Afmílubragur um aldraða frauku

Níræð er hún orðin
auminginn svorni,
átti hún í brasi
við bölvaða drjóla.
Hátt fljúga fuglar,
fámálir draugar.
En jagari með skotprik
á jörðu bíður.


Kúldrast sú níræða,
nábleik af kulda,
í kofahrói,
kalin á nýra.
Lotin af snobbi
snýst hún í hringi,
að henni skopast
skepnur og menn.

Baular nú Búkolla
blásvört í fjósi,
en búrtíkur geyja
og gráðugar smjatta.
Breimar af kæti
borgarastéttin
og bleytir smjörið
upp úr bleytu aungri.

Upp á tíræðisaldurinn
tiplar sú gamla;
tindfætt að vanda
í tólffeta bullum.
Rixar og ropar
rjóma einglærum,
en bókarkápan bleika
blaðsíður felur
auðar og óræðar. 

Og konur ungar sungu
þar til bretur kom í tungu
og lungun í þeim sprungu,
þá hló sú gamla dátt.

Sungu fyrir Vigdísi á afmælinu