Hafi með ógéðslegum uppátækjum

Það er ekki alltaf tekið út með sældinni fyrir einn kvennmannsbelg að koma sér upp stegg, eða ,,næla" sér í stegg, eins stundum er sagt, það fékk hún Tinna svo sannarlega að reyna. Til dæmis kann að verða tregt tungu að hræra hjá hjúskaparsjúkri telpu sem einblínir og einblínir á dreng sem hún veit ekki að er fullkomlega samkynhneigður. Soleiðis piltur gefur sig seint fyrir ásókn kvennmanns, eða bara alls ekki. 

En Tinna er trúlega þolinmóð og þrautseig og ef til vill búin þeim eiginleikum og geta vakið dauða hluti til lífs, til dæmis styttur bæjarins. Það væri nógu gaman að sjá Tinnu lífga svo upp á Jón hérna Sigurðsson, þar sem hann stendur steyptur í eir á Austurvelli, að hann taki sig til og klifri niður af palli sínum og taki þátt í fjörinu á vellinum.

So eru sumir piltar haldnir þeim kenjum að þeir verði að þjóna svo mörgum kvinnum að þeim sé lífins ómögulegt að binda sig, slík kvennagull eru til en verða flest bráðkvödd rétt um fertugt. Svo er heldur ofsagt að seiglan borgi sig í bölvuðu steggjastússinu. Frú Ingveldur segir í því sambandi að sín verstu mistök séu fógin í þeim andskota að hafa tekið Kolbein Kolbeinsson, stórbrenglaðan mann, á löpp. Og eftir að hún áttaði sig á að hún mundi aldrei losna kvikindið hefir henni orðið nokkuð tíðrætt um að þetta heita helvíti hafi með ógéðslegum uppátækjum eyðilagt líf hennar.  

„Ég nældi í hann á þrjóskunni“