Skæð, lífsættuleg sjósótt herjar á Eyjamenn, sem brátt verða settir í sóttkví.

Nú legg ég til, enda ekki annað fært, að sægreifarnir í Eyjum láni sveitungum sínum lystisnekkjur sínar kvótasignar til að ferðast milli lands og Eyja meðan Herjólfur er að dusta af sér rykið í útlöndum. En það er kyndugt mjög, að liðsmenn samtakanna, sem kenna sig við flokk og sjálfstæði í Vestmannaeyjum, geti ekki stigið um borð í sjálfstæðismannakoppalognið úr Stykkishólmi öðruvísi en að fara samstundis að æla og liggja síðan í spýju sinni alla leið í Landeyjahöfn. Þeir segja Hólmararnir á Baldri, að hún sé sérkennileg hollingin á Eyjamönnum, hvor sem þeir heita Elliði eða Árni, þegar þeir hífa þá lamaða í land og það verði að hreinsa allt skipið upp úr vítissóda eftir hvurja ferð.

Í eina tíð þeyttust Sannir Eyjamenn á þyrlum upp á land þegar þeir þurftu þess með og gerðu væn strandhögg í bönkum og hlutafélögum; keyptu upp pizzubakarí og bílasölur og lifðu flott. Það var fyrir Hrun. Eftir Hrun hefir fátt annað grénj og tanngnístran heyrst frá Vestmannaeyjum. Hefir svo rammt kveðið að þessum fádæma grátsöngum, að ætla mætti að helvískur Hund-Tyrkinn hafi gert þeim heimsókn aftur með tilheyrandi ránskap og mannvígum. En, nei, enginn Tyrki hefir sést í Eyjum síðan á seytjándu öld og aunginn Eyjamaður eða kona lent í Barbaríinu upp á síðkastið, nema þessu venjulega gamla ekkisins barbaríi Sjálfstæðisflokksins á Íslandi. Það er allt og sumt.

En nú er hirðskáld Eyjamanna, siglfirðingurinn Gylfi Ægisson homahrellir, að semja baráttusöngva um sjóveika Vestmannaeyinga, sem hann ku ætla að frumflytja á Gleðigöngunni í Reykjavík í þeiiri von að slíkir sögvar muni leysa gönguna upp og homarnir og lesurnar hlaupi felmtri slegnar í allar átti eins og hræddar pöddur og þori aldei niður í miðbæ Reykjavíkur aftur. Mun þá sannast hvort Gylfi sé ákvæðaskáld eins og hann Hallgrímur sálugi Pétursson, sem tengdur er Vestmannaeyjum gegnum Tyrkja-Guddu. Já drengir mínir, sú var tíðin að sægarpar í Vestmannaeujum gátu stigið á skipsfjöl án þess að liggja ósjálfbjarga eftir þrjár mínútur úr sjóveiki. Nú virðist oss hinum, að þessi fyrrum frækni þjóðflokkur sé svo altekinn af sjósótt að hofi til landauðnar í Vestmannaeyjum ef heldur fram sem horfir.

Ekki boðlegt að nota Baldur

Upprisan

Já þær eru ógn hressar systurnar; þær eru það sem kallast hressarar; skelfing miklir hressarar, já. Svo stigu þær báðar út fyrir þægindarammann nýlega, svona líka klárar og hressar. Og þá kemur upp í hugann dægurlagið góðkunna, sem Ríó-drengir sungu hér á árum áður: ,,Til fjandans með kallinn, froðusnakkinn þann." Svo eru þær systur heimavanar hjá frú Ingveldi og hennar manni og alltaf sona andskoti hressar. Máría Borgargagn mé eitt sinn í buxurnar (buxurnar eru í eintölu í þessu tilfelli) heima hjá frú Ingveldi og Kolbeini af því hún hló svo hrottalega að hressibrekum systranna. Það var auma uppákoman.

En víkjum nú að öðru og biðjum að heilsa systrunum, að minnsta kosti í bili. Það hefir sem sé færst í vöxt með hvurju ári, að bædur og búalið hafi gert sér að atvinnu að ræna erlenda ferðamenn; þeir hafa setið fyrir þeim, lagt á þá hendur og rúið þá öllu fémætu. Einstaka sinnum hafa innlendir flækingar ratað fyrir misgrip í höndur þessara karla og mátt þola meðhöndlun sem þeir gleyma aldrei. Eyvindur bóndi á Garnhömrum og kerling hans óku dráttarvél sinni í veg fyrir sextíu manna rútu og neyddu bifreiðarstjórann til að stoppa ofurlitla stund fyrir neðan heimreiðina að Garnhömrum. Á rúmum hálftíma tókst Eyvindi og kerlingunni að hafa allt sem sextíu kínverjar, bifreiðarstjórinn og fararstjórinn áttu í fórum sínum og skildu þau eftir nakin í rútunni því gömlu hjónin höfðu bæði ágirnd á nærbuxum ferðalanganna. Fyrir andvirði góssins heyptu þau Eyvindur sér bíl, helvíti mikla drossíu, það var annaðhvort Dodge eða Banz. Þess má geta að Eyvindur og kerlingin notuðu hlaðna haglabyssu og heyhvísl til að fá kínverjana, bifreiðarstjórann og fararstjórann til að afhenda eigur sína þegjandi og hljóðalaust.

Ekki vitum vér til að systurnar fyrrnefndur, hressar og klárar, hafi komist í kast við þjóðvegaræningja. Það fer aungvum sögum af því. Þá höfum vér ekki heldur spurnir af því hvurnig á því stóð að þær veittust að Brynjari Vondulykt eins og grimmar hænur, gogguðu í hann og hröktu bak við heimili frú Ingveldar og Kolbeins og gengu frá honum þar. En morguninn eftir, árla mjög, reis Brynjar Vondalykt upp frá dauðum og brunaði inn í svefnherbergi frú Ingveldar og Kolbeins, frelsaralegur í fasi. Þá er hann opnaði herbergishurðina óð á móti honum svo römm reginskítafýla, að allir aðrir menn hefðu dottið steindauðir niður. En þar eð Brynjar Vondalyk er Brynjar Vondalykt og hann auk þess nýrisinn upp frá dauðum, þá fálmaði hann sig inn herbergið, en þar var dimmt sem í myrkrakompu, og kveikti ljós! Þá blasti við honum sjón sem var enn óhuggulegri en eiturmökkurinn sem þar var inn. Og nú verður þú, lesandi góður, að gera þer sjálfur í hugarlund hvað það var er mætti augum Brynjars Vondulyktar í svefnherbergi frú Ingveldar og Kolbeins eiginmanns hennar þennan fagra og hressilega upprisumorgun því að ekki get ég sagt frá þeim ódæmum og guðlasti.

Ég var dálítið vond við hana

Þar með var friðurinn úti.

Þetta eru náttúrulega gríðarleg vísindi sem koma fram í greininni ,,Þetta eru konur að hugsa um í kynlífi." Sennilega hefir sona merk og vísindaleg hugsun komið upp á yfirborðið síðan ritsjóri Dýraverndarans í Prag fór að upplýsa lesendur sína um hvað dýr hugsa um önnur dýr.

Þegar frú Ingveldur hafði lesið greinina ,,Þetta eru konur að hugsa um í kynlífi," varð henni að orði, að þegar hún stundaði kynlíf með sínum heitt elskaða eiginmanni, Kolbeini Kolbeinssyni, hugsað hún einlægt um það eitt hvenær þessi bölvaður umskiptingur ætlaði að hætta þessu leiðindahjakki. Svo bætti hún því við, að ef mannandskotinn ætlaði eitthvað að teygja lopann þá kastaði hún honum fyrirvaralaust af baki og út á gólf eins og hverju öðru kattarkvikindi. Máríu Borgargagni geðjaðist ekki að orðum frú Ingveldar og reyndi að bera í bætifláka fyrir Kolbein með því að segja að Kolbeinn stæði nú altaf fyrir sínu. En frú Ingveldur svaraði því til, að Borgargagnið gæti víst trútt um talað eftir að hafa verið staðin að verki með Kolbeini og Brynjari Vondulykt, báðum berrössuðum, undir jeppanum úti í bílskúr.

Þegar Máría Borgargagn sá hvurnig í bólið stóð hjá frú Ingveldi reyndi hún að drepa málinu mjúklega á dreif með því að segja henni hvernig hún, Máría Borgargagn, hugsaði í bólförum með Indriða sínum Handreði. - Ég hugsa altaf um að ég sé að hlusta á góða tónlist og éta jólaköku og kaffi. Og þegar Indriði minn líður út af og hættir að bæra á sér þá finnst mér oftast nær að ég þurfi að ropa af jólakökunni og kaffinu. Þegar Máría Borgargagn hafði lokið máli sínu gaf frú Ingveldur henni undir eins á kjaftinn yfir elhúsborðið. Og þar með var friðurinn út.

Þetta eru konur að hugsa um í kynlífi

Nú er fram komið það er hinir tónvísustu spáðu

Nú, það fór eins og við var að búast með þetta Peiper hennar Swölu okkar. Frómir menn, fróðir og dómgreindarfullir höfðu spáð þessari niðurstöðu frá upphafi, en aunginn hlustaði á þá og því fór sem fór. Ennfremur hefir það legið meðfram í loftinu frá því Peiperið leit dagsins ljós, að skoðun okkar tónvísustu væri einróma á þá leið að lagið atarna (ef lag skyldi kalla) væri það alversta sem Íslendingar hefðu vogað sér að senda til keppni í Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva. Einn þeirra tónvísu lýsti því meira að segja yfir í vitna viðurvist, að hann fengi alltaf á tilfinninguna að hann væri með hlandstein í hálsinum þegar hann hlustaði á þessa dæmalausu lagleysu.

Eflaust þurfa margir á áfallahjálp að halda eftir brotlendingu Swölu og í mörgu að snúast í kvöæd hjá prestum og öðrum sáluhjálparmönnum. Í prestakalli síra Baldvins eru sóknarbörnin örvingluð og leita nú huggunar hjá sóknarpresti sínum. En því miður er síra Baldvin ekki beinlínis örlátur á sálusorgunun út af einhverjum úrkynjaðum fíflagangi austur í Kænugarði. Því hefir hann vísað sóknarbörnum sínum með harðri hendi frá húsum sínum, meðal annars með þeim orðum, að ef hann ætti hunda mundi hann siga þeim á þau. Nú íhugar síra Baldvin alvarlega að fá sér hunda. Nú þegar eru sóknarbörn síra Baldvins farin að setja sig símleiðis í samband við byskubbinn yfir Íslandi til að klaga prestinn sinn.

Stjórnvöld eru líka uggandi út af hrakförum Íslands í söngvakeppninni því að þau telja að hið árvissa Evróvísjón sé ekki lengur nógu gott ópíum fyrir fólkið og það gæti farið að efna til samblásturs gegn ríkisstjórninni frá áramótum fram á vor í stað þess að sitja yfir bjórnum sínum og lifa sig inn í möguleika Íslands á vettvangi Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva. Og þó að allt sé sorglegt í kvöld og tímarnir viðsjáverðir, þá vonar efrimillistéttin, yfirstéttin og hluti miðstéttarinnar, að stjórnvöld séu ekki svo vitlaus, þó þau séu vitlausari en allt sem vitlaust er, að þau svipti hana Swölu okkar ekki íslenskum ríkisborgararétti og banni henni að koma til Íslands meir.  

Ísland komst ekki áfram í Eurovision

Garðar Hólm í Foldinni

Á sínum tíma birtust fréttir í Foldinni með jöfnu millibili af söngsigrum Garðars Hólms í útlöndum. Fyrirsagnir Foldarinnar af afrekum stórsöngvarans íslenska voru í öllu yfirbragði undarlega keimlíkar fyrirsögnum íslenskra fjölmiðla af snilld Swölu í Kænugarði þessa dagana. Að minnsta kosti er skyldleikinn augljós. Í famhaldi af þessu kynlega flassbakki frá upphafi síðustu aldar vakna ósjálfrátt spurningar þess efnis hvort íslenskir fjölmiðlar séu að gera sér að leik að draga dár að Swölu okkar undir rós samkvæmt þeirri íþrótt að brúka hátimbrað oflof sem háð og spott. 

Blaðamenn fögnuðu Svölu

Fólskuaðför úr Eyjafjarðarsveit

Þeir geta verið gamansamir húskarlar gömlu Framsóknarmaddömunnar þegar þeir eru búnir að fá sér neðan í því, og þeir eru þeim mun spaugilegir eftir því sem þeir eru minni og pervislegri. Það er auðséð á öllu, að framsóknafélagið í Eyjafjarðarsveit hefir verið augafullt við kvöldmjaltirnar og í því ástandi dottið í hug að gjöra aðsúg að Sigurði Inga formanni. Það sýnir best hve drullufullir þeir voru þessir fjósapúkar í Eyjafirðinu er að þeir voga sér að bregða Sigurði Inga og hans fólk um siðleysi, soleiðis leyfir enginn ófullur framsóknarmaður að segja um annan framsóknarmann. Hins vegar er þessi bíræfna árás á Sigurð Inga beinlínis yfirlýsing þeirra eigið ótakmarkaða siðleysi, siðblindu og siðvillu.

Auðvitað hefir gamla Framsóknarmaddaman ekki haft hugmynd fyrirfram um þetta forkastanlega fólskuspark Eyfirðingana í Sigurð Inga, enda mun það hafa verið af hennar frumkvæði sem Sigmundur Dávíð var settur af með skömm. Sú gamla veit hvað hún syngur, þó hrum sé og karlæg, og hún vissi hvað hún söng þegar hún ákvað að leiða Sigmund litla á hinn pólitíska höggstokk því henni var ofboðið og það ekki af ástæðulausu. Nú standa vonir til að Maddaman refsi hinum ærslafullu ódámum í framsóknarfélagi Eyjafjarðarsýsu fyrir voðverkið með því að stinga þeim á hausinn ofan í Framsóknarfjóshauginn eins og hvurjum öðrum sígarettustubbum. Eftir þá yfirhalningu verða þeir landlausir og verða að leita á náðir Viðreisnar eða Björtu framtíðarinnar eftir sáluhjálp.

Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni brá að vonum heiptarlega í brún er hann las um fólskuverka Eyfiringanna, því hann var hroðalega timbraður er hann fékk áskorunina dæmalausu í hendur. Og svo varð Kolbeini um þennan ófögnuð að hann hljóp beint á náðir ÁTVR og þaðan hljóp hann í einum blóðspreng heim til sín með fullt fangið af bjargræði hins timbraða manns og lokaði sig inni í herbergi og aflæsti. Á meðan hann svalg bjór, létt og sterkt til skiptis las hann skilaboðin frá hinum ósvífnu kollegum sínum í Eyjafjarðarsveit upp aftur og aftur. Og því oftar sem hann las og því meira sem hann drakk þeim mun alsgáðari varð hann uns hann fór að velta því fyrir sér í alvöru að hengja sig úti í bílskúr, en þar þóttist hann eiga nothæfan snærisspotta til verksins. En þegar ein báran rís er önnur vís og þá staðreynd fékk Kolbeinn Kolbeinsson nú að reyna á eigin skinni. Í bílskúrnum mætti Kolbeini ófögur sjón, síst til þess fallin að líkna örvæntingarfullum manni. Þar voru nefnilega fyrir Brynjar Vondalykt ásamt hjónunum Máríu Borgargagni og Indriða Handreði í fremur viðustyggilegri beðju og lyktin af þeim minnti Kolbein á bölvaðan þefinn af bréfinu frá óþokkunum í framsóknarfélaginu í Eyjafjarðarsveit.  

 

Vill kjósa um nýja forystu flokksins

Dómarinn mun segja: Syndir yðar verða yður aldrei fyrirgefnar

Meiri kallinn þessi Kristján Þór Júlíusson. Honum virðist eitt og annað vera til lista lagt. Og svo kemur hann illa undan vetri í þokkabót. Er ekki hægt að koma manninum á ellilaun og inn á elliheimili? Hann gæti eflaust spáð í veðrið með sveitungum sínum á dvalarheimili aldraðra á Dalvík og tekið Óla Björn Kárason með sér, hann er mikill öldungur í anda. Svo talar þessi kyndugi ,,menntamálaráðherra" eins og einhver óviti hafi kjaftað frá ránsferðinni í Ármúlann í fylliríi. ,,Miður að ótímbær umræða hafi hafist," segir ,,ráðherrann" og verður í framan eins og kallinn í skriflabúðinni í ljóði Einars Benediktssonar.

Íslendingar eru stórbiluð þjóð. Ekki hafa þessir gemlingar fyrr farið á hausinn með sínar háleitu og groddalegu spekúlasjónir en þeir rísa upp aftur og kjósa ástæðuna fyrir Hruninu og hremmingunum yfir sig aftur. Svona blygðunarlaus sjálfspíningarhvöt er vonandi óþekkt með öðrum þjóðum, því ef svo væri er hætt við að mannlíf á jörðinni heyrði sögunni til. Eftir Hrunið þurftu Íslendingar á allri þeirri dómgreind að halda, sem til þarf ef byggja skal upp réttlátt og mannvænt samfélag. Því miður kom á daginn, að dómgreind fyrirfannst ekki hjá þessari gráðugu og hrokafullu þjóð. Í stað þess að koma á réttlátu þjófélagi lögðust allir á eitt með að endurreisa gamla þjófafélagið svo að þegnarnir gætu nú haldið áfram að ræna hvurn annan og beita hvurn annan brögðum og óréttlæti.

Á hinum efsta degi, þegar Íslendingar mun þyrpast kringum dómarann og heimta inngögnu í Hymmnaríki, því að þeir biðja ekki um heldur heimta, mun dómarinn segja við þá: ,,Syndir yðar verða yður ekki fyrirgefnar." Og Íslendingarnir mun lyppast burt til að leita að Péníngahymmnaríkinu, sem að sögn þeirra sjálfra tók við hrunþýfinu á sínum tíma. Sú leit mun heldur engann árangur bera og hlutskipti Íslendingana verður að ráfa frá eilífð til eilífðar um eyðimörkina handa móðunnar miklu og ekki einusinni Andskotinn í Helvíti mun láta sér til hugar koma að bjóða þeim vist hjá sér, því hann veit öðrum betur hvursu Íslendingar eru óalandi og óferjandi.    

„Miður“ að ótímabær umræða hafi hafist

Ef fer sem horfir lendir lagið í aungvu sæti

Það þarf nú ekki að spurja að leikslokum í júróinu hjá henni Swölu okkar í hvítu kambsgarns ullarnærfötunum. Lagið hennar og hún sjálf lenda óhjákvæmilega í engu sæti, því að enn hefir ekki tekist að finna upp sæti handa sona lagi. Eina leiðin fyrir Svölu út úr aðsteðjandi vanda er að hún skipti um gír á síðustu stundu og syngi ,,Austan kaldinn á oss blés" í staðin fyrir að emja þetta óbetranlega nágarnargól, sem kynnt hefir verið ,,framlag Íslands í Evrovision 2017." Það hefir nefnilega komið á daginn, að Íslandi verði meinaður aðgangur að Evrovision um alla framtíð, ef þeir halda til streitu að fara með nágarnargólið, Peiper eða hvað það nú heitir, á svið í Kænugarði.

Eftir dómararennslið í gær gáfu dómararnir lagi Sölu einkunnina ,,skandall", sem þýðir á mannamáli að lagið er fyrir neðan alla þá kvarða sem dómararnir styðjast við þegar þeir fella dóma sína. Einn dómarinn gaf meira að segja laginu Swölu einkunn sína með því að gubba á borðið sem hann sat við. Má því með sanni segja, að útséð er með framlagið ,,Paper", eða hvað það nú kallast, og ekki annað í boði en að grípa til plans B, þ.e. ,,Austan kaldinn á oss blés."

,,Austann kaldinn á oss blés" er náttúrulega rammíslenskt þjóðlag, ,,folk songs" eins og það heitir á fagmálinu, og hefir þá eiginleika að vinna á öskotsstund hug og hjarta umheimsins. Ef Swala greyið treystir sér ekki til að flytja ,,Austan kaldann" þá ætti hún að geta sungið ,,Snemma lóan litla í" fyrir dómarana og veröldina; en það hugljúfa kvæði er eftir Jónas, sem svooo sannarlega kunni að taka lagið á hina viðkvæmustu strengi mannshjartans. - En samt er þetta allt íllt, bölvað og djöfullegt. Sennilega er best að Swala dragi sig úr keppninni og láti öðrum eftir að koma fram fyrir hönd Íslands. Pápi hennar, hann Stóri-Bó, gæti sem best hlaupið í skarðið og kyrjað ,,Þó líði ár og öld" og þar með væri málið dautt.

Hvernig fer þetta eiginlega í kvöld?

Þarna voru góðkunningjar okkar allra ónáðaðir að ósekju í miðju nirvana

Í þessari frétt er tæpt á gleðigöngu tveggja manna, sem eiga það sameiginlegt að kunna að skemmta sér. Af vettvangslýsingu má ráða, að báðir þessir menn hafi ekki einungis verið komnir í sjöunda himinn, heldur einnig í áttunda eða níunda himin. Þegar sálarástand manna er komið upp fyrir það að vera í sjöunda himni þá eru þeir búnir að samsama sig óravíddum alheimsins í einu samlíðunarkenndu nirvana og faðir andanna á aðeins eftir að taka þá í sinn náðarfaðm. Þegar menn og konur í þessari allsherjarvellíðan eru tekin niður úr himnunum með lögregluvaldi og þau sett í fangaklefa finnst þeim endilega að nú hafi valdstjórnin tekið fram fyrir höndur Guðs Almáttugs og fyrir það verði henni refsað samkvæmt karmalögmálinu.

Eins og gefur að skilja, þá liggur í augum uppi hvaða menn það eru sem lögreglan þóttist vera að aðstoða með ókristilegri afskiptasemi sinni. Þetta voru sem sé góðkunningjar okkar allra, þeir Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttur, það liggur í augum úti eins og oddvitinn sagði. Þeir voru búnir að vera í samkvæmi að heimili frú Ingveldar og Kolbeins frá því á fimmtudagskvöld og í því samkvæmi var lifað hátt og snjallt. Þar var allt í senn: drukkið, reykt og tekið í nefið. En þegar Indriði Handreður dró upp jargans mikinn brúsa, hvurs innihald var margbættur landi. Umræddan landa, sem var rúmlega 80% af vínandastyrk, hafði Handreðurinn bragðbætt með kókaíni, amfetamíni, heróíni, kannabis, LSD og sveppum. Þessa góðu blönd hann reynt á konu sinni, Máríu Borgargagni, og heilastarfsemi hennar þaut á augabragði frá því að vera í loftlausu moldarkofaástandi upp fyrir hæstu hæðir, þangað sem guðirninr sýsla með hina útvöldu.

Eftir að Vondalyktin og Apakötturinn höfðu innbyrgt góðan slurk af efnablöndu Handreðsins hóf andinn sig til flugs með þeim afleiðingum að lögreglufjandinn fann þá slefandi í rennusteininum í óumræðilega fögru nirvana og hafði þá á brott með sér í fangelsið. Eins og gefur að skilja, þá er það ekkert smáræðisfall fyrir þá félaga, að steypast niður úr níunda himni á einu augabragði niður á jökulkalt og grútskítugt steingólf fangaklefans. Það hafa ýmsir minni spámenn horfið á vit deleríum tremens af minna kenndiríi. 

Ósjálfbjarga vegna ofneyslu

Í Kænugarði býr mikið nærbuxnafólk.

Farangur Swoelu kemst ekki til skila. Það kemur aldrei neitt til skila. Farangurinn er að eilífu týndur, glataður, kominn í höndur þjófa og ræningja. Ef þeir sem stálu evróvíjóngóssi Swoelu og Félíxar mundu skila þýfinu yrði gert grín að þeim um allan heim og aunginn vildi undir nokkrum kringumstæðum tala við þá, svo það óhjákvæmilegt fyrir þá hengja sig, skömm þeirra væri alltso það mikil. Skítt með fatnaðinn sem Swoela átti að klæðast á opnunarhátíðinni; það er alls staðar í veröldinni hægt að kaupa nærbuxur, eska, líka í Kænugarði, því þar býr mikið nærbuxnafólk.

Auðvitað eru sona gripdeildir bölvaður ekkisins ósómi, að ekki sé talað um tjóðin sem þetta háttarlag veldur. Og varla verður huggulegt fyrir Swoelö að vera eins og vængstýfður engill þegar hún hrökklast á svið í Kænugarði fyrir fullum sal af óvönduðu fólki. Það mundi einhver, eða einhverjir, pissa í buxurnar í hennar sporum. Þar með er ekki sagt að Swoela muni væta brækurnar í viðurvist allrar heimsbyggðarinnar; við vonum að sjálfsögðu að það gerist ekki, en hættan er vissulega fyrir hendi.

Á sínum tíma, þegar Máría Bogargagn gjörðist söngkona, steyptust yfir hana ófá óhöpp þegar hún var að performera. Fyrir utan að velta aftur á bak ofan af sviðinu og gera í buxurnar, þá kviknað að minnsta kosti einusinni í hárinu á henni þegar hún var að syngja með hljómsveit sinni á balli fyrir kófdrukkna unglinga. Það þókti kýmilegur atburður. Í annað sinn, þegar Borgargagni ætlaði að vera doldið sona harðkúl á sviðinu með því að nudda míkrafóninum hressilega við klofið á sér, fékk hún hastarlega rafstraum úr bölvuðum míkrafóninum og kastaðist langa leið í einu gneistaflugi og hafnði á trommusettinu og eyðilagði það. Trommarinn, sem er óbótamaður, trylltist og hefði kyrkt sönkonuna Máríu Borgargagn á staðnum ef feitlaginn sjóari, sem stóð upp við sviðið, hefi ekki stokkið til og svæft trommarann. Eftir þetta atvik lagði Máría Borgargagn söngkonuárar sínar í bát og nú slökkur hún alltaf á útvarpinu þegar hún heyrir söngkonu hefja þar upp raust sína.   

Enn ekki komin með farangurinn