Þau liggja öll með ekkasogum en ofbeldismaðurinn gengur laus

Samkvæmt góðum og athyglisverðum fréttum, sem hafa verið á sveimi fyrir hádegi í dag, mun kjaftshöggið, sem Kári Stefánsson greiddi Swandeesý Sendiherrans í gærkveldi, hafa verið svo fast, að Swandeesý sé ekki enn vera búin að átta sig á því hvorumegin veggjar hún liggur. Vissulegar hefir hún verið ósamtalshæf síðan í gærkveldi sökum ekkasoga og grátjarms og ekki bætir úr skák, að komið hefir í ljós að ríkisstjórnarnefnan hefir látið undir höfuð leggjast að skipuleggja ,,opnun landsins" eftir kóvíð nítján trallið og áframhaldið allt í móðu og rugli. Þetta ólán ríkisstjórnarinnar er meira að segja svo svakalegt að Thorgerður Katrín virðist taka eftir því og er þá mikið sagt.

Og ekki vænkaðist hafur Strympu að ráði, þókt Kári Stefánsson kæmi í heimsókn til forsætisráðherra í Stjórnarráðið í morgun. Þegar Kári hafði yfirgefið það samkvæmi, lá forsætisráðherra út af, hágrénjandi eins og sex ára frekjutelpa, sem aldrei hefir komist upp úr bómullarkassanum á háskólalóðinni. Það er því óhætt að segja, Kára Stefánssyni hafi hlotnast sú upphefð að vera hataður meir en aðrir menn af Flokkseigendafélagi VG. Enda hefir karlinn á samviskunni að hafa beitt VG, Swandeesý Sendiherrans og Katrínu litlu, þetta mjóróma og skoðanalausa gluggaskraut, ofbeldi, hatursofbeldi, kynbundnu ofbeldi, andlegu ofbeldi og svínslegu ofbeldi.

Nú dylst aungvum manni lengur, að VG er endanlega búið að vera og er því ekkert eftir annað en að grafa hræið vel og vandlega eins og grip sem fallið hefir úr miltisbrandi. Fyrir löngu síðan var kvikindið auðsjáanlega fársjúkt af illkynja innanmeini, sérfræðinga greindi aðeins á um hvort krankleikinn stafaði af miltisbrandi eða surtarbrandi. Það minnir oss á þegar illa artaðir gárungar máluðu leyndarlim skipsfélaga síns röndóttan með svörtum tússlit meðan hann lá áfengisdauður í koju sinni. Þegar karluglan komst aftur á lappir leið honum auðsæilega mjög illa, virtist hafa áhyggjur af einhverju hræðilegu, sem hefði yfirhellst hann. Svo kom að því að hann treysti félögunum fyrir sálarkvöl sinni og sýndi þeim bröndóttan leyndarlim sinn kjökrandi. Félagarnir þóktust reka upp stór augu af undrun og voru fljótir að fella þann dóm, að þarna væri um þann banvæna sjúkdóm surtarbrand að ræða, og létu fylja með, að ef ekki væri leitað læknis innan sólarhrings væri úti um sjúklinginn. Þegar þeir komu í land um kvöldið hraðaði mannkertið sér til héraðslæknisins og barði upp hjá honum. Læknirinn brást fúll við, kvaðst helst til merghrekktur á heimsóknum drykkjurafta og aumingja, en lét þó til leiðast að kanna erindi komumanns. Þegar læknirinn hafði skoðað sjúkdómseinkennin sagði hann sjúklingnum að mæta til sín á morgun, það væri lífsnauðsynlega að fjarlægja hinn eitraða líkamspart með skurðarhnífi. Morguninn eftir var hinn ölkæri sjómaður orðinn bilaður og í stað nauðsynlegrar aðgerðar á miðvígstöðvum hans var blessaður drengurinn keyrður suður á vitfirringahælið. Það má því með sanni segja, að surtarbrandurinn hafi hlaupið úr leyndarlimi mannsins og upp í heila og gert hann vitlausan.   

Kári þurfi bara að breyta einni stillingu