Stagkálfur auðvaldsins og arðræningjanna

Það var eftir stagkálfi auðvaldsins og arðræningjanna, Katrínu Jakobsdóttur, að grugga umræðuna með einhverju talnastagli, sem kemur kjörum verkalýðs ákaflega lítið við. Á hitt ber að líta að verkalýðurinn kemur þessu einkennilega gluggaskrauti borgarastéttarinna heldur ekkert við; daman leikur sér, eins og hún sé sjö ára, í skjóli ekki minni manna en Bjarna Ben og Engeyinga, Stengríms, Svavarsfjölskyldunnar og Álfheiðar, auk gömlu Framsóknarmaddömunnar. Og finni Katrín þef, sem gæti verið af vinnulúnum verkamanni, tekur hún fyrir blessaða litla borgarastéttarnefið á sér og segir oooojjjj og hleypur í öruggt skjól þar sem pestarinnar af verkalýðnum gætir ekki.

Það má og vel vera að Katrínu þyki mikil upphefð af því að vera í heilmiklum metum hjá arðræningjastóðinu, aðrir líta slíkan frama öðrum augum og líkja því við að fara í hundana eða í ræsið, sem auðvitað er nær sanni. Og enginn er að halda því fram að Katrín hafi ekki valið sér félagsskap við hæfi fram að þessu, óþokkar, falshundar, ræningjar og lítilmenni eru hennar vinir, enda er kerlíngargnauðið af yfirstéttaðlinum og makkar, sem henni ber, við sína líka.

Æjijá, hún er ansi ófögur slóðin eftir Vinstrihreyfinguna grænt framboð og margir þeir er telja sig illa svikna af því fyrirbæri. Lygar, svik, loddaraháttur og siðvilluslægð er aðalsmerki eigenda þessara samtaka og þar innanstokks finnst aungin ærleg taug lengur. Vinstrimennskan í augum Vinstrihreyfingarinnar græns framboðs rís hvergi yfir það að sleikja sér upp við auðvaldið og gera sig gildandi á heimreiðinni að Höfuðbólinu, Sjálfstæðisflokknum, og skríða þar um eins og gírugar rottur. Lægra getur varla ,,vinstrihreyfing" troðið sér niður í andlausustu ómennsku sem hugsast getur.

Safni upplýsingum frá launagreiðendum