Skíta-missskilningur og ópus Máríu

Já essska, þetta er allt eintómur andskotans skíta-missskilningur, eska. Í gamla daga vóru sona piltar stundum sendir á síðutogara og það gekk nú sona og sona. Það jafngilti, skal ég segja ukkur esska, dauðadómi að vera sendur á útileguduggu á Vestfjörðum; þeir hafa aldrei verið sérlega barngóðir þarna fyrir vestan, annaðhvort komu þeir til baka úr soleiðis ferðalagi í spennitreyju og náðu hæst að verða bæklaðir glæpamenn þegar og ef þeir sluppu ú skyrtunni, elligar þeir kómu aldregi til baka, frétist kanski af einum og einum sem höfðu gerst svæsnir kvennamenn vestra, en eru nú sem betur fer útdauðir með öllu.

Þá er nú ekki misskilningnum fyrir að fara í umtöluðustu bók Íslands þessa dagana, ,,Þröngum göngum", ljóðabáknum mikla eftir Máríu Borgargagn. Hún fer nærfærnum fingurgómum um menn og málefni og fyrirgefning og mannlig samlíðan er hvurgi langt undan. Nú þegar eru 15 þúsund eintök seld þó einungis fimm dagar séu síðan ljóðmælin komu út og keppast gagnrýnendur nú við að lofa ritið í bak og fyrir og spá því bókmenntaverðlaunum Norðurlandaráðs og Nóbels. Og bókmenntafræðingar ljúka upp einum munni og segja: stórvirki, snilld og hin absólúta frelsun, nema einn sem segir að Máría Borgargagn sé útsmogin refur og siðspillt sóðadýr.

Í einu versi víkur Borgargagnið á einkar nærfærin hátt, sem er alveg til fyrirmyndar, að eiginmanni sínum, Indriða Handreði. Þetta vers er nokkurskonar ópus í verkinu og stendur so sannarlega fyrir sínu, en byrjun þess hljóðar svo:

Anussurinn minn er aumur, kramin og sár.
(Bráðlega verður hann dauður, nár).
Hvað gjörir þá Handreður og honum líkir?
Bretta þeir upp á trýnin og baula þessir sóðar?
Ek þá geng þá til verks og gef þeim augu glóðar.
Á anussnum mínum er eitt gat eða nokkuð fleiri
og þó að þú öll þeirra saman þú svíkir 
þá gapir anússinn til hymmna og hrópar:
Er nokkur hér á Íslandi mér meiri? 

 

„Fullkominn misskilningur“