Jóhannes Ragnarsson

7.2.2011 | 21:13

Tímamótaræða frú Ingveldar hitti menn í hjartastað

Jájá, fólk má fimbulfamba eins og því lystir útaf einhverju andskotans neysluviðmiði sem er álíka merkileg og önnur auðvaldslýgi. Ennfremur kemur mér ekkert við þó Skaga-Gutti éti neysluviðmið í hvert mál þar til hann verður magaveikur eins og hundurinn sem dó úr uppgerð í fyrravor.

Afturámóti voru frú Ingveldur og eiginmaður hennar, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri, heiðursgestir á þorrablóti Heimdalls, félgs ungra Sjálfstæðismanna, síðastliðinn laugardag. Það var falleg samkoma þar sem andrúmsloftið bókstaflega logaði af góðvild og eindrægni í bland við súrþef ýmiskonar.

Þegar allir vóru orðnir mettir af kæstum kjóabringum, súhveli, álaborgarákavíti og öli af gerðinni Carlsberg Elefantur, stóð frú Ingveldur upp og flutti Heimdellingum innblásið hátíðarávarp. Eins og fyrri daginn mæltist henn sérlega vel; ræddi fjálglega um yfirburði aríska kynstofnsins, kvótakerfisins í sjávarútvegi og hinnar ósýnilegu handar markaðarins sem er alltumlykjandi og blessandi í mannlegu samfélagi. - Hin algóða ósýnilega hönd markaðarins, hrópaði frú Ingveldur yfir hina ungu Sjálfstæðismenn sem erfa munu landið, -hin algóða ósýnilega hönd markaðarins hefur leyst Guð af hólmi, sýnt okkur frammá að Hymmnafaðirinn er mannkyninu með öllu óþarfur og Jésú ómerkilegur kommatittur af sama tagi og Hugo Chavez. Þá hefir hin ósýnilega hönd markaðarins gert ríkisrekið skólakerfi, heilbrigðiskerfi og aumingjatryggingarkerfi að merkingarlausum skítabúllum og gróðrastíu djöfla og andskota.

Þegar þarna var komið sögu í ræðu frú Ingveldar, lustu hinir góðglöðu Heimdallsunglingar upp slíku langdregnu og ógurlegu fagnaðarorgi að frú Ingveldur varð að gera hlé á máli sínu í rúma hálfa klukkustund. Ræðuhléið notaði hún til að innbyrða úr hálfri ákavítisflösku frá Álaborg meðfram því að skima sínum haukfránu augum um salinn. En þegar allt var að verða kyrrt aftur og Heimdellingar sestir, kom frú Ingveldur auga á Kolbein eiginmann sinni í undarlegum fangbrögðu undir borði í dimmasta horni salarins. Og eins og hagsýnni húsmóður sæmir, óð frú Ingveldur tafarlaust á þann vettvang sem bóndi hennar hafði haslað sér völl. Þar undan borðinu dró hún Kolbein Kolbeinsson ósæmilega illa gyrtan og þar á eftir telpukorn á nítjánda ári, svo gjörsamlega ógyrta sem mest má vera. Þegar frú Ingveldi varð ljóst hverskyns var, öskraði hún uppyfir sig að nú skyldu þau skötuhjúin sem hún hafði dregið undan borðinu fá að kynnast hinni ósýnilegu hönd markaðarins svo um munaði. Að svö búnu flengdi hún hin ógyrtu lostasvín þar til hún var farin að fá blöðrur í lófana, þá sneri hún aftur til ræðustólsins og lauk máli sínu eins og ekkert hefði í skorist á afar sannfærandi hátt, en Heimdellingar stukku, eða skriðu, veinandi uppá borð og stóla og fögnuðu sleitulaust þar til frú Ingveldur var farin á braut og komin heim til sín með eiginmann sinn og hið lífsglaða nítján ára telpukorn.