Og þeir börðust á krossgötum um gifta konu, sem þeir eiga ekki tilkall til

Já, þeir voru þrifalegir í morgun, bölvaðir ribbaldarnir, og ekki einusinni runnið af þeim. Það kom mér heldur ekki á óvart þegar ég fékk staðfestingu vitnis á að þar hafi verið að verki pólitíski afglapinn Ólafur þ. Apaköttur annarsvegar og hinn landskunni vörubifreiðarstjóri Arnfreður Lyngdalh hinsvegar. Og auðvitað slógust þeir á gatnamótunum út af kvennmanni, hvað annað. Það liggur við maður biðji á fjórum fótum til Guðs um að Hálfdán varðstjóri hafi verið á vakt og handtekið óeirðaseggina og tuktað þá ærlega til í tugthúsinu.

Og hvaða kvennmannsskepnu ætli þessir þorparar hafi veið að bítast um?; báðir eiga víst að heita giftir menn. Jú, jú, þeir vóru víst að slást um Máríu Borgargag, harðgifta konu Indriða Handreðs, og þeir hikuðu ekki við að bera þessa glæpamennsku á torg og liggja í handalögmálum á fjölförnustu krossgötum landsins! Ja þvílíkir djöfulsins glæpasteggir og ónáttúrubesefar.

Síðustu nótt eyddu þeir Arnfreður og Ólafur þ. að heimíli frú Ingveldar og Kolbeins, en þar lá við að þeir nauðguðu Borgargagninu og hefðu sennilega gjört það ef frú Ingveldur hefði ekki skorist í leikinn og lokað þá inni í miðstöðvarkompunni. Í dimmu myrkri kompunnar reyndu þeir að koma höggum hvor á annan, en voru helst til ölvaðir til að annar gæti unnið á hinum. Í morgun opnað svo frú Ingveldur miðstöðvarkompuna og rak ólátagemsana út í góða veðrið og sagði þeim að stympast þar. Báðir piltanna báru þess merki, þá frú Ingveldur lauk upp hurðinni á miðstöðvarkompu sinni, að eitthvað misjafnt og dónalegt hefðu þeir verið að dunda sér við í myrkrinu, svo frú Ingveldur taldi ráðlegast að setja upp gúmmíhanska áður en hún snerti við að henda djöflunum út.

Í slagsmálum á stórum gatnamótum