Dreymdi að hann væri í Edens fínum rann

Það er eðlilegt að allt sé uppi í á borðum, sagði frú Ingveldur alvarleg í bragði um leið og hún skellti grútskítugum og illa þefjandi nærbuxum á borðið. Nærbuxurnar atarna hafði hún fundið í buxnavasa eiginmanns síns, Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns, eftir að hann hafði komið skríðandi heim í gærmorgun eftir að hafa teki þátt í einhverri dulafullri jörvagleði úti í bæ. Téðum nærbuxum brá Máría Borgargagn upp að vitum sér og þefaði ákaflega, kastaði þeim frá sér á borðið og þóktist við að kasta upp.

Síðan ræddu þær vinkonur, frú Ingveldur og Máría Borgargagn, aftur á bak og áfram um hver gæti verið eigandi nærbuxnanna; þær settu upp ýmsa svipi og horfðu þýðingarmiklu augnaráði út í hið óendanlega og lögðu sig mjök fram um að greina pestina, sem svo sannarlega rauk upp úr hinu ókunna nærhaldi. Á meðan lá Kolbeinn eins og skotinn fugl í forstofunni, hann lá á bakinu með lukt augu en galopna buxnaklauf, sem gaf til kynna að hann væri sjálfur ekki í neinum nærbuxum og frá honum lagði háskalega fýlu, sem frú Ingveldur brást við með því að úða flgnaeitri yfir hræið.

Jú, vissulega var þefur af Brynjari Vondulykt af hinni ókunnu flík, en þarna var líka sterkur eimur af einhverri annarri manneskju, ef manneskju skyld kalla, ákaflega salernislegur, eða öllu heldur klóakslegur, og þær frú Ingveldur þóktust þess fullvissar, að eigandi nærbuxnanna hefði verið afar lengi í þeim áður en Kolbeinn hafði stolið þeim í misgripum. Svo mælti Máría Borgargagn og brosti í kampinn: - Svei mér þá ef ekki er líka örlítill fnykur af kjararáði af þessari óþverraflík. Jú, frú Ingveldur samsinti því og bætti við að það væri einnig stybba af ráðherraraskati af helvítis druslunni. Á meðan þessu fór fram dreymdi Kolbeini, hvar hann lá í forstofunni, æsandi drauma um hóflaust svall í ,,Edens fínum rann." 

Eðlilegt að allt sé uppi á borðum