Costcóópíum og þér fljúgið upp fyrir áttunda hyminn

Costcó hefir reynst mikið og gott ópíum fyrir fólkið á Íslandi og enn sem komið er er ekki farið að bera á illum fylgikvillum þessa múgsefjunarmeðals né hrottafengnum fráhvörfum, sem gjarnan fylgja í kjölfar ofneyslu á þeissu ramma eiturlyfi. Allar sorgir, þar með talið peningaleysi, áhyggjur, sorg, örbirgð og sárasta fátækt hafa á einu augabragði horfið fyrir hinni lífsglöðu ópíumvímu Costcós. Meira að segja örvita og ráðalaus ríkisstjórn er horfin inn í þoku vímunnar, sem er til mikillar hagsbótar fyrir þá stjórn, því nú getur hún unnið öll sín glæpa- og óhæfuverk án þess nokkur taki eftir.

Og það eru fleiri ópíumin sem rekið hafa á fjörur íslenskrar borgarastéttar: Kringlan, Smáralind, McDonalds, einkavæðing bankanna, stórvirkjanir, álver og eiturfabrikkur, Bónus, Hagar; meira að segja Hrunið varð blessunarlegt ópíum fyrir fólkið. En yfirstéttin sleikir út um og fær sér kókaín og hvítvín og maular gullkryddaðan humar með. Þetta kallar maður nú háþróaða samfélagsmenningu! Já, drengir mínir, hamingjan er mikil en andlegu verðmætin lítil í Costcóópímumrúsi.

Á fyrsta degi Costcó á Íslandi olnboguðu frú Ingveldur og Kolbeinn sig gegnum fólksþvöguna og báru út meir en þrjá hestburði af einskis nýtu rusli sem þau fengu á góðum prísum. Þegar heim kom, stöfluðu þau ruslinu upp í einu horninu á bíslskúrnum; þá eiga þau aðeins eftir þrjár ferðir í Costcó til að fylla hin hornin; þegar því takmarki er náð ætla þau að grafa næstu farma af Costcógóssinu í jörð bak við hús hjá sér.   

Íbúar í Costco-hverfi komast ekki heim

Hafnar alfarið meintri hollustu sjálfsfróunar á blæðingum.

- Þetta hefi ég alltaf sagt, sagði frú Ingveldur við Máríu stallkonu sína Borgargagn, þegar hún hafði lesið hina gagnmerku grein um heilsusamlega sjálfsfróun á blæðingum. Svo bætti frú Ingveldur við: - Þér hefði verið nær að stunda sona fróun í staðinn fyrir að liggja í lauslæti ár og síð með alskonar deliröntum, bölvuð skepnan þín. Og Borgargagnið tók undir dreymin á svip. - Ég skal segja þér eitt, Borgargagnið þitt, hélt frú Ingveldur áfram, - að hún Ingapu, náfrænka mín, var afskaplega flink við þetta, og þetta bjargaði henni alveg meðan hún var í klaustrinu. Annars hefði hún orðið lesbískunni að bráð fyrir fullt og fast. Hugsaðu þér ...

Þegar Ingapu var nunna í klaustrinu í Roucroxis bar abbadísin henni á brýn að sér þætti full mikill sjáfsfróunarþefur af henni, sem benti eindregið til þess bænir hennar væru eitthvað ekki upp á marga fiska, að minnsta kosti væri enn ekki farið að sargast af ráði af bölvuðum lostanum í bannsettu rassgatinu á henni. Og hinar nunnurnar störðu á Ingupu og voru til augnanna eins og tortryggnar kýr. Af þessu varð Ingapu stúrin í klaustrinu og tók upp á að biðja bæði Guð og hann Jésús um að taka þessi kerlingarnaut til sín sem allra fyrst. Eins og við var að búast gerðu þeir feðgar á hæðum ekksrt með bænakvak Ingupu, enda höfðu þeir býsna takmarkaðan áhuga á taka umræddar nunnur að sér, hvað þá abbadísina, því satt að segja var þeirri konu þá þegar búinn verustaður eftir dauðann annars staðar en á hymmnum. 

En hvað hollustu sjálsfróunar á blæðingum áhrærir, þá kvaðst frú Ingveldur snemma hafa gefist upp á slíkri iðju því hún hefði ekki orðið vör við annað ein óheilnæmi, óþægindi og öfugan losta, ef svo mætti að orði komast. Af þeim sökum ræður hún öllum konum, að minnsta kosti þeim sem eru með öllum mjalla, að fikta alls ekki við sona hluti, af því fátt annað en sérlega vondar draumfarir. Kveðst sjálf hafa reynslu af þessu, mjög vafasama, því að þetta sé auðvitað sjálfsflekkun af sverustu sort og aungri konu sæmandi nema örgustu lekandagrýlum sem sögur fara af.

Sjálfsfróun á blæðingum bætir heilsuna

Náttúrlega til háborinnar skammar

Nú rýkur Elliði í Eyjum upp eins og naðra eftir að yfirstýrimaðurinn á Baldri veitti honum smávægilega yfirhalningu og kveðst nú elska áhöfn Baldurs án skilyrða þrátt fyrir að hafa beðið Baldri allra þeirra bölbæna sem hann hefir lært í lífinu, einkum í Sjálfstæðisflokknum. En Halldór frændi minn, yfirstýrimaður, er ekki síðri sægarpur en Eyjamennirnir Elliði, Árni og Þyrlu-Mángi og ætti ekki í neinum vandræðum með að flengja fyrrnefnda kompána hvurn með öðrum að vestfirskum sið, ef út í það færi. Eftir þá hýðingu hefi lítið upp á sig fyrir þremenningana að skríða með allt niðrum sig upp í Valhöllu fyrir sunnan og bera sig aumlega, - þeim yrði sennilega varpað undir eins á dyr eins og hvurju öðru húsaskúmi.

Það er víst best, úr því sem komið er, að Elliði láti af að vera ósáttur við orð Halldórs og föðurlegar ákúrur hans, og skelli sér á knén og biðji Halldór og aðra í áhöfn Baldur fyrirgefningar á sjálfstæðisflokkslegum töffarastælum sínum og groddalegu orðbragði. Ef hann gjörði það, væri hann maður að meiri, - meira að segja yrði hann svo mikill að sjálfstæðisflokkserindrekar um land allt myndu vikna af gleði. Og Eyjamenn þyrftu ekki að blygðast sín fyrir sinn æðsta sjálfstæðisdverg.

Til gamans má geta að lokum, að einhvuju sinni hugðist Elliði, ásamt fleiri hugumstórum eyjagörpum, storma inn í helgarsamkvæmi hjá frú Ingveldi og Kolbeini Kolbeinssyni, en urðu frá að hverfa því að Brynjar Vondalykt varnaði þeim dyranna og rak þá eins og kindur út á götu. Síðar sagði Vondalyktin svo frá, að honum hefði þókt halirnir helst til ábúðarfullir og verið hræddur um að þeir gerðu eitthvað af sér ef þeim væri hleypt inn. Þessa afstöðu sína rökstuddi Brynjar Vondalykt með sögunni af Franz mongóla og verkum hans illum.

„Dásamleg, kurteis og harðdugleg“

S-félag og sálarrannsóknafélag ásamt efasemdum þeirrar gömlu í Fjósinu

Þá er Vigdís gengin í Samfarafélagið með Sigmundi Dávíð, það eru sannlega fjarska mikil gleðifrétt. Nú brennur sú spurning heitast hvort þau vera aðeins tvö í þessu merka félagi, eða hvort þeim aflast liðsauki til að krydda félagsstarið. Þegar frú Ingveldur og Kolbeinn, sem líkar er ættaður undan kjólfaldi gömlu Framsóknarmaddömunnar eins og Vigdís og Sigmundur, hófu að halda sín margrómuðu helgarsamkvæmi vru þau aðeins ein, auk Brynjar Vondulyktar, sem fyrir tilviljum slæddist inn til þeirra í fylliríi. Svo bættust Máría Borgargagn og Handreðurinn við og þá fór heldur að kárna gamanið á köflum, því Borgargagnið var fræg fyrir vergirni og Handreðurinn annálaður ódámur og pornófíkill. Svo bættust æ fleiri í hópinn og er nú svo komið að fullt er út úr dyrum hjá þeim hjónum um hvurja helgi og hefir það ástand nú varað í mörg herrans ár.

En það skulu Vigdís og Sigmundur Dávíð vita, að starfræksla sona samfarafélags er mikið áhættuspil; þetta gæti endað með því að þau væru tekin föst og hneppt í varðhald. En auðvitað er undir þeim sjálfum komið hvurnig til tekst og vafalaust vilja margir verða vinir þeirra og ganga í félagið. Þó liggur núr þegar fyrir, að hvorki negrar né músilimar á aðgang að Samarafélaginu; þeir fá ekki einusinni að vera áheyrnarfulltrúar; en Bjarnir Ben er alltaf velkominn og Benzi frændi hans.

Hinsvegar skortir þau Vigdísi og Sigmund enn tilheyrandi leyfi og vottorð frá gömlu Framsóknarmaddömunni til að nýja félagið verði löglegt og með full réttindi. Að sögn er gamla rörið enn mjög tvístígandi því hún gerir sér ekki grein fyrir hvort Samfarafélagið eigi að vera samvinnufélag eða kaupfélag eða jafnvel samvinnusjóðurinn Gift endurborinn. Nú er komið á hreint, þrátt fyrir allt, að Samfarafélagið á ekki aðeins að vera samfarafélag, heldur er því ætlað að vera í leiðinni sálarrannsóknarfélag, sem á að vinna að því að finna upp aðferð til að vekja löngu liðna framsóknarforingja upp úr gröfum sínum. Ef vel tekst til og höfðingjarnir rísa upp, er þeim ætlað að hjóla í þorparann Sigurð Inga og þrjótinn Guðna og gera þá svo hrædda að þeir skríði undir rúm og komi aldrei undan þeim meir. 

Vigdís gengur í Framfarafélagið

Sona S-félag er ávísun að ragnarökum Íslands

Ja hvur andskotinn, nú held ég einhverjum þyki heldur en ekki stungin tólg. Eyðibóndinn af Hrafnabjörgum, Sigmundur Dávíð, ætlar slá fjölmargar flugur í rot með því að stofna til samfarafélags! Og ekki nóg með það, þetta verður Samfarafélag með stórum staf, - sem merkir hvað? Ja, ég veit það eiginlega ekki; sennilega félag, sem samkvæmt orðanna hljóðan, leggur stund á samfarir, og geyspar væntanlega golunni fyrr en varir úr reiðarslagi. 

Nú, það hefir sosum áður gerst að einhverjir grallarar í Framsóknarfjósinu hafa skotist undan pilsfaldi gömlu Maddömunnar og stofnað félög, nægir þar að nefna vinsæl félög undir ýmiskonar nöfnum sem dáindispiltarnir Finnur, Óli Miðhraunsbóndi og Sigurður Einarson hafa sett á laggirnar við einstakan oðrstír. En aungann framsóknarmann kunna menn deili á, hvorki fyrr né síðar, sem hefir haldin slíkri andagift að honum hafi hugkvæmst að stofna Samfarafélag með heimíli og varnarþing að Hraafnabjörgum austrá landi. Og gamla Framsóknarmaddaman kumrar af losta í kör sinn eftir að vera borin á börum á stofnfundinn. Og litla gula jómfrúinm don Alfredos, skríkir af kátínu yfir vösku framtaki Sigmundar Dávíðs.

Hinsvegar er Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður lítt hrifinn af uppátæki hins fallna formanns því hann hræðist að missa bæði frú Ingveldi og Máríu Borgargagn yfrí samfarafélagsskapinn atarna. Hann veit sem er, að umræddar sæmdarkonur kunna að vera veikar á svellinu, enda mikið fyrir fuglinn og merlyndar með afbrigðum. Honum óar líka við að eiga mannskap á borð við Brynjar Vondulykt, Óla Apakött og Indriða Handreð eina fyrir sálufélaga þá samkvæmi skal haldið með gullnum veigum og hvítu dufti. - Þeir eru soleiðis menn, segir Kolbeinn, - sem víla ekki fyrir sér að hafa um hönd mjög ósiðlega tilburði, sem aunginn kann lag á nema frú Ingveldur og Borgagnið, sem eru þó út af fyrir sig eins og þær eru og til alls vísar þegar sá gállinn er á þeim.

Verst væri þó, að mati Kolbeins, ef fyrirhugað samfarafélag verður svo fjörugt að það stökkbreyttist í stjórnmálaflokk, því að þessháttar stjórnmálaflokkur fengi vísast mikið fylgi, mikið og margfalt meira en Viðreisn í síðustu kosningum. Ef þessi déskotans samfarfélagshugmynd tæki upp á að gerast samfaraflokkur, til dæmis á Norður-Kóreanska vísu, þá myndi það á örskotsbragði ríða íslensku þjóðinni og Íslandi yfir leitt að fullu, sem sé í hel, og þá væri bara allt búið.  

Sigmundur boðar stofnun nýs félags

Verður hún í buxum - eða týndi hún þeim um borð í Skalla

,,En ég er að hugsum
hvort hún sé í buxum."

Þessi fallega ljóðlína úr ranni þjóðskáldsins kom ósjálfrátt upp í hugan um leið að ég las fyrirsögnina að greininni um kjólinn hennar Pippu. Það er nefnilega ekki sjálfgefið að sona hispursmeyjar séu í buxum undir kjólnum, því ekki þarf að vernda meydóminn lengur og so þurfa fraukur á borð við Pippu að vera frjálsar við þvinganir þegar þær kveða drundrímur. Og þá streymir enn fremur inn í hugan spakmæli M. Sckonsukarls, er hann mælti af munni fram í símasamtali við lata frillu sína: ,,Já eska. Til hvers að fara í nærbuxur eska? Það er bara til að fara úr þeim aftur, eska."

Sennilega er þó óþarfi að hafa áhyggjur af umbúnaði Pippu frá Miðtúni þegar hún draugast loks upp að altarinu. Þetta er heillakvendi, gljáfægð postulínstuðra með sjálfvirkan sleppibúnað. Einhverju sinni var Kolbeinn Kolbeinsson við brúðkaup; hann gat ekki á sér setið, þegar athöfnin í kirkjunni stóð sem hæst, að gægjast upp undir brúðarkjólinn. Að því loknu hlammaði hann sér aftur í sætið með efri vörina uppbretta, - hann sem sé fýldi grön eins og hrútarnir um fengitímann. Svo réðist faðir brúðarinnar á Kolbein í brúðkaupsveislunni og reif allar tölurnar úr skyrtunni hans og rak knéð í nárann á honum. Sem betur fer var faðir brúðairnnar góðvinur Kolbeins, sá kunni borgari Brynjar Vondalykt. Dóttir Brynjars er líka Vondalykt, svo ekki þarf að áfellast Kolbein fyrir að gæta undir kjólinn atarna.

Það er bara eitt sem vantar við brúðkaup Pippu litlu frá Miðtúni, það er brúðgumann, því varla ætlar stelpuskjátan að giftast sjálfri sér, - eða hvað? Hvurgi neinsstaðar hefi ég heyrt nokkurs manns getið sem ætlar að kvænast dömunni. Og ekki er trúlegt að Pippa sé í þann veginn að ganga í hjónaband með annarri konu, önnur eins hormónasprengja sem hún er. Það er kanski orðið aukaatriði nú til dags að einhver giftist einhverjum þótt brúkaup sé haldið. Ef so er að Pippa haldi brúðkaup án þess að giftast nokkurri persónu þá má fjandinn sjálfur eiga það hvort hún verður í buxum undir brúðarkjólnum á brúðkaupsdaginn eða ekki. Eða standa þessar línur ekki í ,,Brúðkaupskvæði til Bergljótar":

,,Upp að altari skreiðist með skjálfandi lær
því skærgula nærbrókin týndist í gær -
um borð í bátnum hans Skúla á Skalla.   

Allt um brúðarkjólinn hennar Pippu

Slógust á Alþingi eins og drukknir prestar í kirkju

Það er þriflegt afspurnar að Steingrímur og Bjarni Ben hafi farið í hár saman út af brennivíni og það í sjálfum þingsal Alþingis. Þetta minnir á þegar drukknir prestar slógust fyrir framan altarið í Gerðahólskirkju fyrir framan söfnuðinn: þeirra ágreiningsefni var líka hvor þeirra ætti brennivínið. Í tilfelli þeirra Steingríms og Bjarna, þá virðist sem Steingrímur vilji sprúttsöluna eins og hún er, en Bjarni vill að sjálfsögðu reisa áfengis- og tóbaksverslun Engeyinga. Að sjálfsögðu eru sona rifrildi nauðsynleg og mannbætandi og undir þeim verða meira að segja rugluðustu apakettir æstir og vilja fara að rífa sig úr fötunum.

Þegar út spurðist á sínum tíma, að góðglaðir klerkar hefðu farið ómjúkum hönum hvor um annan við helgihald í musterinu, lagði síra Baldvin land undir fót og heimsókti guðsmennina, sem átt höfðu í hlut. Eftir þær heimsóknir lögðu téðir sálusorgarar af að skemmta sóknarbörnum sínum með handalögmálum, en síra Baldvin hélt til síns heima þungur á brún. Svo öllu sé til haga haldið, þá sáust blessaðir ölkæru kennimennirnir ekki á almannafæri í meir en mánuð á eftir að síra Baldvin hafi bankað upp á hjá þeim.

Því miður eiga Íslendingar aungan mann sem bær er til að taka gjörspillta pörupilta á Alþingi sér til handargagns og slá þeim saman á skottunum eins og melrökkum, hvað þá að einhver málsmetandi maður hafi döngun í sér að grípa sona kauða og færa þá út í Reykjavíkurtjörn til kælingar. Það má vel vera að Steingrímur og Bjarni hafi einhverjar háleitar hugmyndir um leikræna hæfileika sína og þyki tilvalið að setja upp hvurn sjónleikinn af öðrum til að slæva dómgreind almennings og leiða hann í einum pólitískum þokumekki um öngstræti kapítalismans; ég fyrir mitt leyti gef skít í soleiðis tilfæringar og óska þess að Steingrímur og Bjarni týnist fyrir fullt og allt í ræðubrögðum sínum og glamri.   

Forsætisráðherra órólegur og roðnar

Náfretir Neytendasamtakanna jafn leiðinlegir og ævi þeirra

Ef mér skjátlast ekki því meir er ballið og trallið kringum Ólaf Arnarson náfretir Neytendasamtakanna. Það er so sem allt í lagi því að fólk verður alltaf syfjað ef það heyrir minnst á þessi samtök og sofnaði bóktaflega út af þegar það heyrði í fyrrverandi formanni í fjölmiðlum. Að sögn fróðra manna hafi niðurdrepandi leiðindi verið aðalsmerki Neytendasamtakanna þar sem hvur lukkuriddainn upp af öðrum hafa barist um að toppa hvern annan í leiðindamali um eitthvað sem ekki er nærbuxnavirði, hvað þá meir. Svo þegar Ólafur, karlanginn mætir á staðinn og fer að hræra í leiðindasúpunni, stígur upp þvílík eiturbrækja að kísilmálmverksmiðjna hans Árna Sigfússonar í Keflavík verður eins og heilsuhæli í samanbuði við þann óþverra.

Eihverju sinni gerði Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður sér ferð á fund Neytendasamtakanna. Eftir þá samkomu var Kolbeinn ekki mönnum sinnandi vikum saman, var sí-drukkinn, hélt aungvum mat niðri og á kynferðislífssviðinu snöru allir uggar hans öfugt. Á þessu Neytendasamtakatímabili í lífi Kolbeins var einlægt verið að kæra hann og klaga því; allrahanda hyski fann sig knúið til að berja upp á hjá frú Ingveldi, eiginkonu Kolbeins, og kvarta undan ágengni hans og ógeði. Frú ein, á stinnum miðlungsaldri, kom haltrandi til frú Ingveldar og tjáði henni að Kolbeinn hefði barið sig og hrint sér út úr strætisvagni og fylgt árásinni eftir með því að draga sig á hárinu bak við strætóskýlið til að nauðga sér. Mun yngri kona kom og rukkaði frú Ingveldi um dágóða upphæð í péníngum, sem hún kvað hann skulda sér fyrir vissan greiða; helvítis dýrir hafði sem sé stungið af úr örmum þessarar konu án þess að borga það sem upp var sett og samið var um.

Af raunum Kolbeins og frú Ingveldar má sjá hve illar afleiðingar það getur haft að koma of nálægt Neytendasamtökunum. Það segir sig sjálft, að andlegri heilsu Ólafs Arnarssonar er bráð hætta búin ef hann ekki hefur sig hið snarasta á brott úr hinu leiðinlega snákabúri, sem einhverjum kyndugum persónum hugkvæmdist, í andlegu eyðimerkurlífi sínu, að kenna við neytendur, að þeim forspurðum. Evo má þó vera, að skaðinn sé skeður og að Ólafur sé nú þegar orðinn geggjaður, eins og Kolbeinn varð um árið, og honum sé búin litskrúðug þrautarganga þetta vorið og fram á sumar.  

Samningur ekki borinn undir stjórn

Róbert var fyrir eitruðum straumum í Vakri

Déskotans ástand er á honum Róberi kallanganum Spenceri. Það hófst víst þegar hann kom til Íslands. Þeir segja að félagaarnir í Vakri hafi haft ill áhrif á kallkjökrið, hann hafi allur eitrast af að umgangast þá og hann hafi ekki komist undir læknis höndur fyrr en skaðinn var skeður. Svona er þetta og útlitið er ekki gott. Þegar Róbert skilaði sé aftur til útlanda eftir íslandsdvölina vildi hann óður og uppvægur gerast múhámeðstrúarmaður og óð eins og hross úr einni moskunni í aðra og heimtaði að fá að ganga í söfnuðinn. Og ímannarnir höfðu ekki undan að varpa honum á dyr og undruðust þrákelknina í Róberti og eru farnir að læsa að sér til að hafa frið fyrir honum.

Það hefir sosem gerst hvað ofan í annað að grandalaust fólk hafi fengið alskonar kvilla af því að umgangast piltana í Vakri og sumir sem voru að sniglast kringum Íslensku Þjóhnappafylkinguna fyrir síðustu kosningar eru nú lokaðir inni á Kleppi því þeir urðu geggjaðir af andrúmsloftinu og straumunum frá forsprökkunum. Til dæmis er einn vistaður í einsmanns klefa inn við Sundin blá af því að hann heldur að hann sé bæði Hitler og Mússólíni og spyr í sífellu hvort ekki sé búið að kynda upp gasofnana.

Hvort Róbert Spencér nær sér aftur eftir gróf kynni sín af félagsskapnum Vakri ennþá óvíst og hofurnar ærið skuggalegar fyrir hans hönd. Af félagsmönnum Vakurs er það aftur á móti að segja, að þeir hafa legið í vellíðunarrúsi eftir heimsókn Róberts og fyrirlestur og eiga í mestu vandræðum með að halda munnvatninu upp í sér og ránhvolfa augunum eins og kríuungar sem hafa étið yfir sig af sandsíli. Nú standa vonir til að víman renni alls ekki af þeim meir og þeirra hlutskipti verði héðan í frá að vera í einu alhitlerísku nirvana. Fyrir þá var heimsókn Róberts hin endanlega lausn og þeir mega varla vera að því að bölva Múhámeð spámanni,Íslam og Muslimum á Facebook.    

Sakar íslenskan lækni um dónaskap

Þetta verður ógurleg rassskelling

Hönum er ekki flysjað sundur stórútvegsbóndanum að Miðhrauni I. í Miklholtshreppi. Alrei hefir sóknum séra Árna áskotnast annar eins búhöldur og þyrluflugmaður. Svo færðu illgjarnir og öfundsjúkir náfuglar þennan mæta mann norður fyrir Nes og lokuðu hann inni á Kvíabryggju með smyglurum, pervertum og morðingjum! Meðferðin minnir á þegar í Jerúsalem krossfestu blessaðan Frelsarann með tveimur ræningjum. Svo munaði aðeins hársbreidd að villulýðuinn lokaði okkar ástkæra gjeir Ho-ho-hordý inni líka. Hefði það gerst hefði Sjálfstæðisflokkurinn bugast.

En nú hefir Ólafur bóndi skrifar þrjúhundruðþúsund blaðsíðna varnarræðu, sem eflaust gerir hann hymingljáandi eins og engil og kemur því til leiðar, að þeir sem dæmdu hann í tugthúsið verður sjálfum stungið inn. Þannir virkar réttlætið. Verra var þegar Láfi á Miðhrauni flaug þyrlunni sinni á snúrustaur upp til sveita og eyðilagði hana. Þar á móti varð eigandi snúrustaursins að borga þyrluna, ella hefði hann mátt erfiða í járnum til æviloka eða jafnvel verið krossfestur með lappirnar upp og hausinn niður.

Það verður gaman að sjá hvernig lúðulakarnir í stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd Alþingis taka sig út þegar Ólafur stormar í salinn og tekur þá í gegn. Það verður rassskelling í lagi. Hin lúmsku illyrmi fá þá loksins að hitta sjálf sig fyrir. Vonandi tekur hann eitt afturfótafiðrildið upp á eyrunum áður hann les yfir þeim þrjúþúsund blaðsíður um sakleysi sitt og stórfelldan eineltisglæp þeirra. Ekki er við að búast að nokkur vorkenni hinum halaklipptu alþingismönnum. Þetta er þeirra karma er yfir þá verður að ganga fyrir ókristilega framkomu við Ólaf Ólafsson bónda að Miðhrauni I. og skipstjóra á Samskipi.

„Þetta verður „showtime“ á morgun“