blóðugt að þurfa að horfa á eftir aurunum sínum, sem maður er neyddur til með valdboði að láta renna til lífeyrissjóðanna atarna, fara í að fjármagna ýmiskonar óhæfuverk sem allt venjulegt fólk hefir viðbjóð á. Spurningin er hvort við eigum svar við þessum óþverra kapítalismans, eða hort við höfum undirgengist einhverkonar guðlegt náttúrulögmál sem við eigum enga leið út úr og kúgar okkur til að afhenda braskarastéttinni á milli 10 og 20% af atvinnutekjum okkar. 

En þjóðin hefir aungva þörf fyrir tortólista

Þó svo að Sigmundur þarfnist þóðfélagslegra valda hefir þjóðin sjálf aungva þörf fyrir hann og enn síður að hann hafi völd. Þessi karl varð fyrir ekki svo margt löngu frægur af endemum, sem voru það ærin, að meira að segja framsóknarmenn sáu sér ekki fært lengur að hafa hann sem forsætisráðherra og formann Framsóknarflokksins og ráku hann af höndum sér úr þessum embættum með skít og skömm. Þó að einhverjum þyki framsóknarmenn slæmir, lævísir og gráðugir, þá eru þeir samt ekki svo heillum horfnir að þeir geti lagt blessun sína yfir fálkalegan tortólista á formannsstóli hjá sér.

Það má so sem vel vera að Eiríki Bergmann finnist að það sé klókur lókur hjá bilaðasta hluta Framsóknar að stofna til samfarafélags, sem að þeir kynna með ískrandi stunum og hvalabæstri. En staðreyndin er samt sú, að Sigmundi gengur það eitt til með samfarafélaginu sínu að blekkja auðtrúa sálir til fylgilags við auðvirðilegan þjóðernispoppúlisma, sem í gamla daga gekk undir öðru heiti sem best er að nefna ekki á nafn. 

Best væri að Sigmundur héldi þessum félagsskap sínum innan mannheldrar girðingar að lénssetri sínu, Hrafnabjörgum, austur á landi. Þjóðernispoppúlismi, öðru nafni lýðskrum, er leið óþroskaðra einstaklinga, oft heilmikið bilaðra, til að vekja athygli á sjálfum sér og vinna grunnhyggna fáráðlinga á sitt band í von um að það fleyti þeim til samfélagslegra valda. Þeir sem að svona hundakúnstum standa eru undantekningarlaust óvandaðar manneskjur sem í siðblindu sinni vaða áfram eins og mannýg naut, án nokkurrar samkenndar við annað fólk. Þetta verða fjölmiðlamenn að hafa í huga þegar þeir af einskærri fíflsku og af gömlum vana lyfta þessum eða hinum lukkuriddaranum á stall.

Snúist um þörf Sigmundar fyrir völd

Þorgarður Þorgarðsson skipstjóri

Á sínum tíma forðuðust allir að hafa afskipti af Þorgarði skipstjóra Þorgarðssyni þegar honum þóknaðist að sigla ölvaður um hafið. Enda hefðu þeir sem það hefði reynt fengið hressilegar fyrir ferðina. Þegar sá gállinn var á Þorgarði sigldi hann vel drukki inn og út úr höfnum og varð þá allt að víkja er fyrir honum varð. Og þó að að margir skelfdust aðfarir Þorgarðs, hvort heldur hann var fullur eða ófullur, þá var skelfingin þó mest um borð hjá honum sjálfum. Það var heldur ekkert gamanmál fyrir menn að skreiðast á dekk hjá Þorgarði yfirleitt, en ef hann hafði í staupinu keyði iðulega svo um þverbak að karlarnir töldu sig í stöðugri lífshættu. Ekki var nóg með að þessi hamstola hafgammur miðaði hreindýrariffli sínum á karlana á dekkinu, heldur átti hann til að hlaupa á sokkaleistunum niður á dekk til lumbra á einhverjum hásetanum sem honum þókti vinna illa.

Í heimahöfn höfðu menn fyrir margt löngu lært að láta sér standa á sama um djöfulgang Þorgarðs Þorgarðsonar skipstjóra, en í öðrum höfnum áttu heimamenn í stökustu vandræðum með að þola þennan gríðarlega kaptuga. Á einhverjum stað sendu hafnarverðir fjögur heljarmenni í lögreglubúingum um borð til Þorgarðs og var ásetningurinn að taka hann fastann fyrir ölvun við skipstjórn og tjón á smábátum sem hann hafði keyrt utan í. Ekki var þessi ferð fjórmenninganna til mikillar frægðar fyrir þá, því Þorgarður skipstjóri tók á móti þeim af svo mikilli einurð að lögreglumennirnir vóru allir, fjórir að tölu, bornir í land í öngviti.

En þó að fyrirferð Þorgarðs skipstjóra væri mikil þegar hann var við róðra þá margfaldaðist hún að umfangi við vertíðarlok því að þá tók Þorgarður til við að jafna reikningana við ýmsa yfirgangshunda sem hann taldi sig eiga sökótt við. Af þeim sökum fóru margir í felur þegar þeir vissu að vertíðarlok væru hjá stórkapteininum og aflakónginum Þorgarði Þorgarðssyn, sem fyrir bragðið mátti sóa dýrmætum tíma í að leita að óvinum sínum. Og frekar en ekki neitt, þá varð hann stundum að láta sér lynda að berja kerlingar og krakka þessara manna þegar hann var orðinn úrkula vonar um að finna þá áður en næsta vertíð byrjaði.

Ölvaður skipstjóri sigldi í höfn

,,Sú tegund af fáráðlingum sem hafa dúxaveikina"

,,Mér er sagt ég hafi í skóla verið sú tegund af fáráðlingum sem hafa dúxaveikina. Það er talið á Íslandi að þeir sem hafa þessa veiki geti aldrei orðið annað en drykkjurúta, blaðamenn eða undirkontóristar." (Brekkukotsannáll - Halldór Laxness)

Og enn í dag þykja fregnir af dúxum vera fréttaefni í blöðum og öðrum miðlum á Íslandi, þrátt fyrir að afdrif dúxa séu landsmönnum fyrir löngu kunn og það að verða dúx á stúdentsprófi þýði hér um bil það sama og ,,að fara í hundana." Við sem þekktum hann Jón okkar hérna stúdent efumst aldrei um þá ógæfu sem óhjákvæmilega fylgir dúxaveikinni svokölluðu. Jón stúdent dúxað í til stúdentsprófs með einkunninni 9,87. Að loknu prófi var hann sjáfkrafa talinn meðal gáfuðustu manna þjóðarinnar og þar af leiðandi þótti ekki annað viðeigandi en að hann væri strax gerður að undirkontórista og allir voru vissir um að hann yrði orðinn stórforstjórinni innan örfárra ára. Því miður kom fljótlega í ljós að Jón stúdent var öldungis ónothæfur undirkontóristi og minnstu mátti muna að fyrirtæki fengi á sig tugmilljonasektir og yfirkotóristinn og forstjórinn færu í steininn vega afglapa Jóns. Eftir að Jóni hafði verið sagt upp störfum sem undirkontóristi slæddist hann eins og fyrir tilviljun í blaðamennsku; hann gerðist sem sagt blaðamaður á Morgunblaðinu. Ekki varð blaðamennskan Jóni stúdenti gifturík eða löng. Fljótlega eftir að hann hóf störf á Morgunblaðinu álpaðist hann til að skrifa frétt um eldfimt málefni, þ.e. utanríkismál og út úr þeirri klausu lásu menn að Jón stúdent hefði glæpsamlega mikla samúð með þeim aðilja Kalda stríðsins, sem yfirboðarar á Morgunblaðinu höfðu ógeð á. Þar með var hinum stórgáfaða fyrrum námsmanni sparkað út úr húsum Moggans og nafn hans letrað í vissa bók sem hefir að geyma nöfn yfir varhugaverða og þjóðhættulega náunga.

Þá blaðamennsku lauk af hálfu Jóns stúdents lá leið hans, eins og honum væri stjórnað af óbifanlegu náttúruafli, út á strætið þar sem hann gerðist drykkjurútur. Iðulega var hann á stjái á Austurvelli og í Austurstræti og götustrákar híuðu á hann og köstuðu í hann eggjum sér til skemmtunarauka. Konur strætisins vildu ekkert með þennan dúx hafa; sögðu hann vera öfugugga og villudýr til ástarbragða, um annað kvenfólk var ekki um að tala í lífi Jóns stúdents. Loks fannst hann dauður á grúfu á syðri tjarnarbakkanum, einn vetrarmorgun, við hliðina á styttunni af Ólafi Thórs. Nokkrum dögum síðar var hann grafinn í kyrrþey að viðstöddum aðstoðarpresti og tveimur gröfurum einum manna. Dúxxx 

Dúxinn hefur oft fórnað svefni

Hann verður uppveðraður þegar hann á að skammast sín

Á maður að trúa því að Sigmundur Davíð sé uppveðraður af því að hafa tekist að blekkja dálítinn hóp af örvasa gamalmennum á fund í Samfarafélaginu? Honum væri nær að blygðast sín fyrir óþokkabragðið og fara skríðandi á fund þessara ginningarfífla og biðja þau auðmjúklega fyrirgefningar á athæfinu. Ja, piltar mínir, nú orðið þarf lítið til að menn verði uppveðraðir. Og mikið má gamla Framsóknarmaddaman skammast sín fyrir að hafa gert Sigmund Davíð að sínum helsta ráðsmanni í Fjósinu.

Nú má með sanni segja, að öll samfarafélög, eða ,,framfarafélög" eins og afturfótafiðrildin kjósa að kalla fyrirbrigðið, hafa aungu áorkað öðru tárvotum vonbrigðum í kjöfar væntinga og sumir hafa gengið af vitinu allri vitleysunni. Af fyrrgreindum sökum má Sigmundur Davíð eiga von á því að hinir fjörgömlu sauðir sem eltu hann upp í Rúgbrauðsgerð í morgun verði komnir á Klepp á morgun þar sem þeir vera hafði svo og svo lengi í óðsmannsskyrtum. Það er ekki nema von að okkar maður sé uppveðraður.

Best væri samt ef allir muslimar á Íslandi myndu ganga fylktu liði í samfarafélag Sigmundar og gera hann að spámanni sínum. Því er nefnilega þannig varið, að Sigmundur hefir löngum blótað Múhámeð spámann á laun og það væri ekki annað en gustukarverk að flæma hann út úr skápnum og láta hann gangast opinberlega við að vera Múhámeðstrúarmaður. Og þá er sagt að Vigdís gangi ævinlega í búrku heimafyrir, en þegar hún sé komin út á götu eða upp á Útvarp Sögu þá bölvi hún muslimum í sand og ösku og myndist við að syngja þjóðleg kvæði eins og ,,Öxar við ána" og ,,Gunna var í sinni sveit sóðalegri en nokkur geit." 

Sigmundur: „Ég er uppveðraður“

Ámælisvert framferði Sigmundar stofnar ellihrumum í bráðan voða

Ekki þarf neinn að undrast fjölmenni á stofnfundi Samfarafélags Sigmundar Dávísðs, því að nafnið eitt kitlar vissar taugar ístöðulítils ævintýrafólks. Þó kemur á óvart, miðað við myndir af fundinum, að slíkur fjöldi af ellihrumu fólki, bókfellsgulu og hvítu, sé þar mættur með stafi sína og göngugrindur. Það að farlama öldungar skul sækja, sem raun ber vitni, í samfarafélag, sýnir að lengi lifir í gömlum glæðum og að enn finnast hetjur á Íslandi sem kunna að meta orgíur að verðleikum.

Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður sendi flugumann sinn á samfarafund Sigmundar. Sá flugumaður er sjálf móðir Kolbeins, Áróra Hekkenfeld, útslitin og fjörgömul. Áróra þókti sosem aldrei eins og fólk er flest og ekki hefir henni skánað með aldrinum. Gamli Kolbeinn lét hana róa fyrir margt löngu; þá var Áróra um sextugt og gamla Kolbeini þókti til skammar að vera þekktur fyrir að halda slíka eiginkonu. En Áróra kerling er ekki öll sem hún er séð, svo stálminnug og athugul sem hún er. Væntir Kolbeinn yngri mikillar skýrslu frá móður sinni er hún snýr aftur úr samfaragildinu.

Aftur á móti er í sjálfu sér ámælisvert af Sigmundi að ginna fjölda aldurhniginna borgara á þennan líka þokkafund, vitandi að gömlu rörin eru svo heilabiluð að þau halda að Sigmudur sé Jónas frá Hriflu og að árið sé 1938 en ekki 2017. Til að mynda sást elliært gamalmenni, sem man ekki neitt eftir sem gerst hefir eftir 1950, skjögra inn í Rúgbrauðsgerðina og kvaðst ætla að heilsa upp á hann Jónas sinn. Þetta er hættulegur leikur hjá Sigmundi, enda býður gömlu Framsóknarmaddömunni við þessu upp á tæki hans. 

Fjölmenni á fundi Framfarafélagsins