Já esska. Af sérkennilegri matreiðslu, draugagangi í togaraeldhúsi og fleira

Hvern eða hverja var forsetinn annars að biðja afsökunnar á meintu ananashatri sínu? Alveg er mér sama hvort Gwöðni TH. hatast við þennan ávöxt og eða elskar hann eins og heimilishundi á næsta bær við Bessastaði. En, jæja, kallsálin er trúlega matvandur, bölvaður gikkur eins og sagt er um vanmetapéníng. Hinsvegar gerði forsetinn aungvar athugasemdir við kássuna sem hann var látinn éta hjá Vestfirðingum, .egar hann heimsókti þá. En í þeirri kássu var fullt af tómatsósu, tómatkrafti, kjötfarsi frá 1978, sem fannst við leit í þrotarústum Kaupfélags Tálknafjarðar. Enn fremur var í þessum rétti dálítið af sagi, saumavélaolíu og hristingi. Þetta var sem sagt kjarnafæða og forsetinn varð strax mikið sterkari eftir að hafa hámað hana í sig og heilsa hans tók stakkaskiptum upp frá því.

En úr því talið hefir borist að heilnæmum réttum og frumlegri og hollri matargerð, er ekki úr vegi að nefna einn ástsælasta kokk íslenska flotans, fyrr og síðar. Þessi snjalli matreiðslumaður vill þó ekki láta nafns síns getið, því hann hefir nóg á sinni könnu svo hann fari ekki að taka á sig erfiði sem því fylgir að vera auglýstur um of í fjölmiðlum,- þess utan er vert að geta, að umræddur meistari hefir hin síðari ár kúsrt í kistu sinni, en andinn stundar eldamennsku nú um stundir hjá æðstaráðinu í neðra, en þar er nú ekki í kot vísað.

Þessi dásamlegi matreiðslumeistari, sem á sínum tíma var á hvers manns vörum, bætti allrahanda kynlegum bætiefnum og effektum í þá snjöllu rétti sem hann eldaði. Ég hefi áður sagt frá því þegar hann varð uppvís af því að deyða nagdýr með riffli eða haglara til að hakka saman við sósur og kássur. Í annað sinn (það komst aldrei upp) reiddist meistarinn ákaflega við skipfshöfn togarans sem hann var á. Í hefndarskyni notaði okkar maður eina inniveruna með því að jaga eitt rónatetur, einstæðing sem aunginn vildi þekkja lengur, og matreiða hann ofan í togarakallana. Það var algerlega elegant, því rónagarmurinn lét ekki hjá líða að ganga dulítið aftur, sem lýsti sér á þann hátt að togarkallarnir fengu ógéðslega illa í magann og skitu í sig og á út um allt skip, og þá komið var í land vóru þrír þeirra dauðir en afgangurinn fluttur í snarhasti á sjúkrahús, nema kokkurinn, hann stóð sína pligt í eldhúsinu og lét sér fátt um finnast.

Guðni biðst afsökunar á ananas-„hatrinu“