Það er erfitt að vera fernut ... Sagan af því hvernig Frank fernut. lenti í hjólastól

Þá mer varð litið á fyrirsögn fréttarinnar um Íslensku tómlistarverðlaunin hér á síðunni kom strax upp í hugann sá næstum gleymdi öðlingur Frank Fernutittlingur. Á unga aldri nam Frank þessi mjólkurfræði í Tékkóslóvakíu og gjörðist eftir nám mjólkurfræðingur og hálfgerður vandræðamaður hjá mjólkursamsölunni. Vandræði þau sem stöfuðu af Franki karlanganum voru þau helst, að hann var undirróðursmaður og trekkti aðra mjólkurfræðinga hvað eftir annað í verkföll, auk þess sem hann var einkennilega kvensamur og staupaglaður.

Viðurnefni sitt fékk hann frá þeirri göfugu kvenkind, Máríu Borgargagni, sem kallaði Frank djöfulsins, helvítis fernutittling eftir að hann sveik hana í ástum fyrir margt löngu. Fljótlega varð uppnefnið fast við Frank og er nú eins og virðulegt ættarnafn aftan við hans virðulega eiginnafn: Frank Fernutittlingur. Og hvað meira? Jú, hann lét fallerast af frú Ingveldi, rétt um það bil sem hún fór að búa með Kolbeini Kolbeinssyni og hafnað með þeim hjónum í sjálfu hjónarúmi þeirra. Það byrjaði nefnilega snemma hið ljúfa líf hjá frú Ingveldi og Máríu stallsystur hennar.

En ef vér víkjum örlítið aftur að Frank Fernutittlingi, þá fór heldur böngulega fyrir honum. Eftir að hafa komið enn einu mjólkurfræðingaverkfallinu af stað með snotrum undirróðri var svo seinheppinn að falla með konu yfirboðara síns, sem hefði verið í góðu lagi ef yfirboðarinn hefði ekki komið að þeim þegar hæst stóð í stönginni. Eftir það var öllum hans umsvifum lokið, því síðan hefir hann mátt halda til í hjólastóli á einhverju sambýli fyrir örkumla fól. Fyrir nokkru síðan sá frú Ingveldur karlaumingjann hann í Frank í hjólastólnum sínum fyrir framan spilakassa á alræmdri kasínóknæpu, og þá gat hún ekki stillt sig um að víkja sér snöggt til og skella hjólastólnum á hliðina svo ósjálfbjarga Fernutittlingurinn skondraðist eins og beyglaður mjólkurbrúsi undir næsta borð. Síðan hefir það verið orðatiltæki þarna á knæpunni það sé erfitt að vera fernutittlingur. 

Marína og Magnús með fernu hvort

Sögulegur menningarfundur Lilju Daggar og Kládíu í þýska menningarmálaráðuneytinu

Það fór vel á með þeim fraukunum í betri stofu frú Kládíu, enda báðar ráðherrar að nafninu til og báðar angandi af Framsóknarmaddömuþef. Þegar þær höfðu staupað sig um stund fóru þær að segja hvurri annarri sögur og ræða um menn og málefni og gættu þess vandlega að brosa ísmeygilega á réttum stöðum í umræðunni. Til að mynda rifjaði frú Kládía upp vitneskju sína um Alfreð Finnbogason fótboltakappa, en mærin Lilja Dögg svarað af bragði með völdum sögum um óviðjafnanlega snilld og kraftaverk Kidda heitins Finnboga og föður síns Alfreðs Þorsteinssonar.

Svo fór Lilja Dögg að segja Kládíu hinni þýðversku frá sjálfri Framsóknarmaddömunni, en Kládíu þyrsti mjög að heyra af munni kunnugrar innanbúðargriðkonu, hvað hæft væri í sögum af einkennilegri lykt af hinni merku Maddömu. Lilja Dögg brást vel við áhuga Kládíu og tjáði henni, að víst hefði Framsóknarmddaman ekki þrifið sig á nokkurn hátt svo lengi sem elstu menn muna og nú væri svo komið að einungis mannfólk með mikinn karakter gætu komið nær kerlingu en æi fimmtán metra fjarlægð; ennfremur að gamla Framsóknarmaddaman hefðist við í bæli í hlöðu Framsóknarfjóssins og drykki daglega volgt aquavitae og einkalæknir Fjóssins færði henni kraftmikið hvítt duft, sem stundum væri þó bleikt eða helblátt, henni til hressingar og endurnýjunar. Mikið varð Káldía þjóðverjaráðherra hrifin af frásögninni af gömlu Framsóknarmaddömunni og ákvað brosandi að svona konu yrðu Þjóðverjar skilyrðislaust að fá sér; það mundi koma sér undur vel fyrir þá þegar þeir færu að stríða í alvöru við andskotans rússnesku hálfmennin í austri.

Í lok samdrykkju þeirra Kládíu og Lilju Daggar skáluðu þær í íslensku ákavíti, gömlu Framsóknarmaddömunni til heiðurs, og Lilja Dögg ruddi út úr sér útgáfu Framsóknarfjóssins af Litlu gulu hænunni og þókti Kládíu sem Lilja Dögg væri að segja sögu af sjálfri sér. En því miður steig ákavítið þessum heiðurskonum heldur ríflega til höfuðs og þær fóru að delera með hlátrasköllum og píkuskrækjum um fáránlega Íslendinga eins og Hannes Hólmstein, Björn Leví, Thorgerði Katrínu og Swndeesý Sendiherrans. Að lokum máttu starfsmenn þýska menningarmálaráðuneytisins leggja íslenska ráðherrann til og láta hana hrjóta úr sér mesta ákavítisgalsann, en Kládíu hina þýðversku lokuðu þeir inni í skáp þar eð hún var farin að haga sér gáleysislega og viðhafa orðbrag sem enginn lifandi maður mátti heyra. 

„Hún vissi allt um Alfreð Finnbogason“

Leiðangur Ólafs bónda og dr. Kristjáns um sveitina

Þegar Ólafur bóndi var á dögum hafði hann forgöngu um að farið var að leita fornminja í hans sveit, því hann var áhugamaður algjör um slíka hluti. Sjálfur ók hann suður á willýsjappa sínum og sókti dr. Kristján foddnleifafræðing og fór með hann hálf nauðugan með sér heim í sveitina. Fólkið á hinum bæjunum varð undrandi á þessu uppátæki Ólafs bónda og sumir skelkaðir, því aldrei hafði nokkur maður í þessari sveit heyrt minnst á fornleifar kynnu að leynast þar um slóðir, það voru ekki einusinni sögusagnir um að þar hefði búið landnámsmaður og ekki stafkrókur um nokkuð þvíumlíkt í Landnámu, og í Íslendingasögunum er sveit Ólafs bónda hvergi nefnd á nafn.

Næstu daga vóð Ólafur bóndi, með dr. Kristján í eftirdragi, um sveitina þvera og endilanga, bendandi og patandi í allar áttir og þuldi yfir hinum gagnmenntaða fornleyfafræðingi sín eigin fræði um hugsanlega ,,góða staði" til að grafa í eftir mannvistarleyfum, sem vel gæti verið frá landnámsöld ef heppnin væri með. Satt að segja varð dr. Kristján fljótlega uggandi um hag sinn á þessu ferðalagi, því hann taldi auðsætt að Ólafur bóndi væri brjálaður maður og ef til vill hættulegur. Ekki bætti heldur úr skák, að Ólafur bóndi hafði meðferðis gnótt neftóbaks á rölti þeirra félaga um sveitina, sem hann otaði í sífellu að dr. Kristjáni svo við lá að hann fengi þá og þegar alvarlega nikótíneitrun, því dr. Kristján var vægast sagt mikill hófsmaður á tóbak.

Allan þennan leiðangur Ólafs bónda, frá því hann lagði af stað suður eftir dr. Kristjáni og þar til hann hinn merki fornleifafræðingur hvar á braut, var hinn frækni smalahundur bónda, Snati, með í för. Eftir á skýrði dr. Kristján svo frá, að það langmerkilegasta, sem fyrir augu hans bar í þessari ferð, hafi verið hundurinn Snati og í raun og veru hefði hann verið hið eina sem eitthvað hefði verið mark á takandi. Til að mynda hefði hann séð til Snata opna aðrar dyrnar á Willísjappanum og stela nesti húsbónda síns og éta það með kaldri samvisku. Þegar Ólafur bóndi komst að því að nesti hans var horfið varð hann æfur af reiði og bar umsvifalaust upp í dr. Kristján að hann hefði stolið nestinu og slafrað það í sig á laun. En er Ólafur bóndi seildist eftir haglabyssu sinni í aftursæti bifreiðarinnar, var dr. Kristjáni nóg boðið og tók til fótanna, en Ólafur bóndi hleypti af tvíhleypu sinni á eftir honum, án þess að hæfa, því óðagot var mikið á bónda og dr. Kristján kominn úr ákjósanlegasta skotfæri. Niður við þjóðveg tókst dr. Kristjáni giftusamlega að stöðva bifreið, sem var á leið burt úr sveitinni, og barg þar lífi sínu á elleftu stundu.   

„Ef ekki þau allra stærstu“

Innbrotið í vefnaðarvöruverslunina Vor

Það var ljót aðkoman í vefnaðarvöruverslunin Vor eftir innbrotið. Ljóst var að þjófurinn eða þjófarnir höfðu orðið fyrir einhverjum vonbrigðum við að finna ekki svo mikið sem túskilding með gati í péníngakassanum eftir að hafa haft fyrir því að henda honum í gólfið og spenna hann upp með kúbeini. Í hefndarskyni höfðu djöflar ráðist á vefnaðarvörurnar með tiltækum vopnum, mígið yfir gardínuefnin og skitið í blúndurnar í hillunni til hægri við afgreiðsluborðið.

Þetta var allt gott og blessað og vefnaðavöruverslunin Vor tryggð fyrir innbrotum og skemmdaverkum. Verra var að eftir innbrotið fór fólkið að líta niður á og hæðast að vefnaðarvöruversluninni Vori og kalla hana skítabúð og jafnvel öfuguggasetur, hvernig sem á því stóð. Götustrákar komu í dyrnar og hrópuðu svívirðingar að frú Reykjalín og herra X. Þetta gekk svo nærri frú Reykjalín að hún flúði úr landi með fulla skjóðu af péníngum, en herra X hengdi sig. Eða svo var sagt að hann hefði hengt sig, þókt sönnu nær væri að hann hefði verið hengdur.

Svo var húsnæði vefnaðarvöruverslunarinnar Vors boðið upp og aunginn fékk að vita hvurjum það var slegið. Svo leigði náfrændi herra X bölvað grenið og fór að rækta og höndla með bannaðar vímujurtir og komst upp með það, því aldregi er sama hvurt það er Jón eða síra Jón sem á í hlut. Værðarklerknum Atgeiri p. Fjallabaksen var falið að jarðsyngja herra X og fórst honum það óhöndulega því viðstaddir syrgjendur vissu aldrei hvort karlálftin var að syngja yfir karlmanni eða konu, eða bara hundshræi. En það voru allir fljótir að jafna sig á því og gleyma herra X strax daginn eftir útförina. 

Arðgreiðslur ekki í þjóðarsjóð að sinni

Vísindalegt tímamótaverk í vændum

Það hefir verið hljótt um frú Ingveldi upp á síðkastið. En það þýðir samt ekki að hafi setið auðum höndum. Öðru nær. Miðvikudaga og fimmtudaga hvurrar viku hefir hún setið frá klukkan fimm á morgnanna og fram yfir miðnætti og unnið að tímamótaverkum, sem verða fræg eftir að þau koma út meðan heimurinn stendur. Hina daga vikunnar starfar hún að samfélagsmálum; föstudag, laugardag og sunnudag hefir hún helgarsamkvæmi að heimili sínu, en mánudag og þriðjudag gengur hún frá eftir veisluhöldin og berst við a koma ónytjungnum Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni til vinnu.

Tímamótaverk frú Ingveldar eru mikil að vöxtum og eiga eftir að valda aldahvörfum í lífi þjóðarinnar. Í síðustu viku lagði hún gjörva hönd að heimildum um orgíur fyrr og nú, en af þessháttar skemmtunum hefir frú Ingveldur sjálf veigamikla persónulega reynslu. Nú síðast, - það var á næstliðið sunnudagskveld, - stóð hún þann arma djöful, fyrrnefndan Kolbeins Kolbeinsson eiginmann sinn að verki, ásamt Brynjari Vondulykt, að verki í aumustu rottuholu með alræmdu rónahyski; þar fór fram orgía. Frú Ingveldur lét höndur skipta og hreinsaði út úr rottuholunni, sópaði óhreinum nærbuxum og öðrum ósæmilegu flíkum og tólum saman og bar út á gangstétt og bar eld að kestinum. Það lagði sérstaklega vondan og velgjandi þef af reyknum sem steig upp af bálinu svo þeir er fyrir urðu fengu sviða í augu og sumir seldu upp.

Ekki hefir frú Ingveldur heldur legið á liði sínu í vetur við að færa á blað niðurstöður rannsókna sinna á fémínískum lostabruna og sálarlífi hneykslunargjarnra harlífisfémínísta á framabraut. Ein fémínístabryðjan, sem frú Ingveldur heimsókti í heimildaöflunarskyni, hámenntuð kona í þrjúhundruð og fimmtíu fermetrum, flaug á hana því hún þoldi ekki vissar spurningar og fyrtist við. Þá gæru tók frú Ingveldur, snöri henni við, fletti klæðum, og hýddi. Og þó var spurning frú Ingveldar saklaus og var aðeins á þá leið hvurnig á því stæði, að hún, hámenntaður kynjafræðingur og kynfæraverkfræðingur, bölvaði og glæpavæddi alla karlmenn opinberlega í blöðum og sjónvarpi væri svona gefin fyrir karlmenn þegar hún héldi að enginn tæki eftir og legðist með þeirri grimmu og óðu dýrategund eins og um heiðarlegar manneskju væri að ræða og hvort hún fengi ekki vondan móral eftir bólfarir slíkum skaðræðisgripum. Nú bíðum vér öll, sannleiksleitandi og vísindasinnaðar mannverur, í ofvæni eftir að tímamótaverk frú Ingveldar komi út á bókum svo vér getum drukkið í oss fræði hennar til gagns og gamans.       

Samþykktu að loka Borgarskjalasafninu

Hvur er hún þessi Giljagjá?

Hvur er hún þessi Giljagjá,
sem grénjar uppi á stalli?
Þeir segja að hún sé brún og blá
og búi með gömlum kalli.

Á bárunni er hún býsna létt,
en bólgin og þung á velli.
Lætur sig dreyma og drekkur þétt
og dansar á veiku svelli.

Svo rigsar hún um og rekur upp vein,
og ropar, - það kvað vera söngur -
mjamtar og sperrist sem mávur á grein
og minnist við eitraðar slöngur.

Það bylur hátt í bleikum sölum,
börnin emja þar eitt og eitt.
Í greninu lágfóta gaular af kvölum,
á götuna strákar míga feitt.

(Höfundur: Brynjar Vondalykt)

Diljá hækkar enn í veðbönkum

Slordóninn Harrý Karlsson

Einkennilegur drengfjandi þessi Harrý Karlsson og bölvaður slordóni og rusti. Hann hefir nýverið sagt frá því að hann hafi með köldu blóði drepið í Afganistan tuttugu og fimm menn, sem hann þekkti ekki nokkurn skapaðan hlut og aldrei höfðu gert honum neitt. Svo gaf Villi bróðir hans honum á kjaftinn, en Harrý þorði ekki að gefa honum á kjaftinn til baka, lagðist bara í gólfið og grénjaði eins og naut af frekju. 

Það var því ekki nema rökrétt hjá honum að gjörast eituræta og slafra í sig einhverja berserkjasveppi, kannibiss og kókaín. Það sér hver maður sjálfur að svona villidýr er ekki hægt að hafa fyrir prins. Og til að kóróna viðurstyggðina fór strákhvolpurinn upp á vafasama kerlíngu úti á túni bak við alræmda rónaknæpu í Lundúnum. Reyndar segir sagan, að faðir hans, Karl bretakóngur, hafi stundað ástarlíf í kartöflugörðum og skurðum í nágrenni Bökkínghamhallar þegar hann var upp á sitt besta að taka fram hjá Díönu; sagt var að Karl hefði stundum komið forugur heim eftir þá spretti. Af því má sjá, að Harrý er raunverulega sonur Karls kóngs en ekki einhvers kynóðs garðyrkjustráks sem Díana átti að hafa haldið við. Díana Díana Díana þurfti að fá sér ... Jamm. Uhu ...

Ekki bætir heldur málstað Harrýs Karlssonar að hafa komið sér upp grimmlyndri kérlíngarnorn, sem hann kallar ,,konu sína". Sameiginlega hafa hann og nornin gert sér að leik að vega að ættingjum Harrýs úr launsátri og á einkar lúalegan hátt, aðallega í fjölmiðlum. Þessar árásir gjörðu það að verkum að amma Harrýs lagðist í kör og dó, langt fyrir aldur fram. Og það sér að Karli Kóngi, að honum er brugðið. Einlægt er þrútinn í andliti og svo rauður að slær út í blátt á stundum; tinandi kemur hann fram fyrir hönd krúnunnar, ranghvolfandi augunum, stjarfur og þjáður. Hann veit sem er, hann Karl Kóngur, að drengófétið Harrý og nornin hans munu ekki linna látum fyrr en þau hafa komið honum í kör og að svo búnu í gröfina.  

Slagsmál, kókaín og kynlíf

Fyrsti var of lítill - í Reykjavík

Raunirnar sem svo kallaður meirihluti bæjarstjórnar Reykjavík hafa ratað í með ótrúlega stuttu millibili eiga það allar sameiginlegt að vera frámunalega hlálegar og til þess fallnar að gera meirihlutafulltrúa Reykjavíkurstjórnar að ævarandi viðundrum og til stórskammar dýrategundinni hómó sapíens. Hvert sem gefur að líta í höfuðborginni blasa axarskaft fávísra og innantómra meirihlutamanna. Eftir tvöhundruð og fimmtíu ár mun eflaust standa í sögukennslubókum barna- unglinga og framhaldsskólum, að á dögum nýfrjálshyggjufílskunnar, Gnarrfíflskunnar, Framsóknarspillingarinnar, Píratafíflskunnar og Viðreisnarfíflskunnar undir stjórn Samfylkingar Dags og Holuhjalla, hafi hraksmánarleg niðurlæging og lágkúra verið einkennismerki á stjórn Reykjavíkur, sem sögurannsakendur síðari tíma hafi gefið nafnið ,,Svínastían".

Nýlega kom á daginn að nýfrjálshyggju-prumphænsnin, undir styrkri stjórn Samfylkingarinnar voru búin að koma málum svo laglega fyrir, að þegar gjörði dálítinn byl að vetralagi, fór allt á annan endann og fólk komst hvorki lönd né strönd, því búið var að selja öll snjómokstursverkfæri borgarinnar út í veður og vind, en búið að einkavæða snjómoksturinn í höndur misvitra og mis illa tækjaðra verktaka. Því þegar til átti að taka og allar götur fullar af snjó, kom náttúrlega í ljós að verkfæri verktakanna vor annað hvort svo stór og klunnaleg að þau komust ekki fyrir á venjulegum Reykjavíkurgötum, eða svo lítil að þau afkasta vart meira en teskeiðar við snjóhreinsunina.

Að heyra og lesa um hraksmánarfarir Dags og verktakanna í snjósköflum borgarinnar og þá hlálegu staðreynd að litlu tækin væru of lítil en þau stóru of stór, rifjaðist upp fyrir mér gamalt vers eftir eitt af höfuðskáldum Íslands, orkt í orðastað bíræfinnar húsfreyju. Þetta snjalla ljóðmæli hafði ágætur stýrimaður vestur á fjörðum stundum yfir þegar við vorum að draga þorskanet í vondum veðrum í Víkurál eða norðurkanti Breiðafjarðar. Þessi liðlegi kveðskapur yljaði okkur hásetunum oftar en ekki í hríðakófinu og frosthörkunum, en það er á þessa leið:

Fyrsti var of lítill,
annar var of stór,
þriðji var of feitur,
sá fjórði var of mjór.
Fimmti var of stuttur,
sá sjötti var of sver,
- en sá sjöundi passaði í ...

Af velsæmisástæðum get ég ekki birt lokaorð versins, en þið sem kunnið að ríma vitið nokk hver þau að öllum líkindum eru.   

Litlu tækin of lítil og stóru of stór

Endurreisn Ólafs er þjóðþrifaverk

Þjóðþrifaverkin leynast víða, sem betur fer. Sú landsfræga sómakona, frú Ingveldur, tók sig til síðsumars á síðasta ári og orkti braginn um Óla Skans upp og færði til nútímans, en á það hefir verulega skort, að verk þjóðskáldanna, allt frá Bub Morteins aftur til Ara fróða og höfunda Íslendingasagnanna, hafi fengið þær nauðsynlegu uppfærslu sem þeim ber. Nú er skemmst frá að segja, að frú Ingveldur fyllir flokk þessa góðskálda íslenskra sem vér metum mest og hæst hafa risið í sölum andans. En nú hefir sem sé frú Ingveldur riðið á vaðið og tekið Óla Skans sér til handargagns og hafið nýrrar upphefðar, vegs og virðingar.

En svo vér grípum af handahófi niður í versin af Óla Skans í útfærslu frú Ingveldar, þá fangar hugurinn fljótt eftirfarandi stöku:

Ólafur Skans, Ólafur Skans,
ógnar typpalingur.
Vala hans, Vala hans,
veinar þar til hún springur.
Ólafur, Ólafur, Ólafur Skans.
Sjá hvað þú er sóðalegur
segir konan hans.

Þér eruð naut, þér eruð naut,
þannig hóf hún tölu.
Ólafur skaut, Ólafur skaut 
andskotann af Völu.
Ólafur, Ólafur, Ólafur Skans.
Vergjörn er og villt í rúmi
Vala konan hans.

Svo sem sjá má hefir Óli Skans forframast og heitir nú Ólafur eins og góðir menn heita gjarnan og munar nú sáralitlu að upphefð hans hafi náð enn hærri hæðum, ef stafsetningin á ættarnafni hans hefði vaxið úr Skans í Sckans. En þessa stundina fæst frú Ingveldur við ljóð, sem hún hefir þegar gefið nafn og heitir Alexander í snjóskaflinum og fjallar um Alexander nokkurn sem dagaði uppi í snjóskafli og birtist aftur undan fönn að vori, sem einn salstólpi, ærið óhrjálegur.

Enn verið að endurskoða snjómokstur borgarinnar

Endurreistur Melavöllur og Ríó-Tintóvöllur í Laugardal er lausnin

Nei, auðvitað vilja þessar afturhaldskonur, sem öllu ráða í fótboltanum nú til dags, ekki kenna Laugardalsvöllinn við Pela fótboltamann út Brasilíu. Þá væru þær meira en tilbúnar að láta Laugardalsnafnið lönd og leið, ef fallegt félag með skínandi orðspor, segjum til dæmis Ríó Tintó, kæmi með skiptimyntarupphæð á kontórinn hjá KSÍ og krefðist þess að hér eftir mundi þjóðarleikvangurinn í Laugardalnum heita Rió-Tintóvöllur. En Pelavöllur, nei takk.

Þá kemur upp sú hugmynd, ekki kannski eins og skrattinn úr sauðarleggnum, að eiga gott samtal, fullt af fyrirsjáanleika, um þann burtsofnaða Melavöll, sem einhverjir voðalegir menn tortímdu á sústu öld. Og þar eð orð eins og ,,mela", ,,pela" og ,,pele", ríma eitthvað svo asskoti skemmtilega saman, þá hlýtur, í stóra samhenginu, vera grundvöllur fyrir því að endurreisa Melavöllinn undir nafninu Pelavöllur eða Pelevöllur, hinum framliðna brasilíska snillingi til heiðurs. Til að gjöra þennan draum að veruleika þarf aðeins að ýta einhverju smáræði af ónýtum húskumböldum til hliðar og leggja forkunnarfagran malarvöll á nákvæmlega sama stað og Melavöllurinn stóð forðum, einnig að séð verði til að nákvæmlega eins áhorfendastúka verði við völlinn eins og áður var. 

Ef vill, þá geta knattspyrnuyfirvöld svo látið reisa sjö mannhæða háar líkneskjur úr gullbronsi við hliðarlínuna á Laugardalsvellinum af formanni og framkvæmdastjóra KSÍ, þeim Vöndu og Klöru. Ef eitthvað verður af þessari hugmynd, sem við öll viljum að verði, þá væri upplífgandi fyrir íþróttalíf í landinu að hafa líkneskin á Evuklæðunum einum. Og ef þannig vildi til, þegar líkneskin verða tekin til brúkunar við hliðarlínuna, að Laugardalsvöllurinn héti ekki lengur Laugardalsvöllur heldur Ríó-Tintóvöllur, þá væri tilhlýðilegt að hafa líkneskin úr alúmíumi beint úr álverinu. Svo mætti steypa í stórum stíl pínulitlar Vöndur og Klörur úr áli til að hafa á lyklakippum og soleiðis. 

Laugardalsvöllur varla kenndur við Pelé