,,Vér kennum hann Rónald og ræflana hans"

Hér fyrr á árum áttu sumir það til, þegar minnst varði, að setja sig í stellingar og yrkja um náungann. Í þann tíð er slíkur kvaðskapur var við lýði var Arnfreður Lygdalh, föðurbróðir Arnfreðs Lyngdalh vörubifreiðarstjóra, ákaflega drykkjusjúkur og vappaði iðulega um Hafnarstræti og Löngustétt, og var hann að sjálfsögðu tiltlaður ,,róni" af menningarsnauðum aldarandanum. Um Arnfreð þennan orkti Gilli nokkur, sem var þekktur óþokki í Reykjavík, Rónaldsvísur, sem hefjast svo:

Vér kennum hann Rónald og ræflana hans,
er ráfa um stræti og garða.
Þeir áttu með Völu og Ólafi Skans
eðlunarstundina harða.
En þá allt var búið og bokkan tóm
og beljurnar lagstar í flórinn,
þá þrumaði Rónald, þurran með góm: 
Þetta var ljóti bölvaður hórinn!

Af Gilla skáldi er það að segja, að hann fannst dauður að húsabaki einn morguninn og stóð sveðja í belgnum á honum. Aldrei upplýstist hver drýgði dáðina að drepa pilt, en uppi var orðrómur, að Ólafur sá, er uppnefndur er ,,Skans" í kvæðinu og eiginkona hans, Valentína Péturs- eða Pálsdóttir, hafi vegið Gilla og launað honum með því mannorðshnekki þann er þau töldu sig hafa haft af kvæðinu atarna.

Hefði viljað dvelja lengur á Íslandi