Nú dugar ekki að halda, Þórólfur minn bægifótur

Það er ekki nóg að halda, Þórólfur minn bægifótur, þú og Björn Ingi Viljanum verðið að vita. Sú er nú krafan í dag laxmaður. Öll þjóðin, ja að undanteknum nokkrum péníngapervertum, ferðavitfirringu og ríkisstjórninni, var einörð á móti því að fara að vilja þessara fáu, en samt voru það við, þegar upp var staðið, sem réðu ferðinni. Nú sitjum við undir látlausri kóðvíð nítjánda dreifingu eins og bjargarlausir sauðir í fjárrétt. 

Svo sem áður hefir fram komið, hefir frú Ingveldur og hennar fólk haft afskaplega hægt um sig að undanförnu. Til að mynda fengu Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður sína skammta af kóvíð nítjánda og við sjálft lá að þeir yrðu úr heimi hallir. Vitanlega hefði það verið hinn mesti mannskaði ef við hefðum mátt horfa á eftir slíkum gulldrengjum fyrir ætternisstapa langt fyrir aldur fram.

Þegar Vonalyktin lá í kóvíðinu skipaði frú Ingveldur svo fyrir að hann gerði sín stykki í fötu og var síðan borið frá honum á og sturtað í sjóinn úti í Effersey. Síðan hefur ekki orðið lífs vart í margra mína radíus frá þeim stað er affermingin fór fram. Fyrst í stað rak talsvert af dauðum fiski á við Grandann og inn um öll Sund, sem og á strendur Engeyjar og Viðeyjar. Fengu Engeyingar þar fáein skippund í sinn hlut. Meira að segja hrokkelsin lögðu á flótta og óþverrafuglar á borð við sílamáfa misstu vitið eftir að bragðað í þeim fiskum er dóu af að hafa lent í seyru Vondulyktarinnar. Í versta tilfellinu flaug vitskertur sílamáfur inn um eldhúsglugg í Hlíðunum og smitaði alla fjölskylduna. Eftir að Indriði Handreður komst til einhverrar heilsu á ný hefir hann knúið konu sína, Máríu Borgargagn, svo ákaft að hún er næstum úrbrædd orðin og farin að pumpa með. 

„Held að við séum í nokkuð góðum málum“