Sá armi þrjótur í handsprittsvímu

Rafturinn sem vóð um víðan völl í kóvíð- og handspíritusvímu í gærkvöldi var vitanleg góðvinur okkar allra, Óli Apaköttur, fóstursonur frú Ingveldar, þeirrar mikilvirku sæmdarkonu og siðferðisfræðings. Jú, vissulega var búið að mæla Óla með gamaldags rassgatsmæli sem sýndi verulegt magn kóvíðs nítjánda í iðrum hans. Hann var þegar í stað færður í einangrun en féll jafnhraðann í handsprittið, ásamt með konu nokkurri og fjórum börnum.

Þegar Hálfdán Varðstjóri kom á sína vakt í morgun varð það hans fyrsta verk að athuga málið í þeim klefa sem honum var sagt að Óli hefði verið vistaður í kvöldið áður. Það var ljót sjón sem blasti við Varðstjóranum þá dýflissan var opnuð því ekki var með öllu runnið af fanganum, hann hortugur í tali og nakinn frá beltisstað og búinn að útsvína allan fangaklefann. Það varð því úr að Hálfdán Varðstjóri klæddi sig sóttvarnarbúninginn sinn og veitti bölvuðum Apakettinum ærlega ráðningu.

Svo bjuggu lögregluprjónar Hálfdáns um skepnuna í sóttvarnarkassa, nokkurskonar lokað hundabúr, og óku honum heim. Nú er lögregluvörður undir stjórn Hálfdáns Varðstjóra við hús það er Óli Apaköttur dvelur í. Hafa verðirnir nú þegar tilkynnt, að um leið og þeir höfðu hvolft þrælnum inn á forstofugólf hafi samstundis hafist glórulaus handsprittsdrykkja á þessu undarlega heimili. Það er því nokkuð ljóst að ráðning Hálfdáns Varðstjóra hefir ekki verið nægilega ærleg. Nú síðast glumdi við hávær samsöngur Óla Apakattar og annarra þeirra er staddir eru innandyra, ,,Látið vella á heiðum hveri, heyrið álftir syngja í veri," upp aftur og aftur, þannig að verðirnir á útidyratröppunum eru við það að ærast.

Mikill viðbúnaður vegna rofs á einangrun

Athugasemdir

[Guðmundur Ásgeirsson, 1.8.2020 kl. 21:05]

Viðkomandi hefur væntanlega misskilið leiðbeiningar og sprittað sig innvortis í óhóflegum mæli.

Ég hef reyndar nokkra samúð því einn daginn er ég var nývaknaður í svefnrofunum tókst ekki betur en svo að rifja upp leiðbeiningarnar að ég gætti að tveggja metra reglu við handþvott með þeim afleiðingum að sápuvatn fór á gólfið. Skrikaði svo fótur í hálum sápuleginum og datt á höfuðið sem leiddi til slíks óráðs að það sem eftir lifði dags hóstaði ég ekki í olnboga heldur handarkrika, sem mér skilst að sé afar léleg smitvörn og nánast gagnslaus.

Síðan þá hef ég reynt að vanda mig betur.