Brátt sökkur skútan

Í morgun voru mér borin váleg sorgartíðendi, sem ég varð að láta segja mér þrisvar áður en ég byrjaði að trúa að eitthvað kynni að vera til í þeim. Mér var sem sé sagt að ólmustu klausturbelgirnir hefði snúið aftur og væru sestir eins og grimmir hundar í sæti sín á Alþingi Íslendinga, urrandi eða flautandi framan í hvurn mann. Auðvitað er öllu siðlegu fólki á Íslandi brugðið að fá annan eins óþrifnað og hroða í andlitið að morgni dags áður en farið var að birta.

En hversvegna í ósköpunum snöru gemlingarnir aftur? Það var búið að afskrifa þá og sumir sögðu að búið væri að reka þá úr landi, án möguleika á endurkomu; aðrir vildu meina að þeim hefði verið stuggað upp til fjalla, upp á fáförnustu afréttir og þar hefðu rjúpnaskyttur séð þá, fremur hrörlega til reika, rétt fyrir jól. Þegar ein skyttan lyfti skotfæri sínu og hugðist senda þessum óvæntu giljagaurum kveðju í afturendann, tóku þeir til fótanna og þurstu úr sjónmáli og niður í myrkvað gljúfur.

Nú, það brast á, sem við mátti búast, ófremdarástand í þinginu um leið og hinar ægilegu ásjónur ferlegustu drykkjurustanna af klausri birtust í salnum. Litla gula hænan skreið skrækjandi undir borð, sem og Stengrímur forseti, sem hreinlega glutraði hjartaómyndini sinni í buxurnar og hné undir forsetaborðið, titrandi eins og dónalegur útbúnaður, sem einungis fylliraftar af klaustri þora að nefna upphátt á almannafæri. Ekki var upplitið á Píratagörmunum djarfara þegar þeir sáu hvurjir vóru mættir til leiks í fylgd ekki minni manns en Sigmundar Davíðs, sem dag frá degi færist þær því að fullkomnast að guðlegri náttúru. Í örfám orðum sagt, þá hlupu þingmenn við þetta tækifæri hvur um annan þveran eins og rottur út úr þingsalnum, sem gefur til kynna að brátt sökkvi skútan.   

 

„Erum ekki á þingi fyrir þetta fólk“