Búhnykkur á Bessastöðum

Þetta er aunginn smá-búhnykkur sem sem fallið hefir hjónunum á Bessastöðum fyrir norðanland í skaut. Að fá eitt búrhveli í fullri stærð svo að segja upp á hlað til sín þýðir, að þau þurfa ekki að hungri á næstunni eða deyða úr ófeiti. Búrhveli er sko aungin ræfilsleg grásleppa, sem aðeins melrakkar nenna að leggja sér til munns. Á söguöld hefðu kappar barist með öxum og spjótum um hvalreka sem þennan og margir fallið. Enda segja mér kunnugir, að Guðný Helga húsfreyja sé þegar farin að kynda undir pottum sínum allt hvað af tekur, því hún ætlar að sjóða hvalþjós til kveldverðar.

Víkur þá sögunni að Bessastöðum suðrá Álftanesi. Um Álftnesinga hefir verið orkt: ,,Álftnesingurinn úti liggur aldrei sefur, dregur meir en drottinn gefur, dyggðasnauður maðkanefur". Með þessum vísustubb er ég ekki að segja að hann hafi verið orktur um núverandi húsbændur á Bessatöðum, enda er það fólk varla þess eðlis að á það sé sólundað haglegum kveðskap. Hinsvegar getum við gert okkur í hugarlund hvað gerðist ef rymjandi og dauðvona búrhvalur, afkomandi Moby Dicks, öslaði upp í fjöruna neðan við Bessastaði á Álftanesi til að deyja.

Ætli frú Ellízza Rídd mundi hlaupa blaðskellandi til sjávar með pottinn og skera í hann dulitla tutlu af hvalnum? Fara svo heim og sjóða hana með spiki, hvallýsi og öllu saman ofan í bónda sinn? Má ekki gera ráð byrir að bóndinn atarna mundi bara taka fyrir nefið og gubba svolítið út um svefnherbergisgluggann? En ef kérlíngin mundi sjóða sokka af sitt hvoru tagi með hvalþjósinu? Er þá líklegra að karlinn fengi sér bita? Öllum þessum spurningum er erfitt að svara ef aunginn er hvalurinn í fjörunni. Því er það ósk okkar að hvalur, hvort heldur það væri búrhveli eða hrúfublakur, verði við fyrsta tækifæri rekinn á land við Bessastaði. Ef vel stendur á sjávarföllum þá hvalinn ber að, væri tilvalið að reka hann inn í Lambhústjörn og veiða hann þar með handskutli og draga á land, íbúum Álftaness til yndisauka. Svo mundi frú Rídd brjóta upp á pils sín og vaða út að hvelinu og skera sér í soðið. En hún verður þá að gæta þess vel að koma ekki of nálægt kjaftinum á dýrin því það gæti bitið hana.    

Stóran búrhval rak á land við Bessastaði

Baráttan við drekana hefir oft snúist upp í stórkostlega óhamingju

Það er ýmislegt sér til gamans gert, ekki vantar það. Vér, sem enn erum á lífi, munum fjarska vel þegar þegar ungir drengir gjörðu sér til gleði að varpa heimagjörðum sprengjum í erindreka atvinnurekenda; það fór eins og til var ætlast, erindrekinn sprakk í loft upp áður en honum hafði tekist að reka erindi sitt. Um kveldið voru þeir lúbarðir á toginu fyrir framan söluskála olíufélagsins. Þeir náðu sér aldrei á strik eftir þetta, strákagreyin, allir hurfu þeir á fund feðra sinna á voveiflega og á dularfullan hátt; aunginn þeirra náði að verða þrítugur.

Já, elsku vinir mínir, vér getum ekki gjört oss fyllilega í hugarlund hve vegir örlaganna, - já og péníngana - eru órannsakanlegir. Aðrir drengir tóku sér skemmtigöngur á kveldin að vetri til upp í sveiti og hleyptu búpéningi bænda út og ráku til fjalla ef ráðrúm var til. Ólafur bóndi greip einn morguninn í tómt fjósinu, er hann hugðist mjalta kýrnar sínar; allar höfðu þær, fjéregtíu að tölu, hlaupið út í náttmyrkrið eftir að drengirnir opnuðu fjósið á gátt og leystu þær af básunum og höfnuðu sumar í kviksyndi, en aðrar álpuðust fram af klettasnösum og bjargbrúnum og lágu sprungnar fyrir neðan er að var komið. Allt árið þar á eftir og lengur, var nautgripaket í hvert mál á bæ Ólafs bónda. Og áður en yfir lauk voru kona hans og börn farin að öskra og baula eins og naut. Ólafur sjálfur var orðinn reiður konu sinni undir lok kýrketstímabilsins vegna þess að hún var farin að lykta eins og roskin belja, eins og hann orðaði það.

Ekki tókst betur til þegar óvætti af drekakyni gekk á land upp úr Igluvatni á Heiði. Þetta kvikindi er sagt hafa drepið fjölda manns, reyndar á nokkuð löngum tíma því drekar sem þessir verða mjög gamlir. Ofur hugar á síðustu öld einsettu sér að ráða drekann af dögum með miklum sprengingum í Igluvatni. Því miður voru þessir björtu hugsjónamenn ekki kunnir staðháttum og sprengdu mörg tonn dýnimíts við bakkann á Tangavatni, en þar á bakkanum voru þrír fullir tankar með hráolíu og bensín. Eins og við manninn mælt, brustu undirstöður tankana við svo geigvænlega ofursprengingu, en innihaldið úr þeim steyptist logandi út í Tangavatn og eitraði það alveg til frambúðar. 

Kasta heimagerðum sprengjum í skriðdreka

Hann var urðaður utangarðs í móum

Þá hefir Reykjavíkuríhaldið komið sér upp kvenmanni, og annarri til vara, til að greiða krataeðlisíhaldinu Degi Bé það rothögg sem mun duga. Í gær fór líka fram, í kyrrþey, poletisk útför Eyþórs Arnalds; hann var urðaður utangarðs í Hádegismóum, að húsabaki; ,,kalt er við kórbak, hvílir þar Eyþórs brak, allir strengir sellósins slitnir og ljósastaurinn brotinn. En blessuð dúfan hún Hildur Íhalds slapp lífs frá hildarleiknum, grett og snúin svo sem vera ber.

En Hildur er fyrst og fremst ráðin af Sjálfstæðisflokknum til að ganga milli bols á höfuðs afglapanum Degi Bé og ganga í leiðinni frá hnýflóttum smá-drýsilpúkum eins og Holu Hjalla og Heiðu, sem ekki þurfa þung högg til að fjúka út í hafsauga. En svo höfum við líka orðið vör við krataeðlistalsmáta úr skúmaskotum skinheilagra í Samfylkingunni, þess efnis að Hildur Íhaldsins sé ósköp frjálslynd, en tækifærismennska, undirferli og bakstungur heita að sjálfsögðu frjálslyndi á tungumáli krataeðlisins. Þetta frjálslyndishjal undurgóða og heiðarlega fólksins í Samfylkingunni þýðir auðvitað líka, að Samfylkingunum, samkvæmt krataeðli þeirra, finnst tímabært að bjóða Sjálfstæðisflokknum til meirihlutasamstarfs eftir kosningar, það er að segja ef þessir tveir auðvaldsflokkar fá meirihluta borgarfulltrúa í kosningunum í vor. 

Á heimili frú Ingveldar og Kolbeins ríkja þó efasemdir um Hildi Íhaldsins, því þau sæmdarhjónin eru þess fullviss að Hildur sé ekki sá baulurass sem hefir bein í nefinu og harðla ólíkleg til að standast óheilindum krataeðlisins snúning í kosningunum framundan. Upphaflega lagði frú Ingveldur til við forustu Sjálfstæðisflokksins, að í vor ætti Flokkurinn að tefla þeim Hönnu Birnu, frú S. Andersen og Vígdísihaux fram í þrjú efstu sætin. Með þeim hætti, taldi frú Ingveldur, að þrennt mundi vinnast: Fémínístarnir kæmu allir sem einn til Sjálfstæðisflokksins, íhöldin mundu gleðjast og aumingjahersveit Dags Bé legði á hamslausan flótta og hennar yrði ekki vart meir. 

„Gott að finna svona afgerandi stuðning“

Aðils Jónsson, fullgildur meðlimur í Flokknum

Aðils Jónsson, flokksbundinn meðlimur í Sjálfstæðisflokknum, var handtekinn rétt eftir klukkan þrjú í dag. Það var Hálfdán Varðstjóri sjálfur sem handtók Aðils og gekk í skrokk honum að yfirheyrslu lokinni. Þegar Aðils var aftur kominn út á götu, buxnalaus, orgaði hann upp svo allir nærlendis máttu heyra, að þetta helvíti hann Hálfdán hefði triggerað sig.

En að voru fleiri Aðilsar að verki í dag en Aðils Jónsson. Tveir slíkir djöflar voru teknir eftir að hafa rotað nokkrar heiðurspersónur. Aðrir tveir fengu á andskotans baukinn fyrir að keyra um blindfullir og eiturlyfjaðir um holóttar götur höfuðborgarsvæðisins; bifreið annars þeirra, þjófstolin að vísu, staðnæmdir þegar hún hrökk ofan í gjótu á miðri götu í miðborg Reykjavíkur. Allir þessir aðíljar voru færðir í klær Hálfdáns Varðstjóra sem refsaði þeim grimmilega og setti í gapastokka á varðstjóraganginum, svo hann og varðsveit hans hefðu eitthvað til að sparka í þegar þeir ferðuðust um ganginn. Þetta segir Varðstjórinn að sé frábært tækifæri og gríðarleg áskorun. Það er það.

Þrír illvígir aðílja réðust nú undir kveld inn á prófkjörstað Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík og höfðu á brott með sér sex úttroðna kjörkassa af greiddum atkvæðum. Hálftíma síðast fundust leifarnar af þremur kössum í sorptunnu þar sem lagður hafði verið eldur að þeim og atkvæðunum. Hinir þrír kassarnir eru ófundnir ennþá og er uggur í kjörstjórum þar eð hin burthorfnu kjörgagnaílát innihalda sérstök hernaðarleyndarmál af tagi kosningasvika og jafnvel eitthvað af péníngum sem verið var að þvo þegar illræðismennina bar að garði.  

Handtekinn grunaður um þjófnað úr skartgripaverslun

Frægur fyrirlestur um meydóm og meydómsrof rifjaður upp

Það þókti á sínum tíma afar djörf ákvörðun af hálfu frú Ingveldar að ríða á vaðið og flytja fyrirlestur sinn ,,Hvers virði er meydómurinn" á aðalfundi félags Sjálfstæðisflokksmanna í Garðabæ. Á meðan frú Ingveldur fræddi fullt hús Sjálfstæðismanna um um meydóm og meydómsrof fyrr og nú steinþögðu fundargestir, utan hvað einstöku þungar stunur gusu við og við upp úr einum og einum búk, þær báru allar keim af frygðarstunum, auk þess nokkur langdregin og blautleg prump, sem voru eigendum þeirra til lítils sóma.

Í fyrirlestri sínum drap frú Ingveldur ótímabæra kynvillu, sem virkaði á fólk eins og það hefði gleypt steinsteypta gangstéttarhellu; einnig rakti hún hlægilegan meydómsmisst Máríu Borgargagns, sem varð þess valdandi að Máría varð hreinlega hórnum að bráð og hlaut þau örlög að verða brókarsóttargimbur, kjaftatífa og trunta. Þess ber að geta, að frú Ingveldur hafði staðið Kolbein eiginmann sinn að verki, kveldið fyrir fyrirlesturinn, í óleyfilegum ástarlífsmökum með Borgargagninu undi borði úti í bílskúr. Það kveld sló frú Ingveldur bæði eiginmann sinn og Borgargagnið í rot.

Hinsvegar var það niðurstaða fyrirlestrar frú Ingveldar, að í nútíma- frjálsu lýðræðissamfélagi væri meydómurinn einskis virði og aðeins til trafala. Karlmönnum bæri þó skylda til að sniðganga hórinn eins og drepsóttarplágu og halda árunni hreinni og leggja sig fram um að halda krumlum sínum og öllum útlimum frá kvennærbuxum og því sem innan við slíka flík kann að leynast. Ef þeir gerðu það ekki væri hætt við að þeir fengju óorðið ,,nærbuxnafémínísti" á sig og þeim óþrifnaði væri þeim um megn að þrífa af sér. Það væri því mikið í húfi fyrir karlmenn í Sjálfstæðisflokknum í Garðabæ.

Að missa meydóminn

Í haust verður henni og Höllu Títu varpað á dyr

Það væri rétt af þessari boðflennu á heimili alþýðunnar að hafa hægt um sig og steinþegja. Henni verður nefnilega varpað orðalaust á dyr í haust. Ýmsir góðir menn og konur innan verkalýðshreyfingarinnar komu nefnilega fljótlega auga á þessi kynlega boðflenna var nefnilega nokkurskonar Trójuhestur, sem innihélt ekki aðeins fémíníska kerfiskallinn jómfrú Snædal, heldur leyndust og í belgnum á henni Katrín Jakobs og ríkisstjórn hennar með Bjarnaben og Höllu Títu Gunnarsdóttur og sæg af krataeðlissjúklingum. Þessi þrifafénaður gjörði sig auðvitað heimakominn um leið Trójuhrossið Snædal hafði truntast inn á kontór alþýðunnar og tók strax til óspilltra málanna að leggja grjót og skít í götu baráttusinnaðra verkalýðsforingja með undirróðri og öðrum viðlíka andlegum sóðaskap.

Enda hafa raunverulegir verkalýðssinnar á borð við Sólveigu Önnu, Ragnar í VR, Aðalstein á Húsavík og Villa á Skaganum mátt hafa sig alla við að halda sjó gagnvart gjörningahríð innvolsins úr Trójumerinni, sem hafa leikið listir sínar af áður óþekktum skepnuskap og slóttugheitum. Nú kemur jómfrú Snædal jarmandi um að tóna einhvern andskotann niður þegar hún og Halla títa vinkona hennar sjá fram á að leiknum muni ljúka í haust og þær muni þurfa að lurðast aftur niður í Stjórnarráð eins og veðurbarðar vofur og skríða undir fjaðralausn vænginn á hugsjóna- og skoðanaleysingjanum Katrínu Djakkó og hennar hyski í Hreyfingu Framboði. 

un baráttuglatt verkafólkReyndar hafa tveir ágætir verkalýðsforingjar tekið jómfrú Snædal á kné sér í vikunni og rassskellt hana vel og vandlega og Sólveig Anna á eflaust eftir að láta jómfrúna hljóða og emja eins og naut áður en yfir lýkur. Fari allt eftir áætlun tekur Skaga-Villi við Starfsgreinasambandinu eftir fáeina daga og á Alþýðusambandsþingi í haust verða skuggarnir særðir og svældir út eins og melrakkar úr greni. Að vísu hefur kerfiskrataliðið í Starfgreinasambandinu komið sér saman um að bjóða fram til formanns gjörsamlega litlausan og rassbláan krataling beint úr framsóknarstíunni hjá gifturíka kaupfélagsstjóranum á Sauðárkróki. Ef sá náungi verður fyrir slysni kosinn formaður Starfsgreinasambandsins mun það hafa svipaða þýðingu og hjá þeim skipstjóra sem léti bera steindauðan mann út á dekk til vinnu á hávertíðinni.Fari svo illa að kratelsið úr Framsóknarfjóshaugnum fái kosningu á Starfsgreinaþinginu, þá verður það aðeins skammgóður vermir; jómfrú Snædal og Halla Títa fjúka loftköstum út í haust og skömmu síðar mun baráttuglatt verkafólk taka Starfgreinasambandið af krataeðlisvesalingunum, en róttækt verkafólk hefir yfirleitt fjaraska litla meðaumkun með möppudýrum krataeðlisins, sem hafa fénýtt félagsgjöld láglaunafólks aðeins of lengi og ekki til neins annars en að þjónusta auðvaldið.

„Ég ætla mér ekki að dýpka þessar deilur“

Svo rétti hann jómfrúnni svona assgoti snyrtilega á ranann

Það var viðbúið að það væri eins og að kaupa köttinn í sekknum að hafa góðar væntingar til jómfrú Drífu Snædal sem forseta Alþýðusambands Íslands. Enda gjörðist jómfrú Snædal fljótlega helsta vandamál sambandsins og nú mun hún komin út í skurð og aunginn í sjónmáli sem hefir lyst á að draga hana upp. Hún er með öðrum orðum, búin að vera. Það var ekki nema rétt af Ragnari að rétta jómfrúnni svona snyrtilega á ranann að hún hrataði út í skurðinn atarna, sem hún á ekki afturkvæmt upp úr.

Nú, ekki er það nema í meðallagi géðugt fyrir jómfrú Snædal að vera auglýst óheiðarleg á opinberum vettvangi verkalýðshreyfingarinnar, en það er auðvitað hennar að sanna, svo ekki verði um villt, að hún sé ekki óheiðarleg, en það kann að reynast erfitt fyrir eina jómfrú sem hefir verið innvinkluð í VG og er vinkona Katrínar Djakkó og Höllu Gunnars að bera af sér óheilindi og skítmennsku, eða öllu heldur skítkvennsku. Jómfrú Drífu Snædal eru allar bjargir bannaðar, það sér hver maður sem hefir sjón, og hennar bíða hér eftir aðeins þau störf sem henni hafa alla tíð þókt sér ósamboðin. Sjáið þið þær fyrir ukkur, Snædal, Katrínu og Höllu hræra í grautarpotti á leikskóla eða rembast við að snyrta þorskflök hjá samherjunum í himnaríki kvótans?

Svo þar líka endilega að rétta djöfuls krataeðlinu rækilega á andskotans auðvaldssvika-ranann þannig að það verði úr sögunni um aldur og ævi. Það væri mikið góðverk og sá er greiddi krataeðlisrassgatinu höggið sem gerði út af við það væri upp frá því kallaður velgjörðarmaður mannkyns. 

Segir Drífu ósanngjarna og óheiðarlega

Einkennilegt framlag tveggja umboðslausra kvenna til stéttabaráttu verkafólks á Íslandi

Stórmerkileg endemi þessar Agníeska og Ólöf Helga, sem þessa dagana halda verkalýðsfélaginu Eflingu í gíslingu af einhverjum sérkennilega annarlegum hvötum, sem venjulegt fólk fær engan veginn skilið. Hingað til hef ég talið að bráðabirgðastjórnir, sem sitja frá því ný stjórn er kjörin þar til hún tekur formlega við, eins og þessi sem nú situr í verkalýðsfélaginu Eflingu, hafi harðla lítið umboð, allrasíst siðferðislegt, til að efna til skuldbindinga, hvort heldur fjárhagslegrar eða stefnumótandi, eins og að ráða lögmenn til að leita uppi höggstað á fyrrum formanni Eflingar, sem einnig er nýkjörinn formaður félagsins, og fyrrverandi framkvæmdastjóra þess. Bráðabirgðastjórnir, á borð við þá sem nú situr á Eflingarskrifstofunni, eiga aðeins að afgreiða hefðbundin verkefni frá degi til dags, en ekki að stunda fáránlegar hefndaraðgerðir gegn nýkjörnum formanni.

Annars er það sérstakt rannsóknarefni að koma að því hvað rekur Agníesku og Ólöfu Helgu til hinna fáránlegu eineltistilburða, heimskupara og fólskuverka gegn Sólveigu Önnu, Viðari Þorsteinssyni. Þetta einkennilega framlag þeirra til verkalýðsbaráttu verkafólks á Íslandi er þess eðlis að ekki er einleikið; þessum vesalings konum er greinilega ekki sjálfrátt. Það væri fróðlegt að vita, ekki síst fyrir verkafólkið í Eflingu, að komast að því hvaða öfl það eru sem standa að baki Agníesku og Ólafar Helgu og hvetja þær til að haga sér eins og fífl þessa síðustu daga þeirra hjá verkalýðsfélaginu. Og þar er Agníeska samþykkti sjálf í stjórn Eflingar að fela Viðari að sjá um að setja upp nýja heimasíðu Eflingar eru þessar athafnir hennar vægast sagt kostulegar, ef ekki hreint og beint hlægilegar. Í verkalýðshreyfingunni er ný dagsbrún í nánd, sem SALEK-hjörð hins kerfislæga auðvalds getur ekki með nokkru móti spornað gegn, jafnvel þókt hún etji einfeldningum á foraðið og láti þá kaupa lögmenn út á reikning verkafólks til leita uppi syndir á Sólveigu Önnu og Viðar Þorsteinsson. 

En dagar ,,valda" í hlýjum skrifstofuherbergjum verkalýðshreyfingarinnar eru að kveldi komnir hjá fleirum en ógæfukonunum Agníesku og Ólöfu Helgu. Mjög ku og sígin til við að sól Drífu Snædal og og aðstoðarjúnku hennar, Höllu Gunnarsdóttur; þeim verður skilað til Katrínar Jakobsdóttur strax eftir næsta þing ASÍ. Þá er víst allt komið í skrúfuna hjá kérlíngunni Halldóru Sakleksdóttur á Selfossi og kerfisliði Starfsgreinasambandsins, því það samband er við að falla í hendur verkalýðs- og baráttusinnaðs fólks, sem mun ekki víla fyrir sér að sópa flugumönnum uppskafninganna í Samfylkingunni og öðru slíku óþarfadóti beint í ruslatunna eða hreinlega rakleitt í eldsofninn þar sem það mun fuðra upp ásamt öðrum óréttlátum illræðismönnum og loddurum.  

Fær lögfræðing til að skoða viðskipti Viðars

Heilagur Birgir og náðarverk hans

Mikið þó djöfull er hann góður hann Birgir okkar hérna klausturmunkur, sem sveik sinn herra, Sigmund erkiábóta af Klaustri, og gekk Engeyingum og auðvaldsfólum á vald. Samt er Birgir helgur maður, og svo mikill dýrlingur að skyggnir menn, sem sjá árur og soleiðis, fullyrða að yfir hausamótunum á Birgi tróni þrefaldur geislabaugur. 

Það var víst fremur óhrjálega sorgleg sjón að sjá Birgi helga hlakka illan örn yfir höfuðsvörðum merarinnar Miðjungaflokksins. En nú er hinn helgi fyrrum merardrengur Miðfótunga að Klaustri austur í Úkraínu að fremja góðverk. Og samkvæmt orðum frelsarans, þá ber Birgir sér á brjóst fyrir að vera ekki eins og aðrir menn, þjófur, hórkarl eða illvirki, og auglýsir góðverk sín hástöfum með myndbirtingum og frásögnum af góðmennsku sinni alkunnri. Eða hvernig varð það nú aftur? - hélt frelsarinn ef til vill einhverju allt öðru fram í guðspjöllunum um meðferð góðverka?

Svo er það annað: Man einhver eftir því að Birgir helgi, fyrrum klausturmeramunkur og núverandi kirkjuhaldari og Mammons sonur, hafi stundað náðarverk sín meðal stríðshrjáðra á Sýrlandi, eða meðal Íraka, eða Kúrda, eða Líbýumanna? Eru ekki til myndir af þeim helga manni við kraftaverka- og líknarstörf í Jemen og í Palestínu? Eða er honum, þegar öllu er á botninn hvolft, geðþekkara að blessa NATO vopn í Úkraínu en að fordæma glæpaverk NATO-USA samsuðunnar vítt og breitt um heiminn? Er máske dýrð, helgi og geislabaugastand karlsins eingöngu skinhelgi, fals, lýgi?  

Birgir aðstoðar fólk í neyð í Úkraínu

Þeir hafa nagað og nagað og nú er komið haust

Jæja, þá er ráðsmaður gömlu géðveiku Framsóknarmaddömunnar í Framsóknarfjósinu kominn með óþolandi njálg í óæðri endann á sér. Þetta ku vera ofurnjálgar á stærð við ánumaðka og fjörugir í samræmi við það. Svo er að sjá að ráðsmaðurinn fóðri njálgana sína á ófullnægðri virkjunaráráttu, sem vekur honum ómtímabæran losta, auk venjubundinna framsóknaróheilinda, sem ætíð hafa virkað vel á ókindur og sníkjudýr í framsóknarrössum. 

Nú gjörir ráðmaðurinn sig í framan, eins og hann sé einhver strangheiðarlegur dánumaður, sem hann er auðvitað ekki, og þykist vera ræða einhverja andskotans hluti eins og þeir eru. Gömlu Framsónarmaddömunni líkar vel við svona óráðshjal af vörum ráðsmanns síns og klípur hann gjarnan í rassakinnina í viðurkenningarskyni fyrir froðusnakkið. Rétt að taka frama ð ráðsmaðurinn er með aðeins eina rassakinna, kálfarnir í Fjósinu bitu hinn þjóhnappinn af karli svo að Maddaman varð að kaupa á hann gervirassakinn, henni þókti sinn maður óþarflega ánalegur á velli þegar hann var orðinn einrassa.

En nú hafa hinir gerðarlegu njálgar talað til ráðsmannsins á framsóknarheimilinu og boðið honum að tala tungum um virkjanir, stóriðju, gróða og brýna nauðsyn eins og tunglsjúkur rakki uppi á hól. Og ráðmaðurinn bíður ekki boðanna, svo innilega nýfrelsaður til augnanna, hefur upp raust sína og boðar fagnaðarerindi njálganna í sínum eigin rassi, og dýrin í VG ropa af velþóknun svo að ráðsmaðurinn gefur þeim aftur í glasið, og græðgisstóðið, hrunþjófarnir og panamaprinsarnir og prinsessurnar kumra af ánægju. Gamla geðóða Framsóknarmaddaman í flatsænginni í Framsóknarhlöðunni fær sér hins vegar moðvolgan gúlsop áquevítis til að fagna frelsunarboðskap ráðmannsins og raular sálminn góða fyrir munn ráðsmannsins: ,,Eitt er eg alveg viss um, sem aunginn maður sér, að það eru njálgar að naga neðri endann á mér. Og þeir hafa nagað og nagað og nú er komið haust, en eg hefi klórað og klórað, en kannski einum of laust".  

Segir umræður um virkjanir vera „tabú“